นิกกี้ใช้ทิชชู่เช็ดไปตามหว่างขาของฉัน ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำรักสีขาวขุ่นไหลออกมา เหมือนจะอ่อนโยนนะ แต่ทว่ากลับไม่ใช่ หลังจากที่นิกกี้เช็ดจนพอใจ หมอนั่นก็ใช้มือกระตุกข้อมือของฉันขึ้น จนร่างของฉันต้องลุกจากเตียงตามแรงดึง
ฉันมองคนที่ทำตัวป่าเถื่อนกับฉันน้ำตาคลอ นิกกี้เพียงแต่ปรายตามองฉัน แล้วเอาเสื้อยืดตัวโคร่งของเขามาสวมใส่ให้ แม้จะเป็นเพียงเสื้อตัวใหญ่ตัวเดียว แต่ทว่า มันกลับทำหน้าที่ ปิดแม้กระทั่งต้นขา แม้ฉันใส่เสื้อเพียงตัวเดียว ก็สามารถแทนกางเกงได้เลย
"นอนลงไป!" น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดในตอนที่เขาออกคำสั่ง ทำให้ฉันก้มหน้ามองตักตัวเองทันที
"ฉันอยากกลับบ้าน"
"นอนที่บ้านฉันมันคงไม่เป็นอะไร"
"แต่พ่อแม่นาย..."
"ทำไมต้องกลัวพ่อแม่ฉัน ทีกับฉันเธอยังอวดดีอยู่เลย" ฉันเงยหน้ามองนิกกี้อีกครั้งพลางเม้มปากแน่น อยู่ๆ น้ำตามันก็ร่วงลงมา
"นายเป็นห่วงฉันเหรอ?"
"ฉันไม่ควรห่วงใยคนอวดดีแบบเธอด้วยซ้ำ!" ฉ
