"แม่งเอ้ย!" ผมสบถหยาบออกมา พลางยกมือสางผมตัวเองลวกๆ นับวัน ผมยิ่งเริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเองทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ ไม่เคยต้องตาม หรือแคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันกำลังมีข้อยกเว้น และข้อยกเว้นของผม ก็คือยัยนั่น
ผมสาวเท้าไปที่เบื้องหน้า เมื่อคิดได้ว่า สิ่งที่ผมควรทำ มันคือการตาม ตามไปสั่งให้เธอหยุด และฟัง แต่เห็นว่า ทุกอย่างมันก็ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น เหมือนผมจะต้องตามไปรั้ง และขอให้เธอฟัง เห็นว่ามันจะถูกต้องกว่า
"เดี๋ยวสิมิ้นท์" ผมผลักประตูให้เปิดออก แล้วก้าวขาเร็วๆเพื่อเดินตาม แต่เป็นการเดินตามได้เพียงไม่กี่ก้าว โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ก็ส่งเสียงถึงมา
"ใครโทรมาตอนนี้วะ" หงุดหงิดฉิบหาย ที่ชีวิตของผมต้องมีอุปสรรคจนผมเกิดความรำคาญใจ แต่สุดท้าย ผมก็ยอมล้วงโทรศัพท์ ทั้งที่ยังเดินตามอีกคน
'แม็กซ์เวลล์' ผมยอมรับสาย เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์
