ปราบรักพ่อเลี้ยงศิลา

ตอนที่ 2 แลกกับตัวหนู

เหมยเหมยมองแผ่นหลังแกร่งที่เดินเข้าห้องไปอยู่แบบนั้นจนประตูห้องทำงานปิดลง ถึงหันกลับมาเห็นบอดีการ์ดหลายสิบคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน มองมาที่เธอเหมือนพร้อมจะเข้ามาจัดการเธอได้ตลอดเวลา..

"มาถึงขนาดนี้แล้ว สู้สิเหมยเหมย" เสียงหวานบ่นพึมพำออกมา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเดินตามพ่อเลี้ยงศิลาเข้าไปภายในห้อง

แกร๊ก! เปิดประตูเข้ามาถึงก็เจอร่างแกร่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน

"นั่งลง" เสียงเข้มเอ่ยพลางยกไอแพดขึ้นมากดอะไรบางอย่างอยู่หลายนาที ก่อนจะส่งมันให้กับเธอที่เดินเข้ามานั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าเขาได้ดู

"อะไร"

"ดูแล้วค่อยถาม" เสียงเข้มพูดจบ เหมยเหมยก็ละสายตาจากใบหน้าคมตรงหน้า ก้มมามองหน้าจอไอแพด

ภาพกล้องวงจรปิดที่เห็นคุณหญิงนิรานั่งคุยกับพ่อเลี้ยงศิลาอยู่ภายในห้องคุยงานนี้...กับบทสนทนาที่ทั้งสองคนคุยกันดังให้เหมยเหมยที่ดูอยู่ได้ยิน

ข้อเสนอจากคุณหญิงนิราที่มีศักดิ์เป็นเมียน้อยของพ่อเธอ เสนอเงินหลักสิบล้านให้กับศิลาเพียงเพื่อให้จัดการเธอไปให้พ้นทาง..แต่คำตอบที่ได้ยินต่อมาคือคำพูดปฏิเสธจากศิลา พร้อมทั้งยังสั่งให้บอดีการ์ดเชิญตัวคุณหญิงนิราออกไป แม้จะมีข้อเสนอมากมายขนาดไหน แต่ในภาพที่เธอเห็น ศิลาก็ยังปฏิเสธเสียงแข็ง..ไม่มีแม้แต่จะเก็บข้อเสนอพวกนั้นมาคิดเลยสักนิด

สายตาคู่สวยดูภาพจากกล้องเสร็จก็เงยใบหน้าสวยขึ้นมาสบตากับร่างแกร่งตรงหน้าอีกครั้ง

"ว่าไงคะ หนูจะขอโทษฉันด้วยอะไรดี ตอนนี้แค่คำพูดคงไม่พอ" มือหนาหยิบไอแพดกลับคืนมา ก่อนจะพูดกับอีกคนทั้งที่ใบหน้ายังก้มมองหน้าจอไอแพดอยู่

"แล้วพวกที่บุกเข้าไปในคอนโดฉันคืออะไร"

"ฉันจะไปรู้กับหนูรึไง"

"ร้อยล้าน" ศิลาได้ยินแบบนั้นถึงได้ละสายตาจากไอแพดขึ้นมามองใบหน้าสวย

"หมายถึง?"

"จัดการนิราให้ฉัน หรือถ้าร้อยล้านไม่พอ อยากได้เท่าไหร่ก็บอกมา ฉันให้ได้มากกว่านั้น"

"ตัวหนู"

"?" สายตาคู่สวยมองร่างแกร่งตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"ถ้ามากกว่านั้นคือตัวหนูล่ะคะ หนูจะว่าไง ถ้าให้ได้ ฉันจะจัดการคุณหญิงนิราให้หนูเดี๋ยวนี้เลย"

"จะเอาตอนนี้เลยไหมล่ะ" เสียงหวานเอ่ยออกมาแค่นั้น พ่อเลี้ยงศิลาก็ยกยิ้มมุมปากทันที

เขาไม่ได้แปลกใจกับคำตอบของร่างสวยตรงหน้าเลยสักนิด สายตาที่ดูกล้าได้กล้าเสีย กล้าขนาดบุกเข้ามาในพื้นที่ของเขาคนเดียว ใช้ปืนจ่อหัวคนที่มีลูกน้องคุ้มกันอยู่นับร้อยคน แบบนั้นแค่แลกตัวเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการมา คงไม่ใช่เรื่องที่เกินคาดเท่าไหร่นัก

"ฉันไม่นอนกับเด็กที่ควบคุมไม่ได้ มันจัดการยาก ยิ่งเด็กที่ดูดื้อด้าน ไม่ยอมคนแบบหนู ฉันคงไม่เอาขึ้นเตียง" ถึงจะอยากเอาขึ้นเตียงฉิบหายก็เถอะ...พ่อเลี้ยงคิดแล้วก็ใช้สายตาที่มองใบหน้าสวยอยู่ ไล่ลงไปหาเนินอกอวบขาวเนียนที่โผล่พ้นเดรสออกมา ก่อนจะรีบเมินหน้าหนีไป

"แล้วจะเสนอแบบนั้นมาทำไมแต่แรก"

"ทำไม หนูผิดหวังที่ไม่ได้นอนกับฉันเหรอ หืม"

"ฝันอยู่เหรอ"

"หึ ไม่มีอะไรแล้วก็เชิญค่ะ ขับรถกลับดีๆ ล่ะคนสวย"

"..."

"แล้วก็อย่าไปทำนิสัยแบบนี้ที่ไหนอีก อวดดีแบบนี้ ถ้าไปเจอเข้ากับพวกป่าเถื่อน มันคงไม่ปล่อยหนูออกไปง่ายๆ แบบฉัน" ศิลาว่าจบก็หยัดตัวลุก กำลังจะเดินออกจากห้องไปแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าไว้เพราะเสียงเรียกของอีกคนที่ดังตามหลังมา...

"พ่อเลี้ยง"

"หืม" ทันทีที่ร่างแกร่งหันกลับมาตามเสียงเอ่ยเรียกก็ชนกับร่างเล็กเข้าอย่างจังจนศิลาเองต้องก้าวขาแกร่งจะถอยตัวออกห่างแต่กลับโดนร่างเล็กใช้มือกอดรั้งตัวเอาไว้

"อยากได้เท่าไหร่ก็บอกมาสิ จะเล่นตัวทำไม"

"ขอให้ช่วยก็ยังปากดี แบบนี้ใครจะช่วยคะคนสวย"

"ไม่ได้ให้ทำฟรีๆ"

"ต่อให้วางเงินตรงหน้าฉันร้อยล้านพันล้าน ฉันก็ไม่ทำ" พ่อเลี้ยงศิลาก้มลงพูดกับคนตัวเล็กพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

"ไหนใครๆ ก็ว่าพ่อเลี้ยงศิลาจะช่วยคนไม่มีทางสู้ไง"

"คนที่มันขึ้นลำปืนด้วยมือเดียว ยกปืนขึ้นจ่อหัวฉันเมื่อกี้ คนแบบนั้นเรียกว่าคนไม่มีทางสู้เหรอคะ" เหมยเหมยที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา มือเล็กผละออกจากการรั้งตัวร่างแกร่งไว้ กำลังจะถอยตัวออกแต่กลับโดนศิลารั้งตัวกลับเข้ามาหา "แน่ใจหรือเปล่าว่าจะให้ตัวหนูกับฉัน ถ้าฉันช่วยจัดการคุณหญิงนิราให้" ใบหน้าคมโน้มลงมาจนปลายจมูกชนกับแก้มเนียน..ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปข้างใบหูสวยแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"..."

"เด็กดื้อแบบนี้ ถ้าจะให้ฉันช่วยก็คงต้องให้ฉันได้ตัวหนูมาก่อน" เขาล่ะอยากได้จริงๆ เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยได้นอนกับนางแบบสักครั้ง แถมนางแบบตรงหน้ายังสวยขนาดนี้...แต่ก็ต้องยอมรับว่าเหมยเหมยดูจะควบคุมยาก ถ้าเกิดคิดจริงจังกับเขาขึ้นมา ถึงเวลานั้นคงจะวุ่นวายน่าดู...

แต่คนระดับนี้..มีเงินมากมายขนาดนี้ จะมาอยากได้เขาทำไมกัน ความคิดที่มันตีกันอยู่ในหัวนานหลายนาที จนสุดท้ายก็ตัดสินใจจะคว้าโอกาสตรงหน้าเอาไว้...ใช่ว่าคนเราจะมีนางแบบมาหาถึงที่ได้ง่ายๆ ในเมื่อยอมปล่อยให้ไปแล้วดันไม่ยอมไป งั้นก็จะสนองให้อย่างดี

"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าได้ตัวฉันไปแล้วคุณจะช่วยจริงๆ"

"ถ้าฉันไม่ทำให้ ยิงฉันให้ตายได้เลยคนสวย"

"..."

"พ่อเลี้ยงศิลาไม่ผิดคำพูด คนแบบฉันรักษาคำพูดเท่าชีวิต"

"โอเค"

"หืม" ศิลาที่ได้ยินแบบนั้นต้องผละหน้าออกจากซอกคอสวยขึ้นมามองใบหน้าขาวเนียนเพื่อจะฟังสิ่งที่ได้ยินให้ชัดอีกครั้ง

"จะทำอะไรก็ทำ ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วเหมือนกัน"

"แน่ใจใช่ไหม?" เสียงแหบพร่าเอ่ยถามเหมยเหมยอีกครั้ง

"จะมาพูดให้ลังเลทำไม จะทำก็ทำสิ"

"ขึ้นไปรอบนห้อง เปลี่ยนชุดที่แม่บ้านเอาให้แล้วนอนรอฉัน"

"..." ศิลาพูดจบก็ถอยตัวออกมา กดโทรศัพท์เรียกให้แม่บ้านเข้ามาหา

แกร๊ก!

"ค่ะพ่อเลี้ยง" แม่บ้านเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน โน้มศีรษะให้ทั้งพ่อเลี้ยงและแขกอย่างเหมยเหมยด้วยท่าทางนอบน้อม

"พาแขกของผมขึ้นไปบนห้อง เอาชุดในตู้ให้เธอเลือก"

"ห้องรับแขกใช่ไหมคะ" เพราะปกติเวลาเรียกเด็กมาหา พ่อเลี้ยงก็มักจะทำเรื่องอย่างว่าอยู่ในห้องนั้น..และจบมันแค่ห้องนั้น ถ้าเด็กที่เรียกมากลับไม่ไหวก็ให้พักห้องนั้นไป ส่วนเขาเองก็จะกลับมานอนห้องตัวเอง...

"ห้องนอนส่วนตัว" คำตอบของศิลาทำแม่บ้านที่ได้ยินต้องเหลือบสายตาหันไปมองเหมยเหมย..แต่เพียงเสี้ยววิก็รีบโน้มหัวให้กับผู้เป็นนาย

"เชิญทางนี้ค่ะคุณผู้หญิง" แม่บ้านพูดจบก็ผายมือเชิญให้เหมยเหมยเดินออกจากห้องทำงานไป...