1
1697 Words
สามยืนสูบบุหรี่ที่ชั้นดาดฟ้าของออฟฟิศส่วนตัวพร้อมกับมองออกไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มีคนเข้ามากวนความสงบสุขของเขาพร้อมกับถือแก้วและขวดเหล้ามาด้วย คาดว่าอีกสักพักก็จะมีอีกคนมาเพิ่มเพราะว่าเขาพึ่งออกจากโรงพยาบาลเนื่องจากว่าอุบัติเหตุเมื่อสองวันที่แล้ว แต่ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก คนที่เป็นหนักคือผู้จัดการที่ต้องรักษายาวประมาณสามเดือนกว่าจะกลับมาทำงานด้วยกันได้อีกครั้ง
“กูออกจากโรงพยาบาลมาก็ชวนแดกเหล้าเลยรึไง?”
“หรือมึงไม่สนห่ะ?”
“สนดิวะ กูกำลังคอแห้งพอดีเลยวะ แล้วพี่หนึ่งไปไหนห่ะไอ้สอง พี่หนึ่งจะมาปะ?”
“โน้นไง! ขับรถเข้ามาแล้วน่ะ”
“แม่งตายยากฉิบหาย!”
สองเดินมาหยิบบุหรี่สูบบ้างแล้วเทเหล้าส่งให้น้องชายดื่ม เมื่อวานไม่มีใครว่างไปรับเพราะแม่งออกมากะทันหัน แถมยังไม่โทรบอกใครอีกด้วย พอรู้เรื่องอีกทีก็ตอนที่พ่อโทรมาด่ายับว่าไม่ยอมไปดูน้อง คือพ่อทำเหมือนมันเป็นเด็กตัวเล็กตัวน้อยงั้นแหละ
ไอ้สามมันตัวเท่าควายแล้วตอนนี้!
“ไงสาม”
“พี่หนึ่งมาเงียบๆเลย แล้วหอบอะไรมาเนี่ย?”
“ของแดกเล่นไง วันนี้มึงว่างนี่”
“เดี๋ยวตอนเที่ยงมีนัดคุยเรื่องงานกับผู้จัดการคนใหม่ที่ภีมหามาให้ด่วนน่ะ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว”
“ถ้างั้นคืนนี้ไปค้างที่บ้านกูก่อนแล้วกัน มึงก็ด้วยไอ้สองจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน”
“มีเรื่องอะไรวะ?”
“รถคว่ำวันก่อนไง รถมันถูกตัดสายเบรกเลยแหกโค้งแบบนั้น กูได้ภาพมาหมดแล้วเหลือแค่หาคนที่มันน่าจะทำแบบนั้น มึงล่ะสามคิดอะไรออกไหม?”
“คนเกลียดกูเป็นล้าน กูจะไปรู้เหรอว่าใครทำ!” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนทำแบบนี้ แต่มันก็ต้องคนใกล้ตัวมาก หรืออย่างน้อยๆก็รู้ว่าเขาจะใช้รถคันไหนบ้าง
วันนี้คือวันเสาร์ออฟฟิศเลยร้างคนอยู่ทำงาน ถ้าจะมีก็คงเป็นพนักงานบางคนที่เบื่อบ้านหรือไม่ก็เคลียร์งานไม่เสร็จทันวันจันทร์ที่จะมีประชุมแค่นั้นแหละ เขาจำเป็นต้องนัดผู้จัดการคนใหม่ที่จะมาทำงานแทนคนเก่าชั่วคราวเพื่อสอนงานแบบเร่งด่วนที่สุด ภีมที่เป็นเลขาส่วนตัวก็ไปดูงานที่ต่างจังหวัดทันทีที่ขับรถพาเขาออกจากโรงพยาบาลไปส่งที่คอนโด
ผู้จัดการคนนี้เป็นเด็กจบนอกหมาดๆ เคยทำงานบ้างเล็กน้อยแต่ก็นับว่ามีความเก่งพอสมควร เขายังไม่ได้อ่านประวัติเนื่องจากอีเมลที่เลขาส่งมาเปิดอ่านไม่ได้ไม่รู้ว่าเสียหายอะไร อีเมลนั้นมีเรื่องงานสำคัญที่จะต้องใช้เพื่อทำโปรเจคใหญ่ด้วย ตอนนี้เลยทำได้แค่กู้บ้างส่วนกลับมาแล้วรอภีมส่งมาให้ใหม่อีกครั้งทันทีที่มันว่างจากงาน
“เมียกูแม่งไปเที่ยวกับครอบครัวนานฉิบหายเลย” สองบ่นเบาๆก่อนจะพ่นควันบุหรี่ครั้งสุดท้ายก็ดับมันแล้วทิ้งไป เขาหันมาเทเหล้าดื่มแทน
“มีผัวแบบมึงใครเขาจะอยากกลับมาหาเร็วๆวะ ป่านนี้อาจจะมีผัวใหม่ที่สันดานดีกว่านี้ก็ได้มั้ง มึงเตรียมทำใจรอได้เลยไอ้สอง” สามแกล้งหยอกเบาๆด้วยความหมั่นไส้พวกติดเมีย แล้วผลที่ตามมาคือไอ้พี่เวรนี่ถีบเขาจนกระเด็นเลย
ผลัวะ!!
“น้องพึ่งออกจากโรงพยาบาลไอ้สอง!” หนึ่งเทเหล้าเพิ่มแล้วปรายตามองน้องชายที่ส่ายหน้าเบาๆด้วยความเอือมระอามาก คนหนึ่งก็ปากหมาไม่พัก อีกคนก็หัวร้อนตลอด
“สมน้ำหน้ามัน! แล้วมึงน่ะไม่มีใครเอาบ้างรึไงวะ?” สองเบ้ปากแล้วถามน้องชาย
“เสือกเรื่องกูไอ้สัตว์!”
“ลืมเมียเก่าไม่ได้เหรอวะ?”
“ของแบบนี้มันต้องใช้เวลารึเปล่าวะ!”
“สี่ปีแล้วนะไอ้สาม!”
“จะอีกกี่ปีก็เรื่องของกูเถอะ! เอาเวลาเสือกเรื่องกูไปสนใจเรื่องอื่นบ้างเถอะเผื่อชีวิตมึงจะดีขึ้นบ้าง กูว่าแค่สันดานต่ำอย่างเดียวก็พอแล้วมั้งอย่าให้อย่างอื่นต่ำตามเลย!”
“ถามเรื่องเมียเก่านิดเดียวมึงด่ากูขนาดนี้เลยเหรอ เพราะปากมึงเป็นแบบนี้แหละไอ้สามเลยสมควรแล้วที่โดนทิ้ง”
“ไอ้เหี้ยสอง! ไอ้สันดานหมา!!” สามเทเหล้ายกขึ้นมาดื่มด้วยความหงุดหงิดมากที่พี่ชายพูดจี้ปมกันไม่หยุด คือมันก็รู้ว่ากูลืมเขาไม่ได้เว้ย ไม่เคยลืมไปเลยแม้แต่วันเดียวเลยด้วย ตั้งแต่เลิกกันไปเมื่อสี่ปีที่แล้วเขาก็ไม่มีใครสักคนเข้ามาในชีวิต ไม่ใช่ว่าไม่เปิดโอกาสนะแต่มันไม่เจอคนที่ใช่สักที อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เหี้ยถึงขนาดจะคว้าใครไม่รู้มาเพื่อลบความเจ็บของตัวเองทั้งที่ไม่รักหรอกนะ เขารู้ดีว่าเวลาเจ็บแล้วมันทรมานมากขนาดไหน
เขานั่งดื่มต่ออีกไม่นานก็เดินลงไปที่ห้องทำงานเพื่อรอพบกับผู้จัดการคนใหม่ แฟ้มเอกสารสำคัญที่ต้องใช้และจะต้องรู้จัดวางเรียงเป็นอย่างดีที่บนโต๊ะทำงาน แต่ในขณะที่รอเวลานั้นก็หวนนึกถึงเรื่องที่คุยกัน
เมื่อไรที่เขาจะลืมเมียเก่าได้สักทีวะ
มูฟออนได้แล้วมั้งหัวใจ
เราจะคิดถึงใครคนหนึ่งได้นานเท่าไรกัน หากไม่มีบทสนทนา ไม่มีการพบเจอ และไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าจะตามหาได้จากที่ไหน จากกันครั้งนั้นด้วยเหตุผลอะไร ความรักขาดสะบั้นมีทางจะผูกขึ้นมาได้อีกครั้งไหม
พยายามที่จะลืม คือการวนลูปความคิดถึง
"เฮียสาม! อย่าบอกนะว่า..."
"อะไรกัน! นี่จำชื่อผัวเก่าไม่ได้เหรอ? จ้องหน้าทำไมห่ะ อยากตบหน้า หรืออยากจูบปากล่ะ?"
"ฉันจะลาออก!"
"ก็ไม่มีคนง้อให้ทำงานอยู่แล้วนี่ เฮียเข้าใจว่าคนปากเก่งแต่ใจกากแบบโมนายังไงก็ไม่มีวันทำได้อยู่แล้ว แค่งานง่ายๆยังไม่มีปัญญา"
"อย่ามาดูถูกนะ!!"
"แค่เห็นหน้าผัวเก่าก็ใจเสาะแล้ว จะไม่ให้ดูถูกได้ไง...จริงไหม?"
ยอมรับว่าตกใจมากที่เมียเก่าเข้ามา
แล้วแบบนี้กูจะลืมได้ไง
เขาจ้องหน้าโมนาที่ทำหน้าตกใจมากเหมือนเห็นผีห่าซาตานอย่างนั้นแหละ นี่ผัวเก่าคนที่เธอเคยนอนกอดไง ปากที่เม้มแน่นก็เคยจูบและจำได้ว่าโมนาชอบมาก เสพติดการสัมผัสสุดๆ แถมยังไม่เคยแสดงท่าทีรำคาญเขาออกมาเลยสักครั้งที่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกัน จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอนัดเขามาเพื่อบอกเลิกและหลังจากนั้นก็หายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง ตอนนั้นเขากินข้าวไม่ได้นอนก็ไม่หลับ
เจอกันอีกหัวใจยังเต้นแรงเหมือนเดิม
แม่งโคตรเหี้ยเลย!
“นั่งลงสิ หรืออยากนั่งตักเฮียแทนเก้าอี้ห่ะ?”
“นั่งเก้าอี้ได้!”
“นึกว่าลองอะไรเคยๆซะอีก แล้วหายหัวไปไหนมาตั้งสี่ปี?”
“แล้วยุ่งอะไรด้วยล่ะ?”
“อยากรู้เฉยๆ”
“เป็นแค่เจ้านายอย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัว”
“งั้นไม่เป็นเจ้านายแล้วก็ได้ เฮียเป็นผัวมาก่อนก็เลยอยากรู้เรื่องเมียเก่าบ้างเป็นธรรมดา เผื่อมีผัวใหม่ตามมาจะได้ทำความรู้จักมันบ้างไง”
“ผัวใหม่อะไรอีก!?”
“เลิกกับเฮียไปแล้วก็ไม่มีใครเอาเหรอ?”
“เฮียสาม!”
“แต่โมนาโสดก็ดี เฮียไม่ชอบมีปัญหาเรื่องงานเพราะความหึงหวงของใคร”
“แล้วเฮียล่ะไม่มีใครเอาเหรอ?”
“มี แต่ไม่เอา”
โมนามองผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้งในรอบสี่ปีที่ผ่านมา เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินผ่านเธอไปที่ประตูห้องก่อนจะล็อกเอาไว้ทันที แล้วเดินกลับมายืนที่ด้านหลังด้วยความเงียบแต่ที่รู้ก็เพราะกลิ่นน้ำหอม เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปและไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลังอะไรทั้งนั้นด้วย
ถ้ารู้ว่าเฮียสามเป็นเจ้านายเธอจะไม่ทำเลย
ถึงคราวซวยแล้วจริงๆ
“นี่เป็นรายละเอียดงานทั้งหมดที่ต้องทำความเข้าใจก่อนวันจันทร์นี้”
“เวลาแค่สองวันใครจะไปจำได้ห่ะ!?”
“ทำแค่นี้ไม่ได้เหรอ?”
“มันไม่ดูเป็นการแกล้งกันไปหน่อยเหรอที่จะให้จำทั้งหมดนี้ในได้ภายในวันจันทร์!”
“ทำไม่ได้?”
“เฮียสาม!”
“ถ้าไม่ติดว่าทุกอย่างมันเร่งด่วนเฮียคงหาคนที่ดีกว่านี้ได้ แต่ไม่เป็นอะไรหรอกโมนา เฮียจะสอนให้เองรับรองว่าจำได้หมดแน่นอน แล้ววันจันทร์เราจะไปต่างจังหวัดเพื่อคุยเรื่องงานกับเจ้าสัวบูรพา เตรียมของไปค้างคืนด้วยล่ะ”
“รู้แล้ว!”
“วันพรุ่งนี้เจอกันที่ร้านเดิมแล้วกัน”
“จะไปจำได้เหรอว่าที่ไหน?”
“บอกเลิกเฮียที่ไหนก็ไปที่นั่นแหละ”
“ฉันได้ข่าวมาว่าเจ้านายคนใหม่รถคว่ำเมื่อไม่กี่วันก่อนทำให้เพื่อนของรุ่นพี่เข้าโรงพยาบาล แล้วต้องรักษาตัวยาวหลายเดือนกว่าจะกลับมาทำงานอีกครั้งได้ เฮีย…เป็นอะไรมากไหม?”
“ยังไม่ตาย”
“แล้วอย่างอื่นล่ะ?”
“เฮียไม่เป็นอะไรมากหรอก ที่เข้านอนโรงพยาบาลเพราะหัวกระแทกจนสลบแค่นั้นเอง”
“อ่อ งั้นเฮียสามหายดีแล้วเหรอ?”
“ยัง แต่งานมันรอไม่ได้”
เขายังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย
ปากเสียและบ้างาน
- Writer
