1

1697 Words
สามยืนสูบบุหรี่ที่ชั้นดาดฟ้าของออฟฟิศส่วนตัวพร้อมกับมองออกไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มีคนเข้ามากวนความสงบสุขของเขาพร้อมกับถือแก้วและขวดเหล้ามาด้วย คาดว่าอีกสักพักก็จะมีอีกคนมาเพิ่มเพราะว่าเขาพึ่งออกจากโรงพยาบาลเนื่องจากว่าอุบัติเหตุเมื่อสองวันที่แล้ว แต่ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก คนที่เป็นหนักคือผู้จัดการที่ต้องรักษายาวประมาณสามเดือนกว่าจะกลับมาทำงานด้วยกันได้อีกครั้ง “กูออกจากโรงพยาบาลมาก็ชวนแดกเหล้าเลยรึไง?” “หรือมึงไม่สนห่ะ?” “สนดิวะ กูกำลังคอแห้งพอดีเลยวะ แล้วพี่หนึ่งไปไหนห่ะไอ้สอง พี่หนึ่งจะมาปะ?” “โน้นไง! ขับรถเข้ามาแล้วน่ะ” “แม่งตายยากฉิบหาย!” สองเดินมาหยิบบุหรี่สูบบ้างแล้วเทเหล้าส่งให้น้องชายดื่ม เมื่อวานไม่มีใครว่างไปรับเพราะแม่งออกมากะทันหัน แถมยังไม่โทรบอกใครอีกด้วย พอรู้เรื่องอีกทีก็ตอนที่พ่อโทรมาด่ายับว่าไม่ยอมไปดูน้อง คือพ่อทำเหมือนมันเป็นเด็กตัวเล็กตัวน้อยงั้นแหละ ไอ้สามมันตัวเท่าควายแล้วตอนนี้! “ไงสาม” “พี่หนึ่งมาเงียบๆเลย แล้วหอบอะไรมาเนี่ย?” “ของแดกเล่นไง วันนี้มึงว่างนี่” “เดี๋ยวตอนเที่ยงมีนัดคุยเรื่องงานกับผู้จัดการคนใหม่ที่ภีมหามาให้ด่วนน่ะ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว” “ถ้างั้นคืนนี้ไปค้างที่บ้านกูก่อนแล้วกัน มึงก็ด้วยไอ้สองจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน” “มีเรื่องอะไรวะ?” “รถคว่ำวันก่อนไง รถมันถูกตัดสายเบรกเลยแหกโค้งแบบนั้น กูได้ภาพมาหมดแล้วเหลือแค่หาคนที่มันน่าจะทำแบบนั้น มึงล่ะสามคิดอะไรออกไหม?” “คนเกลียดกูเป็นล้าน กูจะไปรู้เหรอว่าใครทำ!” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนทำแบบนี้ แต่มันก็ต้องคนใกล้ตัวมาก หรืออย่างน้อยๆก็รู้ว่าเขาจะใช้รถคันไหนบ้าง วันนี้คือวันเสาร์ออฟฟิศเลยร้างคนอยู่ทำงาน ถ้าจะมีก็คงเป็นพนักงานบางคนที่เบื่อบ้านหรือไม่ก็เคลียร์งานไม่เสร็จทันวันจันทร์ที่จะมีประชุมแค่นั้นแหละ เขาจำเป็นต้องนัดผู้จัดการคนใหม่ที่จะมาทำงานแทนคนเก่าชั่วคราวเพื่อสอนงานแบบเร่งด่วนที่สุด ภีมที่เป็นเลขาส่วนตัวก็ไปดูงานที่ต่างจังหวัดทันทีที่ขับรถพาเขาออกจากโรงพยาบาลไปส่งที่คอนโด ผู้จัดการคนนี้เป็นเด็กจบนอกหมาดๆ เคยทำงานบ้างเล็กน้อยแต่ก็นับว่ามีความเก่งพอสมควร เขายังไม่ได้อ่านประวัติเนื่องจากอีเมลที่เลขาส่งมาเปิดอ่านไม่ได้ไม่รู้ว่าเสียหายอะไร อีเมลนั้นมีเรื่องงานสำคัญที่จะต้องใช้เพื่อทำโปรเจคใหญ่ด้วย ตอนนี้เลยทำได้แค่กู้บ้างส่วนกลับมาแล้วรอภีมส่งมาให้ใหม่อีกครั้งทันทีที่มันว่างจากงาน “เมียกูแม่งไปเที่ยวกับครอบครัวนานฉิบหายเลย” สองบ่นเบาๆก่อนจะพ่นควันบุหรี่ครั้งสุดท้ายก็ดับมันแล้วทิ้งไป เขาหันมาเทเหล้าดื่มแทน “มีผัวแบบมึงใครเขาจะอยากกลับมาหาเร็วๆวะ ป่านนี้อาจจะมีผัวใหม่ที่สันดานดีกว่านี้ก็ได้มั้ง มึงเตรียมทำใจรอได้เลยไอ้สอง” สามแกล้งหยอกเบาๆด้วยความหมั่นไส้พวกติดเมีย แล้วผลที่ตามมาคือไอ้พี่เวรนี่ถีบเขาจนกระเด็นเลย ผลัวะ!! “น้องพึ่งออกจากโรงพยาบาลไอ้สอง!” หนึ่งเทเหล้าเพิ่มแล้วปรายตามองน้องชายที่ส่ายหน้าเบาๆด้วยความเอือมระอามาก คนหนึ่งก็ปากหมาไม่พัก อีกคนก็หัวร้อนตลอด “สมน้ำหน้ามัน! แล้วมึงน่ะไม่มีใครเอาบ้างรึไงวะ?” สองเบ้ปากแล้วถามน้องชาย “เสือกเรื่องกูไอ้สัตว์!” “ลืมเมียเก่าไม่ได้เหรอวะ?” “ของแบบนี้มันต้องใช้เวลารึเปล่าวะ!” “สี่ปีแล้วนะไอ้สาม!” “จะอีกกี่ปีก็เรื่องของกูเถอะ! เอาเวลาเสือกเรื่องกูไปสนใจเรื่องอื่นบ้างเถอะเผื่อชีวิตมึงจะดีขึ้นบ้าง กูว่าแค่สันดานต่ำอย่างเดียวก็พอแล้วมั้งอย่าให้อย่างอื่นต่ำตามเลย!” “ถามเรื่องเมียเก่านิดเดียวมึงด่ากูขนาดนี้เลยเหรอ เพราะปากมึงเป็นแบบนี้แหละไอ้สามเลยสมควรแล้วที่โดนทิ้ง” “ไอ้เหี้ยสอง! ไอ้สันดานหมา!!” สามเทเหล้ายกขึ้นมาดื่มด้วยความหงุดหงิดมากที่พี่ชายพูดจี้ปมกันไม่หยุด คือมันก็รู้ว่ากูลืมเขาไม่ได้เว้ย ไม่เคยลืมไปเลยแม้แต่วันเดียวเลยด้วย ตั้งแต่เลิกกันไปเมื่อสี่ปีที่แล้วเขาก็ไม่มีใครสักคนเข้ามาในชีวิต ไม่ใช่ว่าไม่เปิดโอกาสนะแต่มันไม่เจอคนที่ใช่สักที อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เหี้ยถึงขนาดจะคว้าใครไม่รู้มาเพื่อลบความเจ็บของตัวเองทั้งที่ไม่รักหรอกนะ เขารู้ดีว่าเวลาเจ็บแล้วมันทรมานมากขนาดไหน เขานั่งดื่มต่ออีกไม่นานก็เดินลงไปที่ห้องทำงานเพื่อรอพบกับผู้จัดการคนใหม่ แฟ้มเอกสารสำคัญที่ต้องใช้และจะต้องรู้จัดวางเรียงเป็นอย่างดีที่บนโต๊ะทำงาน แต่ในขณะที่รอเวลานั้นก็หวนนึกถึงเรื่องที่คุยกัน เมื่อไรที่เขาจะลืมเมียเก่าได้สักทีวะ มูฟออนได้แล้วมั้งหัวใจ เราจะคิดถึงใครคนหนึ่งได้นานเท่าไรกัน หากไม่มีบทสนทนา ไม่มีการพบเจอ และไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าจะตามหาได้จากที่ไหน จากกันครั้งนั้นด้วยเหตุผลอะไร ความรักขาดสะบั้นมีทางจะผูกขึ้นมาได้อีกครั้งไหม พยายามที่จะลืม คือการวนลูปความคิดถึง "เฮียสาม! อย่าบอกนะว่า..." "อะไรกัน! นี่จำชื่อผัวเก่าไม่ได้เหรอ? จ้องหน้าทำไมห่ะ อยากตบหน้า หรืออยากจูบปากล่ะ?" "ฉันจะลาออก!" "ก็ไม่มีคนง้อให้ทำงานอยู่แล้วนี่ เฮียเข้าใจว่าคนปากเก่งแต่ใจกากแบบโมนายังไงก็ไม่มีวันทำได้อยู่แล้ว แค่งานง่ายๆยังไม่มีปัญญา" "อย่ามาดูถูกนะ!!" "แค่เห็นหน้าผัวเก่าก็ใจเสาะแล้ว จะไม่ให้ดูถูกได้ไง...จริงไหม?" ยอมรับว่าตกใจมากที่เมียเก่าเข้ามา แล้วแบบนี้กูจะลืมได้ไง เขาจ้องหน้าโมนาที่ทำหน้าตกใจมากเหมือนเห็นผีห่าซาตานอย่างนั้นแหละ นี่ผัวเก่าคนที่เธอเคยนอนกอดไง ปากที่เม้มแน่นก็เคยจูบและจำได้ว่าโมนาชอบมาก เสพติดการสัมผัสสุดๆ แถมยังไม่เคยแสดงท่าทีรำคาญเขาออกมาเลยสักครั้งที่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกัน จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอนัดเขามาเพื่อบอกเลิกและหลังจากนั้นก็หายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง ตอนนั้นเขากินข้าวไม่ได้นอนก็ไม่หลับ เจอกันอีกหัวใจยังเต้นแรงเหมือนเดิม แม่งโคตรเหี้ยเลย! “นั่งลงสิ หรืออยากนั่งตักเฮียแทนเก้าอี้ห่ะ?” “นั่งเก้าอี้ได้!” “นึกว่าลองอะไรเคยๆซะอีก แล้วหายหัวไปไหนมาตั้งสี่ปี?” “แล้วยุ่งอะไรด้วยล่ะ?” “อยากรู้เฉยๆ” “เป็นแค่เจ้านายอย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัว” “งั้นไม่เป็นเจ้านายแล้วก็ได้ เฮียเป็นผัวมาก่อนก็เลยอยากรู้เรื่องเมียเก่าบ้างเป็นธรรมดา เผื่อมีผัวใหม่ตามมาจะได้ทำความรู้จักมันบ้างไง” “ผัวใหม่อะไรอีก!?” “เลิกกับเฮียไปแล้วก็ไม่มีใครเอาเหรอ?” “เฮียสาม!” “แต่โมนาโสดก็ดี เฮียไม่ชอบมีปัญหาเรื่องงานเพราะความหึงหวงของใคร” “แล้วเฮียล่ะไม่มีใครเอาเหรอ?” “มี แต่ไม่เอา” โมนามองผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้งในรอบสี่ปีที่ผ่านมา เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินผ่านเธอไปที่ประตูห้องก่อนจะล็อกเอาไว้ทันที แล้วเดินกลับมายืนที่ด้านหลังด้วยความเงียบแต่ที่รู้ก็เพราะกลิ่นน้ำหอม เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปและไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลังอะไรทั้งนั้นด้วย ถ้ารู้ว่าเฮียสามเป็นเจ้านายเธอจะไม่ทำเลย ถึงคราวซวยแล้วจริงๆ “นี่เป็นรายละเอียดงานทั้งหมดที่ต้องทำความเข้าใจก่อนวันจันทร์นี้” “เวลาแค่สองวันใครจะไปจำได้ห่ะ!?” “ทำแค่นี้ไม่ได้เหรอ?” “มันไม่ดูเป็นการแกล้งกันไปหน่อยเหรอที่จะให้จำทั้งหมดนี้ในได้ภายในวันจันทร์!” “ทำไม่ได้?” “เฮียสาม!” “ถ้าไม่ติดว่าทุกอย่างมันเร่งด่วนเฮียคงหาคนที่ดีกว่านี้ได้ แต่ไม่เป็นอะไรหรอกโมนา เฮียจะสอนให้เองรับรองว่าจำได้หมดแน่นอน แล้ววันจันทร์เราจะไปต่างจังหวัดเพื่อคุยเรื่องงานกับเจ้าสัวบูรพา เตรียมของไปค้างคืนด้วยล่ะ” “รู้แล้ว!” “วันพรุ่งนี้เจอกันที่ร้านเดิมแล้วกัน” “จะไปจำได้เหรอว่าที่ไหน?” “บอกเลิกเฮียที่ไหนก็ไปที่นั่นแหละ” “ฉันได้ข่าวมาว่าเจ้านายคนใหม่รถคว่ำเมื่อไม่กี่วันก่อนทำให้เพื่อนของรุ่นพี่เข้าโรงพยาบาล แล้วต้องรักษาตัวยาวหลายเดือนกว่าจะกลับมาทำงานอีกครั้งได้ เฮีย…เป็นอะไรมากไหม?” “ยังไม่ตาย” “แล้วอย่างอื่นล่ะ?” “เฮียไม่เป็นอะไรมากหรอก ที่เข้านอนโรงพยาบาลเพราะหัวกระแทกจนสลบแค่นั้นเอง” “อ่อ งั้นเฮียสามหายดีแล้วเหรอ?” “ยัง แต่งานมันรอไม่ได้” เขายังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย ปากเสียและบ้างาน
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD