นิ้วเรียกยกขึ้นเป็นกำลังใจให้คนที่นั่งยิ้มแห้งอยู่บนเตียงอีกครั้งจากนั้นจึงหมุนตัวออกจากห้องไป หลังจากนั้นเพียงไม่กี่อึดใจประตูก็ถูกเปิดอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงของปรินทร์ที่เข้ามาพร้อมกับของกินมากมายในมือ
“คุณปรินทร์...”
“เป็นยังไงบ้าง” เขาวางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะแล้วเข้ามาจับใบหน้าของมินรดาด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อตรวจเช็คอาการ
“ทำอะไรของคุณเนี่ย”
“ก็มาเยี่ยมลูกน้องไง ดูหน้าตาสดชื่นขึ้นแล้วนี่”
“ปล่อยได้แล้วค่ะ” เสียงใสค้อนเบา ๆ เผลอถลึงตาใส่เขาด้วยความลืมตัว “มุกจะกินข้าว”
“อ้าวเหรอ งั้นมาเดี๋ยวฉันป้อนให้” พูดจบเขาก็แย่งช้อนไปถือไว้ก่อนจะตักข้าวต้มมายื่นตรงปาก
“เป็นอะไรของคุณเนี่ย เมื่อคืนยังดุมุกอยู่เลย”
“ก็เมื่อคืนฉันตกใจนี่ ตอนนี้ฉันไปคิดดูแล้วล่ะว่าฉันน่าจะทำดีกับเธอให้มาก เพราะสภาพจิตใจของคนที่เพิ่งเสียลูกไปคงจะแย่ไม่น้อย แล้วถ้าเธอไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถามให้เธอรำคาญแล้วด้วย” ชาย
