เกมลวงบ่วงแค้น

บทนำ (2)

ทั้งป้ายและเสียงตะโกนลั่นของกลุ่มชาวบ้านที่มาจากเกาะฝั่งตรงข้ามหลังจากที่รู้ว่ารีสอร์ทภูทะเลแห่งนี้กำลังก่อสร้างที่พักเพิ่มด้วยการส่งตัวแทนของรีสอร์ทไปเจรจากับเดชา หัวหน้าหมู่บ้านเล็ก ๆ บนเกาะเพื่อให้ชาวบ้านเก็บข้าวของออกไปจากเกาะเพื่อแลกกับเงินค่าตอบแทนครัวละสามหมื่นบาท

“ออกมาแล้ว...”

“นั่นหรือเปล่า ลูกชายของคุณปราวัฒน์...”

“หน้าฝรั่งแบบนั้นคิดว่าใช่นะ”

จากเสียงตะโกนเอะอะโวยวายกลายเป็นเสียงซุบซิบแทนเมื่อน้ำเหนือ ทายาทคนเดียวของปราวัฒน์กรุ๊ปพยายามฝ่าด่านของพนักงานที่ยืนเป็นกำแพงป้องกันออกไปเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ชุมนุม

“คุณปราวัฒน์ไปไหนล่ะ ทำไมถึงให้ลูกชายออกมารับหน้าแทนแบบนี้” หนึ่งในนั้นตะโกนถาม ในมือยังถือเศษผักและไข่ติดมาด้วย

น้ำเหนือได้แต่ยืนนิ่ง คาดเดาสถานการณ์อยู่เงียบ ๆ ถ้าเขาเดาไม่ผิดหากคำตอบที่ได้วันนี้ไม่เป็นที่พอใจ ไข่และผักเหล่านั้นมันคงจะกลายเป็นอาวุธแน่ ๆ

“พวกเราถามว่าคุณปราวัฒน์อยู่ไหน เขาไม่ได้มาด้วยหรือไง ทำไมถึงให้ลูกชายออกมาคนเดียวแบบนี้” กลุ่มชาวบ้านตะโกนถามอีกครั้ง ทำให้พนักงานที่ยืนระวังอยู่ข้าง ๆ ต้องมากันตัวเด็กหนุ่มออกไป ด้วยเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้น

“คุณเหนือเข้าไปด้านในก่อนเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจะลองไกล่เกลี่ยดูเอง” พีระ ผู้จัดการรีสอร์ทเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น เขาใช้ตัวเองบังน้ำเหนือเอาไว้เมื่อสังเกตเห็นว่าไข่หนึ่งใบกำลังลอยละลิ่วมาตามอากาศก่อนที่มันจะปะทะเข้ากับแผ่นหลังของเขาอย่างจัง จนยูนิฟอร์มที่เป็นเสื้อสูทสีกรมนั้นเต็มไปด้วยสีเหลืองจากไข่ไหลเยิ้มไปทั่ว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ ผมเห็นชาวบ้านเขามาประท้วงที่นี่อยู่หลายครั้งแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องของแกตาเหนือ กลับเข้าไปด้านในซะ ! ” เสียงทรงอำนาจตวาดกร้าวหลังจากประณัยซึ่งยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยนักเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาท่ามกลางความไม่พอใจของกลุ่มชาวบ้านที่กำลังจะโดนไล่ที่

“ออกมาแล้วเหรอ แล้วไหนล่ะคุณปราวัฒน์ ยังไงวันนี้เราก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” เดชาตะโกนถามพยายามฝ่าด่านกั้นของพนักงานเพื่อเข้าไปประชิดตัวประณัย

“พี่วัฒน์ไม่ได้มา และต่อให้มา ทุกอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้าก็ยังคงเหมือนเดิม”

“เหมือนเดิมได้ไง ก็คุณปราวัฒน์เป็นคนบอกผมเองว่าที่ดินบนเกาะนั่นเขายกให้ผมและชาวบ้านได้อาศัยทำกิน แล้วอยู่ ๆ ตอนนี้คุณจะยกเลิกสัญญาไล่ที่พวกเราแบบนี้ แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหน”

“ใช่ ใช่ แบบนี้มันข่มเหงรังแกกันนี่หว่า ! ”

“เป็นตายร้ายดียังไงพวกเราก็ไม่ยอมออกจากเกาะเด็ดขาด”

“ก็ตอนนั้นกิจการของรีสอร์ทมันไม่ได้ดีเหมือนตอนนี้นี่ ทุกวันนี้กิจการเราก้าวหน้า น้ำขึ้นยังไงเราก็ต้องรีบตัก แล้วอีกอย่างผมก็ส่งคนไปเจรจาก่อนตั้งเกือบปี” ประณัยอธิบาย แม้น้ำเสียงมันไม่ได้ดังหรือตะคอกเหมือนในตอนแรกแต่น้ำเหนือที่ฟังอยู่ด้านหลังกลับรู้สึกได้ว่าผู้เป็นอากลับไม่มีความเห็นอกเห็นใจชาวบ้านกลุ่มนี้เลยสักนิด

“สัญญามัดมือชกแบบนี้พวกเราไม่ยอมเซ็นหรอก ยังไงเราก็ต้องคุยกับคุณปราวัฒน์ให้ได้ ! ” กลุ่มชาวบ้านยังคงไม่พอใจพร้อมใจกันปาเศษผักและไข่เข้ามาในรีสอร์ทอย่างต่อเนื่อง ทำให้แขกที่มาพักเริ่มหันมาสนใจ

“ก็ผมบอกแล้วไงว่าพี่วัฒน์มาไม่ได้ และผมจะบอกอะไรให้นะว่าพี่ชายผมนี่แหละเป็นคนบอกให้ผมมาจัดการเอาที่ตรงนั้นคืน ผมให้เวลาอีกแค่สองเดือนรีบเก็บข้าวของแล้วออกไปซะ ผมจะให้เงินชดเชยครัวละสามหมื่น แต่ถ้าคนไหนที่มันตุกติกแม้แต่บาทเดียวผมก็ไม่ให้”

“คิดว่าพวกเราเห็นแก่เงินแล้วยอมทิ้งที่ทำกินเหรอ ไม่ยอมหรอกเว้ย ! ”

หนึ่งในนั้นตะโกนลั่นพร้อม ๆ กับปาไข่หนึ่งใบปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของประณัยอย่างจังจนมันไหลเยิ้มปรกหน้าปรกตาทำให้น้ำเหนือแอบอมยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

“ถือว่าพวกผมขอร้องเถอะนะ ผมขอคุยกับคุณปราวัฒน์หน่อย ผมไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเป็นคนสั่งให้คุณมาทำแบบนี้” เดชายังไม่ยอมแพ้ เขาพยายามลองใช้ไม้อ่อนอ้อนวอนประณัย แต่ผลลัพธิ์ที่ได้มันก็ยังเหมือนเดิม

“ผมคิดว่าผมอธิบายไปหมดแล้วนะ เชิญกลับกันไปได้แล้ว ถ้าใครยังอยู่ผมจะแจ้งความข้อหาบุกรุก” ชายหนุ่มตวาดลั่น เขาปาดไข่แดงที่ไหลเยิ้มบนใบหน้าออกแล้วเดินเข้าไปในรีสอร์ทด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชาวบ้านที่ได้ยินคำขู่นั้นจึงพากันคอตกเดินกลับบ้านไปพร้อมกับความผิดหวัง

“ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณพ่อจะเป็นคนสั่งให้อาทำแบบนี้” เสียงที่แสนน่ารำคาญของน้ำเหนือดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ประณัยรีบลากคอเสื้อหลานชายตัวแสบเดินตามเข้าไปหาที่ปลอดคนมากที่สุดเพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง

“แกไม่รู้อะไรก็อยู่เงียบ ๆ ไปซะ”

“จะให้ผมเงียบได้ยังไง ในเมื่ออีกไม่นานผมก็ต้องเป็นคนมาดูแลที่นี่ต่อ”

“เหอะ...” คนสูงวัยกว่าหัวเราะในละคอ พลางตบไหล่กว้างของน้ำเหนือหนัก ๆ สองสามครั้งราวจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาไม่คู่ควรสำหรับตำแหน่งนี้เลยสักนิด “เด็กไม่เอาไหนอย่างแกจะมาช่วยอะไรได้ นี่ถ้าพ่อแกไม่บังคับให้มา ป่านนี้แกก็คงจะเที่ยวสนุกติดเกมเหมือนเด็กคนอื่น ๆ นั่นแหละ”

“แล้วคุณอาคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าเด็กอย่างผมเดาออกได้ไม่ยากเลยสักนิดว่าคุณอาไม่ได้บอกชาวบ้านเรื่องที่คุณพ่อประสบอุบัติเหตุจนมีสภาพเป็นผัก แต่คุณอากลับใช้โอกาสนี้บีบบังคับเอาที่คืนจากชาวบ้าน”

“ถือว่าแกยังฉลาดใช้ได้นี่” ประณัยโน้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะเชยคางโค้งมนของน้ำเหนือให้เงยขึ้นสบตา “เด็กฉลาด ๆ แบบนี้สมควรที่จะมีอนาคตสดใสนะ ถ้าอยากอยู่ถึงวันนั้นก็ช่วยอยู่เงียบ ๆ ละกัน ตอนนี้แกไม่มีพี่วัฒน์คอยคุ้มหัวเหมือนแต่ก่อนแล้ว ทางที่ดีอย่าแส่หาเรื่องดีกว่านะหลานรัก”

เขาตบไหล่กว้างของน้ำเหนืออีกครั้งแล้วเดินกลับขึ้นห้องไปอย่างสบายใจ

น้ำเหนือได้แต่ยืนนิ่ง เขาชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่เมื่อลับร่างของประณัยไปแล้ว เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเดินอ้อมไปทางด้านหลังของรีสอร์ท มองหาเจ็ทสกีที่แขกเพิ่งมาจอดไว้ รอโอกาสที่พนักงานเผลอรีบสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปยังเกาะฝั่งตรงข้ามทันที

สายลมยามบ่ายพักเข้ามาทำให้ผมสีชาที่ได้มาจากมารดาปลิวสยาย แม้อายุจะเพิ่งย่างสิบห้าแต่เป็นเพราะเชื้อสายทางฝั่งยุโรปครึ่งหนึ่งมันเลยทำให้เด็กหนุ่มมีรูปร่างกำยำสันทัดไม่ต่างกับผู้ใหญ่เลยสักนิด

หลังจากที่ขับมาถึงอีกเกาะได้เพียงไม่กี่นาที น้ำเหนือจึงรีบปิดเครื่องยนต์ก่อนจะย่องไปแอบด้านหลังต้นไม้ใหญ่ จ้องมองกลุ่มชาวบ้านที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากรีสอร์ทด้วยการเดินผ่านช่องน้ำตื้นที่มีน้ำสูงถึงระดับเอวข้ามมายังเกาะที่ปราวัฒน์เคยให้ไว้เป็นที่ทำกินด้วยสีหน้าหมดหวังกันไปตาม ๆ กัน

“นี่เราต้องไปจากเกาะนี่จริง ๆ เหรอพ่อผู้ใหญ่” ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยถาม

“ฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นหรอกนะ แต่ในเมื่อเขายืนกรานแบบนั้นแล้วจะให้ฉันเอากำลังที่ไหนไปสู้กับเขาล่ะ”

เดชาทอดถอนหายใจเสียยาวเหยียด พลางนึกถึงความหลังเมื่อหลายสิบปีก่อน เมื่อตอนที่ตนเคยช่วยชีวิตปราวัฒน์จากเหตุการณ์เรือล่มในทะเล จากเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขารอดตายและมาทราบภายหลังว่าเกาะแห่งนี้กำลังจะถูกนายทุนยึดไป เขาจึงตอบแทนเดชาและชาวบ้านบนเกาะที่ช่วยชีวิตเขาด้วยการซื้อที่ต่อจากนายทุนแล้วมอบให้ชาวบ้านอาศัยอยู่เป็นที่ทำกินมาจนถึงทุกวันนี้ โดยที่เขาเองก็ยังแวะเวียนมาเยี่ยมอยู่เป็นประจำ

แต่เมื่อความเจริญค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา จากเกาะร้างสองเกาะที่อยู่ติดกันถูกปิดกั้นห้ามให้ชาวบ้านเข้าไปบุกรุกหากินอีกเกาะเพราะกำลังจะถูกสร้างเป็นรีสอร์ทในอีกไม่นาน ตอนนั้นเดชาเองก็เข้าใจเขาจึงบอกให้ปราวัฒน์จัดสรรพื้นที่เป็นสัดส่วนเพื่อจะแยกเกาะที่เป็นรีสอร์ทกับเกาะที่ชาวบ้านอาศัยออกจากกันอย่างชัดเจน

ทุกอย่างดำเนินมาได้อย่างเป็นปกติสุขโดยที่ชาวบ้านเองก็ไม่ได้เข้าไปสร้างความเดือดร้อนในรีสอร์ท ส่วนปราวัฒน์เองก็ยังคงมีเมตตาจัดหากลุ่มชาวบ้านที่มีความสามารถเข้าไปทำงานในรีสอร์ทเพื่อสร้างรายได้อีกทาง ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้ปราวัฒน์จะมากลับคำเสียได้

“หมายความว่าเราต้องไปจริง ๆ เหรอผู้ใหญ่”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ” เดชาพยายามปลอบใจกลุ่มชาวบ้านที่มารอฟังข่าวดีอยู่ตรงทางข้ามเกาะแต่ก็ต้องพากันแยกย้ายกลับไปบ้านของตัวเองด้วยความผิดหวัง

“ถ้าพ่อรู้ พ่อต้องไม่ยอมให้เป็นแบบนี้แน่”

คนที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ไกล ๆ ค่อย ๆ เดินตามคนที่น่าจะเป็นผู้ใหญ่ของหมู่บ้านเพื่อที่จะบอกความจริงว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นความต้องการของปราวัฒน์แต่เป็นเพราะแผนการของประณัยต่างหาก

“โอ๊ะ ! ” เด็กหนุ่มอุทานลั่นเมื่อเดินไปถึงชายป่าแล้วเกิดชนเข้ากับร่างหนึ่งเข้าอย่างจังจนผักที่เด็กน้อยถือติดมือมาร่วงหล่นบนพื้น

“ขอโทษค่ะ หนูรีบไปหน่อย” เด็กน้อยตอบพลางก้มลงเก็บผักใส่ตะกร้าตามเดิม

น้ำเหนือได้แต่ยืนยิ่ง หากเดาจากเสื้อยืดตัวใหญ่โคร่งที่ย้วยและดำมอซอเด็กหญิงคนนี้คงจะเป็นลูกสาวของชาวบ้านบนเกาะ ทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะทรุดกายลงไปช่วยเด็กน้อยเก็บผักด้วยซ้ำ

“หืม...” เจ้าของดวงตากลมโตใสแป๋วเหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบราคาแพงที่คนตรงหน้าสวมใส่จนต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นเจ้าของทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พี่เป็นใครเหรอคะ เป็นนักท่องเที่ยวหรือเปล่า”

“เอ่อ...” น้ำเหนือชะงัก มองเห็นใบหน้าที่สกปรกมอมแมมของเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้าจนต้องถอยหนี

“พี่ไม่ต้องกลัว หนูไม่ทำอะไรพี่หรอก”

“...”

“หรือว่าพี่จะฟังภาษาไทยไม่ออก” เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิด พลางถือตะกร้าผักเดินวนรอบร่างสูงเพื่อสำรวจดูคนแปลกหน้าด้วยความสงสัย “ดูจากหน้าและส่วนสูง พี่ต้องเป็นฝรั่งแน่ ๆ ทำยังไงดีล่ะ หนูพูดภาษาอังกฤษไม่เก่งเสียด้วยสิ”

“เหอะ ! ” น้ำเหนือหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ท่าทีของเด็กน้อยมันอดทำให้เขาขำออกมาเสียไม่ได้

“กู๊ดอาฟเตอร์นูน มายเนมอีสมุกดา ไอแอมไนน์ เยียร์สโอล ไนซ์ทูมีทยู” เด็กน้อยตรงหน้าแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงไทยแท้ ที่ร่ำเรียนมาจากโรงเรียนบนฝั่งพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อทำความรู้จักกับคนตรงหน้า แต่น้ำเหนือกลับไม่แม้แต่จะยื่นมือไปจับตอบ

“ฉันพูดไทยได้ และคิดว่าเราคงไม่มีความจำเป็นต้องรู้จักกัน”

เด็กหนุ่มตอบกลับไปแต่เพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังเดินตามกลุ่มชาวบ้านไป เพราะมัวแต่เสียเวลากับเจ้าตัวแสบมอมแมมเมื่อครู่มันจึงทำให้เขาคลาดกับผู้ใหญ่เดชาจนได้