เอกสารแฟ้มใหญ่ถูกวางไว้เบื้องหน้าในขณะที่เจ้าของโต๊ะยังนั่งนิ่ง สายตาเหม่อลอยจ้องมองไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ทำให้ลูกปัดต้องตบโต๊ะเบา ๆ เพื่อเรียกสติที่หลุดลอยหายไปของมินรดาให้กลับคืนมา
“มุก ! มุก ! ”
“คะพี่ปัด” ร่างบ้างสะดุ้งตกใจละสายตาจากจองคอมพิวเตอร์เบื้องหน้าในทันที
“เป็นอะไรเนี่ย ปล่อยให้พี่เรียกอยู่ตั้งนาน”
“เอ่อ...ปละ...เปล่าค่ะ” มินรดาส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่ความเป็นจริงเธอเอาแต่คิดถึงเรื่องคืนนั้นจนไม่มีกะจิตกะใจทำงานเลยนับแต่วันที่กลับมาจากเชียงใหม่
“แน่ใจนะ มีอะไรก็บอกพี่ ไม่ใช่เรื่องงานก็บอกได้ ยังไงก็ให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว”
“จริงเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าจริงจังเธอจึงตัดสินใจดึงแขนลูกปัดเบา ๆ เพื่อกระซิบถาม “งั้น มุกขอปรึกษาพี่ปัดสักเรื่องได้ไหมคะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“พี่ว่า...มันจะเป็นไปได้ไหมคะที่คนเราเมาจนไม่ได
