ทาสรักคนเหนือมนุษย์

ตอนที่ 2 ก่อนคืน...พระจันทร์เต็มดวง(จนตอนNC20)

ดวงตาดำขลับหลุบตาลงมองผ้าพันแผลเน่าๆที่เธอเพิ่งหยิบออกมาจากใต้หมอน เอามือบางลูบไปบนเนื้อผ้านุ่มเบาๆ ก่อนจะเอามาดมดอมสูดกลิ่นเน่าๆของมันโดยไม่นึกสะอิดสะเอียดแต่อย่างใด และเธอก็ไม่คิดจะซักมันเลย นับจากวันที่ซักมันจนสะอาดแล้วเมื่อแปดปีก่อน

“แปดปีแล้วที่ไม่ได้ซัก เดี๋ยวพรุ่งนี้ลินอายุยี่สิบปีเต็ม ลินจะฉลองวันเกิด ด้วยการเอาผ้าพันแผลของคุณไปซักและพรมน้ำอบให้หอมๆนะ เราจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ”

หญิงสาวพูดกับผ้าเน่าๆ เบาๆ ก่อนจะเอามันสอดไว้ใต้หมอนดังเดิม แล้วจึงพนมมือไหว้ กราบพระก่อนนอนตามปกติอย่างเช่นทุกคืนที่ผ่านมา

ไม่นานนักหลังจากที่หัวถึงหมอน ญาลินก็เข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาต่อมา

คืนนี้เธอฝันแปลกๆ ‘ฝันว่าได้ไปเดินลัดเลาะอยู่บนขอบบึงใหญ่ เมื่อมองไปยังทุ่งดอกบัวในบึงนั้น ก็จำได้ว่า มันคือบึงบัวเมื่อแปดปีก่อนนั่นเอง

‘ดอกบัวสวยมากเลย ว่าแต่จระเข้ตัวนั้นยังอยู่หรือเปล่านะ’

หญิงสาวทอดมองออกไป แล้วกวาดสายตามองไปทั่วความกว้างของบึง ที่เต็มไปด้วยดอกบัวหลวงที่กำลังบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมและสวยงาม บางดอกก็ยังตูมๆอยู่ และมีเรือลอยคลออยู่ขอบบึงหนึ่งลำ

‘ตั้งแปดปีแล้ว จระเข้ตัวนั้นคงไม่อยู่แล้วมั้ง’

หญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีขาวพลิ้วสะบัดไปตามแรงลม ก็ย่างกรายเหยียบเท้าลงบนท้องเรือ แล้วก็เข้าไปนั่งในเรือลำเล็กได้ในที่สุด

จากนั้นเธอก็แจวเรือ พายไปตามลำน้ำนิ่ง เพื่อไปดูดอกบัวที่ดอกใหญ่ที่สุด บานสวยที่สุดในบึงด้วยความตื่นเต้น

เมื่อพายไปถึงดอกบัวดอกนั้น ก็ได้ยินเสียงสวบสาบบางอย่างอยู่ใต้ใบบัว ญาลินรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที แล้วก็รีบจ้ำฝีพาย พายเรือเข้าฝั่งให้เร็วที่สุด แต่มันก็ยังช้าไปกว่ามัจจุราชที่อยู่ใต้ผิวน้ำ ซึ่งตอนนี้ตัวมันใหญ่ขึ้นมาก และดูน่ากลัวมาก มันกำลังว่ายมาทางเธอ ขณะที่เธอใกล้จะถึงฝั่งอยู่แล้ว มันก็กระโจน พุ่งเข้าใส่เธอทันที

“กรี๊ดดด!!”

เสียงกรีดร้องดังก้องหนองน้ำ ได้มลายหายไปกับสายลม พร้อมกับร่างของเธอถูกดึงขึ้นจากเรือ หญิงสาวรู้สึกว่าตนเองลอยเคว้งเข้ามาปะทะกำแพงอะไรสักอย่างที่ไม่แข็งมากนัก แต่เธอก็รู้สึกปลอดภัย เหมือนว่าเธอหลุดพ้นจากกรงเขี้ยวแหลมๆที่กำลังจะงับเธอแล้ว

ใบหน้าสวยหวานค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ขณะที่หัวใจกำลังเต้นระทึก ด้วยความรู้สึกว่า ‘เขาคนนี้จะต้องเป็นคนที่เคยช่วยเธอจากการเกือบถูกจระเข้กัดตายเมื่อแปดปีที่แล้วแน่นอน เธอจะได้กล่าวคำว่า ‘ขอบคุณ’ เขาเสียที

เขาสวมชุดสีขาวสะอาดมากเลย เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาว แต่ไม่ติดกระดุมเสื้อแม้แต่เม็ดเดียว โชว์แผงอกกว้าง ซิกแพ็กสวยงามเหมือนคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

‘ผู้ชายที่ร่างกายสมบูรณ์เพอร์เฟคขนาดนี้ หน้าตาจะเป็นยังไง’

...ใกล้แล้วอีกนิดเดียว!...

ดวงตาคู่สวยที่สุกสกายราวกับดวงดาวที่แจ่มจรัสบนฟากฟ้า เลื่อนระดับสายตาขึ้นจากแผงอกแกร่ง ไล่ขึ้นไปยังลำคอใหญ่แข็งแรง ผ่านลูกกระเดือกที่แสดงความเป็นชายชาตรีอย่างชัดเจน

แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมองไปยังปลายคางที่มีไรเคราเขียวครึ้มเล็กน้อย มาจนถึงริมฝีปากสีสดที่ริมฝีปากบนหยักสวยได้รูป ริมฝีปากล่างบางเฉียบปิดสนิด จากนั้นก็ไล่สายตาขึ้นมาจนถึงปลายจมูกโด่งเป็นสันคมรับกับกรอบหน้า เห็นแค่นี้ก็คิดแล้วว่าใบหน้าของเขาต้องหน้าตาดีมากแน่ๆ

...ใกล้จะเห็นดวงตาของเขาแล้ว!...

ทว่ากำลังจะเห็นดวงตาของเขา หญิงสาวก็มีอันต้องหลับตา เมื่อรู้สึกว่าปากสีสดอุ่นๆของเขาโน้มต่ำลงมาจุมพิตปากของเธอเบาๆ แล้วค่อยๆทวีส่งผ่านความวาบหวามซาบซ่านมาสู่เรียวลิ้นของเธอที่ถูกอีกฝ่ายเกี่ยวกระหวัดครอบครองริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม และแสนหวาน

ญาลินทั้งตื่นตระหนกและหวาดหวั่น และความที่ยังไม่เคยถูกชายคนไหนจูบแม้แต่ครั้งเดียว ก็ทำให้เธอแทบเป็นลมล้มพับลงกับอกกว้างของชายหนุ่ม

แต่ถึงแม้จะยังมีสติอยู่ แข้งขาของเธอก็แทบสิ้นเรี่ยวแรง จนกระทั่งรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ร่างเล็กจึงเริ่มดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของคนตัวสูงใหญ่ที่เธอยังไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าของเขาเต็มๆ

ทว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่แข็งแรง กลับไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ แต่เขากลับลดร่างของเธอลงนอนกับพื้นหญ้านุ่ม แล้วเขาก็ทาบทับร่างใหญ่ลงมา ขณะที่ริมฝีปากอุ่นจัดของเขายังคงไม่ถอดถอนออกจากริมฝีปากเล็กของเธอ

“อื้อ...” หญิงสาวดิ้นด้วยความตระหนกตกใจ กลัวเหลือเกินว่าเขาจะใช้กำลังข่มเหงเธอได้สำเร็จ

“อย่า! อย่า!” คำนี้ก้องอยู่ในลำคอของเธอ ด้วยความหวาดหวั่น ร่างเล็กสั่นเทิ้มไปหมดด้วยอาการหวาดกลัว เมื่อเจ้าของร่างใหญ่คุกคามเธอมากขึ้น

สองมือบางของเธอถูกมือใหญ่กดประสานทั้งสองข้าง ผู้หญิงตัวเล็กๆจึงไร้ทางหลีกหนี แล้ววินาทีนั้นเธอรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังจะผนึกร่างลงมาหาเธอ

แม้ไม่เห็นส่วนนั้นที่กลางกายของเขา แต่สำนึกแรงกล้าในจิตใจมันบอกกับเธอว่า

‘มันน่ากลัวมาก!’

และสิ่งที่น่ากลัวนั้นกำลังจะเสียบแทงลงสู่กลางกายสาว ที่แม้จะหวามไหวในชั่วขณะ แต่ความตื่นกลัวก็มีมากกว่า เธอดิ้นและ...

ฉึก!!

“อื้อ.... อย่า! กรี๊ดดด...!”

         ญาลินทะลึ่งพรวด ตื่นจากฝันร้ายในตอนหลังเที่ยงคืนมาเล็กน้อยเท่านั้น เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกตามกรอบหน้าเรียวรูปไข่ เหมือนว่าเธอเพิ่งผ่านเหตุการณ์ในฝันนั้นมาหมาดๆจริงๆ อย่างกับไม่ใช่ความฝัน

         อาการสั่นสะท้านยังไม่หายดีเลย หัวใจของเธอก็ยังเต้นแรงอยู่ ความรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อครู่ก็เหมือนเพิ่งจะจางหายไป

         แล้วญาลินก็มองผ้าเน่าๆในมือ

         ‘นี่เราถือผ้าเน่าๆผืนนี้ไว้ตลอดเลยเหรอเนี่ย อย่าบอกว่าเขาคนนั้นที่เป็นผู้มีพระคุณตายไปแล้ว แล้วเขามาทวงผ้าผืนนี้คืน!’

         แค่จะบอกว่าวันนี้เธอจะซักและพรมน้ำอบให้เท่านั้น ก็ถึงกับมาเข้าฝันเธอเลยเหรอ หรือว่าเจ้าของมันไม่อยากให้เธอเอามันไปซัก