EP 5 หึงโหด 2
1039 Words
“เรารักเธอนะวิป” อรรถพลจับต้นแขนสาวน้อยไว้ไม่ให้ถอยหนีพลางกระซิบเสียงพร่า เขาหวังให้เธอใจเต้นแรงด้วยความไร้เดียงสา เดี๋ยวกลับบ้านไปก็คงนอนคิดถึงแต่เขาเพราะรสสัมผัสที่ไม่เคยประสบ! ทีนี้ละ อะไรๆ ก็จะง่ายขึ้น “คบกับเราเถอะนะ แล้วเธออยากได้อะไร เราจะหาให้ทุกอย่างเลย”
วนิดาหน้าแดงด้วยความโกรธ เธอยื่นมือจะผลักเขาออกแต่ก็ไม่ทันที่เสียงนั้นตวาดมาก่อนจากทางด้านหลัง!
“นั่นทำอะไรกัน!”
สาวน้อยหันมองต้นเสียงด้วยความตกใจ และยิ่งตกใจกว่าเก่าเมื่อเห็นหน้าเขาชัด กองปราบ! เขามาทำอะไรที่นี่ แล้วจังหวะมันเลวร้ายอะไรขนาดนี้!
โธ่ ตายแน่ๆ วิปครีม ทำยังไงดี
ยังไม่ทันคิดอะไรออก ชายร่างสูงใหญ่ก็ก้าวพรวดมาถึงตัวแล้ว เขากระชากแขนวนิดาให้ลุกขึ้นยืนและถลึงตามองเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอด้วยความโกรธจัดจนเผลอบีบแขนเธอแรงเสียจนสาวน้อยร้องเสียงหลง
“หนูเจ็บค่ะ”
กองปราบเบามือที่กำแขนเธอโดยอัตโนมัติ ทว่าเขายังเผชิญหน้ากับอรรถพลที่ลุกขึ้นยืนงงๆ ก่อนยกมือประนมไหว้
“สวัสดีครับ เอ่อ พี่ชายของวิปใช่ไหมครับ”
ไม่ใช่พี่ แต่เป็นสามีต่างหาก!
กองปราบเก็บคำนั้นไว้ในใจอย่างหงุดหงิด เออ นั่นสิ เขาก็แค่สามีในนาม ถ้าวนิดาจะมีคนรักวัยเดียวกัน คบหากันรอวันหย่าขาดจากเขา กองปราบจะไปห้ามอะไรได้
ชายหนุ่มหันหน้าหนีไปมองสาวน้อยในการปกครองอย่างคาดโทษ เขาไม่ตอบคำถามของอรรถพล แต่กระชากแขนวนิดาให้เดินตามออกมาอย่างรวดเร็ว
ตลอดทางกลับบ้านคือความเงียบ... วนิดานั่งบีบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ในมือด้วยความอึดอัด กระทั่งเสียงเรียกเข้าดัง เธอจึงยกขึ้นมองหน้าจอแล้วกดรับ
“ว่าไงจ๋อม”
‘โหย วิป ทำไมเงียบไปเลย ไหนว่าจะวิดีโอคอลมาไง แล้วนี่จ๋อมทั้งไลน์ไปวิดีโอคอลไป วิปก็ไม่รับ จ๋อมเป็นห่วงนะ’
“อ้อ ยังไม่ได้เปิดเน็ตมือถือเลยไม่เห็นน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ คุณปราบมารับกำลังกลับบ้านแล้วจ้ะ”
‘อ้าวเหรอ งั้นไม่กวนละ ไว้คืนนี้แชทกัน’
“อื้ม เดี๋ยวทักไปนะ”
วนิดากดวางสายพลางเหลือบตามองชายหนุ่มที่กำลังเลี้ยวรถขึ้นสะพาน เธอกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เม้มริมฝีปากแน่น อยากจะชวนเขาคุย หรืออธิบายเรื่องเมื่อครู่นี้ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
รู้ตัวอีกทีก็ถึงบ้านแล้ว กองปราบลงจากรถปิดประตูปึงปัง เขาเข้าไปในบ้านก่อนและเดินหายไปเลย วนิดาจึงเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดไปเปิดประตูห้องนอนของเขาด้วยความร้อนใจ
เขายืนหันหลังอยู่กลางห้อง ดูจะหัวเสียมากด้วย
วนิดากลัวก็กลัว แต่ก็ต้องอธิบายสิ่งที่เขาเข้าใจผิด สาวน้อยวัยใสจึงก้าวเท้าที่สวมถุงเท้านักเรียนเข้าไปในห้องนอนโทนสีเทา เธอพยายามไม่มองเตียง เพราะอดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่ได้ ความทรงจำหวามไหวทำให้หัวใจเธอเต้นเร่าได้มากกว่าที่อรรถพลพยายามบดเบียดร่างกายน่ารังเกียจของเขากับกายเธอเสียอีก
เสียงปิดประตูทำให้กองปราบหันมองมา ดวงตาของเขาวาววับราวกับเสือร้าย
“เข้ามาทำไม ใครอนุญาต!”
เสียงตวาดของเขาทำให้เธอสะดุ้งโหยง แต่วนิดาก็ทำใจดีสู้เสือเดินเข้ามาในห้อง พยายามใช้สุ้มเสียงอ่อนโยนให้เขาผ่อนคลายลงบ้างสักนิดหน่อยก็ยังดี
“คือหนูอยากอธิบายเรื่องที่คุณเห็น คือ... คือ... มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะคะ”
“ช่างเถอะ ไม่ต้องอธิบายอะไร”
วนิดาเกือบจะถอนหายใจโล่งอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าเขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงกดต่ำ
“พรุ่งนี้ฉันจะไลน์ไปขอลากิจวันจันทร์กับอาจารย์ประจำชั้นให้เธอ เราจะไปจดทะเบียนหย่ากัน เธอจะได้เป็นอิสระจากฉัน อยากคบกับใครก็คบได้ไง ไม่ต้องรอเรียนจบหรอก ฉันว่าเธอคงรีบ แค่เจ็ดวันก่อนสอบปลายภาคก็คงรอไม่ได้!”
“ไม่นะคะ ไม่ได้” วนิดายกมือโบกไปมา ใบหน้าซีดเผือด “หนูไม่ได้ต้องการแบบนั้น”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ” เขาเดินไปหยิบสมุดเช็คออกมาจากใต้โต๊ะทำงานในห้องนอนแล้วจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปโดยไม่ฟังเธอเลย “รับนี่ไป จะใส่ตัวเลขเท่าไหร่ก็ได้ ช่วงนี้ก็ใช้เงินนี่ไปก่อน หย่าแล้วค่อยมาคุยเรื่องสินสมรสกันอีกที”
“คุณปราบคะ...”
วนิดาเดินไปหาเขาด้วยน้ำตาคลอเอ่อ เธอรู้ดีว่าวันหนึ่งคงต้องหย่าจากเขา เพราะเธอพยายามทำดีกับเขาทุกอย่างมาตั้งปีกว่าแล้ว แต่ความดีของเธอก็ยังไม่เคยซึมซับเข้าไปในหัวใจเขาเลย
เขาโกรธ เกลียด ชิงชัง ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่เคยเอ่ยออกมาให้ชัดเจน มีเพียงการกระทำและคำพูดของเขาเท่านั้นที่เฆี่ยนตีหัวใจเธอให้บอบช้ำวันแล้ววันเล่า
น่าโกรธตัวเองที่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ความรักของเธอกลับเอ่อเต็มหัวใจไม่เคยลดลงไปเลยสักวัน
“หนูกับอรรถ คือ... หนูไม่ได้เต็มใจนะคะ หนูกำลังจะผลัก แต่คุณเข้ามาเห็นก่อน”
“อ้อ เหรอ” กองปราบหัวเราะเบาๆ ดวงตาคมกล้ามองสบตาคู่หวานขณะเดินอ้อมโต๊ะออกมายืนเผชิญหน้าเธอ “ฉันต้องเชื่อด้วยเหรอว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่อง หลังจากที่เมื่อคืนเธอพิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่าเธอ ‘ทำ’ ได้ช่ำชองขนาดนั้น!”
วนิดาสะดุ้งสุดตัว ยกมือขึ้นแตะอกถอยห่างจากเขามาหนึ่งก้าว ใบหน้าสวยสะคราญเห่อแดงอย่างยากจะควบคุม
ให้ตายเถอะ... อาจเพราะหน้าตาเธอสวยน่ารัก มันทำให้กิริยาแบบนี้ของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นข้ามจังหวะ
อดทนไว้ไอ้ปราบ อย่าหลงมารยายัยเด็กนั่น!
- Writer
