EP 4 หึงโหด 1
1075 Words
‘วันนี้หนูเรียนเพิ่มนะคะ กลับไปทำกับข้าวไม่ทันแน่ๆ คุณปราบหาอะไรกินจากข้างนอกได้เลยค่ะ T T’
คือข้อความที่วนิดาส่งมาตั้งแต่พักเที่ยง แต่กองปราบเพิ่งจะเห็นตอนกำลังจะขับรถกลับบ้านแล้ว ชายหนุ่มพบว่าตัวเองอ่านข้อความไปด้วยยิ้มไปด้วยอย่างเอ็นดูอีโมติคอนที่เธอส่งแถมมา บ่งบอกชัดว่าไม่อยากเรียนพิเศษเอาเสียเลย
ก่อนที่กองปราบจะรู้สึกตัวว่าไม่ควรรู้สึกอะไรแบบนี้ เขาหุบยิ้มลงปั้นหน้าเคร่งขรึมแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเบาะโดยสาร จากนั้นก็ขับรถกลับบ้านโดยพยายามไม่คิดเรื่องของเธอ
บ้านเงียบชะมัด...
คือความคิดแรกเมื่อจอดรถไขประตูเข้าบ้านหลังกะทัดรัดที่มีเพียงเขาคนเดียวในตอนนี้ ชายหนุ่มดึงเนกไทที่คอลงและวางกล่องข้าวผัดที่ซื้อมาสองกล่องจากห้างสรรพสินค้าเล็กๆ แถวบ้านไว้บนโต๊ะอาหาร เขาคว้าช้อนมาหนึ่งคัน เปิดกล่องตักกินเงียบๆ แต่ก่อนไม่มีวนิดา เขาก็ใช้ชีวิตแบบนี้แหละ
แต่ข้าวกล่องของห้างสรรพสินค้ามันไม่อร่อยขนาดนี้เลยเหรอ เขาจำไม่ได้เลยว่าเคยกินมันลง คิดแล้วก็วางช้อนลงกลืนข้าวลงคอฝืดๆ อย่างซังกะตาย
ไม่ใช่แค่ข้าวรสชาติแย่ แต่บ้านก็ยังเงียบเกินไปด้วย
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ก่อนปิดกล่องข้าวแล้วตัดสินใจทิ้งมันไปทั้งสองกล่อง ด้วยมนุษยธรรมเขาเลยซื้อข้าวมาเผื่อวนิดาด้วยนั่นละ แต่รสชาติห่วยแตกแบบนี้ยัยเด็กนั่นก็คงกินไม่ลงเหมือนกัน
กองปราบหันมองนาฬิกาติดผนัง ความกระวนกระวายใจมันปะทุแรงจนน่าโมโห ชายหนุ่มก้าวไปหยิบกุญแจรถคันโปรดแล้วขับออกไป เป้าหมายคือโรงเรียนของวนิดาที่เธอกำลังเรียนพิเศษอยู่ตอนนี้
มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาที่ต้องบึ่งไปรับเธอกลับบ้าน แต่การนั่งแท็กซี่กลับมาคนเดียวกลางค่ำกลางคืนมันอันตราย อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง เป็นลูกสาวคนเดียวของเพื่อนสนิทพ่อเขาด้วย
กองปราบหาเหตุผลให้ตัวเองได้แล้วก็เริ่มขับรถอย่างสบายใจขึ้น มิหนำซ้ำยังเปิดเพลงคลอเบาๆ และอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อคิดถึงใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มพรายของเธอ...
“โอเค แก้โจทย์สุดท้ายได้แล้วเนอะ เลิกเรียนได้จ้ะ จอมกมลกับวนิดากลับบ้านกับอาจารย์ไหมคะ นี่ก็หกโมงเย็นแล้ว เป็นผู้หญิงขึ้นรถลงเรือคนเดียวมันอันตราย”
“หนูกลับด้วยค่ะ” จอมกมลยิ้มแป้นรับคำชวนของอาจารย์สาวที่พักอยู่คอนโดมิเนียมข้างๆ บ้านของเธอเอง
แต่วนิดากลับทำหน้าปั้นยาก
“ถ้าจะไปส่งหนูต้องข้ามสะพานไปอีกฝั่งเลยค่ะ มันไกลมากเลย อาจารย์กลับกับจ๋อมสองคนดีกว่า ไม่อย่างนั้นกว่าจะย้อนกลับไปถึงบ้านจ๋อมคงดึกแย่เลย”
“อ้าว แล้ววิปจะกลับยังไงล่ะ”
“เดี๋ยวผมไปส่งวิปครีมก็ได้นะ”
อรรถพลพูดแทรกจอมกมลอย่างสุภาพ ก่อนจะเก็บสมุดหนังสือลงกระเป๋าเป้ ในขณะที่วนิดายังนั่งงงๆ อาจารย์วิไลก็ยิ้มกว้างรับอย่างไม่คิดอะไรมากนอกจากคิดว่าอรรถพลเป็นเด็กผู้ชายคงดูแลเพื่อนได้
เธอไม่ทันคิดว่าเด็กๆ พวกนี้อายุสิบแปดปีกันแล้ว เป็นวัยหนุ่มสาวสะพรั่งที่อันตรายยิ่งกว่าวัยใดๆ
“อ้อ! ดีเลยจ้ะ ฝากเพื่อนด้วยนะอรรถพล มาเร็วๆ จอมกมล ตามอาจารย์มาค่ะ อาจารย์ต้องรีบกลับไปให้อาหารแมว เอ้า มาสิ”
“เอ่อ อ่า อาจารย์ คือ”
“ไม่เป็นไรจ๋อม” วนิดาพยักหน้าให้เพื่อนสนิทเมื่ออาจารย์วิไลเดินไปรอหน้าห้องเรียนแล้ว “รีบตามอาจารย์ไปเถอะ เดี๋ยวรับสายนะจะวิดีโอคอลไป”
วนิดายกโทรศัพท์ขึ้นให้เพื่อนเห็น จอมกมลจึงพยักหน้าหงึกหงักวิ่งตามอาจารย์ออกจากห้องเรียนไป
เมื่อเหลือกันแค่สองคนในห้องเรียนยามโพล้เพล้ วนิดาก็ขยับตัวอย่างอึดอัด เธอเก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋าแล้วรูดซิปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อสะพายแล้วลุกขึ้นยืน เสียงแคว่ก! ก็ดังจากด้านหลังพร้อมกับเสียงสมุดหนังสือตกกระจัดกระจาย!
“ว้าย” วนิดาหันไปมองกระเป๋าเป้ที่ขาดเป็นทางยาวเหมือนถูกของมีคมกรีด ก่อนเหลือบตามองอรรถพลอย่างระแวดระวังด้วยความตกใจ
“โห สงสัยตะปูที่เก้าอี้เกี่ยวน่ะวิป เดี๋ยวเราช่วยนะ”
โดยที่วนิดาไม่ทันเห็น อรรถพลแอบเก็บมีดคัตเตอร์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นยกโต๊ะเก้าอี้ออกจากกองหนังสือของวนิดาที่ร่วงอยู่บนพื้นปูนขัดหยาบ
สาวน้อยละล้าละลังไม่อยากอยู่กับเขาสองคนแต่ก็ต้องเก็บของจึงทรุดลงนั่งเก็บสมุดหนังสือขึ้นมา ทว่ากระเป๋ามันขาดจนเก็บอะไรไม่ได้แล้ว เธอจึงยัดสมุดหนังสือนั่นใส่ใต้เก๊ะไว้ก่อน พรุ่งนี้วันเสาร์ เดี๋ยวค่อยขอให้ลุงยามเปิดห้องให้แล้วเอาของพวกนี้กลับบ้านตอนนั้นก็ได้
แต่ตอนนี้เธออยากออกจากห้องนี่เต็มทีแล้ว ความมืดเริ่มมาเยือน ไฟในห้องเรียนก็ไม่ได้เปิดไว้ด้วย จะลุกไปเปิดไฟก็ไม่อยากอยู่ในนี้สองต่อสองกับอรรถพลนานกว่าเดิมแม้สักวินาที
ในขณะที่วนิดารีบร้อนเก็บสมุดหนังสือแล้วรื้อกระเป๋าเป้หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา อรรถพลก็ลอบมองร่องอกเย้ายวนยามเธอก้มหน้าก้มตาขยับเขยื้อน แม่เจ้าโว้ย...เพื่อนร่วมห้องของเขาซ่อนรูปอย่าบอกใคร!
วนิดาเงยหน้าจะบอกขอบคุณชายหนุ่มพอดี เธอเห็นตาเขามองต่ำกว่าใบหน้าตัวเอง สาวน้อยสะดุ้งยกมือขึ้นกำอกเสื้อมองเขาหน้าตาตื่น
“มองอะไรน่ะอรรถ!”
“อ๋อ ชื่อที่อกเสื้อเธอน่ะ ด้ายมันลุ่ยออกมา ดูสิ”
“เอ๊ะ” วนิดาคลายกำมือมองอกเสื้อตัวเองก็ไม่เห็นความผิดปกติอย่างที่เขาบอก เมื่อเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สาวน้อยก็ชะงักล้มหงายหลังเพราะเขาโถมตัวเข้ามาจนใบหน้าหล่อเหลาชิดกับแก้มแดงๆ ของเธอ
สัมผัสจากริมฝีปากแนบแก้มทำให้วนิดาเบิกตาโตด้วยความตื่นตะลึง คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอในห้องเรียน!
- Writer
