หมอดิสม์ nc +++

หลอกหลอน

หน้านี้ก็สร้างเพื่อความบันเทิงไม่มีมูลความจริงอะไรนะจ้า มันเกิดจากจินตนาการไรท์ล้วนๆจ้า

วันนี้ก็เป็นวันนัดที่มาตินอัสบอกเวกัสให้มารอที่นัดหมายเพราะตอนนี้เวกัสนั่งรอในห้องโกดังที่ทำเป็นเหมือนห้องเฉียดที่มีทุกอย่างครบ พวกเครื่องมือทางการแพทย์ที่เขาใช้ในห้องผ่าตัดในโรงพยาบาล ในห้องเป็นห้องสีขาวสะอาดตามีไฟสว่างตา เควินใช้หูฟังนั่งเพลงร็อคอยู่ที่เก้าอี้ห่างไม่ไกลจากเวกัสที่เตรียมตัวทุกอย่างพร้อมแล้ว รอแค่ของเล่นหรือขยะสดที่แกรนิคกำลังพาตัวมาเวกัสจ้องมองไปที่ประตูที่กำลังเปิดเข้าพอดี แกรนิคได้เข็นเตียงพร้อมขยะสดที่นอนลาบบนเตียงเปลือยท่อนบน มันโดนล็อคร่างกายไว้หนาแน่นโดนไม่ให้ขยับตัวได้ เน้นที่หัวเพราะวันนี้เวกัสต้องการดวงตาทั้งสองข้างของมัน

" ฉีดยาชาให้มันเลย" เวกัสบอกแกรนิค แกรนิคพยักหน้ารับพร้อมฉีดเข็มเข้าที่ข้างลำคอหนาของคนนอนบนเตียง

" อ๊ะ" ของคนที่นอนบนเตียงร้องออกมาเล็กน้อยเพราะลำคอโดนปลายเข็มเจาะเข้าข้าลำคอ เวกัสสวมถุงมือขาวสะอาดและมีลูกน้องอีกคนที่ยืนใกล้ๆเขาเพื่อช่วยในการยื่นอุปกรณ์เครื่องมือแพทย์ให้ เวกัสรอสักพักเขาก็เริ่มลงมือเลย

"........ " ไม่มีเสียงร้องอะไรออกมาจากปากคนที่นอนบนเตียงเลย มีแค่เลือดที่ไหลอาบออกมาจากเบ้าตาเท่านั้น เวกัสค่อยทำเอาดวงออกมาอย่างใจเย็นเพราะเขาต้องระมัดระวังอย่างมาก เพราะเส้นประสาทที่ดวงตาเยอะมากเช่นกัน เลือดไหลออกมามายมายเเต่คนนอนบนเตียงกับนิ่งเฉย ปล่อยให้เขาแกะเอาดวงตานิื่งๆเพราะไม่มีความรู้สึกอะไร เวกัสเฝ้าคิดในใจเสียดายที่ไม่ได้ยิืนเสียงร้องโหยหวนของคนที่นอนบนเตียง ไม่มีเเม้แต่เสียงร้องเจ็บปวดเขารู้สึดผิดหวังและไม่ค่อยสนุกสักเท่าไหร่เลย

" หืม." เสียงคนนอนบนเตียงพึมพำเพลงในลำคอขณะที่เวกัสกำลังเจาะเอาข้างที่สอง เลือดไหลออกมามากมายแต่คนนอนบนเตียงยังไม่ได้รับความรู้สึกอะไรเลย เวกัสเห็นแล้วอารมณ์เสียอย่างบอกไม่ถูก ทุกทีจะเป็นเสียงร้องเจ็บปวดเสียงดัง เควินมองเวกัสทำแล้วส่ายหน้า เพราะรู้ว่าเวกัสคิดอะไรอยู่

" เซ็งว่ะ" เวกัสบ่นออกมาผ่านปากเปิดปาก เขาทำการเจาะเอาดวงตาทั้งสองข้างเสร็จแล้วใช้เวลาประมาณ ชั่วโมงครึ่ง แต่ในห้องที่เคยมีเสียงร้องโหยหวนและเจ็บปวดวันนี้กลับเงียบ เวกัสพูดออกมาขณะที่เดินผ่านเควินที่ฟังเพลงอยู่ เควินยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เวกัสเดินถือกล่องความดันออกไปจากห้องเเล้วตรงไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่เตรียมไว้รอเขาอยู่แล้ว

พอมาถึงดาดฟ้าของโรงพยาบาลเขาก็รีบเดินลงไปที่แผนกศัลยกรรม เข้าไปทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ แล้วเดินผ่าเข้าไปในห้องผ่าตัดที่มีพยาบาลและคนป่วยวีไอพีนอนรออยู่ เขาใช้เวลาในการผ่าตัวถึง สอง ชั่วโมง พอเสร็จเขารีบเดินออกจากห้องมาเพื่อเข้ามาในห้องทำงานของเขาทันที

เวกัสนั่งเคลียร์งานที่ห้องทำงานอย่างวุ่นวายเพราะอีกอาทิตย์หนึ่งเขาจะต้องไปสัมนาต่างจังหวัดแล้ว เขาต้องเคลียร์เอกสารที่จำเป็นให้เสร็จ เวกัสกำลังก้มอ่านรายชื่อหมอและพยาบาลแต่ละแผนกที่จะไปร่วมสัมนาต่างจังหวัดแล้วขบกรามแน่น

" นายแพทย์ต้นกล้า กับผู้หญิงร่านไปด้วย หึ" เวกัสพึมพำในใจด้วยความเกลียดชัง เพราะผู้หญิงหลอกล่วงตอแหล เวกัสคิดถึงใบหน้าทั้งสองคนแล้วโมโห

ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาที่หน้าห้องเวกัสเขาละสายตายจากเอกสารขึ้นมามอง แล้วก้มลงไปอ่านเอกสารต่อเพราะคนที่เข้ามาคือพยาบาลกำไลนั้นเอง

" ท่านรองค่ะ เอกสารที่คนไข้ที่เข้าผ่าตัดกับท่านรองอยู่นี้ค่ะ" พยาบาลกำไลยื่นแฟ้มเอกสารให้เขา เวกัสเงยหน้าพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากัน ด้วยความสงสัย

" วันนี้มัสใจไปไหน ?" เวกัสถามออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะตั้งแต่ที่ห้องผ่าตัดแล้วเขายังไม่เห็นหน้าเธอเลย หรือหลบหน้าเขาอีก

" น้องมัสลางานวันนี้ค่ะท่านรอง น้องมัสบอกว่าย้ายบ้านค่ะ นี้พวกกำไลก็คิดว่าเลิกงานแล้วจะไปช่วยข่นของด้วยนะคะ" พยาบาลกำไลบอกกับเวกัส เวกัสก้มหน้าลงอ่านเอกสารแต่เขายกยิ้มร้ายที่มุมปากคนเดียว

" งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยด้วยดีกว่า เลิกงานแล้วเดี๋ยวรอผมด้วยนะ" เวกัสพูดออกมาขณะที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ แต่ในใจของเขานึกถึงใบหน้าของมัสใจ ใบหน้าเรียวเล็กที่เวลาทำหน้าตื่นกลัวเขาแล้วมันทำให้อารมณ์อยากและอารมณ์ดิบ เถื่อนของเขามันตื่นขึ้นมาง่ายดาย เเละเวลาปากเล็กกัดริมฝีปากล่างแน่นแล้วเขายิ่งนึกอยากกัดริมฝีปากนั้นให้หายอยาก หน้าอกใหญ่ขาวเนียนยิ่งน่ากัดเพราะความนุ่มและมีกลิ่นหอมด้วยกลิ่นหอมอ่อน กลิ่นประจำตัวของมัสใจมันทำให้เขาแทบคลั่ง เวกัสพลางหลับตาแล้วนึกถึงเรื่องคืนนั้น เขากำปากกาในมือแน่น อารมณ์ด้านในตื่นขึ้นมาอย่างระงับไว้ไม่ได้ เวกัสถึงกับขบกรามแน่นกำหมัดแน่น ' ซิบ '

" จริงเหรอคะท่านรอง แบบนี้ก็ดีเลยคะ" เสียงกำไลดึงสติให้เวกัสกลับเข้ามาอีกรอบ แต่แท่งรักใต้กางเกงสแล็คท่าทาง.จะสงบลงยาก เวกัสเงยหน้าอันหล่อเหลาขึ้นพลางยิ้มที่มุมปาก

" อืม ผมขอเวลาส่วนตัว ออกไปได้แล้ว" เวกัสบอกกับพยาบาลกำไล

" ค่ะท่านรอง " กำไลตอบรับแล้วก็เดินออกไปจากห้องเวกัสทันที เวกัสเอนตัวพิงเก้าอี้และพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และค่อยๆปล่อยออกมา เขาพยายามสงบสติพยายามดึงอารมณ์ด้านในให้สงบอยู่นาน เเต่ใบหน้าของมัสใจก็ยังลอยขึ้นมาหลอกหลอนเขาไม่หยุด

" เย็นนี้ฉลองบ้านใหม่เลยแล้วกัน หึหึ" เวกัสบ่นพึมพำคนเดียวพลางขบกรามแน่นด้วยความโมโหคนตัวเล็ก ที่ทำให้อารมณ์อยากมันตื่นขึ้นมาหลังจากสงบมานาน

มัสใจ แม่ แกรนิค มอลตัน กำลังข่นข้าวของเครื่องใช้เข้าไปวางในบ้านเพราะของทุกอย่างเป็นของใหม่หมด บ้านใหม่ของมัสใจเป็นบ้านสองชั้นทรงทันสมัย ชั้นบนมีห้องนอนสามห้องแต่แม่เทียนไขทำเป็นห้องพระหนึ่งห้อง ชั้นล่างมีห้องรับแขกขนาดกลาง ห้องครัวที่และมีห้องน้ำสำหรับแขก ห้องรับทานอาหารข้างกับห้องครัว บ้านราคาไม่แพงมากผ่อนเดือนไม่มากทั้งสองแม่ลูกมีกำลังในการผ่อนจ่ายทุกเดือนได้โดยไม่เดือดร้อนอะไร

" น้องมัสเหลืออะไรให้พวกพี่ช่วยไหมพอดีท่านรองก็มาด้วยกำลังจอดรถอยู่นะ" เสียงกำไลถามมัสใจที่กำลังจัดของเขามุมห้อง พอได้ยินชื่อของเวกัสออกมาจากปากของรุ่นพี่แล้วมัสใจหุบยิ้มแทบไม่ทัน หัวใจดวงน้อยแค่ได้ยินชื่อของเขาก็แทบหยุดเต้นเช่นกัน มัสใจกัดริมฝีปากล่างแน่นแล้วก้มหน้าลงจัดของต่อกำไลและเพื่อนอีกสองคนเข้าไปช่วยแม่เทียนไขในห้องครัว ส่วนห้องนอนมีเตียงและเสื้อผ้าที่จัดเข้าตู้เสร็จหมดแล้วเพราะแกรนิคและมอลตันพาลูกน้องมาช่วยเลยข่นของเลยใช้เวลาไม่นาน ส่วนโซฟาใหม่และเครื่องใช่ใหม่ๆดอกแก้วและกองฟางซื้อเป็นของขวัญขึ้นบ้านใหม่ให้ เวกัสเดินเข้ามาผ่านประตูรั้วบ้านเขาสังเกตรอบๆบริเวณบ้านแล้วยกยิ้ม ห้องนอนด้านบนมีระเบียงห้องทุกห้อง

" อ้าวเฮีย !" เสียงแกรนิคทักเวกัสที่ถอดรองเท้าที่ประตูหน้าบ้านแล้วเดินเข้ามาในบ้านที่ห้องรับแขก เวกัสปลายตามองแกรนิคและมอลตันเล็กน้อย แล้วเขาหันไปจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังจัดวางรูปถ่ายและเครื่องตกแต่งที่ชั้นวางโดยไม่สนใจทักเขาเลย เวกัสเดินตรงเข้าไปหามัสใจทันที

" อะ..แฮ่ม" เวกัสกำมือเรียวแน่นพลางยกขึ้นจ่อที่ปากพร้อมเป่งเสียงออกมาเพื่อให้มัสใจหันมามองเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆเธอ มัสใจปลายตามองเขาเล็กน้อยพลางทำหน้างอง้ำลง

" หึหึ.." เวกัสหัวเราะในลำคอเบาๆ ทำเป็นไม่สนใจเขาไปเลยเย็นนี้เขาจะมาฉลองบ้านใหม่กับคนที่ไม่สนใจให้ไม่ให้ลืมเขาได้เลย มัสใจก้มหน้าก้มหน้าจัดของเข้าชั้นเวกัสนั่งลงใกล้คนตัวเล็กพลางยื่นมือไปจับของชิ้นเดียวกับมัสใจพอดี

" ปล่อย.." มัสใจบอกกับเวกัสเสียงเบา เธอสบตากับเวกัสนิ่ง เขายกยิ้มเหี้่ยมๆส่งให้ มัสใจกัดริมฝีปากล่างแน่น เวกัสยิ่งเห็นการกระทำคนตัวเล็กอารมณ์ดิบด้านในของเขา มันตื่นขึ้นมาทันทีและก็เหมือนตอนนีื้กำลังดันกางเกงสแล็คด้านในอยู่ด้วย เวกัสขบกรามแน่น

" อ้าวท่านรอง มาแล้วเหรอคะ?" กำไลทักเวกัสออกมาเสียงดัง พร้อมเดินออกมาจากห้องครัวกับเทียนไขแม่ของมัสใจ เวกัสและมัสใจหันไปมองพอดี พร้อมมัสใจปล่อยของชิ้นนั้นให้อยู่ในมือเรียวของเวกัส มัสใจลุกขึ้นยืนเวกัสก็เช่นกัน เขาหันหน้าไปมองที่กำไลและผู้หญิงสูงวัยทันที

" คุณแม่ค่ะนี้ท่านรองของโรงพยาบาลที่หนูทำงานอยู่ค่ะ ชื่อท่านรองเวกัสค่ะ" มัสใจหันไปมองหน้าแม่ของเธอที่ทำหน้าสงสัยอยู่ พอแม่ได้ยินลูกสาวแนะนำก็ยิ้มออกมาทักทาย และยกยมือไหว้

" ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ ผมอายุน้อยกว่าคุณอาครับ ผมต่างหากที่ควรไหว้คุณอา" เวกัสรีบห้ามเทียนไขทันที พร้อมบอกกับเทียนไขและยกมือเรียวขึ้นไหว้ เทียนไขรับไหว้เวกัสพลางยิ้มออกมาที่มุมปาก แกรนิคมองการกระทำของเวกัสแล้วยกยิ้ม

" เรียกแม่ดีกว่าค่ะ คุณเวกัส ทุกคนเรียกกันหมด คุณเรียกอีกคนคงไม่เป็นไรหรอกค่ะถ้าคุณไม่รังเกียจ" เทียนไขบอกกับเวกัส เขายกยิ้มส่งให้เทียนไขอย่างอ่อนโยน

" ครับคุณแม่ งั้นเรียกผมเวเฉยๆก็ได้ครับ" เวกัสบอกกับเทียนไข มัสใจอ้าปากค้าง หันไปมองหน้าแม่ของตัวเองพร้อมส่ายหน้าห้าม เวกัสปลายตามองคนตัวเล็กแล้วส่งยิ้มที่มุมปากให้ มัสใจถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอลำบากเลย

" ค่ะ งั้นจัดของเสร็จแล้วทานข้าวเย็นด้วยกันนะคะ วันนี้ยัยมัสกับแม่จะลงทำกับข้าวสุดฝีมือเลยค่ะ" เทียนไขบอกกับทุกคน ทุกคนหันมายิ้มให้คนสูงวัยที่ยังดูสาวอยู่ แล้วหันไปช่วยกันจัดของต่อ เวกัสปลายตามองคนตัวเล็กเป็นระยะๆ แกรนิคเดินเข้ามาใก้ลๆเวกัส

" ห้องซ้ายมือด้านบน" แกรนิคกระซิบบอกเวกัสเสียงเบาๆได้ยินแค่สองคน เวกัสยกยิ้มร้ายที่มุมปากให้แกรนิค

" หึหึ " เวกัสหัวเราะเบาๆในลำคอหนา พร้อมปลายตามองที่มัสใจที่กำลังเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าเรียวของตัวเอง

เฮียแกนี้มันร้าย ??