เมารัก INTOXICATION

EP.9

มนินพัทธ์มองถุงใส่เสื้อผ้าและรองเท้าในมืออยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปบอกผู้ชายคนนั้นว่าตอนนี้เธอได้เอาของที่ยืมไปมาฝากไว้กับพนักงานคอนโดแล้ว เธอไม่มีอะไรจะตอบแทนน้ำใจของเขานอกจากซื้อขนมเบเกอรี่เจ้าอร่อยใส่ลงไปในถุงด้วย

Rrrrrrrr.. Rrrr…

มนินพัทธ์กดรับสายอย่างงุนงงไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่โทรเข้ามา

“อยู่ไหน” น้ำเสียงแหบพร่านั้นฟังเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน

“ข้างล่างคอนโด เอ่อ..เอาของมาฝากไว้ที่ข้างล่างนะ ขอบคุ..”

“ฝากจ่ายเงินไรเดอร์แล้วเอาอาหารขึ้นมาให้หน่อย” พูดเสร็จก็วางสายไปทันที

มนินพัทธ์ยืนรอพนักงานส่งอาหารอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปกดลิฟต์เพื่อนำอาหารขึ้นไปส่งให้เขาที่ห้องพัก ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงไม่พอใจแน่แต่กับคนที่ช่วยเธอไว้เรื่องแค่นีเต็มใจทำให้ได้อยู่แล้ว แม้ว่าค่าอาหารหลักพันจะทำเอาน้ำตาซึม

ห้องพักของเขาอยู่ชั้นสี่สิบห้าซึ่งเป็นชั้นบนสุด พอเดินออกจากลิฟต์ไปก็เห็นประตูห้องเปิดรอท่าไว้อยู่แล้ว สองเท้าก้าวไปหยุดยืนที่หน้าห้องพลางชะเง้อคอมองเข้าไปด้านในก็ไม่เห็นวี่แววของผู้ชายคนนั้น ตัดสินใจเข้าไปด้านในห้องเพราะจะเอาของที่ยืมไปคืนเขาด้วย ยังไม่ทันจะวางถุงใส่ของกับถุงอาหารวางบนโต๊ะ ร่างสูงก็โผล่พรวดพราวออกมาจากห้องนอน กลิ่นครีมอาบน้ำและกลิ่นแชมพูหอมๆลอยมาแตะจมูก ท่อนบนเปลือยเปล่ามีละอองน้ำติดบนผิวขาวๆ ส่วนท่อนล่างสวมกางเกงขาสั้นอยู่ เขาคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

ใบหน้าสวยๆ นั่นมีหยดน้ำเกาะพราวเส้นผมเปียกชื้นนั้นถูกเสยไปไว้ด้านหลังลวกๆ ดาเมจแรงมากจนทำเอาคนมองอดใจสั่นไม่ได้ หน้าตาดีขนาดนี้เป็นดารานายแบบคงดังเป็นพลุแตกแน่นอน

“ฉันเอาของมาคืน ขอบคุณมาก ” มนินพัทธ์ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายนานๆ วางของบนโต๊ะเสร็จก็ตั้งท่าจะเดินจากไป

“ขอเลขบัญชีหน่อยจะโอนเงินค่าอาหารคืนให้” เขาหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าหน้าแอปพลิเคชันธนาคาร

“เงินแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก คุณช่วยฉันเยอะกว่านี้อีก เอ่อ..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะ”

ค่าอาหารบ้าอะไรตั้งสามพันห้า.. ถึงปากพูดออกไปแบบนั้นแต่ใจจริงนั้นแสนเสียดาย คิดไม่ถึงว่ามันจะแพงมากขนาดนี้ เงินจำนวนนี้เธอทานข้าวได้ตั้งหลายมื้อ

“ธนาคารกับเลขบัญชีอะไร” ถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้น

เขาไม่ชอบเอาเปรียบใคร ดวงตาคมปลาบมองคนตรงหน้านิ่ง ตรงแก้มข้างซ้ายยังหลงเหลือรอยแดงจางๆ ผมยาวสะลวยถึงกลางหลังถูกมัดรวบตึงเผยให้เห็นใบหน้าเรียวใสของอีกฝ่ายเต็มตา จินตภัทรรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนเพียงแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เสียงแบบนี้ท่าทางแบบนี้ มันคุ้นมากจริงๆ

“คุ้นๆ นะ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”

ร่างสูงเดินเข้าไปหยิบถุงใส่อาหารขึ้นมา รู้สึกหิวมากๆ จนรู้สึกหงุดหงิด เปิดกล่องหยิบพิซซ่าหน้าซีฟู้ดขึ้นมากัดกินพลางๆ หย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาหยิบกล่องอาหารอื่นๆออกมาเปิดวางบนโต๊ะ ในนั้นมีทั้งกุ้งเผาตัวโตและอาหารทะเลอื่นๆ มนินพัทธ์ถึงบางอ้อทันทีเมื่อเห็นอาหารพวกนั้น รู้แล้วทำไมราคามันถึงแพงนัก

“ ไม่เคยเจอหรอก เอ่อ.. กสิกร 506-x-xxxxx-x” ถึงเขาจะเด็กกว่าแต่พอได้ยินน้ำเสียงขึงขังริมฝีปากก็ขยับพูดตอบอย่างลืมตัว

ริมฝีปากหยักสวยเหยียดยิ้ม ดวงตาคมยังจับจ้องใบหน้าใสนิ่ง

“ขอบคุณ” เรียวปากบางแย้มยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นเงินจำนวนนั้นถูกโอนเข้ามาในบัญชีของตัวเอง มนินพัทธ์ไม่รู้ตัวว่าอากัปกิริยาของตัวเองอยู่ในสายตาอีกฝ่ายตลอดเวลา

แค่มองจินตภัทรก็ได้กลิ่นสาบความจนโชยออกมาจากหญิงสาวตรงหน้า พอเห็นเธอจะเดินออกจากห้องก็นึกอะไรขึ้นมาได้

“ถามได้ไหม เมื่อคืนเธอไปโดนใครทำร้ายมาหรือไงถึงได้วิ่งหนีมาแบบนั้น” ปกติเขาไม่ได้สนใจเรื่องของคนอื่น แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าเธอไปถูกใครทำร้ายมาถึงวิ่งหนีตายอย่างไม่คิดชีวิตแบบนั้น

สภาพที่เห็นคิดดีไม่ได้เลยสักนิด

“มีไอ้บ้าคนหนึ่งมันคิดจะข่มขืนฉันน่ะ พอดีฟาดหัวมันแตกก็เลยหนีรอดออกมาได้” มนินพัทธ์ตอบเสียงเบาหวิว

เธอไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระเบือนหน้าไปมองทางประตูห้อง หลบซ่อนแววตาอันขมขื่นให้พ้นจากสายตาของอีกฝ่าย เธอเข้มแข็งมากพอ ไม่อยากได้รับความสงสารเห็นใจจากใครทั้งนั้น

ได้ยินแบบนั้นเขาก็ไม่คิดจะถามอะไรออกมาอีก จ้องมองแผ่นหลังบางที่เหยียดตั้งตรงอย่างทรนงตนอย่างใช้ความคิด

“อยากได้งานพิเศษทำไหม”

“ขอบคุณนะ แต่ฉันมีงานประจำทำอยู่แล้ว”

“ไม่กระทบงานประจำแล้วก็ไม่ใช่งานแปลกๆ หรอก แค่อยากจ้างมาทำความสะอาดห้องเท่านั้น พอดีแม่บ้านคนเก่าเพิ่งลาออกไป”

จินตภัทรแค่อยากได้แม่บ้านคนใหม่มาแทนแม่บ้านคนเก่าที่ทางครอบครัวของเขาส่งมาดูแล จะเรียกให้ถูกก็คือคนของบิดาที่ส่งมาสอดส่องความประพฤติของเขาเพื่อกลับไปรายงานให้ท่านทราบมากกว่า

“ว่าไง จะทำหรือเปล่า” น้ำเสียงทุ้มเร่งเร้าติดบังคับกลายๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายลังเลไม่ตัดสินใจเสียที

ให้ทำฟรีๆ ยังได้เลย ดีเสียอีกจะได้ถือโอกาสตอบแทนที่เขาช่วยเธอไว้ด้วย

“อืม ไม่ต้องจ้างหรอก ฉันมาความสะอาดห้องให้ฟรีๆ ก็ยังได้ เป็นช่วงเย็นๆ หรือช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ได้ไหม” มนินพัทธ์หันกลับไปมองคนที่นั่งทานอาหารอย่างสบายอารมณ์อยู่

“ฉันไม่ชอบเอาเปรียบใคร เดือนละหมื่นห้าโอเคไหม อาทิตย์หนึ่งทำความสะอาดแค่สองวัน บางวันที่มีปาร์ตี้ที่ห้องฉันอาจจะให้เธอมาทำความสะอาดเพิ่ม ส่วนเสื้อผ้าฉันส่งซักรีดอยู่แล้ว”

“ ไม่เป็นไรๆ แค่นี้จิบๆ ไม่ต้องเสียเงินจ้างหรอก เทียบกับที่คุณช่วยฉันไว้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

“ ก็บอกไม่ชอบเอาเปรียบ จ้างทำงานก็ต้องได้ตังค์ไม่งั้นจะเรียกว่าจ้างเหรอ อ่อ แล้วเธอก็ไม่ต้องคิดตอบแทนบุญคุณอะไรหรอก เป็นใครอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นก็ต้องช่วยทั้งนั้นแหละ ”

“ แต่..”

“ สรุป จะทำไหม ”

“ ทำ ” มิวรีบพูดออกมา มองอีกฝ่ายที่พยักหน้าพอใจในคำตอบ

เด็กหนุ่มตรงหน้าก็เป็นแค่นักศึกษาไม่น่าจะมีรายได้อะไร แต่ดูจากห้องพักหรูและรถสปอร์ตที่ขับแสดงว่าฐานะทางบ้านคงรวยมากแน่ๆ มนินพัทธ์เพิ่งสังเกตว่าเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเขาล้วนเป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น เสื้อผ้าผู้ชายที่เขาให้เธอยืมใส่ก็เป็นของแบรนด์เนมด้วยเช่นกัน

“ ให้เริ่มทำวันนี้เลยไหม” มนินพัทย์ยิ้มกว้าง ดวงตาคู่สวยทอประกายวิบวับด้วยความดีใจ

เดือนหนึ่งทำแค่สิบกว่าวันก็ได้เงินหมื่นห้าแล้ว งานดีๆ แบบนี้หาได้ที่ไหนกัน

“อืม ” จินพยักหน้าตอบรับก่อนเริ่มอธิบายว่าอุปกรณ์ที่ใช้ทำความสะอาดเก็บไว้ตรงไหน บอกข้อห้ามบางอย่างให้หญิงสาวทราบคร่าวๆ เพราะเขาไม่ค่อยชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่

หลักจากพูดคุยสัมภาษณ์ประวัติกันคร่าวๆ เธอรู้แล้วว่าเขาชื่อเล่นว่าจิน อายุยี่สิบปี เป็นนักศึกษามหาลัยปีสองของมหาลัยเอกชนชื่อดังและอายุน้อยกว่าเธอสี่ปี จินให้เธอเรียกชื่อเล่นของเขาแทน ส่วนเธอก็บอกรายละเอียดของตัวเองอย่างชื่อจริง อายุและสถานที่ทำงาน รู้สึกสบายใจที่เขาไม่ถามเรื่องส่วนตัวอะไร