‘ ตื่นหรือยัง ’
‘ ทำอะไรอยู่ ’
‘ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า ’
มนินพัทธ์นอนอ่านข้อความที่เด็กบ้านั่นส่งมาด้วยความรู้สึกเคอะเขินระคนกระดากอาย จินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติข้อความที่ส่งมามักจะเป็นคำสั่งให้เธอทำอะไรให้มากกว่าจะเป็นข้อความที่ส่งมาถามอะไรพร่ำเพรื่อไร้สาระเหมือนอย่างวันนี้ เธอยันกายลุกออกจากเตียงนอนอย่างเชื่องช้า ถึงตรงนั้นยังปวดระบบอยู่บ้างแต่ก็ยังดีกว่าเมื่อคืน
Rrrr.. Rrrrr…
เตรียมตัวจะเดินเข้าห้องน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน หยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเด็กบ้านั่นโทรมา
“ ทำอะไรอยู่ห๊ะ ไม่เห็นข้อความฉันหรือไง ”
“ เห็น ”
“ ทำไมไม่ตอบ ”
นิสัยเด็กเอาแต่ใจจริงๆ มนินพัทธ์นิ่งเงียบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ พี่เพิ่งตื่น จินมีอะไรหรือเปล่า ”
“ ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวไปรับ ”
“ จิน พี่ไม่.. ”
พูดจบจินก็วางสายทันทีปล่อยให้คนปลายสายยืนงุนงงกับความเอาแต่ใจของเขา เธอตั้งใจ
