มนินพัทธ์มองถุงใส่เสื้อผ้าและรองเท้าในมืออยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปบอกผู้ชายคนนั้นว่าตอนนี้เธอได้เอาของที่ยืมไปมาฝากไว้กับพนักงานคอนโดแล้ว เธอไม่มีอะไรจะตอบแทนน้ำใจของเขานอกจากซื้อขนมเบเกอรี่เจ้าอร่อยใส่ลงไปในถุงด้วย
Rrrrrrrr.. Rrrr…
มนินพัทธ์กดรับสายอย่างงุนงงไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่โทรเข้ามา
“อยู่ไหน” น้ำเสียงแหบพร่านั้นฟังเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
“ข้างล่างคอนโด เอ่อ..เอาของมาฝากไว้ที่ข้างล่างนะ ขอบคุ..”
“ฝากจ่ายเงินไรเดอร์แล้วเอาอาหารขึ้นมาให้หน่อย” พูดเสร็จก็วางสายไปทันที
มนินพัทธ์ยืนรอพนักงานส่งอาหารอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปกดลิฟต์เพื่อนำอาหารขึ้นไปส่งให้เขาที่ห้องพัก ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงไม่พอใจแน่แต่กับคนที่ช่วยเธอไว้เรื่องแค่นีเต็มใจทำให้ได้อยู่แล้ว แม้ว่าค่าอาหารหลักพันจะทำเอาน้ำตาซึม
ห้องพักของเขาอยู่ชั้นสี่สิบห้าซึ่งเป็นชั้นบน
