ตอนที่ 7 สนามอารมณ์
1520 Words
เซเนียก้าวออกมานอกห้อง โดยมีสาวใช้อย่างเรต้าเดินนำ ถึงด้านล่าง มีเพียงความเงียบ หญิงสาวกวาดตามองรอบ ๆ ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว เดินออกมาด้านนอก เห็นคนสวน แม้กระทั่งบอดี้การ์ด หลับสนิท ไม่รู้เรื่องราว ดูเหมือนแผนการของเธอ สำเร็จด้วยดี หญิงสาวเดินมายังบ้านพัก เห็นแม่นมกำลังออกมา รีบถลาเข้าหา
“ไปกันเถอะค่ะแม่นม!” เธอบอกเสียงสั่น
เดน่าดึงมือคุณหนูมากุมไว้ “คุณหนูแน่ใจแล้วเหรอคะ ที่จะทำแบบนี้”
“แน่ใจแล้วค่ะ” แววตาคนพูดแน่วแน่
“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะค่ะคุณหนู”
สองร่างเดินมาถึงประตูหน้าคฤหาสน์ เรต้ายืนส่งตรงหน้า เซเนียหันกลับมาสบตา
“ขอบใจมากนะเรต้า ที่เหลือเธอแค่ทำตามแผน ที่ฉันบอก ดีทริสคงคิดว่าฉันเป็นคนทำ”
“ค่ะคุณเซเนีย”
เซเนียจูงมือแม่นมออกมา สาวเท้าตามถนนเพื่อไปยังถนนใหญ่ด้านหน้า คิดว่าจะไปขึ้นรถไฟ แล้วเดินทางไปยังบ้านญาติ ซึ่งสนิทสนมกันเมื่อสมัยเด็ก เรายังคงติดต่อกันสม่ำเสมอ อย่างน้อย ก็คงสืบหาตัวเธอยากสักหน่อย ถึงสถานีรถไฟ เธอรีบขึ้นนั่งพร้อมแม่นม รถเคลื่อนออกจากสถานี มองวิวผ่านหน้าต่าง แววตาหม่น ระบายลมหายใจออกมา
เมื่อก่อนเคยคิด อยากกลับไปยืนจุดเดิม ทว่ามันกลับสร้างความทรมานอย่างร้ายกาจ เพราะต้องอาศัยชายคาของคฤหาสน์หลังนี้ ร่วมกับดีทริส ในวันที่เจอกันคราแรก เธอเคยคิดฝัน อยากได้เขามาเคียงคู่ แต่สายนั้นกลับเย็นชา สิ่งที่ดีทริสกระทำ มีแต่การหมางเมิน หยามเกียรติเธอจนไม่เหลือชิ้นดี ผิดแค่ตอนนี้เขาสนใจเธอ ก็เท่านั้น
“เรากำลังจะไปที่ไหนกันคะคุณหนู” เดน่าเอ่ยถาม คนถูกถามชะงัก หันกลับมา
“ฉันอยากไปพักที่บ้านของแม่ค่ะ บ้านที่แม่ซื้อไว้ ก่อนแต่งงานกับคุณพ่อ”
เดน่าครุ่นคิดหนัก เพราะไม่เคยรู้มาก่อน ว่าคุณผู้หญิง มีบ้านที่อื่นด้วย
“พี่อันโทสดูแลให้อยู่น่ะค่ะ”
“อย่าบอกนะคะ ว่าเป็นบ้านพัก ที่เป็นมรดกของคุณยายคุณหนูน่ะค่ะ”
“ใช่แล้วค่ะแม่นม” เธอบอก แล้วยิ้มกว้าง
บ้านหลังนั้นสวยมาก อยู่ใกล้ลำธาร มีธรรมชาติที่ร่มรื่น อากาศสดชื่น แถมยังมีตลาดอยู่ไม่ไกลอีกด้วย ค่อนข้างสะดวก ขี่จักรยาน ไม่ถึงสองกิโลก็ถึงตลาดแล้ว รถจอดเทียบท่า เธอว่าจ้างรถให้พาไปยังบ้านพัก พอมาถึงหน้าบ้าน ชายกลางคนรีบวิ่งมาเปิดรั้ว
“คุณหนูเซเนีย สวัสดีครับ!”
เธอยิ้มกว้าง “สวัสดีค่ะคุณลุงฟรานซ์”
“เชิญเข้าด้านในเลยครับ เดี๋ยวผมโทรเรียกคุณอันโทสก่อนนะครับ”
สองร่างเดินเคียง เข้าด้านใน มันสะอาดสะอ้าน เครื่องเรือน เฟอร์นิเจอร์ ยังเหมือนเดิม แถมด้วยวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม มีภูเขาล้อมรอบ หญิงกลางคนพร้อมหลานสาว ก้มศีรษะทำความเคารพ เธอรู้จักดี เพราะว่าจ้างให้ดูแลและอาศัยอยู่ที่นี่
“สวัสดีค่ะคุณหนูเซเนีย” ไนร่าทักทาย แล้วผายมือไปทางหลานสาว “นี่หลานสาวฉันค่ะ คุณหนูจำได้ไหมคะ”
“บีน่าเหรอคะ”
เด็กสาววัยแรกรุ่น ยิ้มกว้าง แล้วก้มศีรษะ
“สวัสดีค่ะคุณหนู บีน่าดีใจนะคะ ที่ได้พบคุณหนูอีก”
เซเนียจ้องมอง แล้วยิ้มกว้าง ด้วยความเอ็นดู อีกทั้งดีใจ ที่มีเพื่อนรุ่นราวใกล้เคียงกัน
“สวัสดีจ้ะบีน่า ฉันจำแทบไม่ได้เลย”
“คุณหนูเซเนียเอง ก็สวยขึ้นมากเลยนะคะ”
“ขอบคุณนะที่ชม”
“คุณหนูเข้าห้องก่อนไหมคะ เผื่ออยากจัดของด้วยค่ะ” บีน่าเสนอ
“ได้สิ”
ถึงห้องนอน บีน่านำกระเป๋าเข้ามาในห้อง เธอสาวเท่าหยุดยืนตรงหน้าต่าง ลมเย็นพัดผ่านกระทบผิวกาย วิวทิวทัศน์เบื้องหน้า ทำเอาหัวใจอันเคยอ่อนแรง กลับรู้สึกชุ่มชื่น อย่างประหลาด อากาศที่นี่ดีมาก บรรยากาศทำเอาเธอไม่อยากจากไปไหนเลย
“บีน่าลงไปช่วยงานในครัวก่อนนะคะคุณหนู”
“จ้ะไปเถอะ”
หย่อนกายลงบนเตียง ถอนหายใจออกมา ถึงเวลาที่เธอต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง ไม่รู้ว่าจะหนีจากดีทริสได้นานสักแค่ไหน หมอนั่นคงกัดไม่ปล่อยแน่ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเรต้าจะเป็นเช่นไรบ้าง หวังแค่หมอนั่น จะไม่ทำร้ายผู้หญิงที่หลงรักตัวเองอย่างรุนแรงหรอกนะ
ตุบ!
ร่างถูกเหวี่ยงลงพื้น เรต้าหยัดกาย มองไปยังเบื้องหน้า เห็นคนที่ตัวเองรัก กำลังมองมาแววตาเยือกเย็น ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ทั้งที่ตนเอง เคยปรนนิบัติรับใช้มาก่อน เหตุใดถึงไม่เคยชายตามองเลยสักครั้ง
“เธอรู้ไหมว่าทำอะไรลงไปเรต้า!” เขาเอ่ยถาม เสียงกร้าว ทำเอาคนถูกถามสะดุ้ง น้ำตาไหลอาบแก้ม
“เรต้าไม่ได้ทำอะไรนะคะ!” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ
“เธอนึกว่าฉันโง่หรือไง หรือต้องให้เอาหลักฐานออกมา ถึงจะยอมรับ แต่ฉันบอกเลยนะ ถ้าเธอไม่ยอมรับตอนนี้ ตอนที่ฉันเอาหลักฐานมายันกันตรงหน้า ฉันจะไม่มีวัน ให้เธอได้ลืมตาอ้าปากอีกเลย!”
เรต้าชะงัก ร่างกายทรุดลงราวกับคนไร้เรี่ยวแรง นี่เขาไม่เคยเห็นค่าเธอเลย
“ฉันผิดไปแล้วค่ะท่านดีทริส ฉันไม่อยากไปจากที่นี่ อยากดูแลท่าน แต่ถ้าหากท่านแต่งงาน ฉันคงต้องถูกไล่ออก ฉันทำใจยอมรับไม่ได้เลย เลยร่วมมือกับคุณเซเนีย”
ดีทริสหลับตากำมือแน่น ลมหายใจหนักระบายออกมา กรามถูกขบเป็นสันนูน ไม่คิดว่าเซเนียจะกล่อมเรต้า จนยอมร่วมมือได้
“เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด!” เขาก้าวเข้าใกล้ บีบคางให้เงยหน้าสบตา เรต้าเบ้หน้าด้วยเจ็บปวด “เธอคิดเหรอว่า ถ้าไม่มีเซเนียแล้ว ฉันจะยกย่องเธอเรต้า ฉันไม่เคยคิดยกย่องผู้หญิงที่ไม่มีประโยชน์ในชีวิตฉันขึ้นมาเคียงข้างอยู่แล้ว จำเอาไว้ ต่อให้ไม่มีเซเนีย ฉันก็ไม่เคยคิดเก็บเธอไว้ข้างกายจนตายหรอก!”
เรต้าปล่อยโฮออกมา ในอกมันปวดร้าวไปหมด ไม่คิดว่าตนเองจะไร้ค่าเช่นนี้
“ฉันรู้ค่ะ ว่าท่านดีทริส ไม่เคยรักฉัน และฉันก็ไร้ค่า แต่ว่า... ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้” เธอบอกเสียงแผ่วเบา ทว่าแววตาดีทริสกลับว่างเปล่า
“เธอยินยอมเองไม่ใช่เหรอเรต้า แล้วเธอจะเรียกร้องอะไร ในเมื่อฉันไม่คิดจะให้อะไรตั้งแต่แรก ถ้าเธอต้องการเงินฉันพร้อมจะให้ แต่ไม่ใช่ตำแหน่งข้างกายฉัน!”
“ที่ฉันยอมเพราะฉันรักท่านไงคะ!”
“แต่ฉันไม่ต้องการความรักของเธอเรต้า!”
คนฟังสะอึก พูดไม่ออก ความรักของเธอมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ริมฝีปากเม้มแน่น กล้ำกลืนน้ำตา เพราะชาติตระกูลต่ำต้อย เธอถึงไม่มีโอกาส ได้เคียงข้างชายที่ตัวเองรักงั้นเหรอ
“ถ้าฉัน มีฐานะทัดเทียมกับคุณเซเนีย คุณจะรักฉันหรือเปล่าคะ”
เขายกยิ้ม “ทำไมถึงคิดว่า ถ้าฐานะเธอทัดเทียมกับเซเนีย แล้วฉันจะรักเธอกันล่ะเรต้า เพราะกับเซเนีย ฉันก็ไม่ได้รัก”
เรต้านิ่งงัน เหมือนหินหล่นทับร่าง เข้าใจแล้วว่า ทำไมคุณเซเนียถึงพยายามหนี คงเพราะรู้ดีว่า อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอะไรกับตนเองเลย การแต่งงาน ปราศจากความรัก มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น เรต้าหัวเราะออกมา แล้วจ้องมองคนตรงหน้า แววตาว่างเปล่า
“ฉันหลงโง่งมเองค่ะ เพราะคิดว่าบางทีหัวใจคุณ อาจไม่ได้แข็งกระด้างอย่างที่ตาเห็น แต่จริง ๆ แล้ว หัวใจคุณมันไร้ความรู้สึกยิ่งกว่านั้นเสียอีก ดีทริส คุณจะไม่มีวันได้ตัวคุณเซเนียกลับมาหรอกค่ะ เพราะผู้หญิงคนนั้น จะทำทุกวิถีทางเพื่อหนีไปจากคุณ!”
เขายกยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกเรต้า คนอย่างฉัน ถ้าอย่างได้อะไรแล้ว ก็ต้องได้ ต่อให้หนีไปแค่ไหน ฉันจะตามล่าไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด!”
ราฟให้ลูกน้องพยุงเรต้า เธอจ้องมองคนที่ตัวเองรัก น้ำตานองหน้า
“สักวันคุณจะเสียใจ ที่ทำกับผู้หญิงแบบนี้!”
“ฉันรอวันที่ตัวเองจะเสียใจอยู่เรต้า! พาตัวออกไปได้แล้ว!”
ร่างถูกกระชากลากออกจากห้องไป แล้วพามาขังไว้ในห้อง เรต้ากอดเขาน้ำตานองหน้า ไม่สมหวังในรัก ยังไม่เจ็บเท่า เขาไม่เคยเห็นค่า และทำกับเธอราวกับเครื่องมือชิ้นหนึ่ง ไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ ริมฝีปากกัดแน่นจนห้อเลือด ต่อให้ถวายกายใจให้แค่ไหน เขาคงไม่มีวันหันมามอง
- Writer
