ตอนที่ 2 คับแค้น
1310 Words
“แล้วเธออยากให้ฉัน เป็นคุณผู้หญิงของที่นี่จริงเหรอ”
เรต้าเงยหน้าสบตา เห็นความหม่นเศร้าในนั้น อะไรกัน ไม่ดีใจงั้นเหรอ เป็นถึงผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างนายท่าน เหนือกว่าคนอื่น แล้วทำไม ต้องทำสีหน้าเช่นนั้นกันเล่า ถ้าเธอได้รับโอกาสแบบนี้บ้างจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปเด็ดขาด
“เรื่องนี้ฉันขออนุญาตไม่ตอบได้ไหมคะ”
คนสวยหันหลังให้ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งดีทริสได้หรอก เพราะคนผู้นี้ กุมอำนาจทุกอย่างไว้ในมือ เธอแค่อยากใช้ชีวิตอิสระ โดยไร้การผูกมัดจากชายผู้นี้ ตลอดเวลาเกือบสิบปี เธอเห็นอะไรมากมาย ดีทริสเองก็คงไม่คิดว่า พินัยกรรมของบิดาจะระบุออกมาเช่นนั้น เพราะถ้าเขารู้ คงสร้างภาพหลอกล่อเธอเอาไว้แล้ว
“ออกไปได้แล้วล่ะ” เธอตัดบท
“ค่ะคุณเซเนีย”
เสียงประตูห้องปิด ร่างบางหย่อนกายลงบนโซฟา หลับตาลงสูดหายใจเข้าปอด เธอต้องทำยังไง ถึงหนีพ้นจากชะตากรรมอันน่าอึดอัดนี้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู เซเนียก้าวมาเปิด เห็นสาวใช้ประจำกาย กำลังยืนนอบน้อม ถ้าหากคนรับใช้ เป็นคนของตนเองคงดีกว่านี้ ดูเหมือนดีทริส ส่งคนประกบเธอทุกฝีก้าว เป็นการยากหากต้องการหนีไป
“มีอะไรงั้นหรือ” เธอเอ่ยถาม เห็นสาวใช้เงยหน้าสบตา แววตาว่างเปล่า
“คุณท่านเรียกพบคุณที่ห้องทำงานค่ะ”
“ไปสิ” หญิงสาวบอก แล้วปิดประตูลง ก้าวตามเรต้าไป
ถึงหน้าประตู อารอนยืนอยู่ เมื่อเห็นเธอ เลยเปิดประตูเพื่อให้เข้าด้านใน ร่างอรชรสาวเท้าหยุดยืน เขาหรี่สายตามอง แล้วหยุดมือ ก้าวออกมานอกโต๊ะ
“นั่งลงสิ” เขาเอ่ยปาก แล้วหย่อนกายลงบนโซฟาตัวยาว
เธอเลือกหย่อนกายตรงข้าม ใบหน้าเชิดขึ้นอย่างถือดี แค่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้ว่า ตนเองไม่ได้ยอมศิโรราบโดยง่าย
“เรียกฉันมาพบมีเรื่องอะไรคะ”
“เรื่องงานแต่งของเรา”
คนฟังชะงัก พยายามข่มใจเอาไว้ แล้วช้อนสายตามองคู่สนทนา ดีทริสเป็นชายหนุ่มหน้าตางดงาม ท่วงท่าดูสง่างาม แต่ใครจะรู้ ภายใต้หน้ากากเทพบุตร กลับแอบซ่อนความเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจเอาไว้ เขาแค่ต้องการใช้เธอเป็นเครื่องมือ ในการหาผลประโยชน์กับราชวงศ์เท่านั้นเอง ถึงได้อยากแต่งงาน
“ค่ะ จะแต่งเมื่อไหร่ล่ะคะ” เธอย้อนถาม รู้ดีว่าตนเองต้องยินยอมไปก่อน จนกว่าจะได้เจอแม่นม
เขาหัวเราะในลำคอ “เหมือนครั้งนี้ เธอจะยอมฉันง่ายจังเลยนะเซเนีย”
เธอแสร้งยิ้ม “แล้วฉันมีทางเลือกเหรอคะ ให้หนียังไง ก็หนีคุณไม่พ้นอยู่ดี เพราะคุณพาตัวแม่นมฉันมาที่นี่ ฉันถึงได้มาพบคุณอีกครั้ง คุณลืมไปแล้วเหรอดีทริส”
เขายกขาขึ้นไขว่ จ้องมองผู้หญิงตรงหน้า ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่ตนเองต้องบังคับ ผู้หญิงที่เคยนึกชิงชัง ไม่อยากเสวนาด้วย เพราะเธอมีแต่คนชื่นชม ต่างหมายหมั้นให้เขา ได้เซเนียมาไว้ข้างกาย และดูเหมือนเธอเองก็มีใจให้เช่นเดียวกัน เมื่อก่อนเซเนีย มักคอยหาทางมาพูดคุยเสมอ แถมยังทำขนมมาให้ ซึ่งเขาไม่เคยไยดี
ทว่าเมื่อปีก่อน เซเนียกลับมีท่าทางต่างออกไป เธอเลิกสนใจในตัวเขา เอาแต่ทำงาน แต่เป็นตนเอง กลับรู้สึกราวกับว่าบางอย่างมันขาดหายไป
“เธออยากเจอแม่นมไหมล่ะ”
ดวงตาคนฟังเบิกกว้าง สีหน้ายินดี
“ฉันอยากเจอ!”
เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ แล้วยกยิ้ม อย่างผู้กำชัยชนะ
“จูบฉันสิ!”
คนสวยชะงัก แววตาแข็งขึ้น ผู้ชายคนนี้ ต้องการกดดันเธอถึงไหน
“ทำไมต้องให้ฉันทำแบบนี้ด้วย” หญิงสาวย้อนถาม แววตาไม่พอใจ
“อะไรกันเซเนีย เราสองคน กำลังจะแต่งงานกันนะ แค่จูบกัน จะเป็นไรไป” ดีทริสยิ้มเยาะ ทำเอาคนมองเม้มริมฝีปากแน่น
“แต่ฉันไม่อยากทำ!”
“แล้วแต่เธอเลย แต่ถ้าเธออยากแม่นม มีทางเดียวเท่านั้น คือต้องจูบฉัน!”
“ดีทริส!” เซเนียเรียกชื่อเสียงลั่น
ทำไมต้องกดเธอให้จม หรือแค่ต้องการแสดงอำนาจว่าเหนือกว่า เธอไม่ได้ต้องการอะไร มากไปกว่า การได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ครั้งหนึ่งอาจเคยมอบใจให้ เมื่อไม่เห็นค่า ก็ขอคืนกลับมา ทำไมพินัยกรรมนั้น ถึงทำให้ตนเองต้องเจอทางตัน ดีทริสไม่เคยมองว่าเธอมีค่าอะไร แต่เวลานี้กลับรั้งเธอไว้ไม่ให้ไปไหน เพียงเพราะพินัยกรรมฉบับเดียวเท่านั้น
“ว่ายังไงเซเนีย”
“คุณทำแบบนี้แล้วได้อะไร ในเมื่อฉันก็รับปากว่าจะไม่หนีแล้วไง!”
เขาโน้มกาย จดจ้องใบหน้างดงาม
“แค่ลมปาก จะให้ฉันเชื่อเหรอเซเนีย ฉันเชื่อว่าถ้ามีโอกาส เธอพร้อมหนีฉันไปตลอดเวลาแน่!”
เขาตบมือลงบนต้นขา แล้วลุกยืน ทอดสายตามอง แววตาเยือกเย็น เมื่อก่อนเธอคงยอมให้จุมพิตโดยง่ายไปแล้ว แต่เวลานี้กลับดื้อดึง ดื้อรัน
“ฉันไม่มีเวลาให้เธอคิดแล้ว ขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวก่อนดีทริส!” หญิงสาวร้องเรียก แล้วก้าวตาม
เขาหันกลับมา “หมดเวลาแล้ว เธอจะไม่ได้เจอแม่นมของเธอในวันนี้” หันกลายกลับเพื่อก้าวต่อ
ท่อนแขนถูกดึงรั้งอย่างรวดเร็ว ดีทริสหันกลับมา สองเท้าเขย่ง แนบริมฝีปาก ดวงตาคมกริบหรี่ลง โอบรัดเอวบางไว้ แล้วบดขยี้ริมฝีปาก ลิ้นร้อนตวัดควานหาความหวาน หัวใจชายหนุ่มเต้นหนัก ไม่เคยคิดมาก่อนว่า รสชาติจะหวานล้ำเพียงนี้ ทำเอาไม่อยากผละห่าง แต่จำต้องทำ เซเนียหอบหายใจ หลังจากอีกฝ่ายยอมถอนริมฝีปาก มือผลักดันแผงอก เมื่อเขายังคงโอบรัด เธอต้องการรักษาระยะห่างเอาไว้
“อยากจูบอีกไหมเซเนีย ฉันอยากสอนเธอมากกว่านี้จัง เผื่อเราเข้าห้องหอ”
“ฉันไม่ต้องการ ฉันทำเพราะคุณบังคับ ฉันอยากเจอแม่นม!”
“ได้สิ ในเมื่อเธอทำในสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว ฉันย่อมให้เธอตามข้อแลกเปลี่ยน”
เขาหันมองลูกน้อง แล้วพยักหน้าช้า ๆ เชิงอนุญาต ราฟสาวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้า แล้วก้มศีรษะทำความเคารพ
“เชิญครับคุณเซเนีย”
หญิงสาวก้าวตามบอดี้การ์ดของดีทริสไป มาถึงบ้านพักอีกหลัง มีคนเฝ้าอยู่ห้าคน เธอระบายลมหายใจออกมา สีหน้าหม่นหมอง จะหาทางพาแม่นมออกจากที่นี่ได้ยังไง ประตูบ้านพักเปิดออก เธอก้าวเข้าด้านใน
“แม่นม!” เธอร้องเรียก แล้วโผเข้ากอด
เดน่าโอบกอดแนบแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม ด้วยความเป็นห่วง เธอไม่คิดว่าตนเอง จะสร้างความลำบากให้คุณหนูมากถึงเพียงนี้
“คุณหนูเซเนีย”
เธอผละห่าง ตรวจดูแม่นม ไม่เห็นร่องรอยการถูกทำร้าย บ้านพักสะอาด ทุกอย่างดูดี
“แม่นมเป็นยังไงบ้างคะ มีใครทำอะไรหรือเปล่า!” เธอถามรัว
“ไม่มีค่ะ ไม่มีใครทำอะไรเลย แม่นมสบายดีค่ะคุณหนู”
น้ำตาคนพูดซึมออกมา สงสารคุณหนู ซึ่งตนเองฟูมฟัก ไม่อยากให้ต้องเจอกับสถานการณ์วุ่นวาย เพราะรู้ดีว่าคุณชายตระกูลนี้ นิสัยใจคอเป็นเช่นไร ต่อให้อ่อนโยน หรือดีกับเธอแค่ไหน แต่สำหรับคุณหนู ซึ่งต้องกลายเป็นคู่ชีวิต คงเจ็บปวดน่าดู เพราะเขาไม่เคยหยุดที่ใครเลย
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ ฉันเป็นห่วงแม่นมมากนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงแม่นมหรอกค่ะ ความจริงคุณหนูไม่น่ากลับมาเลย”
- Writer
