ภูติสวาท

ตอนที่ 2

ตัวเธอชุ่มฉ่ำ...มันเป็นความจริง นี่เหมือนไม่ใช่ความฝัน ความชุ่มฉ่ำที่กลางลำตัวของเธอเป็นประจักษ์พยานแต่หญิงสาวกลับไม่ใส่ใจที่จะมองเห็นใบหน้าของ เขา ชัด ๆ

“อ๊า...อ๊า...ซี๊ดดด...อู๊ววว”

ความสุขของร่างสาวที่เปล่าเปลือยซึ่งกำลังรับแรงกระแทกกระทั้นจากคนด้านบนพุ่งทะยานขึ้นสูงทุกขณะ ความสุขซ่าน ความเสียวสยิวแผ่ขยายไปทุกอณูขุมขน ร่างกายของเธอเบาโหวง

แล้วร่างเล็กก็ถูกพลิกให้นอนในท่าคว่ำ บั้นท้ายงอนงามของเธอถูกยกให้โด่งขึ้นก่อนที่ความแข็งแกร่งจะเสียดแทงเข้ามาจากทางด้านหลัง แทรกเข้าไปในกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำแสนสวย

“อู๊ววว...อ๊า...ซี๊ดดดดด...ซี๊ดดดด”

คลื่นความรัยจวนกำลังถามโถมลงบนร่างของหญิงสาว แผ่นหลังเปลือยเปล่าถูกลูบไล้ไปมาและรับแรงกดจิกบา ๆ จากปลายนิ้ว ร่างเล็กโยกคลอนตามแรงกระแทก หญิงสาวจับหัวเตียงไว้แน่นขณะที่แก่นกายของเธอถูกรำล้ำรุนแรง

ความคัดแข็งกำลังกระโจนเข้าหา แกนกายบอบบางถูกโจนจ้วงจนเธอแทบไม่มีเวลาได้หายใจหายคอ เสียงเนื้อกระทบเนื้อเสียดสีกันดังพั่บ ๆ ความเสียวสะท้านแล่นทะลวงเข้าไปในเส้นเลือดร้อนระอุ

“โอ๊ววว...โอ๊ววว...อ๊า”

เสียงของเธอดังต่อเนื่องแต่กลับไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายนอกจากลมหายใจหอบกระชั้น แต่นั่นก็เพียงพอให้หญิงสาวรู้ว่า เขา อยู่ที่นั่น รุกล้ำเธอจากเบื้องหลัง แก่นกายคัดแข็งเสียดสีกับติ่งสีชมพูเล็ก ๆ ที่ทำเอาคนถูกบุกรุกสั่นสะท้านไปทั้งตัว

มันเป็นความเสียวสยิวเกินบรรยาย มันไม่ใช่ความฝัน หญิงสาวรู้สึกถึงแรงเสียดสี การแทรกผ่านและกระกระแทกกระทั้นที่เกิดขึ้นจริง กลีบเนื้ออ่อน ๆ ของเธอกำลังถูกรุกล้ำเข้าไปลึกจริง ๆ

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะโบยบินขึ้นไปสู่ท้องฟ้าถึงชั้นดาวดึงส์กลับต้องสะดุ้งตื่นพร้อม ๆ กับที่ทุกอย่างปลาสนาการไปจนหมดเหลือทิ้งไว้เพียงร่างบอบบางที่ผุดลุกขึ้นนั่งและใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

อีกแล้วหรือนี่...ชิรินคิดพร้อมทั้งระบายลมหายใจออกมาท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างบนหัวเตียงและมองออกไปยังความมืดที่นอกหน้าต่างซึ่งเปิดกว้างไว้นั่น

เธอฝันแบบนี้มานับสิบครั้ง มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงจนแยกแยะแทบไม่ออก เทพบุตรที่ปีกบนหลังของเขาโอบรัดตัวเธอไว้ โอ...เขาเป็นใครกันนะ เป็นเทวทูตมาจากสวรรค์หรือเป็นเพียงความฝันที่ยั่วยุความรู้สึกของเธอเพียงเท่านั้นกันแน่

ชิรินคิดว่ามันเป็นความฝัน แต่...เธอก็พบว่าชุดนอนของเธอเลื่อนหลุดลงไปที่ข้างเตียงเหมือนทุกครั้ง จากนั้นหญิงสาวก็รีบเปิดไฟดวงที่ทำให้ห้องนอนสว่างจ้าก่อนจะพบว่ามีขนนกขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือหล่นอยู่บนพื้นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

“โอ...เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่”

ชิรินกล่าวกับตัวเองก่อนหยิบขนนกที่สะท้อนประกายสีทองแวววาวบนพื้นขึ้นมาดู ร่างเล็กเลื่อนกล่องที่อยู่ใต้เตียงออกมาแล้วเปิดมันออกเพื่อจะวางขนนกอันนั้นรวมกับขนนกขนาดเท่า ๆ กันอีกหลายสิบอันไว้ในกล่องแล้วปิดมันไว้

จำนวนขนนกที่เธอเก็บเอาไว้เท่ากับจำนวนความฝันของเธอที่ได้เจอ...เขา

เขา...คือใครกัน

00.0 นาฬิกา ณ ร้านสะดวกซื้อ Dailly Mart

“ไม่ทราบว่าต้องการอะไรคะ?”

ชิรินเงยหน้าขึ้นจากเอกสารบนเคาน์เตอร์พร้อมทั้งเอ่ยถามร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีเข้มและสวมหมวกแก๊ปที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อตอนกลางดึก

“ไม่ทราบว่า...”

“ฉันอยากได้น้ำสักขวด”

เสียงนั้นตอบกลับมาโดยที่หญิงสาวยังไม่ทันได้เอ่ยถามครั้งที่สองจบประโยค ชิรินยิ้มให้และเดินไปที่ตู้แช่ซึ่งอยู่ใกล้กัน เปิดประตูตู้แช่ออกและหยิบขวดน้ำแร่มาให้ชายหนุ่มแปลกหน้า เขาเลิกปีกด้านหน้าของหมวกแก๊ปขึ้นเล็กน้อยทำให้ชิรินเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนมากขึ้น

หญิงสาววัยยี่สิบซึ่งเป็นพนักงานกะดึกในร้านสะดวกซื้อชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้เห็นโครงหน้าคมเข้มของชายหนุ่มที่เข้ามาในร้านเพียงลำพังตอนกลางดึก โดยเฉพาะนัยน์ตาสีอำพันราวกับมีประกายสีทองฉาดฉายอยู่ภายในนั้น ชิรินบอกตัวเองว่าเธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นดวงตาคู่นี้จากที่ไหนมาก่อนทว่าก็นึกไม่ออก

มันเป็นดวงตาสดใสงดงามและทรงพลังราวกับมีมนต์สะกดตรึงเธอให้หยุดนิ่งไปชั่วครู่ แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องรีบดึงสติกลับคืนมาเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไปจากร้าน

“เอ้อ...คุณคะ...คุณยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะคะ”

เขาหันกลับมาและทำสีหน้าประหลาดใจ “เงินหรือ?”

“ค่ะ...ใช่...คุณซื้อของคุณก็ต้องจ่ายเงินซีคะ”

“มันคือของแลกเปลี่ยนอย่างนั้นหรือ?”

คำถามประหลาด ๆ นั้นทำเอาชิรินก็พลอยมึนงงตามไปด้วย หญิงสาวเม้มปากเข้าหากัน เขาเป็นคนหน้าตาดีก็จริงแต่เธอไม่แน่ใจในพฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ เธอแค่ทำหน้าที่ของพนักงานอย่างถูกต้องเท่านั้น

“ก็...ใช่น่ะสิคะ คุณต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนถ้าจะเอาของในร้านนี่ออกไป”

เขาหันรีหันขวางก่อนหันมาจ้องหน้าพนักงานสาว “ผมไม่มีของที่คุณว่ามา มันคืออะไร”

ชิรินลืมเรื่องที่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับบุรุษหนุ่มผู้นี้ไปเสียถนัดใจ ถ้าเขาไม่บ้าก็คงเพิ่งหลุดออกมาจากป่าดึกดำบรรพ์แน่ ๆ ชิรินคิด

“นี่ไงคะ...เงินน่ะ...มันมีลักษณะแบบนี้ไง”

หญิงสาวคลี่ธนบัตรดอลล่าห์ให้เขาดูแต่บชายหนุ่มก็ยังทำสีหน้ามึนงง

นี่มันมหานครนิวยอร์คนะ...ผู้ชายคนนี้อยู่ในเมืองนี้ได้อย่างไรถึงไม่รู้ว่าคนที่นี่ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยเงิน