ภูติสวาท

ตอนที่ 3

“โอเคค่ะ...ถ้าคุณไม่มี”

ชิรินรีบตัดบทเพราะเมื่อเหลือบมองนาฬิกามันเป็นเวลาเลยเที่ยงคืนมาเล็กน้อยแถมในร้านก็ไม่มีใครสักคน นอกจากเธอและ...ผู้ชายที่เหมือนหลุดออกมาจากป่าดึกดำบรรพ์คนนี้ คงจะดีกว่าถ้าเธอจะแก้ปัญหาด้วยการบอกเขาว่า

“โอเคค่ะ...ฉันให้คุณ น้ำแร่ขวดนี้ ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินให้คุณเอง”

ชิรินเริ่มเกิดความประหม่าขึ้นมาเอง หญิงสาวบอกไม่ถูกว่าทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงยามที่ดวงตาสีอำพันประกายทองแดงเจิดจ้าคู่นั้นจับจ้องมายังเธอ มันทำให้หญิงสาวหวั่นหวามอย่างประหลาดทั้งที่เพิ่งได้เจอเขาครั้งแรก แต่ชิรินก็ต้องรีบแก้ปัญหาเพราะเธอเองก็ชักไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาจะเป็นคนดีหรือร้าย ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดีเงียบไปชั่วอึดใจก่อนเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์

“ขอบใจมาก”

เขาคลี่รอยยิ้มบนใบหน้าคมเข้มก่อนจะเดินกลับออกไปจากร้านสะดวกซื้อ ชิรินซึ่งเมื่อครู่เผลอกำมือตัวเองแน่นชะเง้อมองตามกระทั่งเขาหายลับไป

“แปลกคน”

หญิงสาวพูดกับตัวเองแต่กลิ่นกายและใบหน้าของเขายังติดตรึงอยู่ในความรู้สึกของหญิงสาวอย่างแปลกประหลาด เขาเหมือนใครคนหนึ่ง แต่ชิรินนึกไม่ออกว่าเป็นใคร

เขาอาจมาจากรัฐอื่น อาจมาจากหมู่บ้านในชนบทไม่เคยเข้ามาเมืองหลวง หรือถ้าไม่ใช่ ชิรินไม่กล้าคิดว่าเขาอาจเป็นคนโรคจิตประสาทไม่สมประกอบ แต่ท่าทาง รูปร่างหน้าตาดึงดูดและมีเสน่ห์นั้นไม่ได้บ่งบอกว่าเขาเป็นคนประเภทนั้น

ชิรินยังคงปฏิบัติหน้าที่ของพนักงานร้านสะดวกซื้อกะดึกต่อไปจนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลาตีสี่ หลังจากที่มีเพื่อนพนักงานมารับช่วงต่อหญิงสาวจึงรีบสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กและเดินกลับไปยังที่พักซึ่งอยู่ห่างจากร้านไปหลายช่วงตึก

เหตุผลที่เธอไม่เรียกแท็กซี่น่ะหรือ...ก็เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายเพราะหญิงสาวที่เดินทางมาจากเมืองไทยอาศัยอยู่ในมหานครใหญ่นี้เพียงลำพัง เธอมีภาระที่ต้องใช้จ่ายจิปาถะ ทั้งค่าเช่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟและค่าอาหาร

เจ้าของร่างเล็กบางเดินไปตามเส้นทางที่เธอเดินอยู่ทุกวัน ซึ่งช่วงเวลาตีสี่ดูเหมือนจะเปลี่ยวเหงาไปบ้างแต่ชิรินก็เร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงที่พักไว ๆ หญิงสาวเดินไปอย่างเร่งรีบแต่ก็เริ่มมีบางอย่างผิดสังเกตเมื่อเธอรู้สึกว่ากำลังมีใครคนหนึ่งกำลังเดินตามเธอมา

หญิงสาวหันขวับกลับไปมองก็ไม่เห็นว่ามีใคร หรือเธอจะคิดไปเอง ชิรินลองหันกลับไปและมุ่งหน้าก้าวไปทางเดิมก็รู้สึกอีกว่ามีใครเดินตามเธอมา คราวนี้หญิงสาวเริ่มเกิดความกลัว มหานครนิวยอร์คเป็นเมืองใหญ่และข่าวอาชญากรรมก็มีให้ได้ยินอยู่ทุกวัน ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ชิรินรีบเดินจ้ำอ้าวก่อนจะตัดสินใจรีบหลบเข้าไปในซอกเล็ก ๆ ระหว่างตึกและแอบดูว่าจริง ๆ แล้วใครที่เดินตามเธอมากันแน่

ทว่าบนฟุตบาทที่เธอเดินผ่านมานั้นกลับว่างเปล่า หญิงสาวใจเต้นตึกตัก เธอแน่ใจว่าต้องมีใครสักคนตามเธอมาแน่ ๆ แต่ทำไมถึงมองไม่เห็นตัวตนของคน ๆ นั้นสักที

“อ๊ะ! ...ว๊าย! ”

ชิรินร้องเสียงหลงเมื่อไหล่ของเธอถูกระชากเข้าไปในมุมมืดของซอกตึก ชายอเมริกันตัวโตนัยน์ตาเป็นสีแดงเข้มเนื้อตัวสาปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เหวี่ยงร่างเล็กไปติดผนังตึกอีกด้าน

“โอ๊ย! ...นี่มันอะไรกัน ไอ้บ้า! ...แกจะทำอะไรฉัน”

หญิงสาวร้องเสียงสั่น กระเป๋าเป้ที่เธอสะพายมากระเด็นหายไปในมุมมืด ชายตัวโตย่างสามขุมเข้ามาหา

“ถามได้ว่าฉันจะทำอะไร ฉันก็จะพาแกไปขึ้นสวรรค์น่ะสิ...มานี่เดี๋ยวนี้”

“กรี๊ด!!! ”

ชิรินร้องลั่นเพราะรู้แล้วว่ามันต้องการอะไร มันกำลังจะข่มขืนเธอ สาวไทยตัวเล็กปัดป้องมือใหญ่เป็นพัลวัน ทั้งเตะ เข่า ศอก แต่ทันไดนั้นหมัดหนักของอีกฝ่ายก็พุ่งเข้าไปที่หน้าท้องของเธออย่างจัง

“อึก! ”

ชิรินเจ็บจุกจนถึงขนาดทรุดตัวลงนั่งตัวงอติดผนัง หญิงสาวมึนงง นัยน์ตาพร่ามัวด้วยความเจ็บปวดจากจุดอ่อนไหวที่สุดที่แล่นปรี่ไปทั่วร่าง และในขณะที่เธอคู้ตัวด้วยความเจ็บนั่นเองเป็นโอกาสที่ชายตัวโตย่างสามขุมเข้าไปหาหวังจะกระชากร่างเล็กที่กำลังอ่อนแรงเข้าหาตัว แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีมือหนึ่งทั้งหนาและหนักกระชากเขากลับไปด้านหลังอีกที

“เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ มายุ่งอะไรด้วย! ”

คนตัวโตนัยน์ตาแดงก่ำเงื้อหมัดขึ้นหมายจะฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของคนที่จะเข้ามาขวาง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของบุรุษใบหน้าหล่อเหลา มันคงไม่ทำให้มนุษย์ใจทรามที่หวังจะฉุดผู้หญิงมาข่มขืนในตรอกมืดตกใจได้เท่ากับสิ่งที่เขาไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนในชีวิต

ชายคนนั้นยืนตัวแข็งทื่อมือสั่นเทา บุรุษที่กระชากเขาด้วยมือเพียงข้างเดียวมีสิ่งผิดปกติที่มนุษย์ทั่วไปไม่มีกัน นั่นคือ...ปีก!

“พระเจ้า! ...พระเจ้า! ”

ชายผู้นั้นอุทานออกมาด้วยความกลัวสุดขีดเมื่อปีกขนาดใหญ่สยายออกเบื้องหลังบุรุษใบหน้าคร้ามเข้มที่จ้องมองเขาด้วยดวงตาวกับมีไฟแผดเผา

“พระเจ้า! ...ไม่...ไม่”

คนใจทรามร้องขึ้นสุดเสียงพร้อมทั้งวิ่งเตลิดออกไปจากที่นั้นด้วยความกลัวสุดชีวิต และเมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่ความปกติพร้อมทั้งปีกที่หลังของร่างสูงใหญ่หายไปพร้อมกันเขาจึงหันกลับไปมองหญิงสาวที่นั่งคู้ตัวด้วยความเจ็บปวด

“เธอ...”

“อย่านะ! ...คะ...คุณ! ”

ชิรินที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมองร้องอุทานเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ไอ้คนบ้าที่มันกำลังจะข่มขืนเธอ แต่กลับเป็นคนอีกคน...ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่เข้าไปขอน้ำเปล่าจากเธอในร้านสะดวกซื้อ

“มันไปแล้ว...เจ้าคนนั้น”

เขาว่าพลางโน้มตัวลงพร้อมทั้งยื่นมือเข้ามาหาหญิงสาวทำเหมือนอยากช่วยเหลือแต่ชิรินกลับทำสีหน้าเหมือนไม่ไว้วางใจ

“คุณมาที่ได้ไง...แล้วไอ้โจรนั่น”