"ไม่ต้อง...ไม่ต้องบอก"
ฉันถึงกับหน้าชากับคำตอบของเขาอยากจะสมน้ำหน้าตัวเองที่ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน กล้าไปถามเขาแบบนั้นหน้าอายสิ้นดี ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนเม้มปากเข้าหากันด้วยความขายหน้า
"ทำหน้าแบบนี้คิดอะไรอยู่"
"เปล่า..ขอโทษทีนะที่ฉัน...เอ่อ!ช่างเถอะฉันขอตัวก่อนนะ น้องนายไปลูก"
ฉันรีบตัดบทคุยกับเขาแล้วหันไปชวนน้องนายเพื่อที่จะเดินออกไปจากที่ตรงนี้ก่อนที่น้ำตาที่ฉันกลั้นไว้มันจะไหล
"เดี๋ยว"
และฉันก็ต้องหยุดเดินอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกายเรียกไว้เค้าคิดจะทำอะไรกันแน่มาเรียกฉันไว้ทำไมหรือเค้าจะแก้แค้นฉันที่ฉันเคยหนีไปด้วยการปั่นหัวแบบนี้งั้นเหรอ
"ทำไมชอบเดินหนีไม่เบื่อบ้างรึไงหนีมาตั้งสองปีละยังอยากจะเดินหนีอีกเหรอ"
กายถามฉันออกมาด้วยท่าทางจริงจังแถมยังพาลพูดประชดไปถึงเรื่องเมื่อสองปีที่แล้วที่ฉันทำแบบนี้
"มีอะไรอีกฉันจะรีบพาลูกกลับ"
"จะกลับได้ไงในเมื่อยังไม่ได้ตอบคำถาม
