Minsan sa isang umaga sa Baguio, si Syrene, o mas kilala sa tawag na Ayat de Guzman, ay abala sa kanyang mga gawain. Ang malamig na simoy ng hangin ay humahampas sa kanyang mukha habang nag-aalaga siya ng mga pananim sa kanilang malawak na lupain. Puno ng mga prutas at gulay ang kanilang taniman, at siya ang pangunahing nag-aasikaso sa mga ito sa tulong ng kanyang adoptive parents.
Hindi nagtagal, natapos ni Ayat ang kanyang gawain. Sa pagtingin niya sa paligid, tila bawat dahon at bulaklak ay may kwento—mga kwento ng pag-asa, ng pag-ibig, at higit sa lahat, ng pagtanggap. Pero sa kabila ng kanyang kasiyahan sa simpleng buhay, may mga tanong siyang nananatiling walang sagot. Sino ba talaga siya? Ano ang kanyang pinagmulan?
Habang naglalakad siya pauwi, bigla siyang nakaramdam ng pangungulila. Naisip niya ang tungkol sa mga magulang na hindi niya kilala. Sa kanyang isipan, laging umuusbong ang tanong: Bakit siya iniwan? Minsan, tinatanong niya ang kanyang adoptive parents, pero palagi silang umiwas sa tanong.
Pagdating sa bahay, sinalubong siya ng kanyang mga magulang na si Elena at Ramon. "Ayat, kumusta ang mga pananim? Kumain ka na ba?" tanong ni Elena na may alalahanin sa kanyang boses.
"Oo, Ma. Maayos naman ang lahat," sagot niya, pilit na ngumiti kahit alam niyang may hinanakit siyang dinadala sa puso.
"May nakilala akong bagong mag-aaral sa paaralan. Baka gusto mo siyang makilala," mungkahi ni Ramon na tila nahahalata ang kanyang pinagdadaanan.
Nang mapag-usapan ang tungkol sa paaralan, muling naisip ni Ayat ang mga pangarap niya. Isa siya sa mga mag-aaral na may mataas na marka, at palaging umuusbong ang kanyang pangarap na makapag-aral sa Maynila. Ngunit may mga pagdududa siya. "Paano kung hindi ko makayang ipagsapalaran ang buhay doon?"
"Anak, huwag mong isipin ang mga takot. Ang mahalaga, may mga pagkakataon tayong maabot ang ating mga pangarap. Pahalagahan mo ang mga ito," sagot ni Elena habang pinupunasan ang kamay nito.
Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti, alam ni Ayat na ang pangarap na iyon ay tila nagiging malabo. Nagsimula siyang magtanim ng pagdududa sa kanyang kakayahan.
Sa paaralan, naging mas masaya si Ayat. Dito, nakakakilala siya ng mga kaibigan na nagpapasaya sa kanya. Ngunit may isang tao na tumutok sa kanyang puso, si Kim, ang anak ng mayamang negosyante. Palaging nag-aalala si Kim sa kanya, at sa tuwing magkasama sila, parang may kislap na bumabalot sa kanilang paligid.
Isang araw, habang nag-uusap sila sa ilalim ng puno, nagtanong si Kim, "Ayat, ano ang gusto mong maging sa hinaharap?"
"Siguro, gusto kong maging isang agriculturist. Gusto kong mas mapabuti pa ang mga pananim natin dito sa Baguio. At... gusto kong tulungan ang mga tao sa komunidad," sagot niya, nakangiti.
"Magandang plano iyon! Alam mo ba? Nasa kamay mo ang kapangyarihang baguhin ang mundo, kahit gaano pa ito kaliit," tugon ni Kim na tila nagbibigay inspirasyon sa kanya.
Naging mas malapit sila ni Kim sa mga sumunod na araw. Palagi silang nag-uusap tungkol sa mga pangarap at hinaharap. Isang beses, nagkuwento siya tungkol sa kanyang mga magulang. "Minsan, naiisip ko kung sino sila. Hindi ko sila nakilala, at lagi kong iniisip kung ano ang nangyari sa kanila," sambit niya, ang mga luha ay halos umagos sa kanyang mga pisngi.
"Nandito ako para sa iyo, Ayat. Walang dahilan para mag-isa ka," sabay hawak ni Kim sa kanyang kamay.
Tila may naisip si Kim. "Bakit hindi ka sumama sa akin sa Maynila? Gusto kong ipakita sa iyo ang buhay doon. Saka, mas maraming pagkakataon para sa iyo."
Ang puso ni Ayat ay tumibok ng mabilis sa alok na iyon. Ang ideya na makalabas sa Baguio at makita ang mundo ay tila isang panaginip na bumubuo ng sigla sa kanyang puso. Pero naisip niya ang kanyang mga magulang. "Ano ang sasabihin ng mga magulang ko?"
"Sabihin mo na lang na may oportunidad na dumating at hindi mo kayang palampasin. Gusto nilang maging masaya ka, di ba?"
Sa pag-iisip sa alok na iyon, nagdesisyon si Ayat na pag-isipan ito. "Sige, Kim. Mag-iisip ako tungkol dito."
Makalipas ang ilang araw, nagdesisyon si Ayat na sabihin sa kanyang mga magulang ang tungkol sa alok ni Kim. “Ma, Pa, may pagkakataon po akong makapag-aral sa Maynila,” sinabi niya na puno ng pag-asa.
“Anak, parang napakabilis naman nito. Sigurado ka ba?” tanong ni Ramon na may halong pangamba.
“Oo, gusto kong subukan ang bagong buhay. At sa tingin ko, ito na ang pagkakataon ko,” sagot ni Ayat na puno ng determinasyon.
Kahit na nag-alala ang kanyang mga magulang, alam nila na darating ang panahon na kailangan niyang subukan ang mga bagong oportunidad. “Sige, suportahan ka namin. Pero huwag kang kalimot sa mga ugat mo,” bulong ni Elena, sa kanyang tinig ay naglalaman ng pagmamahal at pangungulila.
Lumipas ang mga araw, at kinabukasan, handa na si Ayat na pumunta sa Maynila. Sa kanyang pag-alis, nagpaalam siya sa m
