The Princess Found Her Last Husband (Filipino)

Princess's “Four men. Three weddings. Four chances was given. And three failed marriages took place. Ano pa ba? May kulang pa ba?” sambit ko sa sarili ko habang nasa sariling opisina ako. And I am talking to myself again. Ito na naman tayo. Bakit kasi hindi na lang tayo mag-move on? Tapos na naman. “Tapos nga pero nawarak naman ang puso. Ang saya, hindi ba?” tanong ko sa sarili ko. “Teka, bakit ba ako nakikipag-usap sa sarili ko? At bakit inaalala ko na naman ang nangyari noon?” pagtataka ko rin sa sarili ko. Pero ang pag-e-emote ko ay naudlot when three knocks interrupted me. Then, kaagad din nawala kaya balik emote tayo. “Ba—“ Ngunit hindi natuloy ang sasabihin ko dahil may kumatok ulit na tao sa likod nang pinto ko na kinainis ko dahil hindi pa ako tapos mag-emote pero may gumugulo na naman sa akin. “Come in!” sigaw ko bilang response. At bumukas ang pinto, at isang lalaking payat ang pumasok at humarap sa akin. “Mr. Fara. You’re late again,” mentioned ko habang masama ang tingin ko sa lalaking nasa harapan ko. Sabi ko na nga ba at hindi mapagkakatiwalaan itong lalaki na ito. “Ma’am, reporting to my duty,” wika ni Fara at iniyuko niya ang kaniyang ulo as sign of apology to me. But it’s not going to work anymore. I’ve had enough with his lame excuses. “How many absents are required only based on our rules? Didn't you read the contract?” mataray na sabi ko and I put my two elbow on the desk as I am scanning him. “I did. It’s just that the traffic was so bad,” palusot ni Fara at ngumiti siya sa akin na parang hindi siya sincere sa mga sinasabi niya. Ako ba talaga ang niloloko niya? Matagal ng issue ang traffic pero ito siya at nagpapalusot na naman. “And you know very well how many violations did you commit already?” impatient na tanong ko dahil hindi ako natutuwa sa kaniya. “T-three, today,” nag-aalinlangan na sagot ni Fara at iniyuko niya ang kaniyang ulo. Nawala na rin ang kaniyang ngiti sa mukha dahil mukhang alam niya na masisisante na siya which is not good because wala na siyang pangkain. Ang alam ko kasi ay magastos itong lalaki na ito pagdating sa pagkain pero hindi naman lumalaki. Payat pa rin. “Three. That’s right. It’s the third time that you got here late. So tell me, what am I gonna say to you? You know it already,” wika ko at tinaasan ko siya nang dalawang kilay ko. “Please, spare me, Ma’am. I promise it will not happen again. I will arrive on time just like you want. Please, don’t fire me because I haven’t pay my rent for this month,” nagmamakaawang sabi ni Fara. “That’s the third time you said that. Tell me, is there something that will happen if I am going to let you work again? Nada,” tanong at sagot ko rin sa sariling tanong ko dahil naiinis ako sa lalaking walang isang salita. Just like my first ex-husband. Naku, naalala ko na naman siya. “Please, Ma’am,” umiiyak na sambit ni Fara at lumuhod na sa harapan ng desk ko as he beg. I, then opened the drawer on my left side, kinuha ko ang puting envelop at saka binigay ito kay Fara. “Thank you for your service. I hope you find another job dahil sa totoo lang magaling ka. It’s just that I can’t see the initiative from you,” malumanay na sabi ko. I don’t want to hurt his feelings but I have to do this because if I will not, ako ang lugi. “Thank you, Ma’am,” malungkot na replied ni Fara at lumabas na siya nang kwarto ko. Samantala biglang tumunog ang phone ko kaya sinagot ko ito without looking who is it dahil inaayos ko ang ibang papeles sa desk ko. “Hello?” bati ko at binuksan ko ang laptop ko na may glass-y small shop na picture. This is the new design for my franchise bakery shop sa Pilipinas. “Totoo ba? Uuwi ka rito ngayon sa Pilipinas?! Are you for real, oh, my gosh?!” excited na tanong ni Rachel nang malaman niya na uuwi na sa wakas ang matalik niya na kaibigan pagkatapos ng ilang taon, and that is no other than but ME. Natawa naman ako sa reaksyon ng kaibigan ko dahil it is what it is as I expected Rachel would react sa text ko rito. “Yes, you read it right. Bakit ang tagal mo naman mag-response?” pabirong tugon ko at natawa ako nang bahagya rito ulit. “Sorry, ang dami kasing customers ngayon dito sa shop kaya hindi ako naka-reply kaagad,” paumanhin ni Rachel na sumimangot dahil mukhang pagod na siya sa kaka-serve. “Kaya naman pala. Anyway, mag-quit ka na riyan,” tinuran ko at bigla ako napangiti sa sinabi ko. Sasabihin ko na ba? O ‘wag muna? “Huh? Quit? Ayos ka lang ba? May bata ako na pinapaaral tapos sasabihin mo na mag-quit ako rito? Wala nang ibang available shops na tatanggap pa sa akin, noh,” responded ni Rachel stating the obvious and her problem as well. “Mayro’n pa, ano ka ba? May tatanggap pa sa iyo. Baka nga gawin ka pang business partner, eh,” natatawang wika ko na hindi ko na mapigilan pa ang aking sarili. “Huh? Anong pinagsasasabi mo riyan, Sis?” nagtatakang tanong ni Rachel na clueless pa rin sa mga naririnig niya mula sa akin. “Sis, ang totoo niyan kaya ako babalik diyan ay dahil magtatayo ako nang franchise bakery ko mismo riyan sa Pilipinas. And I want you to manage it,” magandang balita na sabi ko para sa kaibigan. I know she would like it. Isa pa, I know I can trust her. She already gained my trust again even after what happened. “Totoo ba ‘yan? Hindi ka nagbibiro? Teka, bakit ako ang magma-manage? Aalis ka ba kaagad?” maraming questions ni Rachel. “Well, what I need to assure kaya lang naman ako babalik diyan ay matayo ang franchise ng bakery shop ko and after that ay babalik na ako kaagad dito. You know what I meant already, Sis,” paliwanag ko at ngumiti ako kahit na hindi ako nakikita nito dahil ilang miles ang layo namin sa isa’t-isa. Basta alam na niya ‘yun no need to explain it! “Yes, I know,” napabuntong-hininga na sagot ni Rachel dahil alam na alam niya kung ano ang tinutukoy ko sa kaniya. “So, are you ready? Mag-resign ka na riyan, ha,” cheered up na sabi ko to lessen the sad atmosphere between us. “Okay, sige. I will resign here. Teka, kailan ba ang balik mo rito sa Pilipinas, Sis? Now na ba?” malumanay na sagot ni Rachel and at the same time tanong din niya. “Ayon sa ticket ko next week na. At diyan ako mag-stay sa mansion. Sabihan mo si Nanny Deli, Sis, ah, at gusto ko matikman ang adobong manok niya. Miss na miss ko na kasi ‘yun. At saka ‘yung pork sisig niya at chopseuy. Hmmm...iniisip ko pa lang pero natatakam na kaagad ako,” informed ko and I created a slurp sound dahil bigla nga ako nagutom. Teka nga, kakain ako after ko rito. “Okay, okay. Sige, sabihan ko si Nanny Deli, no problem with me,” replied ni Rachel at ngumiti siya genuinely kahit na hindi ko siya kita. “Salamat, Sis! Kita-kits na lang us, ha! Sunduin mo ako!” maayos na paalam ko sa kaibigan with demands at saka tumawa ako. “Oo na! Sige, ibaba ko na ‘to, ah, at puntahan ko boss ko para makapag-resign na ako,” tuwang-tuwa na saad ni Rachel at siya na nga ang nagpatay ng tawag na panigurado may malaking ngiti sa kaniyang mga labi. And because of that ay tumayo na ako para kumain sa labas. Hindi pa pala ako kumakain ng breakfast. Ito kasi si Fara, eh.