บทที่ 6

1620 Kata

　　'หลังจากเช้าที่ฝนตกหนักและหิมะตก ดอกไม้สวยงามก็ลอยอยู่บนน้ำในทะเลสาบ ได้โปรด หยิบมันขึ้นมา สงสารมัน โปรดสัญญาว่าจะหวงแหนมันตลอดไป' นี่เป็นบทกวีที่มีชื่อเสียงในวัฒนธรรมจีนโบราณ 　　จิตใจของวิลเลียมวูบวาบราวกับว่าเวลาได้ย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว มันอยู่ที่งานเลี้ยงงานแต่งงานที่มีชื่อเสียงในเมืองเคนา 　　วิลเลียมไม่สามารถแม้แต่จะซื้อชุดเจ้าสาวได้เลย ซึ่งก็คือเงินจำนวนหนึ่งหรือของขวัญที่ครอบครัวของเจ้าบ่าวมอบให้เจ้าสาวก่อนแต่งงาน อย่างไรก็ตาม ในวันแต่งงาน เฟลิซิตี้สวมชุดแต่งงานที่หรูหรา เธอดูเหมือนนางฟ้าที่ลงมาบนพื้นโลก 　　เมื่อเห็นว่าวิลเลียมไม่มีความสุข เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ไม่สำคัญว่าคุณจะให้ของขวัญกับครอบครัวของฉันไม่ได้ ฉันจะให้บทกวีแก่คุณซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสินสอดทองหมั้นของฉัน และเราจะเรียกมันว่าอย่างเท่าเทียมกัน” 　　“หลังจากเช้าที่ฝนตกหนักและหิมะ ดอกไม้สวยงามก็ลอยอยู่บนน้ำในทะเลสาบ ได้โปรด หยิบขึ้นมาเถอะ สงสารมัน โปรดสัญญาว่าจะถนอมมันตลอดไป” 　　วิลเลียมจะไม่มีวันลืมบทกวีนี้ไปตลอดชีวิต เมื่อเฟลิซิตี้อ่านบทกวีนี้ แก้มของเธอเป็นสีดอกกุหลาบ แต่เธอดูอ่อนโยน... 　　“ฉันสัญญากับเธอว่าจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต…” 　　“เรามาไกลขนาดนี้ได้ยังไง...” เขาคิด 　　แต่คราวนี้ก็มีเสียงที่สั่นเครือดังขึ้น 　　รีเบคก้ามองดูข้อตกลงการหย่าร้างที่ฉีกขาดบนพื้น เธอกำลังจะระเบิดจากความหงุดหงิด 　　“เฟลิซิตี้ คุณฉีกสัญญาตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” 　　เฟลิซิตี้มองดูข้อตกลง พิมพ์ลงบนกระดาษสีขาว กระจัดกระจายอยู่บนพื้นราวกับกองหิมะ เธอยิ้มเศร้า 　　“ฉันฉีกมันเมื่อไหร่” เธอคิดว่า. 　　"คืนที่แล้ว." 　　“เมื่อคืนฉันคงหมกมุ่นอยู่กับความรัก ก็เลยอยากจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง...” 　　“วันนี้ดูเหมือนว่าฉันแค่คิดเพ้อเจ้อ” 　　“ดูเหมือนเขาจะมีตัวเลือกที่ดีกว่า...” 　　"ในทะเลมีปลามากมาย คุณควรไป วิลเลียม" 　　แต่ในเวลานี้ วิลเลี่ยมมองเฟลิซิตี้อย่างลึกซึ้งและพูดอย่างอธิบายไม่ถูกว่า "ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง" 　　"ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง?" 　　ทุกคนตกใจ 　　อย่างไรก็ตาม เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ความเศร้าและความสุขบนใบหน้าของเธอผสมผสานกันราวกับหิมะในฤดูหนาวต้อนรับฤดูใบไม้ผลิที่สวยงาม 　　ไม่มีการเปลี่ยนแปลง! 　　หัวใจของเขาภักดีและความรักยังคงอยู่ 　　ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เขาก็จะไม่เปลี่ยนแปลง! 　　เขาไม่ได้เนรคุณและเขาไม่มีใครอื่นในหัวใจของเขา 　　“เฟลิซิตี้ คุณอยากจะทำให้ฉันโกรธจริงๆ ใช่ไหม” รีเบคก้าเห็นว่าเฟลิซิตี้ยิ้มให้วิลเลียม เธอตบเบา ๆ เฟลิซิตี้เพื่อเขย่าเธอให้กลับมารู้สึกตัว 　　เฟลิซิตี้ประหลาดใจเมื่อพบว่าเธอดูเหมือนจะตกเป็นเหยื่อของปีศาจภายในตัวเธอในตอนนี้ 　　เธอรู้ว่าเธอรักวิลเลียม 　　แต่เธอไม่รู้ว่าเธอรักวิลเลียมมากขนาดนี้! 　　เมื่อกี้นี้ เมื่อเธอเห็นเมลิสสาจับแขนของวิลเลียม เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกมีดบาดและน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเหมือนฝนที่ตกลงมา 　　"ดูเหมือนว่าฉันจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดสามีขี้ขลาดคนนี้ที่อยู่กับฉันมาสิบปีแล้ว..." 　　"ฉันควรทำอย่างไรดี..." 　　"อึก! ฉันไม่สน ฉันจะทำสำเนาสัญญาการหย่าอีกสองฉบับในภายหลัง คุณจะเซ็นให้ฉัน!" รีเบคก้าคำราม 　　แต่เสียงคำรามนี้ดูเหมือนจะปลุกความเข้มแข็งในใจของเฟลิซิตี้ 　　เธอปาดน้ำตาและมองวิลเลียมให้ดี 　　ดวงตาของวิลเลียมเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง แต่เขาอ่อนโยนต่อเธอเสมอ 　　"นั่นคือรูปลักษณ์ที่ฉันต้องการ!" 　　“นั่นก็เพียงพอแล้วที่ฉันจะดึงความกล้าของฉันออกมา!” 　　“วิลเลียม ฟังนะ ฉันจะพูดคำนี้เพียงครั้งเดียว กับคุณ กับฉัน และคนทั้งโลก!” เฟลิซิตี้ยืนขึ้น ความมั่นใจและความกล้าหาญเต็มล้นร่างกายของเธอ! 　　“ถ้าคุณไม่มีเงิน ฉันจะหามาให้!” 　　“ถ้าคุณไม่มีความสามารถ ฉันจะทำเพื่อคุณ!” 　　“ถ้าแกไม่กล้า ฉันจะพาไป!” 　　“วิลเลียม ลูเป็นคนไร้ประโยชน์ ฉันยอมรับ!” 　　“แต่ฉันจะไม่หย่ากับเขา!” 　　ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น แม้แต่วิลเลียมก็ตกใจ! 　　คงไม่มีใครคิดว่าเฟลิซิตี้จะพูดคำที่รุนแรงเช่นนี้! 　　แต่ทันทีที่เฟลิซิตี้พูดจบ เธอก็รู้สึกเวียนหัว 　　เธอรู้สึกเวียนหัวแต่ก็มีความสุขมาก! 　　ในที่สุดมันก็หมด! 　　“วิลเลี่ยม คุณรู้ไหมว่าฉันเก็บคำเหล่านี้ไว้ในใจมากี่ปีแล้ว” 　　“ฉันไม่มีสติเลยตอนอายุ 14 ปี” 　　"ผมได้พบกับคุณ." 　　"ฉันชอบคุณ." 　　“ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบสี่แล้ว และถือได้ว่าเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผล” 　　“ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ!” 　　“แต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ!” 　　"ฉันยอมรับชะตากรรมของฉัน!" 　　“ฉันอยู่อย่างถ่อมตัว แต่เธอมีความสุขไหม” 　　ยิ่งเฟลิซิตี้พูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น เธอมีน้ำตาอยู่แล้ว จู่ๆ ดวงตาของเธอก็แข็งค้าง! 　　กระแสอากาศเย็นเฉียบปกคลุมร่างกายของเธอ! 　　เธออ่อนแอมากจนหมดสติและล้มลงกับพื้น 　　วิลเลียมยังคงตกใจ หลังจากปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป เธอก็หมดสติไป เขาเห็นสิ่งนี้จึงรีบคว้าเธอไว้โดยโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา 　　เดิมทีรีเบคก้าต้องการตำหนิลูกสาวของเธอต่อไป แต่เมื่อเธอเห็นว่าเฟลิซิตี้เป็นลม เธอก็กังวลและประหม่าด้วย 　　อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นวิลเลียมถือเฟลิซิตี้ เธอก็โกรธอีกครั้ง 　　ในเวลาเดียวกัน ใบหน้าของเฟอร์นันโดก็มืดลงจนสุดขีด! 　　เฟลิซิตี้มีความรู้สึกลึกซึ้งถึงเรื่องไร้สาระได้อย่างไร? 　　"ฉันจะด้อยกว่าเรื่องไร้สาระนี้ได้อย่างไร" เขาคิดด้วยความโกรธ 　　เขากำลังจะไปและเอาชนะวิลเลียม 　　แต่จู่ๆ วิลเลียมก็คว้าแจกันบนโต๊ะข้างๆ เขาแล้วขว้างทิ้งอย่างแรง! 　　ฝ่ามือของเขาถูกตัดและเลือดก็ทั่วทุกที่ 　　หลังจากเสียงดัง รีเบคก้าและเฟอร์นันโดก็หยุดฝีเท้า 　　วิลเลียมโบกมือไปรอบๆ และเลือดจากมือของเขาก็พ่นออกมาเป็นเส้นบนพื้น! 　　“ผู้ที่ก้าวผ่านสายเลือดนี้จะต้องเผชิญกับความตาย!” 　　ทั้งสองต้องการก้าวไปข้างหน้า แต่เมื่อพวกเขาเห็นดวงตาของวิลเลียม พวกเขาก็ถอยกลับ! 　　นั่นคือดวงตาที่กระหายเลือด! 　　เขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่น่ากลัว กำลังจะกลืนกินทุกอย่างอย่างไร้ความปราณี! 　　เป็นครั้งแรกที่รีเบคก้ารู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงจากวิลเลียม! 　　ดูเหมือนว่าเขาจะฆ่าได้จริงๆ... 　　วิลเลียมหยิบเฟลิซิตี้ที่หมดสติขึ้นมาด้วยแขนทั้งสองข้างของเขา เมลิสซ่ารีบเก็บของที่ตกลงมาจากกระเป๋าของเฟลิซิตี้แล้วรีบเดินออกไป 　　รีเบคก้าและเฟอร์นันโดมองสายเลือดบนพื้น พวกเขาไม่กล้าที่จะก้าวผ่านมันไปจริงๆ! 　　"ไอ้บ้าเอ๊ย! วิลเลียม ลู! เราไม่สามารถอยู่ในโลกเดียวกันได้! เราต้องกำจัดแก ไอ้เด็กเวร!" 　　ระหว่างทาง เมลิสซ่าก็ตกตะลึง! 　　ไอ้บ้าสองคนนี้! 　　พวกเขามีความหมายต่อกันจริงๆ! 　　สองคนนี้เป็นคนประเภทที่จะไม่กลายเป็นวิสุทธิชนหากพวกเขาไม่คลั่งไคล้ 　　เด็กสาวบอบบางสารภาพรักในที่สาธารณะอย่างเร่าร้อน คำพูดของเธอจะทำให้ผู้ชายทุกคนในโลกรู้สึกละอายใจ! 　　อีกคน เป็นคนไร้ค่าและไร้ประโยชน์ แต่ใช้เลือดของเขาข่มขู่ผู้อื่นด้วยความตาย! 　　“ตอนนั้นฉันไม่กล้าแม้แต่จะก้าวย่างก้าว! แววตาของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน!” เมลิสซ่าคิด 　　ไอ้พวกบ้า! 　　วิลเลียมอยู่ตามลำพังในวอร์ด กำลังรักษาพยาบาลฉุกเฉินเฟลิซิตี้ซึ่งหมดสติ หลังจากการทำงานหนัก อาการของเฟลิซิตี้ก็ทรงตัวในที่สุด 　　อย่างไรก็ตาม เมื่อวิลเลียมมองดูเฟลิซิตี้ที่กำลังหลับอยู่ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง 　　ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ความเจ็บป่วยของเธอถูกควบคุมได้เพราะน้ำซุปสมุนไพรของเขา มันค่อนข้างเสถียร 　　อย่างไรก็ตาม อาการหัวใจวายเกิดขึ้นเมื่อวันก่อนและเกิดขึ้นอีกครั้งในวันนี้ 　　มันเป็นการชักเย่อที่รุนแรงมาโดยตลอด ระหว่างโรคกับการรักษา 　　คงเป็นเพราะเมื่อวานเธอไม่ได้กินยา และอาการป่วยก็กลับมาอีก 　　นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกกระสับกระส่ายอีกครั้ง และอารมณ์ของเธอก็ผันผวนอย่างมาก ซึ่งทำให้อาการป่วยของเธอกำเริบอีก 　　ถ้าวันต่อๆไปเธอไม่มีแฟน เธอคงตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อ... 　　เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ วิลเลียมก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำโรแมนติกที่เธอพูดเมื่อกี้ 　　ดวงตาของเขาดูอ่อนโยน 　　ปรากฎว่าเฟลิซิตี้หลงรักเขามาก... 　　ถ้าเธอไม่ได้ตกหลุมรักเขาอย่างสุดซึ้ง เธอจะเกลียดเขามากขนาดนี้ได้อย่างไร? 　　"เฟลิเช่ เรามาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งได้ไหม..." 　　จากคืนที่หิมะตกนั้น 　　ตั้งแต่วินาทีที่เธอบอกว่าเธอหวังว่าเขาจะสงสารเธอ 　　“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันตกหลุมรักคุณเมื่อ 10 ปีที่แล้ว...” 　　“เป็นคู่รักกัน แต่กลับทำเรื่องไร้ความปราณีต่อกัน โง่หรือไง” เสียงตลกพูดขึ้น 　　เมลิสสาบิดเอวอันบอบบางของเธอและเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าของเฟลิซิตี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น 　　“ดูเหมือนว่าฉันต้องคุยกับคุณเรื่องที่คุณเข้าคลินิก”

Bacaan gratis untuk pengguna baru

Pindai untuk mengunduh app

App Store Google Play

Facebookexpand_more