พ่ออย่ารังแกแม่ของเรา

บทที่ 9

　　ลอเรลไม่สนใจ เธอถือไวน์อย่างใจเย็นและก้าวเดินด้วยรองเท้าส้นสูง 5 เซนติเมตร ไปยังห้อง 308

　　เธอไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางเจ้าเล่ห์จากริมฝีปากที่ปิดไว้ของแมรี่

　　ห้อง 308 เป็นห้อง VVIP สุดพิเศษ ซึ่งแขกที่นั่งด้านในคืนนี้เป็นหนึ่งในผู้ชายที่โดดเด่นที่สุดในเมือง อย่างไรก็ตาม เป็นที่รู้กันดีว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน และคืนนี้เขาก็อารมณ์เสียมากเป็นพิเศษด้วย ก่อนหน้าลอเรล เขาไล่พนักงานที่เสิร์ฟไวน์ให้กับเขาไปสามคนแล้ว

　　ทันทีที่ลอเรลถูกขับไล่ แมรี่ก็จะฉวยโอกาสนี้และไล่เธอออก

　　ลอเรลไม่สังเกตเห็นอะไรที่ผิดปกติ เธอยืนอยู่หน้าประตูห้อง 308 แล้วเคาะประตู “ฉันมาเสิร์ฟไวน์ให้คุณค่ะ! ฉันจะเข้าไปเลยนะคะ!”

　　ลอเรลก้าวไปเปิดประตูหลังจากที่เธอแนะนำตัว

　　เทียบกับห้องอื่นที่มีเสียงดังเป็นปกติแล้ว ที่นี่มีแต่ความเงียบจนน่าขนลุก

　　ลอเรลขมวดคิ้วอย่างสงสัย เธอเข้ามาในห้องด้วยสายตาที่เบิกกว้าง ในที่สุดเธอก็หันศีรษะมาและเห็นชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาใกล้ประตู

　　คิ้วของลอเรลเลิกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

　　ชายคนนั้นกำลังหลับตาอยู่ ร่างที่ผอมบางของเขาเอนกายพิงโซฟากำมะหยี่อย่างอ่อนแรง เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตกันลมสีดำ เขาทั้งสูง บุคลิกดี และมีเสน่ห์ เขาดึงดูดเธอด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างาม ผมสีดำสนิทของเขาถูกหวีเสยไปข้างหลัง เผยให้เห็นใบหน้าที่เนียนละเอียดและโดดเด่นของเขา

　　ผิวของเขาขาวกระจ่างใสกว่าผู้หญิง ตัดกับคิ้วที่ดูโฉบเฉี่ยว จมูกของเขาโด่งสวย และริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเขาถูกสร้างเป็นเส้นตรงและบางเฉียบ

　　เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ

　　ลอเรลมองที่ไวน์ในมือของเธอและรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาเขา ประตูปิดตามหลังเธอโดยอัตโนมัติและส่งเสียงที่ค่อนข้างดัง

　　ชายที่ยังคงหลับตาอยู่ครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยในทันที เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองไปที่ลอเรล

　　ดวงตาของเขาแดงก่ำ แต่สายตาของเขาเย็นเฉียบราวกับสิงโตที่กำลังจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เขาให้ความรู้สึกเหมือนจักรพรรดิที่มีเอกลักษณ์และก้าวร้าว เขาเป็นเหมือนขุนนางผู้สูงศักดิ์และเย่อหยิ่ง และลอเรลเป็นเหมือนเหยื่อตัวน้อยที่ถูกเขาจับตามอง

　　สายตาของเขาทำให้เธอสั่นอยู่ข้างในจนลอเรลเกือบจะทำไวน์ราคาแพงที่อยู่ในมือของเธอตก

　　เธอรู้สึกกลัวมาก แต่ลอเรลพยายามสงบสติอารมณ์และเรียกความกล้าหาญของเธอออกมาก่อนที่เธอจะเริ่มเดินไปหาเขา ระยะห่างระหว่างทั้งสองลดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในทุกย่างก้าวที่เธอเดิน

　　ชุดพนักงานเสิร์ฟเป็นแบบสั่งทำพิเศษ และได้รับการออกแบบมาให้เปิดเผยอย่างที่ใครๆ ก็สามารถจินตนาการได้อย่างไม่น่าเชื่อ

　　เธอก้มลง เผยให้เห็นเนินอกอันเย้ายวนของเธอแว่บนึง จากที่ๆ เกรกอรี่นั่งอยู่นั้น เขาสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม ลอเรลก็ไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น

　　น้ำหอมกลิ่นมะลิจางๆ เข้าไปในจมูกเขา ซึ่งไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่เขาเกลียด

　　เกรกอรี่จ้องการเคลื่อนไหวของลอเรลอยู่ครู่หนึ่ง ยิ้มเยาะในใจ เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดกว่าคนที่มาก่อนเธอเสียอีก เธอรู้ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อเอาใจเขา

　　เธอดูเหมือนจะกลัวเขา แต่เขาไม่รู้ว่าเธอกลัวเขาจริงๆ หรือเปล่า ไม่มีทางที่เขาจะมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

　　เขาเริ่มสงสัยว่าเธอจะ "บังเอิญ" ล้มลงบนตักของเขาได้อย่างไรในภายหลัง

　　เขาเข้าร่วมงานเลี้ยงวันนี้และพบว่ามีคนวางยาเครื่องดื่มของเขา สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงความโกลาหลที่เคยเกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน เขารู้สึกอึดอัดและเจ็บใจมากจนต้องหาใครสักคนที่เขาจะสามารถระบายความโกรธนี้ได้!

　　ถ้าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาพอใจได้ เขาก็จะนอนค้างคืนกับเธอ อย่างน้อยจนถึงตอนนี้ เธอก็ดูน่าสนใจทีเดียว!

　　ลอเรลพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเพิกเฉยต่อสายตาของผู้ชายคนนั้น เธอมองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง พยายามไม่ให้มือของเธอสั่น เธอวางขวดไวน์สีทองลงบนโต๊ะกระจกอย่างระมัดระวังและพูดอย่างสุภาพว่า “คุณผู้ชายคะ ไวน์ของคุณค่ะ!”

　　สายตาที่เฉียบคมของชายคนนั้นจ้องมาที่เธอ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร หัวใจของลอเรลเต้นเร็วมากจนแทบจะพุ่งออกมา เธออยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

　　เธอไม่กล้าแม้แต่จะขอทิป เธอรีบวางขวดไวน์ลง เตรียมจะหนีจากตรงนั้น เธอโค้งคำนับและพูดว่า “คุณผู้ชายคะ ฉันวางไวน์ไว้บนโต๊ะให้แล้วนะคะ ฉันจะไม่มารบกวนคุณอีก!”

　　หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับ เตรียมจะเดินออกไป

　　แววตาคมกริบแว่บในดวงตาของเกรกอรี่ และเขาก็คว้าข้อมือของลอเรลทันที

　　ลอเรลรู้สึกราวกับโลกกำลังหมุนเมื่อเธอถูกโยนลงบนโซฟา

　　เธอนั่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตื่นตระหนก เธอต้องการจะลุกขึ้น แต่ชายคนนั้นกดมือและเท้าของเธอลงไว้อย่างแรง

　　“เขินหรือ ดี! เธอทำได้ดีมากที่ไม่ทำตัวน่ารังเกียจ! ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะมาที่นี่ทำไม ฉันจะช่วยให้เธอบรรลุเป้าหมายเอง!”