พ่ออย่ารังแกแม่ของเรา

บทที่ 8

　　ณ ชาร์มมิ่งมูนบาร์

　　ร่างที่สวมชุดสีแดงและรองเท้าส้นสูง 10 เซนติเมตร เดินข้ามห้องไปด้วยท่าเดินที่ดึงดูดสายตา กลายเป็นภาพที่น่าจับตามองอย่างแท้จริง

　　ลอเรลนั่งอยู่ที่บาร์ ดื่มน้ำอุ่นสักแก้ว เธอลืมตาขึ้นและเห็นใครบางคนกำลังมุ่งหน้ามาทางเธอ เธอยืนขึ้นพร้อมยิ้มกว้างและเรียก "มาร์ธา!"

　　ภาพลักษณ์ราชินีน้ำแข็งของมาร์ธาพังทลายลงในทันที เธอเผยอริมฝีปากบางสีแดงของเธอและตะโกนใส่ลอเรลอย่างดุเดือด "นี่เธอ อย่ามาเรียกชื่อฉันนะ! ฉันคิดว่าเธอตายที่ต่างประเทศไปซะแล้ว ทำไมเธอถึงกลับมาตอนนี้ล่ะ เธอนี่ช่างใจร้ายจริงๆ ฉันไม่ได้ยินข่าวเธอมาตั้งห้าปีเลยนะ!”

　　ลอเรลกัดริมฝีปากของเธอขณะที่ความรู้สึกผิดพุ่งเข้ามาหาเธอ เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของมาร์ธาอย่างน่าสงสาร “ฉันมีเหตุผลของฉัน มาร์ธาที่รักของฉัน ช่วยเลิกโกรธฉันได้ไหม ดูสิ ทุกครั้งที่เธอโกรธ เธอจะมีริ้วรอยขึ้นบนหน้านะ!”

　　ตอนเธอยังเป็นเด็ก มาร์ธาอาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกันกับเธอ พวกเขาอายุใกล้เคียงกัน ตั้งแต่อนุบาลจนถึงวิทยาลัย ทั้งคู่อยู่ชั้นเดียวกันมาตลอด พวกเขาเปรียบเสมือนฝาแฝดกัน ที่ใดมีลอเรล ที่นั่นย่อมมีมาร์ธา

　　แต่เมื่อห้าปีที่แล้ว ลอเรลไปต่างประเทศโดยไม่ได้บอกเธอเลยสักคำเดียว ทุกครั้งที่มาร์ธานึกถึงเรื่องนี้ เธอก็อยากจะตำหนิลอเรลจริงๆ

　　มาร์ธาตีลอเรลอย่างไม่พอใจแล้วกอดเธอแน่น น้ำตาที่คลอเบ้าส่องประกายในดวงตาของเธอ “ฉันคิดถึงเธอจริงๆ นะ!”

　　"ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน มาร์ธา ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอกันอีกครั้ง" ลอเรลรู้สึกโชคดีที่มีเพื่อนที่ดีอย่างมาร์ธา

　　เธอถอนหายใจอีกครั้ง การกลับมาที่ประเทศไทยเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้ชีวิตตามที่มันเป็น เธอไม่สามารถซ่อนตัวในต่างประเทศกับแอนเซลได้ตลอดไป

　　หลังจากที่ทั้งสองถามไถ่ชีวิตซึ่งกันและกัน ลอเรลก็เริ่มบอกมาร์ธาถึงเหตุผลที่มาหาเธอในวันนี้

　　ตอนนี้มาร์ธาเป็นผู้จัดการร้านบาร์ หลังจากได้ยินว่าลอเรลอยากทำงานที่นี่ เธอพูดอย่างไม่ชอบใจว่า "ลอเรล ที่นี่คือบาร์ เป็นสถานที่ๆ ยุ่งวุ่นวายอยู่บ่อยครั้ง และยังไม่ปลอดภัยด้วย ฉันว่าเธอควรไปที่อื่นและหางานที่ดีและมั่นคงมากกว่านะ!"

　　ดวงตาที่สดใสของลอเรลหม่นหมองในทันที "ฉันยังเรียนไม่จบเลยด้วยซ้ำ ฉันจะไปหางานที่ดีและมั่นคงได้จากที่ไหน ฉันต้องการเงินเดี๋ยวนี้!"

　　มาร์ธาหยิบบัตรธนาคารที่ซ่อนอยู่ใต้ส้นสูงของเธอออกมาโดยไม่ลังเล “มีเงินอยู่ประมาณ 4,000,000 บาท เธอเอาไปได้เลย!”

　　"ไม่ๆๆ!" ลอเรลตกใจ เธอรีบปฏิเสธและเริ่มเขย่าไหล่ของมาร์ธาอย่างหยอกเล่น “มาร์ธา ฉันต้องทำงานจริงๆ! ฉันไม่สามารถพึ่งพาเธอได้ตลอดชีวิตนะ! มาร์ธา ได้โปรด!”

　　มาร์ธาขมวดคิ้วและปัดมือของลอเรลออกอย่างหมดความอดทน “หยุดเขย่าได้แล้ว! เธอทำให้ฉันเวียนหัว ก็ได้ เธอชนะ! เรากำลังหาพนักงานเสิร์ฟใหม่ในบาร์ งานของเธอจะเกี่ยวข้องกับการขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กับลูกค้า เงินเดือนเริ่มตั้งแต่สองร้อยไปจนถึงหนึ่งพันบาทหรือมากกว่านั้นต่อวัน ขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนตัวของเธอ แต่ต้องแข็งแกร่งเข้าไว้ ถ้าใครกล้ารังแกเธอ มาบอกฉันทันทีเลยนะ!”

　　“ค่ะ คุณผู้หญิง! ขอบคุณเธอมากนะ มาร์ธาที่รัก!” ลอเรลจับใบหน้าของมาร์ธาไว้ในมือของเธอและพรมจูบที่แก้มของเธอไม่หยุด

　　มาร์ธาเช็ดหน้าด้วยความรังเกียจ แต่มุมปากของเธอยกขึ้น “หยุดนะ! เก็บไว้ทำแบบนั้นกับแฟนของเธอแทนเถอะ!”

　　ลอเรลเริ่มทำงานที่บาร์ในคืนนั้น แอนเซลเองก็เริ่มติดคุณยายและคุณลุงของเขาเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งเธอก็รู้สึกโล่งใจ แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่สนิทกับตาของเขาเลย

　　แน่นอน เธอไม่ได้บอกครอบครัวว่าเธอทำงานอยู่ที่บาร์ พวกเขาแค่คิดว่าเธอไปทำงานบริษัททั่วไป

　　สองสามวันแรกผ่านไปอย่างราบรื่น ลอเรลมองดูเงินในมือและหัวใจของเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เธอไม่ใช่เด็กอายุ สิบเจ็ดที่ไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอสามารถจัดการกับแขกที่ไม่สามารถรับมือได้แล้ว

　　ลอเรลต้องทำงานกะกลางคืนคืนนี้ ทันทีที่เธอเปลี่ยนชุดทำงานของเธอ หญิงร่างสูงเพรียวบางสวมชุดราตรีสีดำก็เดินเข้ามาและยื่นถาดให้เธอ "ห้องหมายเลข 308 เอามานี่เดี๋ยวนี้!"

　　“ได้เลยค่ะ พี่แมรี่!” เธอเป็นศัตรูตัวฉกาจของมาร์ธา ก่อนหน้านี้เธอสูญเสียตำแหน่งผู้จัดการบาร์ให้กับมาร์ธา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอไม่ชอบลอเรลเพื่อนสนิทของมาร์ธาด้วย