ความรักที่แท้จริง

บทที่ 7

　　หัวหน้าบรรณาธิการคิดว่ามันแปลกที่พวกเขาจะพบกันที่ไนท์คลับ หากตามปกติแล้วพวกเขาควรพบกันในที่เงียบ ๆ

　　แน่นอน เทรซี่ เซียมีแผนของเธอเอง ไนท์คลับเต็มไปด้วยผู้คนและแสงไฟสลัว ๆ สาดส่องไปมา

　　เธอสวมเสื้อชั้นในสุดเซ็กซี่และกางเกงขาสั้น เมื่อเธอเข้าไปในคลับ ผู้คนต่างจับจ้องไปที่เธอ

　　เธอเคยไร้เดียงสาและเรียบง่าย

　　หลังจากสามปีของชีวิตที่ซับซ้อน เธอเปลี่ยนไปมาก ตอนนี้เธอเป็นสาวสวยฮอตมั่นใจในคลับแห่งนี้ ไม่มีใครสามารถต้านทานออร่าที่ออกมาจากตัวเธอได้

　　ที่เธอทำแบบนี้เพียงต้องการซ่อนตัวตนของเธอ เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของตระกูลเซีย

　　นั่นคือเหตุผลที่เธอขอให้บรรณาธิการไปพบเธอในที่นั่น เพื่อให้เขาจับเธอไม่ได้ เธอต้องสร้างภาพลักษณ์และตัวตนใหม่ให้กับตัวเอง

　　ในคลับเธอได้ยินเสียงต่าง ๆ ตีกัน เธอปฏิเสธชายคนที่สามที่พยายามเข้ามาคุยกับเธอ

　　ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสิบนาทีก่อนถึงเวลานัดหมาย เธอนั่งที่บาร์และสั่งไวน์สักแก้ว สัมผัสของแอลกอฮอล์นั้นแรงราวกับมีใบมีดมาปาดคอเธอ

　　เมื่อสามปีที่แล้ว เธอจะไม่มาในสถานที่ประเภทนี้ แต่ตอนนี้ เธอเปลี่ยนไปหน้ามือเป็นหลังมือ

　　เธอทั้งสูบบุหรี่และดื่ม เธอไม่ใช่เด็กดีในนิยามของคนอื่นอีกต่อไปแล้ว

　　บรรณาธิการคนนั้นยังมาไม่ถึง อาการติดบุหรี่ของเธอยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่เธอไม่มีไฟแช็คที่จะจุดมัน

　　เทรซี่เข้าไปในห้องน้ำชายราวกับว่าไม่มีใครอยู่ เธอได้ยินเสียงดังมาจากแผงลอยและเคาะประตู

　　“นี่นาย ฉันขอไฟได้ไหม”

　　ในขณะนั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครอยู่ข้างใน ขณะเดียวกันผู้ชายในห้องน้ำก็กำลังนั่งหน้าแดงก่ำ

　　ดวงตาของเขาเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง เขากำจัดความรู้สึกเยือกแข็งออกตั้งแต่หัวจรดเท้า

　　“ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงมาวางยาผม เธอไม่อยากใช้ชีวิตต่อเหรอ” ชายคนนั้นคิด แม้แต่เธอใช้วิธีนี้ เธอก็ไม่สามารถได้สิ่งที่เธอต้องการจากเขา

　　เขากำลังจะอ้วกออกมา แต่ยาได้ออกฤทธิ์ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมา

　　ร่างกายของชายคนนั้นร้อนมาก เขามีความรู้สึกกระตุ้นที่อยากจะปลดปล่อยบางอย่างออกมา

　　จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “นี่นาย ฉันขอไฟแช็คได้ไหม” คำพูดง่าย ๆ เพียงไม่กี่คำก็จุดประกายความปรารถนาของเขาอย่างเต็มที่

　　ความทรงจำเมื่อสามปีที่แล้วกลับเข้ามาในหัวเขา เขาไม่เคยลืมเสียงของเธอเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา

　　เขาจำทุกอย่างในคืนที่เลวร้ายนั่นได้ ความรู้สึกราวกับ... เธอคนนั้นได้กลับมาแล้ว

　　เขายิ้มอย่างชั่วร้าย "ผมไม่มีไฟแช็คหรอก แต่ผมมีแต่ความแข็ง"

　　เมื่อเธอได้ยินเสียงของเขา เทรซี่ก็ตัวสั่น เขาคือ... เธอไม่มีวันลืมเขา

　　ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเปิดประสบการณ์ให้กับเธอเป็นครั้งแรกในวันฉลองวันเกิดปีที่ 18 ของเธอ ทุกอย่างในคืนนั้นยังคงฝังลึกอยู่ในใจเธอ

　　ยิ่งเธอพยายามลืมมากเท่าไหร่ ความจำนั้นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น เธอจะตื่นขึ้นมาและรู้สึกหอบเหนื่อยทุกครั้งที่เธอฝันถึงคืนนั้น

　　เขามันปีศาจ!

　　เธอพยายามจะวิ่งหนี แต่มันก็สายเกินไป เธอถูกฉุดดึงเข้าไปในห้องน้ำด้วยมืออันแข็งแกร่งของชายคนนั้น

　　เขาผลักเธอไปที่ประตู เธอดิ้นรน เมื่อสามปีที่แล้ว เธอไม่เคยคาดหวังว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกในที่แบบนี้

　　“คุณผู้หญิง คุณเป็นคนแรกที่หนีจากผมไป ผมไม่ชอบโดนหลอกหรอกนะ” เสียงเหมือนปีศาจดังก้องอยู่รอบหูของเธอ

　　เทรซี่ยิ้มหวานให้เขา เขาคิดจริง ๆ เหรอว่าเธอยังคงเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อน

　　เธอเห็นชายคนนั้นหายใจหอบและหน้าแดงก่ำ จากนั้นเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

　　“ก็ได้ หมาทุกตัวมีวันของมัน” เทรซี่กล่าว คราวนี้เธอไม่กลัว

　　“ใช่ แต่ผมช่วยคุณไว้เมื่อสามปีที่แล้ว ทำไมคุณไม่ช่วยผมวันนี้เลยล่ะ” ผู้ชายคนนั้นเข้าหาเธอด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม

　　คืนนั้นมันไม่ใช่ความฝัน เธออยู่ที่นั่น

　　เห็นได้ชัดว่าเทรซี่สวยกว่าเมื่อก่อนมาก ยิ่งกว่านั้นยังมีออร่าดึงดูดจากตัวเธอดึงดูดเขาไว้อยู่หมัด