ขอโทษผมรักคุณ

บทที่ 3

　　ลิฟต์ก็แกว่งอย่างรุนแรงอีกครั้ง Vivian Cheng กรีดร้องและคว้าแขน Anthony Ku

　　แอนโธนี่ คูกำลังก้มลงมองใบหน้าของเธอ ดึงเธออย่างแรงจนร่างกายของเขาเสียสมดุลและจู่ ๆ ก็โดนวิเวียนเฉิง

　　กลิ่นหอมอ่อนๆ ของจริงมากขึ้นเรื่อยๆ จมูกของ Anthony Ku สัมผัสแก้มของ Vivian Cheng

　　แก้มที่เนียนละเอียดพร้อมน้ำตาที่เปียกโชก

　　ราวกับว่าขนแปรงเบา ๆ หัวใจของ Anthony Ku ก็อ่อนโยน

　　“อย่าร้องไห้นะ มันเป็นแค่ช็อกธรรมดาๆ ก็ได้ เดี๋ยวก็ได้” เขาปลอบวิเวียนเฉิงด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา โดยไม่รู้เลยว่าเสียงของเขาอ่อนโยนเพียงใด

　　“ฉันอยากกลับบ้าน! ฉันอยากกลับบ้าน!” วิเวียนเฉิงตะโกนใส่เขาอย่างควบคุมไม่ได้

　　เธอร้องไห้และผลักเขา ทุบแขนและหน้าอกของเขาราวกับว่าเขาทำให้ลิฟต์มีปัญหา

　　แอนโธนี่ คูกำแขนของเธอเพื่อช่วยให้เธอทรงตัวและเกลี้ยกล่อมเธอ “คุณกลับบ้านได้แน่นอน เชื่อฉันเถอะ”

　　“เชื่อคุณ อะไรทำให้ฉันเชื่อคุณ พวกคุณเป็นไอ้สารเลว!” วิเวียนเฉิงร้องไห้อย่างยุ่งเหยิง “คุณโกหกอย่ากระพริบตา! การโกงเป็นเรื่องปกติ”

　　Anthony Ku พูดไม่ออก

　　เขายังโสด เขาโกงใคร?

　　เธอพูดราวกับว่าเธอมีประสบการณ์กับผู้ชายหลายคน น้ำเสียงแม่บ้านไม่พอใจตามแบบฉบับ

　　Anthony Ku ไม่ได้มองผู้หญิงประเภทนี้เลย แต่วันนี้เขาไม่รู้สึกรังเกียจมากนัก

　　จู่ๆ ลิฟต์ก็สว่างขึ้น ไม่ใช่แค่ไฟติด แต่ประตูก็เปิดด้วยเสียงดิงด้วย

　　มันเพิ่งเกิดขึ้นที่ประตูเปิดระหว่างสองชั้นและไม่สามารถขึ้นไปได้

　　วิเวียนเฉิงลืมตากว้างและหยุดร้องไห้

　　มันไม่มืดและไม่ใช่พื้นที่ปิด ความกลัวของเธอหายไปและขาของเธอก็ไม่อ่อน เธอสามารถยืนขึ้น

　　เสียงของเจ้าหน้าที่กู้ภัยดังขึ้น "ระบบควบคุมมีบางอย่างผิดปกติ และตอนนี้ลิฟต์ไม่สามารถรีเซ็ตได้ มาเลย มาเลย ผูกสายช่วยชีวิต แล้วฉันจะดึงคุณออกมา"

　　เชือกช่วยชีวิตสองเส้นถูกโยนทิ้ง แอนโธนี่ คูผูกของเขาเอง เมื่อเห็นวิเวียนเฉิงยังคงเหวี่ยงไปมา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้ว่าจะผูกหัวเข็มขัดอย่างไร เขาจึงก้มลงเพื่อช่วยเธอรัดให้แน่น

　　วิเวียนเฉิงมองที่ศีรษะของชายคนนั้นด้วยความเขินอายเล็กน้อย

　　ผมของเขาหนามาก มีคออยู่ใต้ปกเสื้อ สะอาดและมีสุขภาพดี

　　ใบหน้าของ Vivian Cheng เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอายเมื่อนึกถึงตอนที่เธอร้องไห้และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

　　แอนโธนี กู่ยึดเชือกนิรภัยไว้ ให้วิเวียนเฉิงมั่นคงและเปล่งเสียงของเขาขึ้นไปบนสุดตะโกนว่า "เอาล่ะ ดึงพวกเราขึ้น"

　　เมื่อ Anthony Ku ขึ้นมา Vivian Cheng ได้จัดผมของเธอและเช็ดน้ำตาของเธอ

　　เมื่อแอนโธนี่ คูถึงฝั่งอย่างปลอดภัย เธอกล่าวขอบคุณเขาอย่างงุ่มง่าม “ขอโทษที ขอบคุณเมื่อกี้นี้”

　　ในที่สุด Anthony Ku ก็เห็นหน้าเธอชัดเจน

　　หน้าขาวเนียน คิ้วอ่อน คิ้วบางเหมือนขมวดคิ้ว

　　เธอหยุดน้ำตาแล้ว แต่ดวงตาของเธอยังมีหมอกซึ่งทำให้คนไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนและทั่วถึง

　　ใบหน้านี้แปลกมาก เขาไม่รู้เลย

　　Anthony Ku พยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ นี่คือจุดสิ้นสุดของเรื่อง ช่วงเวลาที่เขาตื่นเต้นที่จะรักในลิฟต์นั้นไม่สำคัญเลย

　　เขาและเธอไม่เคยพบกันมาก่อน แค่นั้นเอง

　　อย่างไรก็ตาม เมื่อแอนโธนี่ คูเดินออกจากอาคาร เขาพบว่าการพัวพันกับผู้หญิงคนนั้นยังไม่จบ

　　สร้อยข้อมือติดอยู่ที่ซิปเสื้อโค้ตของเขา!

　　สร้อยข้อมือทองคำเส้นเล็กที่มีไข่มุกเม็ดเดียวฝังอยู่ ไข่มุกไม่ใหญ่แต่ดูสวย

　　เขาคิดว่าวิเวียนเฉิงติดมันเมื่อเธอผลักเขา

　　Anthony Ku ขมวดคิ้วและถอดสร้อยข้อมือออกพร้อมที่จะโยนลงถังขยะ

　　ในเมืองที่มีประชากร 20 ล้านคน โอกาสที่ชาย-หญิงแปลกหน้าจะพบกันอีกครั้งมีน้อยมาก มันไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บสร้อยข้อมือนี้ไว้ ไม่สามารถคืนให้เจ้าของได้

　　เขาเพิ่งเดินไปใกล้ถังขยะเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นจากคุณปู่

　　แอนโธนี่ คูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและสอดสร้อยข้อมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา

　　แอนโธนี่ คูลืมสร้อยข้อมือไปโดยสิ้นเชิงขณะที่เดินไปรับโทรศัพท์