คุณโจนส์ อ่อนโยนหน่อย

บทที่ 2

　　50 วันต่อมา ในห้องตรวจอัลตราซาวนด์ของโรงพยาบาล เกรซนอนบนเตียง

　　ในห้องตรวจ โดยมีแพทย์กำลังใช้อุปกรณ์ในมือตรวจร่างกายของเธออยู่

　　เกรซไม่มีประจำเดือนมาหนึ่งเดือนแล้ว เธอป่วยง่าย รู้สึกอ่อนแอลง และอ่อนเพลีย อาการดังกล่าวทำให้เธอต้องมาโรงพยาบาล ทันทีที่ลงทะเบียนเสร็จสิ้น แพทย์ก็พาให้เธอมาที่แผนกสูติ-นรีเวช พร้อมผลตรวจปัสสาวะก็แสดงผลเป็นบวก

　　จากนั้นเกรซก็ถูกพามาตรวจท้องของเธอ

　　ขณะที่แพทย์กำลังตรวจ เขาพูดกับนักศึกษาแพทย์อีกคนที่มีหน้าที่บันทึกภาพว่า "ตำแหน่งด้านหลังของมดลูกขยายใหญ่ขึ้น รูปร่างดูปกติ และเห็นโครงร่างก็ชัดเจน..."

　　เกรซรู้เริ่มรู้สึกเวียนหัวขณะได้ฟังศัพท์เฉพาะทางที่พวกเขาพูด ไม่นานเมื่อการตรวจเสร็จสิ้น เกรซนำผลตรวจกลับไปที่แผนกสูติ-นรีเวช

　　หลังจากที่แพทย์อ่านผลตรวจจบ เขาบอกกับเกรซว่า “ยินดีด้วย! คุณเกรซ คุณกำลังตั้งครรภ์ และผลออกมาคุณท้องลูกแฝด!” "อะไรนะ?" เกรซนึกว่าเธอหูฝาด เธอไม่อาจยอมรับผลการตรวจที่ออกมาเป็นเช่นนี้ได้

　　เธอกำลังตั้งท้องและไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ “ฝาแฝด?” “มันติดง่ายเกินไปมั้ย?”

　　เกรซคิดในใจ เกรซหยิบผลตรวจกลับบ้านไปด้วยความสับสน

　　ทันทีที่เกรซเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เธอเห็นแมรี่มองชุดเดรสอย่างมีความสุข

　　เมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูแมรี่ก็เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นเกรซ ทันใดนั้น

　　สีหน้าของแมรี่ก็เกร็งขึ้น “เกรซ...เรากลับมาแล้วหรอ”

　　ตั้งแต่วันนั้นมา แมรี่ก็อายเกินกว่าจะมองหน้าเกรซ แมรี่มีความสุขมากในตอนแรก แต่เมื่อเธอเห็นเกรซ ท่าทางของเธอก็แข็งทื่อ

　　เกรซเห็นชุดที่อยู่ในมือของแมรี่ ซึ่งเป็นชุดแต่งงาน ชุดแต่งงานสีขาวมีดีไซน์เป็นเอกลักษ์จากฝรั่งเศส แมรี่และไซมอนกำลังจะแต่งงาน เกรซรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และยิ้มให้แมรี่แล้วพูดว่า "สวัสดีค่ะพี่ ฉันกลับมาแล้ว ชุดแต่งงานสวยมากๆเลยค่ะ"

　　แมรี่อ้ำอึ้งและท่าทางของเธอก็เงอะๆงะๆเล็กน้อย เธอพูดกับเกรซอย่างละอายใจว่า "มันเป็นความผิดของพี่เอง พี่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้"

　　"ช่างมันเถอะพี่" เกรซส่ายหัวแล้วพูดว่า "ถ้าพี่จะแต่งงาน ไซมอนก็จะกลายมาเป็นพี่เขยของฉันและเป็น ลูกเขยของครอบครัวเรา" มีเพียงเกรซเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเจ็บปวดและเสียใจจากคำพูดที่ทิ่มแทงของตัวเองเมื่อกี้แค่ไหน

　　ไซมอนเคยเป็นแฟนเกรซที่เธอรักมาหลายปี และตอนนี้ไซมอนจะกลายเป็นพี่เขยของเธอ อีกทั้งตัวเองยังเสียพรหมจรรย์อย่างไม่มีที่มาที่ไป ไม่ต้องพูดถึงการมีลูกแฝดโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ

　　“ขอโทษนะเกรซ พี่คงจะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต” แมรี่จับมือเกรซไว้แน่น

　　เกรซส่ายหัว “พี่ ไม่เป็นไร อันที่จริงฉันไม่ได้ชอบไซมอนขนาดนั้น ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะ” แมรี่หยุดพูดก่อนที่เธอจะพยายามพูดอย่างอื่น "ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะ" เกรซก็เดินจากไป

　　เกรซขึ้นไปค้นหาโน้ตเพื่อที่จะตามหาชายลึกลับคนนั้น เธอคงไม่สามารถเมินเฉยได้อีกต่อไปว่าใครเป็นพ่อของลูกในท้องของเธอ เธอก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

　　เมื่อเกรซเข้ามาในห้องเธอพบว่าห้องได้รับการทำความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย

　　แต่โน้ตที่เกรซตามหาไม่อยู่ที่เดิมแล้ว

　　เธอจึงรีบลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว เธอยืนอยู่ที่มุมบันได แล้วถามแมรี่ที่อยู่ข้างล่างว่า "พี่! เห็นโน้ตที่มีคราบเลือดติดไหม"

　　“อ้อ กระดาษสกปรกอันนั่นหรอ พี่ทิ้งมันระหว่างทำความสะอาดวันนี้นะ มันดูสกปรกสุดๆ” แมรี่กล่าว "ว่าไงนะ?" เกรซอุทานด้วยความตกใจ "เอ่อ พี่ขอโทษนะ"

　　แมรี่ขอโทษอีกครั้ง “พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่า” เกรซมองมาที่แมรี่อย่างช่วยไม่ได้ แล้วเธอก็รีบเดินออกไป

　　“เกรซ เธอจะไปไหน” แมรี่อดไม่ได้ที่จะถามเธอ "เมืองฮาร์ทวิลล่า" เกรซโพล่งออกมา แมรี่ไม่สามารถซ่อนสายตาที่ตกใจของเธอได้อีกต่อไป “เกรซ….”

　　ชั่วพริบตาเดียว เกรซก็จากไป