แต่งงานกับมิสเตอร์ลู่

บทที่ 7

　　เมื่อมองไปที่ประตูเหล็กซึ่งปิดสนิท อลิซาเบธ เหลียงรู้สึกชา

　　บ้านหลังนี้ พ่อแม่ทิ้งไว้ให้เธอ แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้อง

　　เธอจะสูญเสียไปได้อย่างไร ในคืนหนึ่ง ทั้งความบริสุทธิ์ของเธอ ผู้คนที่ห่วงใยเธอเสมอจนเธอคิดว่าเป็นครอบครัวของเธอ บ้านของเธอ บริษัทที่พ่อแม่ของเธอทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างขึ้นและคนรักของเธอที่เธอคิดว่าจะเป็นรักสุดท้ายของเธอ ..

　　และตอนนี้ เธอมีกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวที่อยู่ข้างกาย

　　ดูเถอะ พวกเขาถึงกับเก็บของเธอไว้รอแล้ว

　　เธอบอกพวกเขาว่าเธอจะเอาคฤหาสน์เหลียงและเหลียง คอมพานีคืนมา แต่ด้วยอะไรล่ะ?

　　“ฮ่าฮ่า...” เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

　　ดูเธอตอนนี้สิ เธอไม่น่าหัวเราะหรืออย่างไร?

　　******

　　เจมส์ หลูกำลังรอสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาหันศีรษะไปครู่หนึ่งและมองเห็นบางสิ่งติดอยู่ระหว่างช่องว่างในที่นั่งผู้โดยสาร

　　เขาหยิบมันออกมาเห็นว่าเป็นบัตรห้องสมุดจากมหาวิทยาลัยเอ ดูเหมือนว่าเธอจะทำมันหล่นโดยบังเอิญตอนที่เธอหยิบเงินออกมา

　　มีชื่อ "เอลิซาเบธ" เขียนไว้ในช่องของชื่อ

　　เมื่อมองดูหญิงสาวผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนและไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอในรูป เจมส์ก็เลิกคิ้วขึ้น

　　เขาควรคืนบัตรห้องสมุดนี้ไหม?

　　คิดอยู่ไม่กี่วินาที เจมส์ก็เลี้ยวซ้ายแล้วกลับรถ

　　เจมส์มาถึงหน้าประตูคฤหาสน์เหลียงและจอดรถเข้าที่ แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงกลับมาเพียงเพื่อคืนบัตรห้องสมุด

　　ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่และกำลังจะจุดบุหรี่เมื่อเขาเห็นร่างหนึ่งนั่งยองๆ อยู่ที่ประตูคฤหาสน์เหลียง เขาได้สนใจจริงๆ แต่แล้วเขาก็ตระหนักว่าเสื้อผ้าของคนๆ นั้นดูค่อนข้างคุ้นเคย เขามองไปอีกครั้ง

　　เป็นเธอจริงๆ!

　　เขาปิดไฟแช็ค เปิดประตูและลงจากรถ แล้วมุ่งตรงไปยังร่างนั้น

　　ยิ่งเขาเข้าใกล้เธอมากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งเห็นเหมือนว่าเธอกำลังร้องไห้ เธอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

　　จนกระทั่งเขาเดินเข้ามาหาเธอ เขาจึงรู้ว่าเธอกำลังหัวเราะอยู่

　　เขาขมวดคิ้วและเหลือบมองไปที่กระเป๋าเดินทางข้างตัวเธอ เธอ...

　　“คุณเหลียง?”

　　เอลิซาเบธที่ยังคงหัวเราะก็หยุดและค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น เมื่อเธอเห็นคนที่อยู่ด้านหลังเธอ เธอก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

　　ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? เขาไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

　　เจมส์มองใบหน้าเล็กๆ ของเธอที่เงยขึ้นและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หน้าผากของเธอยังคงมีเลือดออกและแก้มขวาของเธอดูเหมือนจะถูกตบ มันบวมมากด้วยรอยมือ

　　"คุณเป็นไรไหม?" เขาถามทั้งๆ ที่เห็นได้ชัดว่าเธอเป็น

　　เอลิซาเบธยืนขึ้นและจ้องมองมาที่เขาเป็นเวลานาน จากนั้นเธอก็โถมตัวลงในอ้อมแขนเขาและกอดเขาแน่น

　　เจมส์ไม่ชอบใกล้ชิดกับผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักมากเกินไป เขาต้องการผลักเธอออก แต่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขากระซิบเบาๆ—

　　“ฉันขอโทษ ฉันแค่หาไหล่ให้พักพิงไม่ได้”

　　มันเป็นประโยคง่ายๆ แต่ส่งความตกใจตรงสู่หัวใจของเจมส์

　　เธอจะอ่อนแอและหมดหนทางสักเพียงไรถึงจะพูดแบบนั้นกับคนแปลกหน้าที่เธอไม่ไว้ใจ?

　　เขาค่อย ๆ วางมือที่ยกขึ้นลง

　　ถือว่านี่เป็นการชดเชยที่เธอไม่รับเช็ค

　　เอลิซาเบธต้องการอ้อมกอดจากใครสักคนอย่างมาก ตอนที่เจมส์ หลูถามเธอว่าเป็นไรไหม เธอไม่สนใจแล้วว่าเขาเป็นใคร ตราบใดที่เขาปล่อยให้เธอพักพิงอยู่กับเขา เพียงครู่หนึ่ง เธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในทันที

　　เมื่อแอบอิงไปกับอ้อมแขนของเขา ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถจับกลั้นมันได้อีกต่อไปและเริ่มร้องไห้เสียงดัง

　　เจมส์ค่อนข้างจะงุนงง แต่เมื่อเห็นเธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร เขาก็ตัดสินใจอดทนกับมัน

　　ผ่านไปนาน ในที่สุดเจมส์ก็รู้สึกว่าร่างที่สั่นเทิ้มได้สงบลงแล้ว เขาจึงยกมือขึ้นเพื่อผลักเอลิซาเบธออกไป

　　แต่เอลิซาเบธยังคงกำเสื้อเขาแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า “ขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม?”

　　มือของเจมส์หยุดชะงัก แต่เขายังคงดึงเธอออก “แผลที่หน้าผากคุณต้องรับการรักษา ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล ตกลงไหม?”