บทที่ 7
1935 Kata
“ทำไมเขาไม่ไปนรกล่ะ ไปลงนรกซะ!”
เมื่อ Rachel Ling กลับมาที่บ้านพักของ Tang Family เธอได้แสดงความโกรธที่เธอเก็บเอาไว้ตลอดทั้งคืน เธอกระแทกประตูเปิดและตะโกนอย่างโกรธเคือง
“ขอให้ไร้ประโยชน์นี้ออกไปจากครอบครัวถังของเรา!”
เธอตะโกนใส่ดาร์เรนที่ยังคงยืนอยู่นอกบ้าน
“ออกไปจากบ้านเราเดี๋ยวนี้!”
การกระทำของดาร์เรนในการเปิดเผยภาพวาดปลอมของเบเนดิกต์ต่อหน้าญาติๆ ไม่เพียงแต่ทำให้เบเนดิกต์ ฮานอับอาย แต่ยังทำให้เธอตกที่นั่งลำบากอีกด้วย
แม้แต่สิ่งที่ไร้ค่าก็สามารถบอกได้ว่าภาพวาดนั้นเป็นของปลอม แต่เธอกับโดนัลด์ แทงไม่สามารถทำได้ ผู้คนอาจคิดว่าพวกเขาแย่ยิ่งกว่าผู้แพ้เสียอีก
เธอยังไม่สามารถประกาศว่าเธอจงใจช่วยเบเนดิกต์ในการปกปิดความจริง
ผลโสมซึ่งมีมูลค่า 300 ล้านหยวน และสามารถส่งเสริมการมีอายุยืนยาว แท้จริงแล้วเป็นสาเหตุหลักที่เธอโกรธเคือง
อย่างไรก็ตาม ดาร์เรนได้กินผลไม้หายากนี้ แม้ว่ามันควรจะเป็นของขวัญของพวกเขา
เธอเสียใจมาก
3 ล้านหยวนหายไปเพราะความเย่อหยิ่งของเธอ
เธอรู้สึกอับอาย โกรธเคือง และทำผิด
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะโทษเบเนดิกต์และสเตฟานี เธอเชื่อว่าเป็นความผิดของดาร์เรน
“คุณหูหนวกหรือ หลงทาง!”
เธอกรีดร้องใส่ Darren "ตระกูล Tang ไม่ต้องการคนเนรคุณอย่างคุณ!"
Donald Tang มีสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูกบนใบหน้าของเขา เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จบลงด้วยความเงียบ
ดาร์เรนอยู่ข้างนอกประตูเพราะเขาไม่อยากได้ยินการจู้จี้ของราเชล
เขามีความมั่นใจและสงบมากขึ้นหลังจากควบคุมพระธาตุไทจิและหยกแห่งชีวิตและความตาย
“ผมทำอะไรผิดครับแม่”
เขารวบรวมความกล้าแล้วพูดอย่างสง่างามว่า
“ฉันไม่ใช่คนให้รูปปลอมแก่คุณ แต่เบเนดิกต์เป็นคนให้รูปนั้นกับคุณ คุณควรโกรธเขามากกว่าที่จะมาที่ฉัน”
“อีกอย่าง ฉันกินผลโสมเพราะเธอบอกว่ามันเป็นเศษขยะ”
ดาร์เรนมองเข้าไปในดวงตาของราเชลแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่ควรเป็นคนถูกตำหนิ”
“คุณคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือ ฉันรู้ว่าภาพวาดนั้นเป็นของปลอม และผลโสมนั้นเป็นของแท้”
"ฉันรู้ทุกอย่าง!"
เธอยังคงอธิบายต่อไปว่า “อย่างไรก็ตาม คุณคิดว่าเป็นการเหมาะสมที่จะเปิดโปงและทำให้พี่เขยของคุณอับอายในโอกาสนี้หรือไม่”
“โอ้ จริงเหรอ เธอคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่จะทำให้เขาอับอายเหรอ? คุณเคยคิดถึงฉันบ้างไหม”
เขาโต้กลับ “วิธีที่คุณปกปิดเพื่อเขาทำให้ฉันขยะแขยง!”
ซาแมนธาขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าดาร์เรนเปลี่ยนไป
"คิดถึงคุณ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คุณเป็นแค่ลูกเขยที่อาศัยอยู่ รู้จักที่อยู่ของคุณ!"
ราเชลถูกกระตุ้นและพูดอย่างโกรธเคือง “กล้าดียังไงมาเปรียบเทียบตัวเองกับพี่เขย?”
"เขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ แต่คุณเป็นแค่พ่อครัวและแม่บ้าน!"
“พี่เขยของคุณส่งเงินมาให้เราแสนหยวนทุกปี แม้ว่าคุณเป็นเพียงปรสิตในครอบครัวของเรา เสียเงินไปหลายแสนรายการ คุณควรจะขอบคุณ!”
“เป็นเกียรติที่โดนฉันแกล้ง ไอ้สารเลว”
เธอชี้มาที่เขาและพูดว่า "ฉันชัดเจนไหม"
ในความเห็นของเธอ ดาร์เรนควรโอบรับความทุกข์ทั้งหมดอย่างเงียบๆ เขาไม่ควรต่อต้านแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเขาได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมก็ตาม
ดาร์เรนยิ้มจาง ๆ และเงียบ เขาเหลือบมองไปที่ Samantha โดยหวังว่าเธอจะสนับสนุนเขา
เขาไม่กลัวที่จะตกลงกับราเชล เขาแค่หวังว่าเขาจะไม่ต่อสู้กับการต่อสู้ครั้งนี้เพียงลำพัง
เขาแค่ต้องการรับรองตัวเองว่าอย่างน้อยที่สุด ซาแมนธาจะยืนเคียงข้างเขาในสถานการณ์นี้
อย่างไรก็ตาม ซาแมนธามองดูดาร์เรนอย่างเฉยเมยและพูดอย่างไม่อดทน
“พอแล้ว! มืดแล้ว เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!”
“ขอโทษแม่ดาเรน”
“ไม่ว่ายังไง แม่ก็คือพี่ของเรา ยังไงเธอก็ไม่ควรจะกวนเธออยู่ดี”
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะยืนเคียงข้างแม่ของเธอ “คุณควรรีบไปขอโทษแม่”
โดนัลด์สะท้อน "แค่ขอโทษ ดาร์เรน"
ราเชลชี้ออกไปข้างนอกแล้วตะโกนว่า "ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากเขา ฉันอยากให้เขาออกไปจากบ้านหลังนี้!"
ดาร์เรนก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างแผ่วเบา "ฉันต้องการหย่าซาแมนธาแม่"
"จริงเหรอ ฟังดูดีนะ..."
ราเชลตอบโดยไม่รู้ตัวว่า “ออกไปจากนรกซะ...”
ทันใดนั้นเธอก็หยุดและพูดว่า
"คุณพูดอะไร?"
เขาย้ำว่า "ฉันต้องการหย่ากับซาแมนธา"
หย่า?
รอบตัวพวกเขาเงียบกริบ
พวกเขาอ้าปากค้างด้วยความตกใจและจ้องมองมาที่เขา
ไม่มีใครคาดหวังว่าเขาจะพูดอะไรแบบนั้น
พวกเขาคาดหวังให้พระองค์คุกเข่าและสะอื้นไห้อย่างเศร้าสร้อยเพื่อขอการอภัย
เขาต้องการความช่วยเหลือจากครอบครัว Tang เพราะเขายังไม่มีงานทำและไม่สามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่ได้
อย่างไรก็ตาม เขาระบุว่าเขาต้องการหย่ากับซาแมนธา
มันไม่เพียงทำให้พวกเขาตกใจ แต่ยังทำให้พวกเขาตื่นตระหนก
ซาแมนธาตะลึง “คุณต้องการหย่ากับฉันไหม”
“ไม่มีอารมณ์รุนแรงใช่ไหม”
เขาพูดเบา ๆ ว่า “คุณต้องการให้ฉันแต่งงานกับบ้านหลังนี้เพื่อกำจัดความโชคร้ายของคุณ เนื่องจากฉันใช้โชคของฉันไปหมดแล้ว ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป ฉันจะอยู่เพียงลำพัง ตาแก่คุณถ้าฉันอยู่ที่นี่”
“ซาแมนธา พรุ่งนี้เราจะพบกันที่สำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อทำการหย่า กรุณานำบัตรประจำตัวไปด้วย”
ทัศนคติของซาแมนธาในตอนนี้ทำให้เขาหมดความหวังในความสัมพันธ์ของพวกเขา
เธอไม่เคยปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นสามีของเธอ มันเป็นเพียงจินตนาการของเขาเอง
ในความคิดของเขา เขานึกถึงครั้งแรกที่พวกเขาพบกันเมื่อ 18 ปีที่แล้ว
อย่างไรก็ตามผู้คนเปลี่ยนไป เธอไม่ใช่สาวน้อยแสนหวานอีกต่อไป
"หย่า?"
ในที่สุดราเชลก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโกรธมาก แต่เธอก็ยิ้มบนใบหน้าของเธอและพูดว่า:
“คุณกล้าดียังไงมาหย่ากับลูกสาวของฉัน คุณคิดว่าคุณเป็นใคร”
เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้ซาแมนธาหย่ากับเขาในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แต่เธอก็ไม่ประสบความสำเร็จ
เธอแทบรอไม่ไหวที่จะไล่เขาออกจากครอบครัว
อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่อนุญาตให้พวกเขาหย่าร้างในตอนนี้ เพราะพวกเขาควรจะเสนอให้มากกว่าที่จะเป็นดาร์เรน
ถ้าเธอปล่อยให้พวกเขาหย่าร้าง มันจะนำความอับอายมาสู่ครอบครัวของพวกเขา
“ใครให้เจ้ากล้าหย่ากับลูกสาวข้า”
เธอชี้ไปที่เขาและพูดอย่างโกรธเคือง:
“คุณกับแม่จะอดตายกันหมดถ้าไม่ได้รับการสนับสนุนจากเรา”
ดาร์เรนยังคงสงบและพูดอย่างแน่วแน่ว่า "หย่ากันเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไป"
“ไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไป?
ราเชลยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า “ได้ ฉันจะเห็นด้วย”
"ลืมเงิน 500,000 หยวนที่คุณยืมมาจากเรา"
“คุณอยู่ในบ้านหลังนี้มาหนึ่งปีแล้ว เราจ่ายค่าอาหาร เครื่องดื่ม และการเข้าพักที่บ้านของคุณแล้ว คุณเป็นหนี้บุญคุณเรามหาศาล”
ทันใดนั้นเธอก็ขึ้นเสียงและพูดว่า "ฉันจะปล่อยให้คุณหย่ากับลูกสาวของฉัน แต่คุณต้องช่วยเราด้วย"
เขาพูดอย่างใจเย็น "คุณต้องการให้ฉันทำอะไร"
"หอการค้าแปซิฟิกเป็นหนี้คลินิกของฉันสองล้านหยวน"
ราเชลยิ้มเยาะและกล่าวว่า
“ในเมื่อคุณคิดว่าคุณกล้าหาญและมีความสามารถมาก พรุ่งนี้เอาเงินคืนมาให้ผม!”
“ถ้าทำได้ ฉันจะหย่าให้!”
เธอผลักเขาอย่างแรง
“มิฉะนั้น คุณจะไม่สามารถตอบแทนเราได้แม้ว่าคุณจะทำงานตลอดไป!”
ใบหน้าสวยของซาแมนธาเปลี่ยนไปและเธอก็พูดว่า "แม่..."
"หุบปาก!"
ราเชลขัดจังหวะเธอและจ้องไปที่ดาร์เรนอย่างเฉยเมย “มีปัญหาอะไรไหม?”
เขาพยักหน้าและพูดว่า “ไม่มีปัญหาเลย”
เขาเงียบและเดินผ่านห้องโถง เขาเดินขึ้นไปบนชั้นสองและเข้าไปในห้องนอนของซาแมนธา
ห้องนอนเป็นห้องสตูดิโอ มันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน: ห้องหลักพร้อมเตียงและห้องข้างพร้อมโซฟา
Samantha นอนในห้องหลัก ขณะที่ Darren นอนบนโซฟาในห้องด้านข้าง
พวกเขาแยกกันอยู่ตั้งแต่แต่งงาน ดาร์เรนไม่เคยนอนในห้องหลักมาก่อนและเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องซาแมนธาด้วย
ราเชลถึงกับเรียกเขาว่าเป็นสุนัขเฝ้าบ้านในบางครั้ง
เขาหวังว่าวันหนึ่งเขาจะได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องหลักกับซาแมนธา
อย่างไรก็ตาม หลังจากอยู่ร่วมกับตระกูล Tang ได้หนึ่งปี เขาก็ตระหนักว่ามันเป็นจินตนาการที่ไม่สามารถเข้าถึงได้
เหตุการณ์คืนนี้สอนเขาว่าถึงเวลาต้องปล่อย...
ซาแมนธากระแทกประตูเปิดและเข้ามาในห้องขณะที่เขานั่งลงบนโซฟา เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า
“ดาร์เรน เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าดียังไงมาหย่ากับฉัน”
เธอถามอย่างจริงจังว่า “ทำไมคุณถึงหย่ากับฉัน”
ดาร์เรนพยายามยั่วยุเธอ “เธอไม่เคยยืนข้างฉันเลยแม้แต่ตอนที่พ่อแม่ของเธอปฏิบัติกับฉันอย่างไม่ยุติธรรม ฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้หญิงที่ไร้เหตุผลอย่างคุณทำไม”
“ผู้หญิงไร้สติ?”
เธอโกรธมาก แต่เธอกลับหัวเราะและพูดว่า
“แล้วคุณล่ะ”
“คุณไม่สามารถหางานทำ ทำงานบ้านได้ไม่ดี และยังต้องให้ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่คุณ คุณเป็นแค่เศษเสี้ยวที่ไร้ค่า ยิ่งกว่าฉันเสียอีก
เธอยิ่งรังเกียจเขา เธอรู้สึกว่าเขาไม่เพียงขี้ขลาดและไร้ค่าเท่านั้น แต่ยังเย่อหยิ่งด้วย
ดาร์เรนยิ้มและพูดอย่างร่าเริงว่า “ในเมื่อผมเป็นคนไร้ค่า เรามาหย่ากันเถอะ ไม่มีอะไรยากเย็นเลย”
เธอโกรธเคืองและอับอาย “หุบปาก! ฉันเป็นคนพูดแบบนั้น ไม่ใช่คุณ!”
“คุณคิดว่าจะได้เงิน 2 ล้านหยวนคืนหรือเปล่า หยุดฝันเถอะ อย่าไปเชื่อในตัวเองมากเกินไป”
เธอยิ้มและดูถูก "เธอจะไม่สามารถทวงหนี้จากพวกเขาได้ แม้ว่าคุณจะใช้ชีวิตที่เหลือของคุณก็ตาม..."
เธอปิดประตูและออกจากห้องไปหลังจากพูดแบบนั้น
เธอไม่เชื่อว่าเขาจะได้เงิน 2 ล้านหยวนคืนจากหอการค้าแปซิฟิก
อย่างไรก็ตามเธอมีความรู้สึกจมอยู่ในใจของเธอ
เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ แต่เธอรู้สึกได้ถึงความมั่นใจที่ไม่มีใครเทียบได้เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา
- Penulis
