เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง ฟ้ามณี มองเห็นผู้ชายสูงอายุใส่ชุดสีขาวนั่งอยู่ ดูมีบารมีแห่งพลังบุญมาก ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นพ่อของน้ำมนต์ ด้านหลัง พ่อครู มีพระพุทธรูป และเศียรครูมากมาย พร้อมด้วยบายศรีวางเรียงราย "มากันแล้วเหรอลูก"พ่อครูของน้ำมนต์เอ่ยถักทายเด็กๆทั้งสาม แล้วมองเลยไปที่หลังฟ้ามณี "ท่านนี้เอง มาด้วยวันนี้" พ่อครูเอ่ยออกมา เล่นเอาฟ้ามณี และเนยกรอบมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ เมื่อฟ้ามณี เนยกรอบ และน้ำมนต์นั่งลงเรียบร้อย "ว่ายังไง มาหาคำตอบได้แล้วเหรอแม่หนู" พ่อครูพูดกับฟ้ามณี น้ำมนต์มองหน้าพ่ออย่างอึ้งๆ "พ่อครูรู้ได้ไงครับ ผมยังไม่เล่าอะไรให้ฟังเลย" น้ำมนต์ถามบิดาอย่างสงสัย " 5555 ก็มีตัวแทนมาเล่าให้ฟังก่อนพวกเจ้ามาแล้วนะสิ" พ่อครูขำไปตอบไป "ตัวแทน คือใคร" เนยกรอบถามอย่างเริ่มจะขนลุก "เอ้าแม่หนูยกพานอธิฐาน อยากรู้เรื่องไหน เรื่องอะไร" พ่อครูบอกฟ้ามณี ฟ้ามณีทำตามอย่างตั้งมั่น ฟ้ามณี ตั้งจิตอธิฐาน ข้าพเจ้านางสาวนราวดี พิมพ์พิมนต์จันทรา อายุ 21 ปี ภูมิเลาเนาอยู่จังหวัดนครราชสีมา ขอตั้งจิตอธิฐานปิดให้รู้ทุกเรื่องราวที่อยากรู้ ให้ทราบถึงเหตุผลกับสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยเรื่องอันใด สาเหตุใด ต้องการในสิ่งใด โปรดบอกให้รู้แจ้งให้กระจ่างด้วยเถิด สาธุ เธออธิฐานเสร็จ แล้วยกพานให้พ่อครู ทันทีที่พานถึงมือพ่อครู ห้องที่ปิดหน้าต่าง เปิดแต่พัดลมเพดาน แต่เกิดลมพัดมาจากด้านข้างทั้งสองข้างค่อนข้างแรงๆ ซึ้งฟ้ามณี เนยกรอบ และน้ำมนต์ เกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก ว่ามีลมได้อย่างไร ผิดกับพ่อครูที่หัวเราะ แล้วพูดว่า "ท่านอนุาตแล้ว แม่หนู เอ็งจะได้รู้ทุกสิ่ง" ฟ้ามณี ถึงกับยิ้มออกมาแล้วถาม "ถามเรื่องที่หนูฝันซ้ำๆจ๊ะพ่อครู" ฟ้ามณีเริ่มถามอย่างอยากรู้ "ที่เอ็งฝัน ว่ามีคนมาเรียกชื่อเอ็งว่าหยาดมณี ว่าหยาดมณี ซ้ำๆนะรึ แล้วเอ็งจำได้หรือเปล่า ว่าเคยฝันเห็นหนุ่มรูปงามอยู่ครั้งนึง ลองทวนความจำหน่อยสิ" พ่อครูยังไม่ตอบแต่ถามกลับฟ้ามณี ฟ้ามณีนั่งคิดสักพัก "ออ มีจ๊ะ พ่อครู ตอนหนูอายุ 20 ในวันเกิดพอดีเลยจ๊ะ ในตอนนั้นฝันว่า มีชายหนุ่มรูปงาม หน้าตาออกไปทางแนวฝรั่งเลย หุ่นกำยำ นุ่งคล้ายๆโจงกระเบน มีสังวาลย์ไม่ใส่เสื้อ มายืนยิ้มให้ภาพติดตามาก เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจรับรู้ได้ว่า พี่รอเจ้า ประมาณนี้ค่ะพ่อครู" ฟ้ามณีตอบพ่อครู อย่างทบทวนความจำ " 5555 ท่านก็มาแนะนำตัวตั้งนานแล้วนิ นั่น คือองค์นครา ชื่อที่เจ้าส่งสัย" พ่อครูตอบพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังกังวาล

เอี๊ยดดดดดดดดดด เสียงเบรครถหน้ามหาวิทยาลัยดังสนั่น สายตาทุกคู่หันหาเสียงนั้น ปรากฎร่างสาวน้อยผมหยิกลอนธรรมชาติ นั่งตัวสั่นอย่างตกใจ เจ้าของรถ เปิดประตูลงมาด้วยความตกใจเช่นกัน “น้อง น้อง เป็นอะไรหรือเปล่า” เวกัส หนุ่มใหญ่วัย 35 ปี ที่หน้าเด็กราวกับ 20 ต้นๆถามสาวน้อยตรงหน้า หน้าตาของเธอสะสวย ผมหยิกลอนน้ำตาลแดง ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวดวงตากลมโตราวดั่งตุ๊กตา็ไม่ปาน นั่งตัวสั่นไม่ได้สติ ด้วยความตกใจ เวกัสประเมินจากสายตา สาวน้อยคนนี้ อายุน่าจะราวๆ 19-20 ประมาณนี้ “น้อง น้อง ได้ยินฉันมั้ย” เวกัสถามขึ้นมาอีกครั้ง สาวน้อยตรงหน้าเหมือนจะได้สติ เงยหน้ามองเขา แล้วกระพริบตาถี่ๆ “เออ น่าจะเจ็บข้อเท้าตอนล้มนิดหน่อยค่ะ” เธอตอบ พร้อมกับพยุงตัวเองลุกขึ้น “ฉันขอโทษแล้วกัน ลูกน้องฉันมันขับรถไม่ดี เอานี่ ค่าทำขวัญ” เวกัสพูดพลาง ยื่นแบงค์พันให้ปึกนึง สาวน้อยดวงตาตุ๊กตาผู้นี้ มองเงินในมือ แล้วสายหน้า “ไม่เอาหรอกค่ะพี่ ธารา ไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอตัวก่อนนะคะ” “เดี๋ยว เธอชื่อธารา เหรอ ” เวกัส คว้าแขนของเธอที่กำลังจะเดินหนีไป “ออ เออ ค่ะ ชื่อธารา” ธาราตอบอย่างสุภาพ “เรียนที่นี่เหรอ” “ค่ะ” “ฉันชื่อเวกัสนะ” “ออ ค่ะ พี่เวกัส ธาราขอตัวนะคะ”ธาราพยายามจะแกะมือ “เดี๋ยว เธอเรียนคณะอะไร” เวกัส ไม่ปล่อย แต่ยังคงถามต่อ “คะ”ธารา ได้ยินแต่ถามลับอย่างไม่เข้าใจ “ฉันว่าฉันก็พูดชัดนะ” เวกัสพูดกลับเสียงเรียบ ธารายังคงนิ่ง “ว่าไง เรียนคณะไหน” “ออ คณะบริหาร ปี 3 ค่ะ”ธาราตอบออกไป ”อายุ 20 สินะ” เวกัสพึมพำ “ธาราขอตัวนะคะ” “เดี๋ยว นี่ก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว เธอจะไปไหน” “ไปทำงาน พาร์ทไทม์ที่ร้านชาบูค่ะ หนูไปได้หรือยังคะ” “เดี๋ยวฉันไปส่ง” เวกัสพูดอย่างเอาแต่ใจ “ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ธารา เกรงใจ” “ฉันไม่ถือ” เวกัสพูดจบแล้วลากธาราไปขึ้นรถ ที่เบาะหลัง ธารามองเห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่ข้างหน้า ใส่สูท สวมเว่นตาดำ เล่นเอาเธอแปลกใจอยู่ไม่น้อย “เรียบร้อยมั้ยครับเสี่ย” ชายที่นั่งตรงตำแหน่งคนขับ ถามขึ้นมา “อืม” เวกัสตอบแค่นั้น “แล้วพาเธอไปโรงยาบาลเหรอครับ” ชายที่นั่งข้างคนขับ ถามขึ้นมา “ไม่” เวกัสตอบเสี่ยงเรียบ “ร้านที่เธอทำงานอยู่ไหนนะ”เวกัสหันมาถามธารา ที่นั่งงง อยู่ในรถ “ร้าน ชาบูหน้ามหาลัยค่ะ พี่ขับไปก็เจอเลย” ธาราบอกออกมา “นั่นมัน” “เงียบ อย่าพูดมาก” ยังไม่ทันที่ชายที่นั่งตรงตำแหน่งคนขับ ได้พูดจบ ก็ถูกเบรกด้วยเวกัส ชายคนนั้นจำเป็นต้องเงียบ ไม่นาน ก็ถึงร้านชาบูที่เธอทำงาน เวกัสลงมาส่งธารา “ขอบคุณนะคะพี่เวกัสที่มาส่ง” “อืม ไม่เป็นไร คนของฉันขับรถไม่ดีเอง ฉันขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อยได้มั้ย” “คะ” “เห้อ เธอไม่ได้ยินจริงๆเหรอ” เวกัสถามธาราออกไปอย่างเน้นเสียง ธารายื่นโทรศัพท์ให้พี่แบบงงๆ เวกัส รับโทรศัพท์ของธารามา แล้วกดโทรออก เพียงไม่นาน โทรศัพท์ของเขาเองก็ดังขึ้น “อะเสร็จแล้ว” เวกัสยื่นโทรศัพย์คืนธารา ธารารับโทรศัพท์มาแล้วเก็บใส่กระเป๋า “หนูไปแล้วนะคะ” ธารายกกมือไหว้ พร้อมกล่าวลา เวกัส มองธาราจนลับสายตา ก่อนจะกลับขึ้นรถ “ชอบเหรอครับเสี่ย” ชายคนขับถามเจ้านาย “เสือก มึงนี่นะ ไอ้วิว ขับรถระสาอะไร เกือบชนคนแล้วมั้ย” “ขอโทษครับเสี่ย ผมใจลอยจริงๆ”วิว บอกผู้เป็นเจ้านาย “เสี่ยครับ อย่างน้อย เหตุการณ์นี้ก็ทำให้เสี่ย ได้พบสาวงามนะครับ” ชายที่นั่งข้างๆคนขับ กล่าวขึ้นมา “มึงก็อีกตัว เข้าข้างกันดีนัก ไอ้ทัพ”เวกัสบ่นลูกน้อง ”เธอไม่รับค่าทำขวัญเหรอครับ แล้วทำมั้ยเสี่ย ไม่ให้พูด ว่าร้านชาบูนั่นเป็นของเสี่ยครับ”วิวถามเจ้านาย อย่างอยากรู้ “หึ ไม่เห็นถึงความจำเป็นต้องบอกนิ พวกมึงไปเอาประวัติของธารา แม้สาวหน้าตุ๊กตา มาให้กูด้วย ด่วน” เวกัสบอกลูกน้องแล้วนั่งยิ้มภายในรถ “หนักแล้วเสี่ยกู ยิ้มคนเดียว” ทัพแซว เจ้านาย “กูได้ยิน หักเงินเดือนดีมั้ย”เวกัสถามลูกน้อง “ไม่ได้นะเสี่ย เสี่ยหักเงินเดือน แล้วผมจะเอาเงินไหนไปเลี้ยงเมียทั้ง 5 คนของผมอะ” ทัพตอบเล่นกับเจ้านาย “เห้อ เมื่อไหร่มึงจะเลิกเพ้อเจ้อ ไอ้ทัพ โตเป็นควายแล้ว”วิวด่าเพื่อน “ไปคาสิโนเลยมั้ยครับเสี่ย”วิวหันมาถามเจ้านาย เพราะในทุกๆวัน เจ้านายของเขาจะ วนดูธุรกิจทุกอย่างที่มี จะมีไปตั้งแต่ ธุรกิจที่ใสสะอาด ไปจนถึงธุรกิจสีเทา “ไม่ไปอะ กูขี้เกียจแล้ววันนี้ กลับคอนโดเถอะ” เวกัสบอกลูกน้อง “ฝนจะถล่ม ดินจะถลาย เสี่ยกูมีวันขี้เกียจด้วยแหะ” ทัพ แซวเจ้านาย เมื่อถึงคอนโด เวกัส เปิดประตูเข้ามาในห้องที่จะเป็นโทนสีดำอย่างที่เขาชอบ เขาเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มา กระดกดื่ม ทั้งสีหน้า แววตา รอยยิ้ม ของธารา แม่สาวน้อยใบหน้าราวกับตุ๊กตา ก็ฉายเข้ามาอยู่ในสมองของเขาเต็มไปหมด “ธารา เธอทำอะไรกับฉัน เจอกันแค่นี้ เล่นเอาฉันคิดถึงเชียวเหรอ ” เวกัสพูดคนเดียว แล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น เกิดมา 35 ปี ผู้หญิงมาเสนอตัวมากมาย แต่เวกัส ไม่ได้สนใจใครเลย จนมาเจอธารานี่แหละ ธรรมดาที่หน้าค้นหา ขณะที่คิดเรื่องของธาราอยู่นั้น เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของเวกัสก็ดังขึ้น ทัพ ส่งประวัติของธารามาให้ นางสาวทิพย์ธารา ทิพย์ธาร อายุ 20 ปี เรียน คณะบริหาร ชั้นปีที่ 3 ภูมิลำเนา จังหวัด นครราชสีมา เธอเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย 2 คน ครอบครัวฐานะค่อนข้างยากจน ทำงานส่งตัวเองและน้องเรียน มีพ่อที่ป่วยต้องใช้เงินรักษาจำนวนมากอยู่บ่อยครั้ง ยังไม่เคยมีแฟน แม้แต่คนเดียว อาศัยอยู่ที่หอในมหาวิทยาลัย ทำงานทั้งที่ร้านชาบู และรับงานMC ตามวาระต่างๆ เวกัสอ่านข้อมูลที่ลูกน้องส่งมาให้ แล้วถึงกับชื่นชมและรู้สึกดีกับธารามากยิ่งขึ้น “ตัวแค่นี้ แบกโลกไว้ทั้งใบเลย แม่หน้าตุ๊กตา ฉันจะดูแลเธอเอง” เวกัสบอกตัวเองแบบตั้งหมั้น

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนรบกวนการนอนของเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ มือหนาๆควานหาโทรศัพท์ก่อนจะกดรับสายโดยที่ไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำว่าปลายสายคือใครกัน "ครับ" "ลูกชายแม่ยังไม่ตื่นเหรอคะ"ที่แท้มารดาของเขาโทรมานี่เอง "แม่ครับผมเพิ่งกลับมาจากค่ายอาสาที่น่านนะครับ จะให้ตื่นเช้าอะไรนักหนาเนี่ย" "ไม่รู้แหละค่ะนัดคุณแม่ไว้ ถ้าไม่มาละน่าดู"ปลายสายวางไปแล้ว ส่งผลให้เจ้าของโทรศัพท์ถึงกลับลุกขึ้นนั่งพรวด ไอซ์ ภัทรดนัย ขจรกิติมาวนากร หนุ่มวิศวะปี 3 มีส่วนสูง 180 เซ็นติเมตร ชายผู้มีหน้าตาและรอยยิ้มเป็นอาวุธ แต่ปากนี่จัดกว่าเพื่อนทุกคนในกลุ่ม เป็นลูกชายคนเดียวของคุณดนัยภัทร ขจรกิติมาวนากร เจ้าของธุรกิจอุสาหกรรมยานยนต์อันดับต้นๆของประเทศ และคุณอังคณา ขจรกิติมาวนากร เจ้าของฟาร์มไข่มุกฟาร์มใหญ่ระดับประเทศ สถานะโสดถึงโสดมาก มีเพื่อนสนิทชื่อคิรินและมาร์ติน หนุ่มทั้งสามคนนี้ เรียกว่าฮอตสุดๆในมหาวิทยาลัย แต่มาร์ตินและคิรินชิงมีแฟนไปแล้ว เหลือแต่ไอซ์นี่แหละที่โสดสนิทยาวนานมามากเหลือเกิน ตอนนี้ไอซ์ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากคอนโดเพราะนัดมารดาผู้เป็นที่เคารพรักยิ่งกว่าสิ่งใด ลัมโบกินี่สีส้มแล่นมาจอดที่บ้านตระกูลขจรกิติมาวนากร ก่อนที่เขาจะเดินเข้าบ้านหามารดา "มาแล้วค๊าบบบบ มารดาผู้เอาแต่ใจ ลูกเหน็ดลูกเหนื่อยจากการออกค่ายก็ไม่สน"ไอซ์บ่นมารดาแล้วหอมมารดาฟอดใหญ่ เพี๊ยะ คุณอังคณาตีบุตรชายเบาๆ "ก็น้องไอซ์นัดคุณแม่ก่อนนี้คะ คุณแม่เปล่านัดน้องไอซ์เองสะหน่อย" "โอ้ย มีแม่จะแก่แล้วเนี่ย แม่ขี้บ่น"ไอซ์เฉไฉแล้วหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่ "ก็แม่นัดเพื่อนแม่ไว้แล้วนี้คะ น้องไอซ์ต้องมาช่วยเลี้ยงน้องซูกัสลูกสาวเพื่อนแม่ด้วยค่ะ" "โอ้ย ผมเลี้ยงซูกัสจนผมไม่มีแฟนแล้วเนี่ยะ มีแต่คนคิดว่าซูกัสเป็นแฟนผม"ไอซ์โอดครวญ "เราอะไม่เจอน้องตั้ง 1 ปี รอเจอน้องค่อยพูดใหม่ดีมั้ยคะ"คุณอังคณาบอกบุตรชายยิ้มๆ "เห้อ ตอนไหนก็เหมือนกันและครับแม่"ไอซ์บอกมารดาเซ็งๆ ไม่นานมีเสียงสาวน้อยที่ดังมาก่อนตัว "คุณป้า ซูกัสมาแล้วค่ะ" ปรากฎร่างสาวสวยผิวขาว ดวงตากลมโตสดใส วิ่งมากอดคุณอังคณาอย่างสนิทสนม "ไหว้พระค่ะหลานป้า"คุณอังคณาบอกหลานสาวอย่างเอ็นดู ซูกัส นางสาวกมลฤดี จิรพีรพรรณพร สาวน้อยวัย 18 เรียนอยู่ชั้น ม.6 เป็นลูกสาวเพื่อนรุ่นน้องคนสนิทของคุณอังคณาที่ร่วมธุรกิจฟาร์มไข่มุกกัน คุณอังคณารักซูกัสราวกับบุตรแท้ๆเลยก็เรียกได้ "สวัสดีค่ะคุณพี่"คุณนีรนา มารดาของซูกัสเดินเข้ามาทักทายเพื่อนรุ่นพี่ "สวัสดีค่ะน้องสาวพี่" "สวัสดีครับคุณน้า"ไอซ์ทักทายคุณน้าคนสวย "ครับลูกหล่อขึ้นตั้งเยอะไม่เจอตั้งนาน ซูกัสทักทายพี่หรือยังลูก"คุณนีรนาถามลูกสาวแสนซน "หึ พี่ไอซ์ไม่เห็นทักซูกัสก่อนเลย ทำมัยซูกัสต้องทักพี่ด้วยคะ"ซูกัสพูดอย่างแสนงอล "555 พี่ไอซ์ทำมัยไม่ทักน้องละคะลูกชายแม่"คุณอังคณาแซวบุตรชาย "ซูกัสเอาใหญ่แล้วนะลูก น้องเป็นเด็กต้องทักพี่ก่อนสิคะ"คุณนีรนาปรามบุตรสาว "ไม่ค่ะ คุณป้าดูสิ"ซูกัสไม่ยอม แถมฟ้องแม่ของพี่ "ไอซ์ครับลูก น้องยังเด็กอย่าถือน้องนะคะ"คุณอังคณาบอกลูกชาย "เห้อ"ไอซ์ถอนหายใจแล้วตบโซฟาข้างๆ "มาหาพี่มา"ไอซ์บอกน้อง ซูกัสยิ้มแฉ่งวิ่งมานั่งตามพี่บอก "ไม่เจอกันตั้งนาน โตเป็นสาวแล้วยังขี้งอลเหมือนเดิมเลย"ไอซ์พูดแล้วขยี้หัวน้องเบาๆ "หึ้ย โตอะไรกัน ซูกัสยังไม่โตสักหน่อย"เธอว่าแล้วก็เอนตัวพิงพี่อย่างที่เธอชอบทำตอนเป็นเด็กน้อย "สองคนนี้รักกันแต่เด็ก แต่ชอบแกล้งกันอยู่เรื่อยๆ"คุณนีรนาพูดกับคุณอังคนาด้วยรอยยิ้ม "อ้าวนี้เด็กๆ คะ พี่ไอซ์ต้องเลี้ยงน้องซูกัสไปหนึ่งเดือนนะคะ คุณแม่ทั้งสองต้องไปดูไข่มุกที่ต่างประเทศแล้วก็จะไปเที่ยวด้วยค่ะ โอเค๊"คุณอังคนาบอกเด็กทั้งสองคนตรงหน้า "แล้วเลี้ยงยังไงครับแม่ น้องโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะ"ไอซ์ถามงงๆ น้องเป็นสาวแล้วเขาเองก็เกรงว่าคนจะมองไม่ดี "ก็ไปอยู่คนโดพี่ไอซ์ไง มีตั้ง 2 ห้องอะ อย่ามางกแค่นี้มาแบ่งกันเลย"ซูกัสเสนออย่างไม่ได้คำนึงอะไร "เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ น้าเชื่อใจน้องไอซ์"คุณนีรนา อนุญาตบุตรสาว "เย้ๆซูกัสจะได้มีเพื่อนเล่นแล้ว" ซูกัสดีใจราวกับเด็กน้อย ส่วนไอซ์ถึงกับกุมขมับ เขาเองไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ซูกัสโตเป็นสาวขนาดนี้ เขากลัวใจตัวเองเหลือเกิน "ไปๆๆๆ พี่ไอซ์ไปเก็บของกัน"ซูกัสลากแขนพี่ออกไปเลย คุณนีรนาและคุณอังคณาเอามือยกขึ้นตบแท๊กกัน อย่างถูกใจ "คุณพี่ว่าเด็กสองคนนี่จะรักกันตามความต้องการของพวกเรามั้ยคะ" "แน่สิคะ ดูน้องไอซ์มองน้องซูกัสไม่เหมือนเดิมแล้วค่ะ ดูอ่อนโยนขึ้น พวกเรารอฟังข่าวลูกๆของพวกเราขอคบกันเป็นแฟนได้เลยค่ะคุณน้องเชื่อคุณพี่นะคะมันต้องเริศ"คุณอังคณาบอกรุ่นน้องคนสนิทแล้วหัวเราะกันคิกคัก แล้วยิ้มให้กัน ด้านซูกัสกับไอซ์เดินมาที่โรงรถ "ไหนรถพี่ไอซ์คันไหน"ซูกัสหันซ้ายหันขวามอง "นูนไง"ไอซ์ชี้ไปที่รถลัมโบกินี่สีส้มของเขา "หะอีสีส้มนี่นะ อี๋ สีอื่นไม่มีไง" "ไม่มี อย่าเรื่องมาก"ไอซ์ว่าแล้วก็เปิดประตูรถให้น้องขึ้นแล้วพาน้องไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้าน และทั้งคู่ก็กัดกันตลอดทางไปเรื่อยๆอย่างไม่ยอมกันเลยสักคน

"พี่ชายชื่ออะไรคะ " "หึ จะรู้ไปทำมัยกันครับ ไม่เห็นเป็นสาระสำคัญ สิ่งสำคัญ คืออยากสนุกแบบ One Night Stand กับพี่ต่อมั้ย ถ้าอยากก็ตามมาครับ"มาร์ตินพูดเพียงแค่นั้น แล้วเดินออกจากบาร์เหล้า ขึ้นห้องเฉือดที่เขาเปิดทิ้งไว้ด้านบน

เดย์เดินเข้ามากระชากแขนกันตา "เธอจะบ้าไปแล้วเหรอ มันไม่เหมือนเล่นพ่อแม่ลูกตอนเด็กๆนะ เสียตัวจริง เป็นเมียจริงๆ เธอเข้าใจมั้ย" กันตาเงยหน้ามองพี่น้ำตาร่วงริน สายตาที่เจ็บปวดบ่งบอกหลากหลายความรู้สึก "กันตาทราบค่ะ แต่ขอเลือกเพื่อรักษาชีวิตของพ่อ"กันตาตอบออกไปตามตรง "ดี ให้มันได้อย่างนี้ ถ้ายังงั้นเธออยากเป็นเมียก็มาเป็นเมีย ไม่มีการแต่งงาน ไม่มีการจัดงาน ไม่มีการจดทะเบียนอะไรทั้งนั้น ถ้าเธอทนไม่ได้ภายใน 1 ปีแล้วหนีฉันไปเธอต้องหาเงินทั้งหมดมาคืน แต่ถ้าเธอทนได้ภายใน 1 ปี แล้วเธออยากไปถือว่าไม่มีอะไรติดค้างกัน ถ้าไม่เป็นไปตามนี้ผมไม่ตกลงครับป๊า" เดย์บอกด้วยความโมโห ที่กันตาไม่เห็นคุณค่าของตัวเองเลย เสียสละอะไรไม่เข้าท่า จึงยื่นข้อเสนอที่โหดร้ายแกเธอเผื่อหยุดความคิดที่เธอยอมเอาตัวเข้าแลก แล้วจะไปแอบตามช่วยเธอทีหลัง "มากไปเดย์ ป๊าต้องการให้จัดงานจดทะเบียนเพื่อให้เกียรติหนูกันตา เราจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ป๊าไม่เห็นด้วย" กันตาที่ฟังขอเสนอ เธอรู้สึกว่าเธอถูกเหยียบเกียรติและศักดิ์ศรีจมธรณี ไม่เหลืออะไรไว้เลย แต่ชีวิตเธอเองก็ไม่มีอะไรจะเสีย เสียศักดิ์ศรีเพื่อบิดา เธอก็ยินดี "ไม่เป็นไรค่ะคุณลุงเพื่อชีวิตคุณพ่อกันตาตกลง" "เห็นมั้ยป๊าเจ้าตัวเค้ายังโอเคเลย"เดย์กล่าวขึ้นมาอย่างประชดประชัน "หนูกันตา ลุงไม่ได้จะให้มันเป็นแบบนี้นะ" "ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง"ปากเธอบอกว่าไม่เป็นไร ตาน้ำตาไหลอาบ 2 แก้ม "ดี งันก็เริ่มงานคืนนี้เลยเป็นไง" เดย์จะลากกันตาขึ้นข้างบน "เดี๋ยวค่ะเฮียเดย์ กันตาจะเริ่มหลังจากคุณพ่อผ่าตัดเรียบร้อย" "หึ ได้สิ งั้นขึ้นไปคุยข้อตกลงเพิ่มเติมกับฉันหน่อย" พูดจบเดย์ลากกันตาขึ้นไปชั้นบน พาเข้าไปในห้องของเขา "นั่งสิ" เขาบอกกันตามให้นั่ง กันตาทำตาม "เฮียจะตกลงอะไรคะ"กันตาถามอย่างสงสัย "ฉันจะไม่ป้องกัน ถ้าเธอไม่อยากท้องต้องหาวิธีเอาเอง ระหว่างที่เธอเป็นเมียฉันตลอด 1 ปี เธอห้ามยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ส่วนฉันจะมีใครก็ได้ แต่เธอสบายใจได้ ฉันไม่เคยไม่ป้องกันกับใคร อีกอย่างถ้าฉันต้องการเมื่อไหร่เธอก็ต้องพร้อม เธอห้ามทำตัวน่ารำคาญแสดงความเป็นเจ้าของฉัน และสุดท้ายเธอเป็นเมียฉันต้องไปอยู่คอนโดกับฉัน" "แต่คุณพ่อของกันตา" "ฉันจะให้คนมาดูแล เธอสบายใจได้" เดย์พูดตัดบท "ค่ะตกลง"

Callปลายฟ้า ปลายฟ้า:สวัสดีค่ะ ใครคะ คิริน:สมองกลับหรือไง เธอนัดฉันไว้ ปลายฟ้า:นัดงั้นเหรอคะ คิริน:ใช่ เธอจะไม่ซักเสื้อฉันให้งั้นเหรอ ปลายฟ้า: ออ พี่..เออ คิริน: คิริน ฉันชื่อคิริน เธอเป็นปลาทองหรือไง แค่นี้ก็ไม่จำ ปลายฟ้า:พี่ให้ไปเจอตรงไหนค่ะ ปลายฟ้ากำลังลงตึกเดียวไปเจอ คิริน:ฉันนั่งรอที่ตึกเธอตอนนี้ ปลายฟ้าหันมองซ้ายขวาเจอคิรินนั่งอยู่จึงกดวาง เธอเดินมาพร้อมกับมีนาและคิมมี่ "สวัสดีค่ะพี่คิริน ปลายฟ้ามาเอาเสื้อไปซัก" มาร์ตินและไอซ์ มองปลายฟ้าไม่วางตา เพราะความสวยมากๆของน้อง

Call คุณวรงค์กร บิดาผู้ชอบสั่ง แสงเหนือ :ครับพ่อ พ่อ:พรุ้งนี้ว่างมั้ย แสงเหนือ:มีอะไรครับพ่อ พ่อ:ฉันจะให้ไปดูตัว แสงเหนือ:ไม่ไปครับ พ่อ:ถ้าแกไม่ไป งั้นก็หาแฟนมาให้ฉันดู แต่ถ้าแกไม่มี แกต้องยอมให้ฉันจับคู่ หลังจากวางสาย แสงเหนือมองหน้าน้อง คาร่ามาช่วยพี่หน่อย "คาร่า"มันซีเรียจขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย "แสงเหนือ"เห้อ พ่อพี่จะจับคู่ให้ถ้าพรุ้งนี้พี่ไม่มีแฟนไปให้เค้าดู "คาร่า"ก็นึกว่าเรื่องอะไร พี่ก็พาไปดิ "แสงเหนือ"ไม่มี "คาร่า" หะ อย่าบอกว่าจะให้นู๋ไปแสดงการละคร "แสงเหนือ"บอก "คาร่า"เฮียเครียดมากเหรอ "แสงเหนือ"อือ "คาร่า" เออๆๆๆ เดียวนางฟ้าช่วยก็ได้ อย่าเครียด กี่โมงนัดมา แสงเหนือยิ้มออก เดียวพี่ไปรับตอนบ่าย พรุ้งนี้หยุดใช่มั้ย คาร่าพยักหน้า แสงเหนือดีใจ ไม่ใช่แค่เรื่องที่เขาจะไม่ต้องจับคู่ แต่เป็นเรื่องที่เข้ามีโอกาสได้ใกล้ชิดน้องเพิ่ม วันนี้เอาไร เฮียจ่ายให้หมดเลย "คาร่า"พูดเองนะ ว่าแล้วชี้หน้าพี่ เจอแน่

"ปิง"กระซิบข้างหูน้อง ลูกชายพี่ตื่นแล้วค่ะ ถ้าไม่ปลดปล่อย มันปวดมากรู้มั้ย (ครีมก้มหน้าอาย) แต่พี่จะยอมปวด รอน้องพร้อม แต่ขอเตือนไว้หนึ่งอย่าง ถ้าเราตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีก ต่อให้น้องห้ามพี่จะไม่หยุดแล้วนะคะ

นางสาว ลลินดา กมลเนตรชีวัล ชื่อเล่น จันทร์เจ้า ส่วนสูง 165 น้ำหนัก 55 อายุ 22 ปี สื่อสาร ภาษา อังกฤษ /จีน ............... ............... ............... สาเหตุที่เลือกฝึกงานที่นี่ ต้องหาประสบการณ์ ในการทำงานที่หลากหลายเหตุการณ์ ยิ่งบริษัทที่มีขนาดใหญ่ยิ่งเป็นประโยชน์ ให้เราเก็บเกี่ยวความรู้ เพื่อใช้ในการทำงานจริง ทันทีที่อ่านจบคูเปอร์เผลอยิ้มออกมา โดยไม่รู้ตัว เด็นคนนี้น่าสนใจ เมื่อความคิดนี้สิ้นสุดลง คุณแจนครับ ผมเลือกคนนี้ ว่าพลางยื่นรูปจันทร์เจ้าให้เลขา แจนรับมา ได้ค่ะบอส น้องมาวันจันทร์หน้านะคะ คูเปอร์พยักหน้า หันไปกดโทรศัพท์ หลังจากแจนออกไป เปามือขวาคนสนิทเปิดประตูเข้ามา มาแล้วครับนาย คูเปอร์หันมอง พี่เปาครับรบกวนสืบประวัติให้ผมหน่อย ว่าแล้วส่งข้อมูลจันทร์เจ้าที่มีทั้งหมดให้เปา แล้วหันไปทำงานต่อ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก๊อกๆๆ เชิญ "เปา"ได้ข้อมูลแล้วครับนาย "คูเปอร์"วางงานแล้วหันหน้ามามอง "เปา"จันทร์เจ้า ลลินดา กมลเนตรชีวัล ชื่อของเธอแปลว่า ผู้ที่มีความบริสุทธิดุลพระจันทร์ เธอเป็นคนที่สวยมาก ทุกคนต่างเอ็นดูเมื่อแรกพบ เธอเป็นบุตรคนเดียว ในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง เรียนดีและได้ทุนเรียนดีมาทุกปี ไม่มีประวัติด่างพร้อย มีคนมาจีบหลายคนแต่เธอกลับปฏิเสธไปเสียทุกคน เหมือนจะโฟกัสเรื่องเรียนมากกว่า เป็นคนขยันหารายได้เสริมเป็นประจำ ช่วงเลิกเรียนไปทำพาร์ทไทม์ร้านกาแฟ เป็นประจำ "คูเปอร์"โอเคครับ ขอบคุณมาก พี่เปาออกไปทำงานอื่นต่อเถอะ ครับนาย คูเปอร์ยิ้มพอใจกับประวัติคนที่เขาให้ไปสืบมา อีก 3 วันมาดูกัน จะสมคำร่ำลือที่ได้รู้มาหรือเปล่า แม่สาวน้อย ผู้ที่มีความบริสุทธิดุลพระจันทร์