เพราะเมามากไปหน่อย ตื่นเช้ามาก็เลยจำอะไรไม่ค่อยได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ เป็นใคร เจอกันที่ไหน ที่นี่ห้องใคร แต่ไม่เป็นไร เฮียเจตต์คะนึงคนดีที่หนึ่งของฉันเคยสอนเอาไว้ว่า ‘ทุกปัญหาแก้ได้ด้วยเงิน’ . “รับไว้เถอะค่ะ เมื่อคืนฉันเมามากไปหน่อย จำไม่ได้ว่าตกลงราคากับคุณไว้เท่าไร เอาเป็นว่าฉันจ่ายให้คุณสามพันห้ารวมค่ารองเท้าด้วยก็แล้วกัน” ฉันตัดสินใจจ่ายเพื่อให้เรื่องจบ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้คิดจะสานสัมพันธ์กับเขาต่ออยู่แล้ว และที่สำคัญเลยก็คือ ฉันมีแฟนแล้ว แต่ใครจะคิดว่าล่ะว่า ผู้ชายที่ฉันใช้เงินฟาดหัวเขา จะฟาดฉันกลับด้วยความรัก . “คุณกำลังจีบฉันเหรอคะ” นัยน์ตาของเขามีประกายบางอย่างที่ทำให้ฉันตัดสินใจถามออกไป ซึ่งพอฉันถามจบ ก็ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก เหมือนว่าเขาจะรอให้ฉันถามแบบนั้นอยู่พอดี “เปล่า” คำตอบของเขาทำให้ฉันรู้สึกเสียหน้าอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ทำให้เขาดูเป็นคนชัดเจนดี “ตอนนี้ผมต่อคิวอยู่ คิดว่าใกล้จะถึงคิวเร็วๆ นี้” และคำอธิบายต่อมาก็เป็นสิ่งที่ฉันคาดคิดไม่ถึง "ผมไม่รีบ ต่อคิวมาแล้วนั่นหมายความว่าผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมต้องรอ" ฉันไม่ควรปล่อยให้ตัวเองหวั่นไหวเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขา ยิ่งในเวลาที่ยังมีแต่ความรู้สึกสับสน ฉันยิ่งต้องถอยออกมาเพื่อมองทุกอย่างให้ชัดเจน “ฉันว่าคุณอย่ารอดีกว่าค่ะ ฉันยังไม่พร้อมจะเปิดโอกาสให้ใครในตอนนี้” “ผมหาโอกาสของผมเองได้”

เพราะพ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่ 'เมษารินทร์' ยังเด็ก ทำให้เธอไม่เคยมีโอกาสได้เจอหน้าพ่อ ครั้งนี้เธอตั้งใจเดินทางจากเชียงใหม่มาหาพ่อที่กรุงเทพฯ แต่ไม่คาดคิดว่าจะถูกโจรกระชากกระเป๋า หนำซ้ำพวกมันยังพยายามจะฉุดเธอจนต้องเธอวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนมาเจอกับหมา ‘อับโชค’ และเจ้าของหมาอย่าง ‘วรภพ’ อันธพาลที่มีอาชีพเป็นช่างซ่อมรองเท้า ผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอไว้ แม้เขาจะไม่เต็มใจก็ตาม “ฉันไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอทั้งนั้น อีกไม่เกินสิบนาทีข้าวจะมาส่ง กินให้อิ่มแล้วไปซะ” “ไหนๆ นายก็ช่วยฉันมาแล้ว จะช่วยต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง ฉันไม่ได้ขออะไรมากสักหน่อย ขอที่ซุกหัวนอนแค่คืนเดียว ถ้าพรุ่งนี้หาทางติดต่อพ่อได้ฉันก็ไปแล้ว” “ไม่” “หรือนายอยากให้ฉันช่วยอะไร ทำอะไรเพื่อแลกกับที่นอนคืนนี้ นายบอกมาเลย ฉันยินดีจะทำทุกอย่าง” ยอมเป็นตัวแทนของหมาเธอยังยอมทำได้ กับอีแค่ยอมเป็นคนใช้เขาทำไมเธอจะทำไม่ได้ล่ะ “แน่ใจเหรอว่ายินดีทำทุกอย่าง” เขาถามเสียงเข้มพลางยกมือขึ้นกอดอก สายตาที่กำลังประเมินความสามารถของเธอเริ่มทำให้เธอสูญเสียความมั่นใจ ทบทวนคำพูดของตัวเองอีกรอบแล้วรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอก “อย่าบอกนะว่านายต้องการ...” เขายืนจ้องเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ คือกำลังพิจารณารูปร่างของเธออยู่ใช่ไหม “นี่นาย...” “เพ้อเจ้อ” เสียงทุ้มๆ กับเสียงถอนหายใจของเขาทำใบเธอหน้าแตกละเอียด จากที่ร้อนวูบอยู่เมื่อครู่กลายเป็นชาดิกในทันที ในหูได้ยินเสียงดังเพล้ง! “ถ้าอย่างนั้นนายจะให้ฉันทำอะไร” เธอถามตะกุกตะกักอย่างไม่ไว้ใจ มองดูโดยรอบแล้ว บ้านหลังนี้ไม่น่ามีงานอะไรที่เธอถนัดแน่ๆ และสายตาของเขาในตอนนี้ก็ดูเจ้าเล่ห์เสียจนเธอเริ่มกลัว เมษารินทร์นึกอยากจะตีปากตัวเองเสียจริง เมื่อครู่นี้พูดพล่ามไปตั้งมากมายจนแม้แต่ตัวเองก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกไปบ้าง “เอายัง” “เอาอะไร” “หึ!” หึคืออะไร ยิ้มมุมปากแบบนั้นทำไมก่อนนน!!! ​

เด็กบ้าอะไร ยิ่งเลี้ยงยิ่งเสียคน! . เพราะพ่อของเธอถูกกล่าวหาว่าทุจริต จึงฝากให้เขาช่วยเธอดูแลเธอในระหว่างที่กำลังหาหลักฐานมาพิสูจน์ตัวเอง โดยย้ำนักย้ำหนากับเขาว่า... “ถ้าคุณอยากจะกำราบยัยพลอยให้อยู่หมัด คุณต้องกล้าที่จะตัดสินใจให้เร็วกว่าเธอ ให้เด็ดขาดกว่าผม” “หมายความว่ายังไงเหรอครับ” “หมายความว่าต้องทำทุกอย่างครั้งเดียวให้จบ ไม่อย่างนั้นเธอจะจับได้ แล้ววิธีเดิมของคุณจะไม่มีทางใช้ได้ผลกับเธออีก” “ครับ ผมเข้าใจแล้ว” “ฝากด้วยนะครับ อย่าลืมว่าครั้งเดียวต้องเอาให้อยู่ ไม่อย่างนั้นคุณปวดหัวแน่นอน มองผมเอาไว้เป็นตัวอย่าง” . เขาตกปากรับคำและทำตามคำแนะนำของพ่อเธอทุกอย่าง แต่ทำไมยิ่งพยายามดูแลเธอให้ดีเท่าไร กลับยิ่งรู้สึกว่ากำลังทำให้เธอเสียคน

ถ้ารู้ว่าช่วยเอาไว้แล้วจะมาวางอำนาจใส่กันทีหลังแบบนี้ ต่อไปนี้ยาหยีจะไม่เห็นแก่คนหล่อหน้าไหนอีกแล้วทั้งนั้น!!! . ยาหยีที่กำลังจะเดินทางไปสอบสัมภาษณ์งาน ตัดสินใจหยิบยื่นความช่วยเหลือให้กับผู้ชายคนหนึ่งจากเหตุการณ์ที่เขาโดนขโมยกระเป๋าสตางค์ เหตุผลที่เธอทำลงไปทั้งหมดไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนดีแต่เพราะเขาเป็นคนหล่อ ซึ่งสุดท้ายแล้วความดีของเธอก็ทำให้เธอไปถึงบริษัทที่ต้องสอบสัมภาษณ์งานสาย แต่โบราณว่าคนทำความดีย่อมได้ดี ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ดังนั้นในความโชคร้ายก็น่าจะยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เพราะที่สุดแล้วพรหมลิขิตก็ทำให้เธอมีโอกาสได้เจอกับเขาคนหล่อที่เธอช่วยเหลือเอาไว้เมื่อเช้านี้อีกครั้งในห้องสัมภัษณ์ และเธอก็เพิ่งจะมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นถึงลูกชายของเจ้าของบริษัทแห่งนี้ “คุณรู้จักผมด้วยเหรอ” แต่นั่นคือคำถามที่เขาเอ่ยถามเธอ แถมยังมองเธอด้วยสายตาเย็นชาและห่างเหิน “มะ ไม่รู้จักค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันจำคนผิด” ในเมื่อเขาทำเหมือนไม่รู้จักเธอ ไม่เคยเจอเธอมาก่อน แล้วเธอจะทำอะไรได้นอกจากก่นด่าและสาปแช่งเขาในใจ ก็ถ้ารู้ว่าช่วยเอาไว้แล้วจะมาวางอำนาจใส่กันทีหลังแบบนี้ ต่อไปนี้ยาหยีจะไม่เห็นแก่คนหล่อหน้าไหนอีกแล้วทั้งนั้น!!!

เมื่อ ‘พาขวัญ’ ต้องมารับบทเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้กับ ‘ศรุตม์’ เธอจึงได้เห็นความรักในรูปแบบที่ต่างฝ่ายต่างทุ่ม แต่เป็นฝ่ายหนึ่งทุ่มเท อีกฝ่ายหนึ่งทุ่มทิ้ง “ครับ แต่ก็อย่างที่บอกว่าทำทุกอย่างมาเจ็ดปี มือก็ยังไม่ได้จับ” นานวันเข้าเธอจึงเริ่มรู้สึกว่าอยากมีโอกาสได้สัมผัสความรักบ้าง โดยไม่สนว่ามันจะอยู่ในรูปแบบไหน จึงตัดสินใจเก็บเศษชิ้นส่วนของความรู้สึกที่เคยถูกทุ่มทิ้งจนแหลกละเอียดขึ้นมาถือเอาไว้ แม้จะรู้ดีว่ามันจะบาดมือ และไม่มีวันที่เธอได้เป็นเจ้าของความรู้สึกนั้นอย่างแท้จริง “ถ้าสมมติว่าครั้งนี้พี่แป้งเขาปฏิเสธพี่อีก พี่จะเปลี่ยนใจมาจีบขวัญไหมคะ” หลังจากที่เธอเก็บมันมาดูแลรักษาอย่างดีได้ไม่นาน สิ่งที่เธอคิดเอาไว้ก็เกิดขึ้น เมื่อวันดีคืนดีคนที่เป็นคนทุ่มมันทิ้งก็เดินย้อนกลับมา เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าควรจะรักษามันเอาไว้ “มันช้าไปไหมถ้าฉันอยากจะบอกนายว่า...ฉันชอบนาย” “ฉัน...” “คบกันนะตาร์” ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาที่เกิดขึ้นไปแล้วจึงจำเป็นจะต้องถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้รอยร้าวระหว่างเขากับใครอีกคน แต่จะซ่อนอย่างไรให้มิด เมื่อยิ่งซ่อน ยิ่งรู้สึก...

'พิมพ์พัชร' รู้ตัวว่าหลงรักเขามาเนิ่นนาน แต่ไม่กล้าพอจะก้าวข้ามความเป็น 'เพื่อนน้องสาว' ของเขาออกไป เพียงเพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้เข้าอีก . ในขณะที่ 'เพียงคุณ' ไม่เคยรู้ตัวว่าทุกความดูแลเอาใจใส่ที่เขามอบให้เธอ มันล้ำเส้นความเป็น 'พี่ชายเพื่อน' ไปตั้งนานแล้ว . "ถ้าเฮียไม่มีใจ ก็อย่ามาทำให้พิมพ์คิดไปเอง" นัยน์ตาของพิมพ์พัชรแดงก่ำและสั่นระริก ในขณะที่เพียงคุณรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนไปในทันที “พิมพ์เมารึเปล่า” “เหอะ!” พิมพ์พัชรแค่นหัวเราะ ใบหน้าร้อนวูบไปหมด เหยียดยิ้มอีกครั้งอย่างรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน จำต้องตัดสินใจเดินหนีเพราะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอาย แต่เขากลับวิ่งมาขวางทางไว้ “เฮียกลับไปเถอะค่ะ พิมพ์ก็แค่เมาน่ะ” “เฮียไปส่งที่ห้องก็แล้วกัน” “ไม่ต้อง! ปล่อยพิมพ์นะ” “เด็กโง่เอ๊ย” “พิมพ์บอกให้ปล่อย!” พิมพ์พัชรโวยวายไม่หยุด ทั้งที่ก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้กอดแน่นมาก แต่ดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับอ้อมกอดของเขา แพ้ให้กับฝ่ามือที่ลูบหัวเธอซ้ำๆ ไม่หยุด “ไม่มีพี่ชายเพื่อนที่ไหนเขาลูบหัวเพื่อนน้องสาวกันหรอกนะเฮีย” เสียงสะอื้นของเธอฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่เพียงคุณกลับเข้าใจได้โดยง่าย “ไม่มีพี่ชายเพื่อนที่ไหนตามรับตามส่งเพื่อนของน้องสาวแบบที่เฮียทำหรอกค่ะ แค่พี่ที่ไหนจะมาตามเป็นห่วงเป็นใย คอยโทรถามว่าอยู่ที่ไหน กินข้าวหรือยัง กลับถึงห้องหรือยัง ไม่มีพี่ที่ไหนเขาทำกันนะเฮีย” “แล้วต้องเป็นอะไรกันถึงทำแบบนั้นได้” เพียงคุณถามเบาๆ แต่คนในอ้อมแขนกลับสะอื้นหนักขึ้นกว่าเดิมจนเขาต้องดันตัวเธอออก ไม่เคยเห็นเธอร้องไห้หนักหนาอย่างนี้มาก่อน "เฮียอยากทำแบบนั้นต่อไป พิมพ์ให้เฮียเป็นอะไร ถ้าไม่ใช่แค่พี่ชายเพื่อน" “เฮีย” “อ้าว สรุปให้เป็นเฮียเหมือนเดิมเหรอ”

เพราะ 'นรินดา' รู้ว่า 'ข้ามภพ' คือผู้ชายที่ 'ธิชา' แอบรักและต้องการจะได้ครอบครอง ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะแย่งเขามาครอบครองเอาไว้เสียก่อน ส่วนอีกฝ่าย ถ้าอยากได้เขามากนัก ก็เป็นเมียน้อยไปสิ! --- “คุณภพไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอคะ” “พูดกับว่าที่สามีให้เพราะๆ หน่อย ต่อหน้าคุณตาผมเห็นคุณออเซาะเก่งจะตาย ทำไมตอนอยู่กันสองคนถึงได้ทำเสียงแข็ง” "คุณภพ!" “ถ้าเรียกพี่ภพไม่ถนัด ก็เรียกผมว่าคุณสามีขาก็ได้ ไหนๆ คุณก็อยากได้ผมเป็นสามีจนตัวสั่นอยู่แล้ว” นรินดากัดฟันกรอด แต่ไม่ทันจะได้พูด โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้นมาอีกรอบเพราะรอบแรกสัญญาณถูกตัดไปแล้ว หันไปมองบนหน้าจอก็ยังเป็นชื่อของธิชาอยู่ดี “ค่ะ ฉันอยากได้คุณจนตัวสั่น แต่คงไม่น่าเท่ายัยธิชาหรอกมั้งคะ รู้ทั้งรู้ว่าคุณเป็นของฉันก็ยังชอบมาลักกินขโมยกิน” เอี๊ยดดด! ข้ามภพสลับปลายเท้าไปแตะที่เบรกพร้อมกับหักพวงมาลัยรถจอดข้างทางในทันที นรินดาถือโอกาสนั้นปลดล็อกแล้วเปิดประตูก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถด้วยความรวดเร็ว “ถ้าคุณมีนัดก็ไปเถอะค่ะ ฉันกลับเองได้ รับรองว่าไม่ฟ้องคุณตาหรือคุณลุงให้คุณเดือดร้อนแน่นอน จะไปกระชับมิตรกันที่ไหนก็เชิญ” ปัง! “นริน นรินดา!”

เมื่อ 'ณาลัลน์' ตกหลุมรักเสือ เธอจึงแกล้งเป็นเหยื่อ เพื่อให้เสือตายใจ... --- 'ณาลัลน์' ตกหลุมรัก 'จากัวร์' พี่ชายข้างบ้านมาตั้งแต่เด็กๆ และใฝ่ฝันว่าอยากจะได้แต่งงานกับเขา แต่เขากลับมองเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวมาตลอด --- 'ศิลา' หรือ 'จากัวร์' พี่ชายที่ไม่เคยคิดอยากจะก้าวข้ามสถานะพี่ชายออกไป เพียงเพราะคิดว่าเธอ 'ไม่เด็ด' พอ แต่วันหนึ่งเมื่อเขารู้ว่าของหวานที่เห็นอยู่ในจานพร้อมเสิร์ฟ แท้จริงแล้วแอบซ่อนความเผ็ดที่เขาปรารถนาเอาไว้ เขาจึงต้องรับบทพี่ชายจอมดุ เพียงเพื่อจะเก็บเธอไว้กินคนเดียว --- “พี่หวงน้องลัลน์ค่ะ” ณาลัลน์ถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อได้ยิน ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยว่าได้ยินเขาพูดคำนั้นออกมาจริงๆ เหมือนเธอกำลังฝันไป “พี่ดูออกว่าเขาคนนั้นชอบน้องลัลน์ ไม่ใช่แค่ในฐานะของรุ่นน้อง แต่ชอบในแบบชู้สาว” “เอ่อ ละ แล้วยังไงคะ” เธอถามตะกุกตะกัก แต่กลับทำให้ศิลาหน้าชาไปครึ่งซีก “พี่ไม่อยากให้ใครมาจีบน้องสาวพี่ ถ้าจะจีบ ต้องผ่านพี่ก่อน” เขากินอะไรผิดมา หรือว่าถูกใครบังคับมารึเปล่านะ...

มันจะดีแค่ไหนถ้าเราสามารถเลือกคู่เดทได้เพียงแค่เปิดแอปฯ สามารถค้นหาเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนดูหนัง เพื่อนออกงานเลี้ยง แล้วเลือกสเปคได้ทุกอย่างตามที่เราต้องการโดยใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที และที่สำคัญก็คือเราไม่ต้องมาเสียเวลาจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเวลาที่เดทครั้งนั้นๆ ต้องจบลง ‘Me date’... แอปพลิเคชันนัดเดทที่จะทำให้เดทของคุณกลายเป็นเรื่องง่าย...

เพราะโดนเททำให้ฉันหน้ามืดดื่มจนเมา และก็เพราะความเมาทำให้ฉันหลงเปย์ผู้ชายมาดามอก แต่สุดท้ายได้ผู้ชายที่ฉันเปย์มาดันกลายเป็น ‘มังกร’ เอ่อ ฉันหมายถึงมังกรที่เป็นคนน่ะนะ แต่มังกรที่ว่าไม่ใช่แค่คนธรรมดาๆ น่ะสิ เพราะหมอนี่มันชั่วแห่งปี 2024!!! “ขึ้นเตียงกับฉันสักสองยกแล้วแยกกัน” ประโยคแรกก็ทำเอาหน้าชา “ถึงเวลาสดแล้วอย่าโวยก็แล้วกัน” ประโยคต่อมาเริ่มใจสั่น “ไปครางต่อที่ห้องกันเถอะ” ปั๊ดโธ่ว้อย! ใครก็ได้บอกฉันที ‘เพิร์ล’ คนนี้ต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากความอัปยศครั้งนี้ไปได้!

ใครจะไปคิดว่าแค่ไม่ได้นอนเพราะมัวแต่ดูซีรีส์ทั้งคืนจะทำให้ฉัน ‘ซารัง’ มีอาการหน้ามืดจนเกือบเป็นลมในห้องสอบจนต้องถูกนำตัวส่งห้องพยาบาล เป็นเหตุให้ได้พบกับ ‘รุ่นพี่จุนแจ’ ผู้ชายที่เข้ามาทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปตลอดกาล ... “รุ่นพี่จะเซ็ตซีโร่ฉันอีกแล้วเหรอคะ” ฉันถามโง่ๆ ออกไปเพราะนาทีนี้มันคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ รุ่นพี่จุนแจส่ายหัวปฏิเสธ เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง โน้มใบหน้าลงมาแล้วใช้สายตาคู่นั้นสะกดฉันเอาไว้อย่างที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมร่างกายของฉันมันถึงเชื่อฟังเขาไปเสียหมด “เปล่า วิธีนั้นเคยลองแล้วแต่มันไม่ได้ผล” “แล้วรุ่นพี่จะทำอะไรคะ” “ฉันกำลังจะปลุกสัญชาติญาณของเธอให้มันตื่นขึ้นมา” …

คนนึงพยายามเตือนสติฉันด้วยเหตุผล แต่อีกคนกลับบอกให้ฉันเชื่อฟังเสียงของหัวใจของตัวเอง ผลที่ได้คือการพ่ายแพ้ต่อทุกสิ่ง และกลายเป็นคนทรยศกับทั้งคู่ โดยไม่ต้องสงสัย... --- \'ไม้เอก\' "ผมปล่อยมือออกจากผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงแล้วดึงมือกลับออกมาโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้ความหวังดีของผมถูกซ่อนเอาไว้อย่างนั้นต่อไป เพราะรู้ดีว่าตอนนี้มันไม่ได้มีประโยชน์อะไร...ถ้าคนรับไม่ต้องการ --- \'ไม้โท\' "หวานต้องการผม เธอต้องการความรัก ไม่ใช่แค่สายลมที่หวังดีอย่างพี่" --- \'หวาน\' "คนหนึ่งพยายามเตือนสติฉันด้วยเหตุผล แต่อีกคนกลับพยายามสั่งให้ฉันใช้หัวใจนำทาง ผลที่ได้คือการพ่ายแพ้ต่อทุกสิ่งและกลายเป็นคนทรยศกับทั้งคุ่โดยไม่ต้องสงสัย"

เพราะความจำเป็นทำให้ผม ‘คิมยองวอน’ ต้องบากหน้ากลับมาหาเขา ‘ฮันชินซอง’ อีกครั้ง หลังจากที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาไปเมื่อ 9 ปีก่อน โดยให้เหตุผลกับเขาว่า “ผมต้องการเป็นของพี่...อย่างลึกซึ้ง” --- ‘คิมยองวอน’ "พี่อยากจะได้อะไรจากผมกันแน่” ยองวอนถามเสียงสั่น นึกสงสัยว่าในสายตาของอีกฝ่าย มองเห็นเขาเป็นตัวอะไรกันแน่" --- ‘ฮันชินซอง’ “ฉันอยากได้ความรู้สึกและศักดิ์ศรีของนาย ส่วนหัวใจของนาย...ฉันไม่ต้องการเพราะรู้ว่าคนอย่างนาย...ไม่มี”

เรื่องราวของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อผมได้พบกับมนุษย์เพศผู้ที่พยายามยัดเยียดความเป็นเพื่อนให้กับผมตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน และหลังจากนั้นชีวิตของผมก็ไม่ได้พบเจอกับความสงบสุขอีกเลย... “ติณ!” “อะไรของมึงอีกล่ะ ไม่มีเรียนแล้ว มึงจะไปตายที่ไหนก็ไปสิ” ไอ้ติณย้อนผมพลางสีหน้าหงุดหงิดใส่ ผมสิที่ต้องเป็นคนหงุดหงิด มันจะมาหงุดหงิดอะไรในเมื่อมันนั่นและที่เป็นต้นเหตุี่ทำให้ผมต้องโดนไล่ออกจากห้องเรียน ทั้งๆ รีบมาจนเกือบเช็คชื่อไม่ทัน แต่ไหงพอทันเวลาและทุกอย่างน่าจะไปได้ดี ผมกลับต้องมาถูกอาจารย์ไล่ตะเพิดออกจากห้องเรียนล่ะ “นายตั้งใจจะทำให้เราโดนไล่ออกมาจากห้องงั้นเหรอ” “ก็เออดิ สมองมึงนี่รอยหยักน้อยหรือไงถึงได้ฉลาดช้านัก” “แต่เราตั้งใจมาเรียนหนังสือนะ” “เรียนมาครึ่งชีวิตแล้ว มึงไม่เบื่อบ้างรึไง” ฟังมันย้อนถามผมสิ ผมว่าแล้วเชียวว่าทำไมมันถึงได้สะกิดผมนักทั้งๆ ที่มันน่าจะเงียบปากไปได้ที่รู้ว่าอาจารย์มองแล้ว ที่แท้มันก็ตั้งใจจะให้อาจารย์ไล่ออกมานี่เอง “มองหน้านี่หิวตีนรึไง หรืออยากจะลองกิน” “นายคงกินบ่อยสินะ สมองนายถึงได้มีแต่เรื่องตีนๆ” “ไอ้เหี้ยคิม” ไอ้ติณคะตอกเรียกผมเสียงดังแถมยังเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมเข้าหาตัวแล้วง้างหมัดขึ้นกลางอากาศทำท่าเหมือนอยากจะชกปากผมเสียเต็มประดา ซึ่งเมื่อเห็นแบบนั้นผมก็รีบหลับตาปี๋ เห็นหมัดเต็มตาแบบนี้ใครบ้างล่ะจะไม่กลัว แต่ว่าผมโกรธนี่นา มันไม่อยากเรียนแต่ดันทำให้ผมเดือดร้อนไปด้วย “ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ปากดีมากคราวหน้าได้แดกตีนสมใจแน่” ไอ้ติณขู่ผมเสียงเข้มก่อนที่มันจะผลักหน้าอกผมออกมาแรงๆ แล้วหุนหันพลันแล่นเดินออกไปโดยไม่สนใจผมที่ต้องซวยเพราะมันเลยสักนิด โธ่ว้อยยย! ผมมาเพื่อเช็คชื่อแล้วก็โดนไล่ออกจากห้องสินะ ช่างเป็นการเริ่มต้นปีการศึกษาที่แสนพิเศษจริงๆ

คนอย่างผมถูกโยนนน ทิ้งขว้างงง... ผม \'เลโก้\' ใช่ครับ ผมถูกทิ้ง และคนที่ทิ้งผมไปก็คือแม่แท้ๆ ของผมเอง เรื่องมันอาจฟังดูเศร้าใช่มั้ยครับ แต่ไม่หรอก เพราะผมมี \'พี่อาทิตย์\' ผู้ชายที่เป็นทุกอย่างของผม จุดเริ่มต้นเรื่องราวของผมมันมีที่มาตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน พ่อกับแม่ของผมเลิกกัน แม่เอาผมมาฝากเพื่อนของแม่เอาไว้แล้วรับปากว่าจะรีบกลับมารับผม แล้วก็หายไปเลยห้าปีเต็มๆ นับจากวันนั้น ผมก็เลยต้องอาศัยอยู่กับพี่อาทิตย์ ซึ่งเขาก็ดูแลผมอย่างดีมาโดยตลอด แต่ผมก็ขยันสร้างปัญหาให้เขาไม่เว้นแต่ละวัน จนตอนนี้ผมเรียนมหา’ลัยปีสามแล้ว แต่ก็ยังยืนหนึ่งเรื่องการทำตัวเป้นภาระของเขาเพราะผลการสอบของผมนั้นไม่ผ่านเกณฑ์ หรือพูดง่ายๆ ก็คือสอบตก ใช่ครับ ผมสอบตก มันอาจฟังดูประหลาดเพราะผมเป็น \'นักศึกษา\' ถ้าเป็นนักศึกษาทั่วไปคงไม่มีใครเขาไม่มีปัญหาแบบผมกันหรอก หากสอบตกก็แค่ลงทะเบียนเรียนใหม่ ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ นั่นเพราะพวกเขาสามารถแก้ปัญหาหรือตัดสินชีวิตของตัวเองได้ แต่ไม่ใช่ผม เพราะผู้ปกครองของผมได้ทำข้อตกลงพิเศษที่เรียกได้ว่าไหว้วานจนแทบจะกราบอาจารย์ที่ปรึกษาของผม (เป็นกรณีพิเศษ) กันเลยทีเดียว และข้อตกลงที่ว่าก็คือทุกอย่างในชีวิตภายในรั้วมหา’ลัยของผมจะต้องถูกรายงานให้ผู้ปกครองของผมทราบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของผลการเรียนหรือว่าเรื่องของพฤติกรรม ผมไม่อายที่จะบอกว่าผมสามารถเข้ามาเรียนในมหา’ลัยนี้ได้ก็เพราะเส้นสายของพี่อาทิตย์ ซึ่งก่อนหน้านี้กว่าผมจะเรียนจบระดับมัธยมมาได้ผมต้องย้ายโรงเรียนถึงสามโรงเรียน แถมพอเข้ามาเรียนที่นี่ได้ ผมก็ยังโดนทัณฑ์บนมาแล้วติดกันสามครั้งในเทอมก่อน และทั้งหมดที่ผมอธิบายมานั้น ก็คือจุดเริ่มต้นของการเป็นเด็กที่ถูก (ผู้) ปกครองดูแลในระบบพิเศษแบบผม...

เมื่อถ่านไฟแค้นในอดีตไม่เคยมอดสนิท และพร้อมที่จะกลับมาแผดเผาทุกหัวใจให้มอดไหม้ พวกเขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องหัวใจสำคัญของตัวเอง...แบล็กสกอร์เปี้ยน โอยามะ : ทางเดียวที่ผมจะสามารถปกป้องเธอได้...คือการปล่อยเธอไป ฮานะ : มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันจำทุกอย่างได้ แต่ไม่มีเขา ---------- คิราวะ : ไม่ว่าวันนั้นๆ เธอจะเจอเรื่องร้ายๆ อะไรมา ผมอยากให้เธอทิ้งทุกอย่างที่มันทำให้เธอไม่สบายใจเอาไว้ที่ด้านนอกประตู ภายในห้องนี้เธอจะเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ชื่อริโกะ อยู่กับสามีอย่างผมที่ชื่อคิราวะ ริโกะ : ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันขอแค่เขาพูดความจริง เพราะถ้าหากว่าฉันต้องมารู้ทีหลัง ต่อให้เรื่องจะจบลงยังไง ฉันก็คงไม่สามารถเชื่อใจเขาได้เหมือนเดิมอีก ---------- ไดสึเกะ : เธอไม่ผิดที่เป็นคนร้ายกาจ เพราะเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้น...คือผมเอง นามิ : สิ่งที่ไดสึเกะมีคืออดีต อดีตที่ฝังอยู่ในความรู้สึกของเขา ซึ่งอดีตของเขา...คือเธอ

จุดเริ่มต้นของฉันคือการถูกพ่อกับแม่พามาขายให้กับมาเฟีย นั่นทำให้ฉันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของแบล็กสกอร์เปี้ยน ข้อตกลงที่ระบุเอาไว้ชัดเจนในสัญญาก็คือการที่ฉันห้ามพบเจอและติดต่อกับพ่อและแม่แท้ๆ ของฉันอีกตลอดชีวิต แต่มาวันนี้ฉันกลับได้รับข่าวร้ายว่าแม่ของฉันป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย นั่นทำให้ฉันตัดสินใจจะละเมิดข้อตกลงทั้งหมดที่ถูกระบุเอาไว้ในสัญญา แต่ท้ายที่สุดแล้ว การแอบกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง กลับทำให้ฉันต้องเผชิญกับชะตากรรมที่แสนจะเลวร้าย เมื่อสถานการณ์บีบบังคับให้ฉันถูกพาตัวกลับมาที่แบล็กซิโน หนำซ้ำยังต้องกลายเป็นสินค้าของแบล็กสกอร์เปี้ยนซะเอง!!! “ตามคนของฉันไป เขาจะแนะนำเธอเองว่าต้องทำอะไรบ้าง” “ค่ะ” “พาไปที่ห้องพักสินค้า ให้คนไปตรวจร่างกายให้เรียบร้อยก่อนห้าโมง เตรียมตัวให้เรียบร้อยแล้วหนึ่งทุ่มพาขึ้นไปที่ห้องพัก คุณคิราวะจะมาถึงตอนสองทุ่ม” แต่แล้วชื่อที่ได้ยินก็ทำให้สองขาของฉันที่กำลังจะก้าวออกไปก็ต้องชะงักงัน “ลูกค้าชะ ชื่ออะไรนะ” ฉันถามออกไปเสียงดังด้วยความตกใจ สายตาจ้องมองโทชิอย่างรอคอยคำตอบ ไม่จริง ต้องไม่ใช่เขาสิ! “คุณคิราวะ บอดี้การ์ดมือหนึ่งของคุณโอยามะ” ฆ่าฉันเถอะ!

เมื่อ 'นามิ' ถูกบังคับให้ต้องแต่งงานกับผู้ชายสารเลวอย่าง 'ไดสึเกะ' เพื่อเป็นการแสดงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่พี่ชายของเธอทำเอาไว้ก่อนจะยิงตัวตาย ทางเลือกของเธอจึงมีแค่การ...ต้องหนีเท่านั้น! ฉันชื่อ ‘นามิ’ เป็นรองประธานของลุ่มเสือขาว เพิ่งจะสูญเสียพี่โยชิดะ พี่ชายต่างแม่ไปเมื่อไม่กี่วันก่อน สาเหตุการตายของพี่โยชิดะก็คือการยิงตัวตาย เพราะเขาไม่ยอมก้มหัวให้กับพวกแบล็กสกอร์เปี้ยน การจากไปของเขาทำให้ฉันต้องขึ้นเป็นผู้นำของกลุ่มเสือขาวไปในทันที แต่นั่นก็แปลว่าฉันจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อเหตุการณ์ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นระหว่างเสือขาวและแบล็กสกอร์เปี้ยนด้วย ซึ่งถ้ามีทางเลือกอื่น ฉันก็ยินดีจะรับผิดชอบ แต่มันต้องไม่ใช่วิธีที่โอยามะ ประธานของแบล็กสกอร์เปี้ยนในตอนนี้ต้องการสิ! “ฉันจะให้เธอแต่งงานกับไดสึเกะ!” “ฆ่าฉันเถอะโอยามะ” ฉันตัดสินใจแล้วพูดออกไปอย่างเด็ดขาด เพราะถ้าจะให้ฉันเลือกระหว่างความตายกับการต้องแต่งงานกับผู้ชายสารเลวอย่าง ‘ไดสึเกะ’ ฉันเลือกอย่างแรกอย่างไม่มีเงื่อนไข “ฉันบอกให้นายฆ่าฉันซะ!” “อย่าเรียกร้องอะไรในสิ่งที่ฉันไม่มีให้ และถ้าฉันไม่อนุญาต ก็แปลว่าเธอตายไม่ได้” “ไอ้...อื้อออ” เป็นอีกครั้งที่เสียงของฉันหายไปเพราะฝ่ามือหนาของคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงของฉันตลอดเวลา แต่ในขณะที่ฉันกำลังดิ้นพล่าน ไอ้สารเลวไดสึเกะกลับยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะพยายามพูดอะไรสักคำ “นายจะเอายังไงไดสึเกะ” “แล้วฉันมีทางเลือกรึไง” “ไม่!!!!” ฉันพยายามร้องบอก “เตรียมตัวให้พร้อมล่ะนามิ แบล็กสกอร์เปี้ยนกับเสือขาว...จะรวมกันเป็นหนึ่ง”

เมื่อฉัน ‘ฮานะ’ ตกลงร่วมมือกับเพื่อนรัก เข้าไปขโมยของสำคัญ ของผู้ชายที่มีอิทธิพลที่สุดอย่าง ‘โอยามะ’ แล้วโชคร้ายถูกเขาจับได้ ทางเลือกของฉันจึงมีแค่สองทาง นั่นคือ เป็นสินค้าของแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ แล้วรอวันถูกประมูล หรือ ยอมเป็นสินค้าของเขาเพียงคนเดียว แต่ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขสามข้อ ข้อแรก ถ้าเขาต้องการ ห้ามปฏิเสธทุกครั้ง ทุกเวลา ทุกสถานที่ ข้อสอง ต้องซื่อสัตย์ ระหว่างที่เป็นสินค้าของเขา ห้ามมีสัมพันธ์กับคนอื่นเด็ดขาด จนกว่าเขาจะเป็นฝ่ายยกเลิกข้อเงื่อนไข และข้อสาม ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ! .......... “ฉันขอถามได้มั้ย” “ว่ามา” “ฉันควรหรือไม่ควรรู้สึกอะไรกับนาย” ฉันถามออกไปเมื่อนึกทบทวนไปถึงสิ่งที่โอยามะเพิ่งพูดจบ คิดไม่ออกจริงๆ ว่าฉันต้องรู้สึกอะไรกับเขา เขาถึงต้องห้ามไม่ให้แสดงความเป็นเจ้าของ “เชื่อฟังคำสั่งฉัน นั่นคือสิ่งที่ควรทำ” “แล้วอะไรที่ไม่ควร” “รักฉัน” โอยามะตอบเสียงเรียบ “ไม่ได้ห้าม แต่ไม่ควร”