หนึ่งคนชอบท่องไปในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแล้วบันทึกภาพความทรงจำที่สวยงามเหล่านั้นเอาไว้ หนึ่งคนชอบจินตนาการวาดฝันถึงสถานที่และผู้คนที่ไม่เคยพานพบ เพื่อนำมาร้อยเรียงเป็นเรื่องราวลงในนิยายรัก หากลองให้นักคณิตศาสตร์ที่เก่งที่สุดในโลกลองคำนวณดูแล้ว การที่ทั้งสองคนจะมาพบเจอย่อมมีผลลัพธ์เท่ากับศูนย์ แต่หากพูดถึงเรื่องโชคชะตาและพรหมลิขิต ถ้าหากว่าทั้งสองเป็นเนื้อคู่ ต่อให้ดวงอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก และกระต่ายที่อาศัยอยู่ในดวงจันทร์จะหายไป ยังไงเสีย คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก ดวงอาทิตย์ส่องแสงตอนกลางวัน ดวงจันทร์เต็มดวงก็ให้แสงสว่างไม่แพ้กันในเวลากลางคืน ดวงจันทร์เป็นดาวดวงใหญ่ที่สุด และสว่างที่สุดในท้องฟ้าเวลากลางคืน แต่แสงที่ส่องนั้นมิได้เปล่งออกมาจากดวงจันทร์เอง ดวงจันทร์เมื่อได้รับแสงจากดวงอาทิตย์ก็จะสะท้อนแสงนั้นออกมา เปรียบเสมือนว่าดวงจันทร์มีเพื่อนที่คอยส่งแสงสว่างมาให้ จากนั้นดวงจันทร์ก็ส่องแสงนั้นให้หมู่มวลมนุษยชาติได้ยล โลกและดวงจันทร์ต่างก็หมุนรอบซึ่งกันและกัน ในขณะเดียวกันทั้งโลกและดวงจันทร์ก็หมุนรอบดวงอาทิตย์ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ความรักเป็นสัจนิรันดร์

เพี๊ยะ! "โอ๊ย ชอบใช้กำลังก็ไม่บอก จะได้จัดหนักๆ ให้ตั้งแต่เมื่อคืน" "สารเลว" ร่างสูงกว่าที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อนไม่ต่างกันลูบใบหน้าตัวเองป้อย ๆ ตัวเล็กแบบนี้แต่เรี่ยวแรงมหาศาล ตบหน้าเขาทีเดียวเล่นเอาหน้าชาไปข้างหนึ่ง แรงเยอะจริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ เมื่อลงมือตบและด่าเขาเสร็จร่างเล็กเปลือยเปล่าก็ก้มลงเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ทีละชิ้นทันที โชคยังดีที่มันไม่ขาดรุ่งริ่งเหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้ในตอนแรก ชั้นในถูกสวมใส่ทีละชิ้นอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่สนใจสายตาคนมองเลยสักนิดเดียว "เหมือนไปฟัดกับหมามา" 'นั่นปากเหรอ' "ปากหมา!" คนที่ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยที่เกิดจากบทรักร้อนแรงเร่าร้อนเมื่อคืนหันมาตวาดแหวใส่คนที่ยืนทำหน้าตาท่าทางไม่ยี่หระอยู่ปลายเตียงฝั่งตรงข้าม เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเจ้าสาวเองก็จำไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่าเธอมาดื่มฉลองกับเพื่อนในคืนวันศุกร์ตามประสาสาวโสดเพียงเท่านั้น หลังจากรู้ตัวว่าดื่มจนจวนเจียนจะไม่ไหว สมองเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ กับไอ้คนร่างกายประหลาดแถมยังปากหมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร แถมดูสภาพเธอสภาพเขา และสภาพของเตียงนอนที่ยับย่นไม่ต่างกันแล้วเจ้าสาวก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอถูกกระชากความบริสุทธิ์ไปเสียแล้ว คนที่ถูกตราหน้าว่าร่างกายประหลาดเพ่งพิศดวงหน้าสวยหวานราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง สาวขี้เมาในชุดเดรสสีเข้มที่เจอเขาตรงหน้าห้องน้ำเมื่อคืนแล้วขอมากับเขากำลังด่าเขาอยู่งั้นหรือ

"ไงแก" "เบื่อ" เฟิร์น หญิงสาวร่างเล็กผมสั้นประบ่าหน้าตาจิ้มลิ้มกรอกเสียงไปตามสายด้วยความงัวเงีย เมื่อดวงตาเรียวเล็กที่ลืมขึ้นได้เพียงครึ่งเดียวมองเห็นว่าผู้ที่ติดต่อเข้ามาเป็นใคร "ตีสามเนี่ยนะ" "คนไทยใครเค้านอน" "งั้นฉันก็ไม่ใช่แล้วหนึ่ง" ปลายสายหัวเราะชอบใจเมื่อได้ยินเพื่อนสาวเอ่ยเช่นนั้น "แกโทร.มาทำไม" "ก็บอกว่าเบื่อไง" "ก็แกเป็นคุณหนูขี้เอาแต่ใจไง" "ไม่อยากเป็นคุณหนูแล้ว" "แล้วคุณดอกเตอร์อยากเป็นอะไรคะ" เพื่อนสาวร่างเล็กกลอกตาไปมาคล้ายกับว่าเบื่อหน่าย แต่ความจริงเฟิร์นไม่ได้คิดแบบนั้น เธอกำลังหาแว่นสายตาอันโปรดอยู่ต่างหาก "แก" "ว่า" เฟิร์นหยิบแว่นมาสวมเมื่อหาเจอในที่สุด "อยากมีผัว" "ห๊ะ!" ร่างเล็กอุทานเสียงหลง เธออุทานเสียงดังมากจริง ๆ ถ้ามีคนผ่านมาได้ยินคงต้องมีการเคาะห้องกันบ้างล่ะ เพราะห้องนอนของเธอไม่ได้เก็บเสียง และเวลาตีสามแบบนี้ก็เงียบสงัด "หมายถึงอยากมีแฟน แหะ ๆ" "คุณแม่ไม่ว่าเหรอ" "แก ชั้นเรียนจนจบดอกเตอร์แล้วนะ แฟนสักคนยังไม่เคยมีเลย" "ก็เลยอยากลองมีงั้นเหรอ" "ถูกต้องแล้ว" เพื่อนเธอมาไม้ไหนกันนะ จู่ ๆ ก็อยากมีแฟน "มาไม้ไหนเนี่ย" "ไม่ไม้ อยากมีจริง ๆ" "แล้วมีคนที่ชอบยัง" "แหะ ไม่มี" ความจริงแล้วเฟิร์นติดต่อกับเพื่อนสนิทคนนี้ตลอดเวลา เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนปริญญาตรีจนถึงปริญญาโท และเฟิร์นก็หยุดแค่นั้น ส่วนเพื่อนสาวนามว่าแพรไหมต่อปริญญาเอก เฟิร์นกลับมาทำงานช่วยพี่สาวที่ไร่ชา ครอบครัวเธอมีไร่ชาและไร่ส้ม รวมถึงรีสอร์ตด้วย เธอเรียนด้านกฎหมายจนถึงปริญญาโทที่ฝรั่งเศส และเพิ่งกลับมาช่วยกิจการของที่บ้านได้สองปีกว่า ๆ น่าตลกที่คนชอบถามว่าเรียนจบมาตั้งสูงทำไมไม่ไปสอบเพื่อเป็นข้าราชการ ครอบครัวเธอออกจะร่ำรวย มีสมบัติมหาศาลที่ต้องดูแล หากจะให้เธอไปเป็นลูกจ้างคนอื่น เธอขอทำงานเป็นลูกจ้างของครอบครัวเธอดีกว่า อย่างน้อย ๆ ก็สบายใจ อยากจะทำเมื่อไหร่ก็ทำ อยากจะพักเมื่อไหร่ก็พัก เรื่องเงินเดือนน่ะเหรอ ครอบครัวเธอกินขาด แล้วถามว่าเรียนมาทำไม ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า พ่อแม่เธอมีเงินส่ง และที่สำคัญ เรียนให้คนไม่ได้ส่งเสียสงสัยเล่น ๆ เฉย ๆ นี่แหละ "มาเที่ยวบ้านชั้นสิ เผื่อหายเบื่อ" "จริงด้วยสิ บ้านแกมีไร่ชานี่" "บรรยากาศดีมากเลยนะ ช่วงนี้ฤดูหนาวด้วย" "ภาคเหนือมีอะไรดี" "พี่ไรเฟิลไงแก"

ถึงจะเรียนครู...แต่พี่ก็รู้วิธีรักษาพยาบาล เรื่องราวความรักของคุณครู และคุณพยาบาล กว่าที่ความรักจะสุกงอม ต้องผ่านสมรภูมิทดสอบมากมาย ...ทำไมผู้หญิงกับผู้หญิงจะรักกัน แต่งงานและอยู่ด้วยกันจนตายไม่ได้ ...เป้าหมายสูงสุดของความรักคืออะไร ความจริงใจ ซื่อสัตย์ หรือเงิน ทุกเพศ ทุกคู่ ล้วนแล้วแต่เป็นคน รักเป็น เจ็บเป็น มีความรู้สึก เหตุใดต้องแบ่งแยก ครอบครัว...คือสมาชิกตั้งแต่สองคนขึ้นไป ไม่ใช่เพียงแค่ ผู้หญิง ผู้ชาย และลูก ความรัก...คือสิ่งที่สวยงามและล้ำค่า ชีวิตที่มีความสุขล้วนดำเนินไปด้วยความรัก ทั้งเป็นฝ่ายรักและผู้ที่ถูกรัก หญิงรักหญิง...บาปหรือ หญิงรักหญิง...ผิดเพศ หญิงรักหญิง...น่ารังเกียจ หญิงรักหญิง...เสียดายของ หญิงรักหญิง...ผิดกฎหมาย? หญิงรักหญิง...พ่อแม่รับไม่ได้ หญิงรักหญิง...เลวยิ่งกว่าหมา ...เปิดใจให้กว้าง เรียนรู้และยอมรับความเท่าเทียม...

ณ ดินแดนที่อาจจะมีเพียงแค่ในนิยายปรัมปรา... หรัญญ์ บุตรีเพียงคนเดียวของพญาครุฑแห่งเมืองครุฑธาเวสี ดวงตาสีนิล กายขาวดังหยวกกล้วย เมื่อเป็นมนุษย์หรัญญ์มีร่างกายปกติเฉกเช่นเดียวกับสตรีทั่วไป แต่เมื่อใดที่แปลงกายเป็นครุฑ หรัญญ์จะมีร่างกายกำยำล่ำสันเฉกเช่นบุรุษ ปีกสีขาวขนาดใหญ่สยายกว้างเต็มแผ่นหลัง กรงเล็บแหลมคมสีทองอร่ามดูน่าเกรงขาม "ผู้ใดเชื่อว่าครุฑกับนาคารักกันไม่ได้ ผู้นั้นงมงายสิ้นดี" อรินดา ธิดาพญานาคราชแห่งเมืองบาดาล เกล็ดสีเขียวมรกตส่องแสงวิบวับระยิบระยับสวยงามยามเมื่ออรินดาแปลงกายเป็นนาค หงอนสีแดงฉานตัดกับมงกุฎสีทองที่คล้องอยู่บนเศียรของนางได้เป็นอย่างดี เมืองบาดาลงดงามและล้ำค่าเกินกว่าที่ใครจะยอมให้อาณาจักรแห่งนี้ล่มสลายได้ แต่ที่สวยและงดงามจนเป็นที่เล่าขาน เห็นจะเป็นธิดาของพญานาคราชที่งดงามเลอค่าหาใครเปรียบ เมื่ออายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ ในวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 อรินดาต้องอภิเษกกับพญาครุฑ เพื่อรักษาเมืองบาดาลไม่ให้ล่มสลาย ตามคำทำนายของโหรหลวงที่ได้ทำนายไว้ในวันที่อรินดามีอายุครบหนึ่งปีบริบูรณ์ "ครุฑกับนาครักกันไม่ได้ ข้าอภิเษกกับท่านเพื่อรักษาเมืองบาดาลของข้าเอาไว้เท่านั้น มิใช่เพราะรัก"