พญ.กนิษฐา   พัฒนหิรัญ ( หมอเกมส์) อายุ32 ปี คุณหมอดีกรีดอกเตอร์ผู้ที่คิดจะปิดตายหัวใจตัวเองเพราะอดีตที่เจ็บปวด พิชญากร   วัชรตระกูล  ( พาย) อายุ27 ปี ดารานักแสดงที่รับบทนางร้ายแค่ในจอ คำโปรย " ถ้าคนเรามัวแต่เอาอดีตมาจองจำตัวเองอยู่ทุกวัน แล้วปัจจุบันกับอนาคตจะมีความสุขได้ยังไงคะพี่หมอ" อดีตไม่ได้ทำร้ายเรา มีแต่เราที่ชอบเอาเรื่องในอดีตมาทำร้ายตัวเองต่างหาก "ยิ้มอะไรคะ?" "ทำไมคะ พี่ยิ้มไม่ได้เหรอ" "ยิ้มได้ค่ะ ก็แค่อยากรู้เฉยๆอะไรกันที่ทำให้พี่เผยรอยยิ้มแบบนี้ออกมาได้" ก็พี่หมอยิ้มทั้งปากและตาเหมือนว่ามีความสุขอะไรอย่างนั้นแหล่ะ ทั้งที่พี่เขาเพิ่งพูดถึงเรื่องความเจ็บปวดในอดีตให้ฟัง "ก็.. พี่มีความสุขก็เลยยิ้ม และสาเหตุที่มาของความสุขก็คือคนที่นั่งคุยอยู่กับพี่ตอนนี้นั่นแหล่ะค่ะ"

คำโปรย "อุ่นมั้ยคะ" น้องเงยหน้ามาถาม "อืม ก็อุ่นกว่าข้างนอกน่ะ แต่พี่ว่ามันก็ยังเย็นกว่าปกติที่เรานอนในห้องแอร์" "อ้อมกอดโยสงสัยแบตเตอรี่จะอ่อนละมั้งคะ ก็เลยทำความร้อนได้ไม่แรงพอ หึๆ อืมแต่มันมีวิธีสร้างความร้อนให้ร่างกายอยู่นะคะ" เจ้าเด็กพูดแล้วก็อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนเป็นพี่อดสงสัยไม่ได้ "ทำยังไงคะ? " โยธกามองหน้าพี่ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูด ไม่ดีๆ เดี๋ยวพี่หาว่าเธอทะลึ่ง ชัชญายิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อเจ้าเด็กมองหน้ากันแล้วก็ก้มกลับเอาหน้าไปมุดซอกคอเธอไม่ยอมพูดอะไร "อะไรคะ มาพูดให้พี่คาใจแล้วก็ไม่เฉลยเนี่ย หืม" "ไม่พูดแล้วค่ะ เดี๋ยวพี่ว่าโยเป็นเด็กไม่ดี" หืม "วิธีทำให้ร่างกายร้อนมันเกี่ยวอะไรกับเป็นเด็กไม่ดีคะ พี่งง นะเนี่ย" ชัชญางง ไม่เข้าใจจริงๆ นะ คราวนี้น้องผละออกมามองหน้ากันอีกแล้ว "ว่าไงคะ หรือต้องเอาเตาถ่านมาจุดใกล้ๆ เต๊นท์อะไรงี้เหรอ" พรืด คิกๆ ฮ่ะๆ "พี่อ่ะ ทำแบบนั้นมันอันตรายนะคะ เกิดไฟไหม้ขึ้นมาละแย่เลยนะนั่น วิธีของโยมันไม่ได้ยุ่งยากแบบนั้นหรอก เอ่อ คือจริงๆ โยก็ไม่เคยลองอะนะ แค่เคยได้ฟังได้อ่านที่เขาพูดกันเฉยๆ น่ะก็ไม่รู้มันจะได้ผลจริงหรือเปล่า" "วิธีไหนละคะ" คนเป็นน้องเม้มริมฝีปากตัวเองชั่งใจสักพักถึงยื่นนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากนุ่มของพี่ "Kiss นี่ค่ะ งือ น้องโยไม่ได้ทะลึ่งนะห้ามดุ" ชัชญายังไม่ทันจะได้ว่าอะไรเลยน้องก็มุดหน้าหนีลงไปอีกแล้ว ไม่ได้คิดจะดุอะไรเลยแต่คิดไม่ถึงต่างหากว่าน้องจะมีความคิดเรื่องนี้ด้วย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติหรอกโยธกาก็ไม่ใช่เด็กแล้วไม่แปลกหากน้องจะอยากรู้อยากลองน่ะ "พี่โกรธโยเหรอ โยแค่พูดเล่นเฉยๆ นะคะ"

โปรยเรื่องย่อ กวิสราเมื่อตรวจร่างกายทั่วไปของปรายฟ้าเสร็จเรียบร้อยก็เอ่ยบอกคุณแม่ลูกแฝด "ร่างกายน้องปรายฟื้นตัวเร็วเหมือนกันนะ แผลคลอดก็ไม่มีอาการอักเสบอะไรแล้ว ถ้าจะกลับไปพักต่อที่บ้านก็กลับพรุ่งนี้ได้เลยนะคะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงรอแค่แผลหายสนิทเท่านั้นเอง" "ค่ะพี่หมอ นอนหลายวันชักจะสงสารพี่ณัฐที่มาเฝ้าปรายต้องหอบงานมาทำที่นี่แทนบริษัทไปแล้ว" "ค่ะถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่จะได้เซ็นต์เอกสารไว้ให้ ไว้ถ้าว่างเดี๋ยวพี่จะชวนหมอวิเข้าไปเยี่ยมที่บ้านนะคะ" "ค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะพี่หมอว่างเมื่อไหร่ก็เข้าไปนะคะ " "จ๊ะงั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะจะได้ไปตรวจคนไข้ต่อ" "ขอบคุณค่ะพี่หมอ"กวิสรายิ้มให้คุณแม่คนสวยก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ต้องเหลียวไปมองคนที่กำลังเลี้ยงหลานอยู่เมื่ออีกฝ่ายเรียกเธอ "คุณหมอจะไปแล้วเหรอคะ" ปัณสิตาที่ยังอุ้มหลานตัวน้อยอยู่ก็เอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นคุณหมอเป้าหมายอนาคตแม่ของลูกเดินออกมาจากเตียงน้องสาว "ค่ะ คุณปัณมีอะไรหรือเปล่าคะ?" กวิสราหยุดถามคนที่ส่งยิ้มหวานหยดมาให้เธอ "คิดถึงค่ะ แล้วปัณจะหาเวลานัดคุณหมอตรวจภายในกันนะคะ" "อ่ะ เอ่อคุณปัณว่าอะไรนะคะตะกี้?" ฮึๆเสียงหัวเราะขำมีเลศนัยแฝงของสาวสวยทำให้คุณหมอยิ่งขมวดคิ้วสวยเข้าหากัน เธอเกือบจะเขินกับคำว่าคิดถึงของอีกคนแล้วล่ะถ้าไม่ได้ยินคนสวยแสนห่ามชวนเธอไปตรวจภายใน ไม่ใช่จะมาให้เธอตรวจอย่างที่คนไข้ทั่วไปทำกัน "ปัณบอกว่าคิดถึงหมอ และจะชวนหมอตรวจภายในค่ะ ก็ปกติสาวโสดอายุสามสิบที่ยังไม่เคยมีสามีเขาต้องตรวจกันไม่ใช่เหรอคะ" นั่นไงพูดยังไงก็ตีความหมายว่าอีกฝ่ายชวนเธอไปตรวจ ไม่ใช่มาให้เธอตรวจ โอ๊ย กวิสราเธอจะเอาตัวรอดจากคนแสนห่ามแบบนี้ไปได้ไหมเนี่ย ก็พอจะดูออกอยู่หรอกว่าอีกคนน่ะพูดจีบเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ากัน แต่ไม่คิดว่าหายไปสี่วันกลับมาก็ยังมารุกต่ออีกไม่รู้ว่าแค่เล่นหรือเจ้าตัวคิดอะไรกันอยู่  "ถ้าหากคุณปัณสนใจจะตรวจจริงๆก็มาติดต่อกับเจ้าหน้าที่ได้เลยค่ะ หมอขอตัวก่อนนะคะ" ด้วยมารยาทแล้วแม้อีกฝ่ายจะพูดจากับเธอในทางไหน เธอก็ยังต้องตอบออกไปตามหน้าที่ของหมอนั่นแหล่ะ "ค่ะ ไว้ปัณจะมารับหมอไปทานข้าวด้วยกันนะคะ" คำพูดจริงจังที่อีกคนเอ่ยบอกก็ทำเอาคุณหมอคนสวยอดที่จะหันไปส่งยิ้มให้ไม่ได้ เอาจริงเหรอนี่ "ถ้าคุณปัณมาจริงและก็ถ้าหมอว่างไปด้วยนะคะ"

คำโปรยย่อ "เฮ้ย ณัฐแกเป็นอะไรนั่งหน้านิ่วคิ้วผูกโบว์เนี่ย หรือแกปวดท้องวะ"วรชิตเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะณัฐวรินทร์นั้นเคยมีอาการปวดท้องกระเพาะบ่อยๆ แต่วันนี้เพื่อนเขาก็ดื่มไปแค่สองแก้วเองนะ  พอโดนเพื่อนทักแบบนั้นณัฐวรินทร์เลยเล่นตามน้ำ เพราะรู้สึกกังวลกับสาวแปลกหน้าจนอยากจะหาทางไปแอบดักดูเจ้าหล่อนเสียหน่อย "อืม ก็รู้สึกปวดท้องหน่อยๆแล้วล่ะ สงสัยอาการเก่าจะกำเริบ" "เอองั้นเรียกเด็กมาเช็คบิลดีกว่างั้นน่ะ นี่ก็จะสี่ทุ่มล่ะ แกจะได้กลับไปกินยาพักผ่อน เดี่ยวเกิดอาการหนักขึ้นมาคุณแม่แกคงได้บ่นพวกฉันหูชาแน่ที่ให้แกดื่มแอลกอฮอล์เนี่ย"เมริสารีบกวักมือเรียกพนักงานทันที ณัฐวรินทร์แอบชำเลืองไปยังโต๊ะที่เป็นปัญหาและเห็นว่าชายคนนั้นกลับมานั่งโต๊ะแล้ว และไม่นานเด็กเสิร์ฟคนที่คุยกันกับเขาก็ถือถาดพร้อมแก้วน้ำส้มมาวางลงตรงหน้าหญิงสาว เธอสังเกตุว่าอีกคนมองไปยังพนักงานงงๆ และคงจะสอบถามอะไรกัน สักพักเด็กเสิร์ฟคนนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับที่ผู้ชายคนนั้นพูดอะไรบางอย่าง ไม่นานหญิงสาวคนนั้นจึงยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มไปครึ่งแก้วแล้ววางลง ณัฐวรินทร์รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นรัวจนอึดอัด ถ้ามันจะเป็นอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้ว่าอีกคนถูกวางยาคงไม่เกิน15นาทีจะต้องมีอาการที่ผิดปกติออกมาแน่นอน เธอได้แต่ภาวนาในใจหวังว่าผู้หญิงคนนั้นคงไม่โชคร้ายนะ

แนะนำเรื่อง เมื่อกระแสฮิตของการทำวีดีโอเอาชีวิตรอดกลางป่ากำลังมาแรงในโลกโซเชียล สถานีโทรทัศน์ช่องหนึ่งก็ได้เกิดไอเดียขึ้นมา จึงจัดสร้างรายการเรียลลิตี้การใช้ชีวิตจริงในที่ลำบากเพื่อให้ผู้เข้าแข่งขันได้ใช้ความสามารถของตนฝ่าฟันเอาตัวรอดในสถานที่ที่ทางรายการจัดไว้ โดยการแข่งขันนี้จะถูกแยกออกระหว่างทีมชายล้วนและทีมหญิงล้วน กติกาทีมชายล้วนจะจัดค่อนข้างหฤโหดพอสมควรเพราะเงินรางวัลที่จะได้ค่อนข้างสูง ส่วนทีมหญิงล้วนจะถูกลดถอนความลำบากลงมานิดหน่อยแต่ก็ยังถือว่าอยู่กันแบบลำบากพอสมควร และครั้งนี้เป็นเทปของทีมหญิงที่จะได้มีการถ่ายทำในสถานที่จริงซึ่งเป็นเกาะร้างในทะเลทางใต้ของไทย ทางทีมงานได้ทำเรื่องขออนุญาตใช้สถานที่กับเจ้าหน้าที่ไปเรียบร้อย และเมื่อเทปแรกของทีมชายห้าคู่ที่ไปถ่ายทำถึงทะเลทรายออกอากาศไปซึ่งได้รับกระแสตอบรับกันอย่างล้นหลามเพจของรายการมีผู้คนทั่วโลกกดติดตามเป็นหลักแสนเพียงแค่รายการออกสู่สายตา และจากคำแนะนำและหลายคอมเม้นต์ก็เรียกร้องอยากให้มีทีมแข่งขันหญิงล้วนบ้าง เพื่อให้คนดูได้เห็นถึงความสามารถในการเอาชีวิตรอดได้ไม่แพ้ผู้ชายเช่นกันและนี่คือเทปที่จะเริ่มถ่ายทำกัน เกมส์รอดชีวิตพิชิตเงินล้าน กติกา ผู้เข้าแข่งขันจะมาจากทุกสาขาอาชีพและจะถูกคัดสรรในแต่ละขั้นตอนของกรรมการจนเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียง10 คน และ10คนนี้จะต้องจับสลากเลือกคู่บัดดี้ของตัวเองเพื่อให้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันมากขึ้น  แต่ยังไงรายการก็ยังเน้นถึงความสามัคคีทั้งทีมเพราะฉะนั้นทั้ง10คนต้องร่วมด้วยช่วยกันพาทั้งทีมให้อยู่รอดปลอดภัยจากสถานที่แห่งนั้นเป็นเวลา7วันถึงจะถือว่าชนะและที่สำคัญคือทางรายการมีจัดให้ผู้ชมทางบ้านโหวตคะแนนให้กับทีมเข้าแข่งขันด้วย ทุกคะแนนจะคิดเป็นเงินคะแนนล่ะ10 บาททางสปอนเซอร์จะเป็นคนจ่ายเงินส่วนนี้ให้กับทีมผู้ชนะ

โปรยเรื่องย่อ "ไหวหรือเปล่าคุณ" เจติยายิ้มถามคนที่เอามือลูบใบหน้าซึ่งตอนนี้แดงปลั่งด้วยเลือดฝาด "หวายสิ ว่าแต่คูณเหอะขวดเท่สองยางม่ายหมดเลยนะ เอิ๊กก" น้ำเสียงที่เริ่มยานลิ้นพันกันนิดหน่อยของคนตรงหน้าทำให้เจติยายกยิ้มขำ "คุณ ถามอะไรหน่อยสิ คุณเคยมีเรื่องราวสมัยเด็กๆที่เป็นความทรงจำประทับใจบ้างไหม" เจติยาเกริ่นถามคนที่กำลังกรึ่มได้ที่ "หือ ปาทาบใจแบบหนายล่ะ มีเยอะแยะ ฉ้านชอบช่วยสัตว์หมาแมวนะ แต่ดูเซ่ สุดท้ายมานก็ทรยศฉ้านวิ่งตัดหน้าจนรถพังเนี่ย" เจติยาหัวเราะขำเมื่อพอจะเข้าใจว่าอีกคนคงหมายถึงสุนัขที่วิ่งตัดหน้ารถจนเกิดเหตุ "อืม แล้วไม่เคยช่วยคนบ้างเหรอคะ" "ช่วยคนเหรอ เคยเซ่ ช่วยคนแก่ข้ามถนนก็ยังเคยเลย" เจติยาส่ายหน้าน้อยๆ จะได้เรื่องไหมวันนี้ดูท่าคนเริ่มเมาตาลอยอาจจะจำเรื่องวัยเด็กไม่ได้เสียละมั้ง "แล้วที่ไม่ใช่คนแก่ล่ะ เคยช่วยเหลือไหมอย่างเขาหกล้มบาดเจ็บแล้วคุณก็ช่วยพาไปทำแผลอะไรแบบนี้น่ะ" ถามขนาดนี้ถ้านึกไม่ออกก็คงไม่ต้องรื้อฟื้นกันแล้วล่ะนางเอกสาวคิดในใจ "ช่วยเด็กเหรอ อืออ บาดเจบเหรออ อ๋ออ ฉ้านเคยช่วยยัยตัวเปี๊ยกน่าร้ากคนนึงนะ เขาขี่จักรยานล้มเลยต้องพาไปทำแผลที่บ้านนะ อืออแล้วฉ้านก็ม่ายเจอยัยเปี๊ยกน่ารักอีกเลย" สมองที่เริ่มประมวลผลช้าลงเพราะสิ่งมึนเมาที่อยู่ในร่างกายออกฤทธิ์แต่ก็ยังทำให้ปรางวรัญนึกถึงภาพสมัยเด็กที่เคยช่วยเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งพาไปทำแผลที่บ้านตนเอง เจติยายิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อได้ฟังความทรงจำของอีกคนที่ยังคงมีเรื่องราวของเธออยู่ในนั้นด้วย "แล้วคูนล่ะ มีไรปาทาบใจป่าวเปนดาราเนี่ยเขาห้ามรื้อฟื้นเรื่องอดีตช่ายป่ะ" เสียงยานคางถามกลับมาบ้าง "มีสิคะ มันเป็นความทรงจำที่ฉันประทับใจและก็ไม่เคยลืมด้วยค่ะ" ใบหน้าหวานที่เปื้อนยิ้มตอบออกไปแต่คนตั้งคำถามตอนนี้เอนตัวคอพับคออ่อนพิงพนักโซฟาไปแล้ว "เมาแล้วเหรอคุณ" เจติยาเอ่ยถามคนที่หลับตาพริ้ม "หืออ ยางม้ายมาว แต่ง่วงจัง คูณ ปรับแอร์หน่อยสิร้อน" ร่างสูงบ่นออกมาแต่ตาก็ไม่ยอมลืมแถมมือก็ยังแกะกระดุมเสื้อตัวเองออกคล้ายอึดอัด ให้นางเอกสาวที่เผลอมองใบหน้าขึ้นสีกับเนินอกขาววับแวมเมื่อกระดุมเสื้อถูกปลดออกจากกันไปสองเม็ด เจติยามองขวดไวน์ที่ตอนนี้มันเหลือเพียงขวดครึ่งจากหกขวด แลดูสภาพคนที่ดื่มไปเกือบสิบแก้วก็คงจะไม่ไหวแล้วล่ะเพราะตอนนี้อีกฝ่ายหลับคอพับคออ่อนไปแล้ว