เขาพรมจูบตรงเนินอวบอูมด้วยกายสั่นๆ กลิ่นหอมเฉพาะตัวเธอ ยั่วใจได้ไม่ยากเลย สองเรียวขาขาวๆ ที่ครอบสะโพกสอบไว้ถูกเขาจูบเป็นตำแหน่งต่อไป ลิ้นสากลากไล้ตั้งแต่โคนขาลงไปหาหัวเข่าที่สั่นเทาเป็นช่วงๆ เขาเปลี่ยนไปไล้ลิ้นลงที่ขาอีกข้าง แต่เปลี่ยนจากเบื้องล่างไปหาด้านบน ไล่จูบไปเรื่อยๆ ตามเนินหอมกรุ่นกลิ่นอายสาวที่ทำเขาหายใจไม่ทั่วท้อง เขาสูดดมกลุ่มเกสรสวยผ่านผ้าเนื้อดีด้วยอาการของคนคุมสติไม่อยู่ ลิ้นเขาดุนดันตรงรอยแยกจนเปียกชื้น ไม่ใช่แค่น้ำลายของเขาเท่านั้น แต่มันมีน้ำอื่นปนอยู่ สองมือค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปดึงขอบแพนตี้สีขาว แต่ดันถูกมือเล็กเรียวเลื่อนลงมาดึงไว้ เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นว่ากำลังหลับตาอยู่ มุมปากหยักได้รูปกระตุกยิ้ม “ชอบแบบให้แหวกข้างหรือไงคุณไรยา” “อะไรของคุณ” “ไม่ชอบเหรอ หรือชอบให้ใช้กรรไกร” คนหน้าหล่อหันไปหากรรไกรที่เสียบอยู่กล่องบนโต๊ะพอดี "คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ไรยาดีดตัวขึ้นมาจ้องหน้าเขาด้วยความงุนงง “ตีมึนซะด้วย” “ถอยไป” สองมือผลักอกเขา สองเข่าก็กำลังจะหนีบเข้าหากัน แต่ดันทำไม่ได้ เพราะมีกายท่อนล่างของเขาขวางไว้อยู่ กำลังจะเปิดปากไล่อีก แต่ดันถูกปิดด้วยปากอีกรอบ เรี่ยวแรงที่เพิ่งกลับเข้าตัวเมื่อครู่ค่อยๆ หายไปอีกแล้ว หัวใจเกิดอาการไหวหวามอีก เมื่อยอดสีชมพูมีปลายนิ้วสะกิดเกาอย่างรวดเร็ว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยพานพบมาก่อน ยังผลให้กายบอบบางอ่อนระทวยอยู่ในวงแขนของเขาเท่านั้น ความรู้สึกตอนนี้เหมือนสติจะหลุดออกจากตัว ขนลุกเกรียวเมื่อลิ้นของเขาไล้จากปลายคางลงมาหาลำคอ ไล่ต่ำลงไปจนถึงยอดอกชูตั้ง ไม่รู้ว่าทำไมถึงแอ่นกายเบื้องบนขึ้นรับกับอุ้งปากของเขา มันเป็นไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว และรู้สึกเป็นสุขยิ่ง ทั้งที่เกลียดเขาแทบตาย และเป็นอีกรอบที่หรัญญ์กดร่างบางให้หงายไปหาโต๊ะ ยกสองน่องขึ้น แล้วฉกลงไปหาร่องฉ่ำชื้นจนเห็นเป็นวงกว้างบนผืนผ้า เรียวขาขาวๆ สั่นระริกเมื่อเขาใช้ฟันครูดขึ้นลงตรงใจกลาง อารมณ์ของเขาตอนนี้เหมือนจะเตลิดจนยากจะกูให้กลับแล้ว เขารูดซิปกางเกงสแล็คลงอย่างรวดเร็ว เพื่อปลดปล่อยให้หรัญญ์จูเนียร์ออกมาหายใจ หลังจากทุรนทุรายอยู่พักใหญ่แล้ว อีกมือก็ปลุกเร้าเกสรหอมกรุ่นไปด้วย เพื่อปูทางเอาไว้ก่อน ถึงจะไม่ถูกที่ถูกทางนัก แต่ก็คงมีชีวิตไปได้ไม่หมดวันแน่ๆ ในเมื่อหาเรื่องเข้าตัวเอง “ซู๊ด”

“ผมน่าจะเป็นคนถามคุณมากกว่า ว่าคุณให้ใครไปแอบถ่ายมา ถ้าให้เดาต่อก็ไม่น่าจะหนีแม่หรือน้องคุณหรอกนะ ถามจริงๆ เถอะ คุณคิดเหรอว่าแค่ภาพพวกนี้ จะทำให้พวกคุณต้อนผมจนตรอกได้ มันจะไม่ง่าย หรือแผนจะไม่ตื้นไปหน่อยเหรอ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมไม่ใช่คุณพ่อที่จะแอ่นอกรับผิดอะไรง่ายๆ บอกได้เลยว่าพวกคุณคิดผิดและคิดจะจับคนผิดไปซะแล้ว” “คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารูปพวกนี้มาได้ยังไง” มัสยาเดาออกทันทีว่าน่าจะเป็นน้องแอบถ่ายไว้ เพราะเมื่อคืนตอนกลับบ้านน้องไม่อยู่ แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองระแคะระคายเรื่องของเขากับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ “ผมไม่รู้ว่าทำไมจนป่านนี้คุณถึงยังตีหน้าตายกับผมอยู่ได้ ผมจะแนะนำให้นะว่าถ้าอยากจะจับผมให้อยู่หมัดล่ะก็ คุณน่าจะถ่ายรูปตอนที่เรานอนเอากันไว้มากกว่า มันดูจะแน่นหนาและได้หลักฐานคาตา แต่ถ้ามีรูปแค่นี้ ต่อให้พวกคุณหอบไปฟ้องพ่อแม่ผม ก็ไม่มีทางจับผมอยู่หรอก เพราะผมไม่ใช่หมูที่จะยอมให้พวกคุณมาเชือดง่ายๆ” “ไม่ว่าฉันจะบอกยังไงคุณก็คงไม่เชื่อใช่มั้ยคะ ว่าฉันไม่รู้เรื่องรูปพวกนี้ด้วยซ้ำ หรือนี่คือแผนการสลัดผู้หญิงที่คุณได้จนเบื่อทิ้งกันแน่” มัสยารู้สึกเจ็บแผงอกขึ้นมาอย่างหนักเมื่อเห็นสีหน้าอันหมางเมินของเขา “หยุดเสแสร้งได้แล้ว! เพราะผมจะไม่มีวันเชื่อคุณอีกแล้ว ผมเสียใจที่คิดว่าคุณแตกต่างจากแม่กับน้องคุณ คิดว่าคุณไม่ใช่พวกริ้นไรที่คอยตามดูดเลือดพวกผม แต่สุดท้ายผมก็คิดผิด! ดูคนผิด! คุณมันก็ไม่ต่างอะไรจากคนของคุณเลยสักนิด ที่คิดจะจับผู้ชายรวยๆ ไว้ทำผัว เพื่อตัวกับครอบครัวจะได้คอยเกาะกินไปจนวันตาย แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมสยบแทบเท้าพวกคุณง่ายๆ เพราะจนตรอกด้วยหลักฐานแค่นี้ และถ้าจะให้ผมเดานะ ป่านนี้แม่กับน้องคุณคงจะแล่นไปฟ้องคุณพ่อล่วงหน้าแล้วมั้ง เพราะตอนบ่ายที่ไปหาผมไม่มีปัญญาจะต้อนผมนี่”

“คุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเรื่องอย่างว่าที่คุณไม่ควรจะมองข้าม ผมไม่สนใจว่ากับลูกค้ารายอื่นคุณจะบริการยังไง แต่กับผมคุณต้องทำให้คุ้มค่าและสมราคาเงินก้อนโตด้วย แล้วผมจะ...” ‘เผียะ’ “ปล่อยฉันนะ!!! คุณจะทำอะไร!!!” “คุณไม่รู้หรือแกล้งเล่นตัวเพื่อยั่วให้ต่อมตัณหาของผมให้เต้นแรงกว่าที่เป็นกันแน่ อย่าเลย! แค่เห็นร่องอกคุณ น้องชายผมก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว อย่าเสียเวลาเลย! เรามาเริ่มกันดีกว่า ผมอยากรู้รสชาตินางบำเรอยี่สิบล้านเต็มที ว่าจะดีสมราคาหรือเปล่า” “คุณพูดอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน” “ผมบอกแล้วไงว่าคุณจะได้กลับก็ต่อเมื่อผมอนุญาตเท่านั้น” “ออกไปให้พ้น!!! พี่ชายจะต้อง...” ปากอิ่มถูกฉกลงไปปิดอีกปากอย่างรวดเร็ว “คุณขัดขืนยังกับตัวเองไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาอย่างนั้นล่ะ อย่าเสียเวลา...” ‘เผียะ’ ฟาดบางมือลงไปตำแหน่งเดิมจนหน้าเขาหันไปอีกทาง แล้วกัญญาวีร์ไม่คิดจะรั้งรออะไรอีก นอกจากวิ่งไปหาประตูเท่านั้น แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เหยื่อหลุดมือไปได้ง่ายๆ “คิดว่าจะหนีผมไปไหนได้ ในเมื่อคุณเอาตัวมาประเคนให้ถึงเตียง มานี่!!!” “ปล่อยฉันนะ!!! ไม่!!! ฉันไม่ไป!!! ปล่อย!!!” แม้จะพยายามขืนกายไม่ให้ถูกลากไปหาเตียงสักแค่ไหน ก็ไม่อาจจะทานแรงกายชายได้ มือบางต้องรีบคว้าชายชุดที่เปิดขึ้นไปถึงต้นขาทันที เมื่อแรงเหวี่ยงของเขามีมาก จนขาแข้งปัดไปคนละทาง กระนั้นสาวสูงศักดิ์ก็ยังพยายามลุกขึ้นตั้งหลักเพื่อพาตัวเองหนีให้พ้นน้ำมือของเขา ที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายมาอยู่ในสถานการณ์อันย่ำแย่ขนาดนี้

‘ร้อยดาวตะวันเดียว’ ได้แรงบันดาลใจจากคนกลุ่มหนึ่งในเมืองหลวงอันแสนจะทันสมัย เจริญด้วยสรรพสิ่งรอบด้าน และคนกลุ่มหนึ่งที่ประกาศให้สังคมรับรู้ว่าได้พลีกายใจให้กับงานด้านสังคมสงเคราะห์ ซึ่งถือเป็นเปลือกนอกที่สวยงาม เป็นที่น่าชื่นชมแกผู้พบเห็น แต่น้อยคนนักที่จะมองถึงแก่นแท้ภายใจว่าแอบซุกซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง บางคนหวังจะได้ชื่อเสียงอันเลื่องลือตามติดมา บางคนหวังให้ได้ผลประโยชน์ทางอ้อมทางธุรกิจ บางคนหวังส่งตัวเองให้ขยับสูงขึ้นอีกชั้น อีกชั้น และอีกชั้น หรือถ้ามีก็น้อยคนนักที่จะกล้าป่าวประกาศให้คนเหล่านี้ได้รู้ แต่กลับทำเป็นเมิน ทำเป็นมองไม่เห็น ทำเป็นไม่สนใจในความทุเรศทุรังของสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่นี้ อาทิตยา พุทธิรักษุ์ ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนดังกล่าวด้วย และพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากผู้คนในสังคมนี้ ทุกวิถีทาง แต่ก็ไปไม่รอด หลีกหนีไม่ได้ เมื่อมีบ่วงบุญคุณเข้ามาค้ำคออยู่ หญิงสาวได้แต่บอกับตัวเองว่าจะหันหลังให้คนกลุ่มนี้เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมจริงๆ เท่านั้น ทว่ากลับทำอย่างที่คิดไว้ไม่ได้ เมื่อมีบ่วงอย่างเช่น จิณณวัตร วัชราเวโรจน์ บุตรชายคนโตของเจ้านายที่เป็นหนึ่งในหลายคนของสังคมไฮโซจอมปลอมนี้ และเขาจะเป็นบ่วงเป็นโซ่ล่ามเธอไว้ให้ติดแหงกอยู่ในที่ๆ เธออยากหลีกหนีหรือไม่ และเธอจะลบเลี่ยงหรือถอนตัวออกจากวังวนบุญคุณได้ได้ยังไง เพราะอะไรเธอจึงต้องหนี เพราะอะไรเขาจึงต้องอยากล่ามเธอไว้ เธอจะหนีไปได้ยังไง ด้วยเหตุผลกลใด เขาจะต้องทำยังไง จะต้องใช้อะไรเพื่อจะเก็บเธอไว้ให้ได้อยู่ข้างกายตลอดกาล คำตอบทั้งหมดมีใน ‘ร้อยดาวตะวันเดียว’ เล่มนี้ที่ผ่านผู้อ่านถืออยู่ในมือแล้วค่ะ

บางฉากบางตอน..... ริมฝีปากสีระเรื่อถูกเคลือบไว้ด้วยลิปกรอส กำลังสั่นน้อยๆ เมื่อถูกเขาจับจ้องอยู่ไม่วางตา เพียงแค่นี้เขาก็เดาได้ว่า ชัยชนะอยู่ในอุ้งมือเรียบร้อยแล้ว มือที่กุมไหล่ระหงอยู่ค่อยๆ เลื่อนลงไปหาเอวคอดกิ่ว อีกมือเชยคางมนให้แหงนหงายสูงขึ้นอีก ก่อนเขาจะค่อยๆ โน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงไปหา เจ้าของใบหน้าสวยกำลังสับสนอยู่นั้น ไม่รู้จะทำอะไรได้ นอกจากปิดเปลือกตาลงช้าๆ แล้วปล่อยเขามอบจุมพิตแรกในชีวิตสาวให้ เมื่อมองไม่เห็นหนทางจะหลีกหนีไปไหนได้อีกแล้ว หรือต่อให้หนีได้ ก็คงไม่พ้นต้องไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนไหนสักคน และยอมให้ทำแบบนี้อยู่ดี ก็แล้วทำไมไม่ยอมเขาเสียแต่ตอนนี้เลยล่ะ ในเมื่อเขาก็คือชายที่คอยสร้างความหวั่นไหวในหัวใจมาหลายปีดีดัก อีกใจก็ได้คิดว่า สิ่งที่ทำไปทั้งหมดนี้ เพื่อตัวเอง เพื่อแม่ที่กำลังย่ำแย่ทั้งร่างกายและจิตใจ ได้เงินไปเมื่อไหร่ หญิงสาวก็จะไม่ยอมให้ชายใดมาแตะต้องกายอีก หากไม่ใช่ชายที่ตัวเองรักเท่านั้น ‘ก็เขานี่ไงเดียร์ ผู้ชายที่อยู่ในใจเธอมาหลายปี ผู้ชายที่เธอรู้ดีว่าไม่มีทางจะได้เคียงคู่เขาด้วยซ้ำ นอกจากในความฝัน แต่ตอนนี้เขาอยู่ใกล้ชิดกับเธอแล้วไง ยอมเป็นของเขาและมอบสิ่งที่เธอหวงแหนที่สุดให้เขาไปสิ’ สิ้นเสียงสนับสนุนจากภายใน หัวใจที่สับสนอยู่เมื่อครู่ก็กระตุกว้าบขึ้นทันที เมื่อรับรู้ว่ามีอุ้งมือของเขา เลื่อนไล้ลงไปหาอกอวบ นุ่มนิ่ม ริมฝีปากได้รูปอิ่มเต็มก็ถูกเขาครอบครองอย่างแผ่วเบา หญิงสาวไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระเป๋าสะพายหลุดร่วงออกจากไหล่ระหงไปตอนไหน เพราะกำลังหลงใหลในรสจุมพิตอันหอมหวานของเขาอยู่ มันช่างความซาบซ่านทรงอย่างไม่เคยพานพบมาก่อน ยังผลให้สองเข่าแทบจะทรุดลง หากไม่มีวงแขนแข็งแรงรัดรึงเอวคอดเอาไว้ ปาลย่อกายลง ส่งแขนข้างซ้าย สอดเข้าไปใต้ข้อพับ อุ้มร่างผอมบางที่เขาเห็นว่าเบาราวปุยนุ่นก้าวเดินไป โดยไม่ปล่อยให้เรียวกระจับงามว่างเว้นจากจุมพิตอันทรงอำนาจด้วยซ้ำ แรกทีเดียวอยากจะตรงไปยังชุดรับแขกเพราะใกล้ แต่คิดอีกทีก็เปลี่ยนใจเดินไปหาประตูห้องที่เปิดอ้าไว้ ในเมื่อนี่เป็นครั้งแรกของเธอ ถ้าไม่ถูกย้อมแมวเหมือนโมเดลลิ่งเจ้าอื่นที่ทำมา เขาก็อยากจะให้เธอนอนสบายๆ บนเตียงคิงส์ไซด์ ในห้องนอนอันกว้างขวางและเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศที่เปิดทิ้งไว้ก่อนหน้ามากกว่า ไม่กี่อึดใจ เขาวางกายเบาหวิวลงไปหาฟูกหนานุ่ม พร้อมกับตามลงแบบไม่ให้ขาดช่วง

บางฉากบางตอน... “ถ้าอยากได้กลับไปจริงๆ ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่คุณหนาวก็ให้น้องเหนือได้ค่ะ ไม่คิดเงินแม้แต่บาทเดียวด้วยซ้ำ จำคำนี้ของคุณหนาวเอาไว้นะคะคนดี คุณหนาวให้ทุกอย่างที่มีได้แม้กระทั่งชีวิตค่ะ” เขาหมายความอย่างนั้นจริง แต่เจ้าของใบหน้าสวยใสก็ยังมองใบหน้าอันหล่อเหลาด้วยความกังขา ว่าที่เขาบอกมานั้นจริงเท็จมากน้อยแค่ไหน “คุณหนาวพูดจริงเหรอคะ” “จริงสิคะ ที่ผ่านมาคุณหนาวเคยโกหกด้วยเหรอคะ” ไม่รู้ทำไมถึงเชื่อคำเขาอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ ดวงตาคู่สุกใสจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสวมกอดเขา แนบแก้มนุ่มนิ่มไปกับอกอันอบอุ่นของเขา “แล้วทำไมคุณหนาวถึงจะให้เฉยๆ ล่ะค่ะ รวมทั้งชีวิตของคุณหนาวด้วย น้องเหนือสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ” น้ำตาแห่งความตื้นตันใจกำลังจะไหลรินอาบแก้มนุ่มเมื่อคำถามนี้หลุดออกจากปากไป สองแขนก็กอดกระชับกายอุ่นของเขา ปรารถนาอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ เวลาที่เขาอยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงอันนุ่มหู ได้เห็นสายตาแสนห่วงใยของเขา มันช่างเป็นสุขและรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน ‘เพราะคุณหนาวรักน้องเหนือไงคะ รักที่สุด รักมากยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น’ เขาห้ามไม่ให้ตัวเองเผลอเปล่งประโยคนี้ออกไปได้ แต่ที่ห้ามไม่ได้นั่นคือฝ่ามืออุ่น กำลังลูบศีรษะทุยมีกลุ่มผมนุ่มสลวยปกคลุมไว้ไปมา ก่อนจะก้มลงจูบตรงหน้าผากงามอย่างยากจะห้ามใจได้ “เพราะคุณหนาวอยากเห็นโรงแรมนี้กลับไปเป็นของสุริยวงศ์เหมือนเดิมค่ะ คุณหนาวรู้ดีว่าพ่อแม่ของน้องเหนือต้องรักมาก ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องเงินก็คงไม่ขายหรอกค่ะ” ‘แต่น้องเหนืออยากให้เป็นทั้งของสุริยวงศ์และกฤตชยางกูรมากกว่าค่ะ และน้องเหนือก็อยากให้คุณหนาวคอยอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลทั้งน้องเหนือและโรงแรมนี้ค่ะ เพราะน้องเหนือรักคุณหนาวค่ะ ได้ยินมั้ยคะคุณหนาวว่าน้องเหนือรักคุณหนาวค่ะ’ หญิงสาวต้องห้ามตัวเองหลายสิบครั้ง ไม่ให้พลั้งปากเอ่ยประโยคนี้ ด้วยรู้ดีว่าจะต้องพานพบจุดจบยังไงในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอเลยแม้เพียงเสี้ยวใจ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นสุขอย่างล้นเหลือกับอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขานัก ยิ่งเขาเชยคางมนขึ้นดวงตาคู่สวยก็จ้องมองเขากลับอย่างไม่ลดละ หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อรับรู้ได้ว่าเขากำลังก้มต่ำลงมาหา ไม่นานสองริมฝีปากก็แนบชิดหากัน ด้วยต่างฝ่ายต่างไม่อาจจะหักห้ามใจได้

“แล้วถ้ามีคนเสนองานดีๆ เงินเดือนงามให้คุณจะว่าไงล่ะ” “ใครคะ แล้วงานอะไรคะ” “ก็ผมไง กำลังเสนองานดีๆ ให้คุณ อยากได้เงินเดือนเท่าไหร่ผมเปิดกว้างให้กรอกตัวเลขเลยนะ คุณจะว่าไง แต่บอกไว้ก่อนนะว่า ค่าตอบแทนดีงานก็ต้องหนักพอสมควร” “หนักแค่ไหนคะ แล้วฉันจะต้องทำอะไรบ้างคะ” “ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่อยู่ใกล้ๆ ผมแบบนี้ทุกที่ ทุกเวลาที่ผมต้องการ ไม่ว่าจะกลางวันกลางคืน ดึกดื่นหรือเย็นย่ำ คุณต้องยินยอมตามใจผมทุกเมื่อ” “แล้วออฟฟิศฉันจะอยู่ที่ไหนคะ” เขายิ้มร่าอย่างคนอิ่มสุขก่อนตอบเสียงนุ่มหู “โดยส่วนใหญ่เราจะใช้เตียงเป็นออฟฟิศ แต่บางครั้งก็จะมีการใช้ ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องรับแขก ห้องนั่งเล่นบ้าง แต่ถ้าผมต้องการความรวดเร็วโดยไม่ต้องรออะไร ไม่ว่าคุณจะอยู่ไหนผมก็จะสั่งงานคุณทันที ทั้งบนโต๊ะอาหาร โซฟา ห้องฟิตเนส บนหรือในสระน้ำ บางครั้งก็อาจจะเป็นตรงระเบียงนี้ คุณทำได้มั้ย” “อายเขาตายเลย ใครกันจะทำอะไรบนระเบียงแบบนี้” “ผมสัญญาว่าจะสั่งงานคุณตอนกลางคืนถ้าต้องเป็นระเบียงนี้ แต่ถ้าผมทนไม่ไหวก็อาจจะผิดสัญญาบ้าง อย่างเช่นตอนนี้ไง ที่ผมทนจะไม่ไหวอยู่แล้วเวลาได้ยืนกอดคุณเฉยๆ โดยไม่ให้ทำอะไร รู้หรือเปล่าว่าผมจะลงแดงตายให้ได้ ดูสิว่าผมกำลังต้องการคุณ” พลอยหยกตกใจไม่น้อยเมื่อหน้าท้องแบนราบเรียบรับรู้ถึงกายเต็มตึงของเขา กำลังจะเปิดปากว่าแต่ก็ถูกเขาก้มลงมาเอาปากปิดไว้ แล้วมอบจุมพิตอันดูดดื่มให้อย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน “คุณจะเริ่มงานตรงนี้หรือที่เตียงดี” ปลัมน์เอ่ยเสียงนุ่มขณะละจากริมฝีปากอิ่มพรมจูบไปตามพวงแก้มสีระเรื่อที่ผู้เป็นเจ้าของกำลังแหงนหงายเพื่อให้เขาสัมผัสได้อย่างสะดวก “ว่าไงอมาโต้ ตรงนี้หรือเตียง ถ้าคุณไม่ตอบผมจะเหมาว่าคุณอยากเริ่มงานตรงนี้นะ” มือบางต้องรีบห้ามมือหนาของเขาที่รีบเลื่อนลงไปใต้ชายกระโปรง “ว่าไง! ตอบผมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะให้คุณเริ่มงานที่นี่” หญิงสาวพยายามใช้ความคิดอย่างรอบคอบที่จะตอบ แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายก็ต้องพลีกายให้เขาเชยชมอยู่ดี ไม่ว่าจะตรงนี้หรือตรงไหน “อืม! เตียงค่ะ” อย่างน้อยๆ ก็ไม่โจ่งแจ้งเหมือนระเบียงนี้ แม้จะสูงหลายสิบชั้นและกลางวันอย่างนี้คงไม่มีใครมาคอยแอบดูแน่ แต่ใครจะเสี่ยง “ผมขอต่อรองเป็นโซฟาแทนได้มั้ย ห้องนอนมันไกลไปนิด ผมเริ่มจะทนไม่ได้แล้ว” “ไม่เอาค่ะ” “โอเคๆ เตียงก็เตียง”

‘ไฟซ่อนเชื้อ’ เป็นนิยายสองในหกเรื่องที่ ‘กันเกรา’ เขียนให้นางเอกเก่ง ฉลาด หลักแหลม รอบรู้ ทันคน และไม่ยอมให้เป็นฝ่ายถูกระทำ แถมตรงกันข้ามคือตามกระทำ ตามเอาคืนคนอื่นได้อย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนเกือบตลอดเรื่อง ผิดกับนิยายภายใต้นามปากกา ‘กันเกรา’ ที่พอท่านผู้อ่านเห็นชื่อบนหน้าปก สันปกแล้ว ก็จะจินตนาการว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ก็คงจะออกแนวโรแมนติค ดราม่า ที่นางเอกจะต้องถูกกระทำถูกรังแกจากพระเอกและคนรอบข้างอย่างแน่นอน ถ้ายังไม่ได้อ่านมาถึงหน้าคำนำของเรื่อง ซึ่งนั่นเป็นการเข้าใจผิดอย่างมากทีเดียว และแน่นอนที่สุดว่า ‘ไฟซ่อนเชื้อ’ ก็ยังถูกขีดเขียนขึ้นโดยยึดถือและคำนึงถึงเรื่อง ความเหมาะสม ความสมเหตุสมผล ความเป็นไปได้ และความจริงที่น่าจะเป็นในชีวิตประจำวันของคนในสังคมเมืองไทยในปัจจุบันเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่นเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ของ ‘กันเกรา’ อย่างครบถ้วน .................. บางช่วงบางตอน ................. ยี่สิบกว่าปีก่อน มารดาของ "หทัยชนก" ถูกกล่าวหาว่าเป็นหญิงชั่ว คบชู้หลายสามี จนทั้งสองต้องซมซานระหกระเหินออกจากที่ที่เคยเรียกว่าบ้าน ไม่ต่างจากสุนัขข้างถนนแต่ในวันนี้ เธอตั้งใจกลับมาเพื่อล้างมลทินให้ผู้เป็นมารดา และเพื่อทวงทุกอย่างซึ่งควรเป็นของเธอกลับคืน หากหทัยชนกกลับไม่เคยคิดมาก่อนว่า "ปวีย์์" นักธุรกิจหนุ่มเจ้าเสน่ห์ ผู้เป็นคู่หมั้นของน้องสาวต่างมารดา เจ้าของแผงอกกำยำ ดวงตาคมเข้มที่แฝงเสน่ห์ซุกซ่อนอยู่ จะกลายมาเป็นกุญแจสำคัญที่จะทำให้แผนการทุกอย่างสำเร็จหรือล้มเหลว แม้หทัยชนกจะยอมรับว่าเสน่ห์ของเขานั้นมีมาก พอๆ กับความปรารถนาของเธอเองที่มีต่อเขา แต่ความแค้น ย่อมหมายความได้เพียงอย่างเดียวคือการทำลายล้างให้พินาศ และหากเธอยอมสยบให้แก่อ้อมกอดของเขาแม้เพียงแค่สักครั้งหนึ่ง ครั้งเดียวความพ่ายแพ้ของเธอจะไม่ใช่แค่แผนการล้างมลทินให้มารดาเท่านั้น หากยังรวมไปถึงหัวใจของเธอด้วย!

บางฉากบางตอน “ดูคุณจะเหนื่อยจังเลยนะ ไปทำอะไรมาเหรอ ถึงได้กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ทุกคืนอย่างนี้” “ในข้อตกลงของคุณพ่อกับพวกคุณระบุไว้ด้วยเหรอคะว่าฉันไปไหน ทำอะไร” “ไม่มีใครละเอียดถึงขนาดนั้นหรอก แต่ที่ผมถามก็เพราะผมเป็นผัวของคุณ ผมมีสิทธิ์จะรู้ว่าเมียไปไหน! ไปทำอะไร! และไปกับไอ้หน้าไหนด้วย! ถามจริงๆ เถอะคุณปิ๊งมันเหรอ ไอ้ผู้ช่วยมือขวาของพ่อคุณน่ะ คุณปิ๊งมันเหมือนปิ๊งไอ้ลินคนสวนใช่มั้ย! เพราะคนอย่างคนแพ้ทางผู้ชายจนๆ น่าสงสารๆ และไร้ญาติขาดมิตรอยู่แล้วด้วยนี่!” “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกอะไรคุณทั้งนั้น! และช่วยกรุณาออกไปจากห้องฉันด้วย ฉันเหนื่อยและอยากจะพักผ่อน!” “เหนื่อย! คุณไปทำอะไรกับมันมาถึงได้เหนื่อยขนาดนี้! และกลับบ้านเอาป่านนี้! หรือคุณแพ้ทางมันจนอ่อนระทวยเวลามันทำตัวน่าสงสารๆ เหมือนตอนที่ไอ้ลินเคยทำกับคุณเมื่อหลายเดือนก่อน! แล้วคุณยับยั้งใจไม่หลงไปกับมันได้เหมือนที่ทำกับไอ้ลินหรือเปล่า! หรือป่านนี้คุณล้ำเส้นไปถึงไหนต่อไหนกับมันแล้ว!” “อย่าคิดว่าคนอื่นจะทำเหมือนคุณกับพ่อคุณนะ! หรือถ้ามี! คนอย่างฉันก็จะไม่มีวันโง่ซ้ำสองเหมือนตอนที่หลงมอบความสงสารให้กับผู้ชายหลอกลวงอย่างคุณแน่!” “และคุณก็อย่าหลงคิดว่านายปาลิน หรือแม้แต่ไอ้ลินคนสวนจะยอมให้เมียที่แต่งงานกันมาเกือบครึ่งค่อนปีตบแล้วไม่คิดจะตอบโต้อะไรนะ เพราะมันไม่มีวันโง่ปล่อยเมียไว้เฉยๆ อีกต่อไปแล้ว!” ‘เผียะ’ ปาลินยกมือขึ้นลูบตรงจุดเดิมอีก อะดรีนาลีนในกายของเขาก็หลั่งออกมาเช่นกัน และมันก็มากพอที่จะครอบงำจิตใจของเขา จนลืมเลือนคำปฏิญาณของตัวเองที่จะไม่แตะต้องเธอหากไม่มีความเต็มใจเข้ามาเกี่ยวข้อง “ผมไม่ยักรู้นะว่าคุณชอบความรุนแรง ทีกับไอ้ลินทำไมคุณยอมมันได้ยอมมันดี แล้วผมกับมันต่างกันตรงไหนไม่ทราบ! หรือสำหรับผม คุณจะยอมก็ต่อเมื่อต้องใช้กำลังเท่านั้น! หรือนี่คือแผนการล่อ แผนการอ่อยให้ผมอดทนต่อเสน่ห์คุณไม่ได้ ครั้งแรกของเราถึงจะน่าตื่นเต้น! หรือกว่าจะได้คุณผมจะต้องเอาหุ้นมาแลกด้วยหรือเปล่า!” “ปล่อยฉันลงนะ ออกไปจากห้องฉัน!!! ออกไปให้ห่างจากตัวฉันนะ ฉันเกลียดคุณ!!! คนหลอกลวง!!! ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดคุณ!!!”

ชาครีย์ อัครเมธาสกุล ชายหนุ่มที่ถือกำเนิดมาจากครอบครัวชนชั้นรากหญ้า ที่พ่อแม่ต้องขายแรงเพื่อได้มาซึ่งเงินทองมาจุนเจือครอบครัว นั่นคือเขากับน้องสาวที่อยู่ด้วยกันในห้องเช่าแคบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความสุข แต่ความสุขก็อยู่กับเขาไม่นาน เมื่อน้องสาวต้องจากไปด้วยน้ำมือลูกสาวเจ้านายพ่อแม่ และไม่นานพ่อก็ต้องจากไป ด้วยน้ำมือของเจ้านายพ่ออีก ที่เหลือเชื่อสำหรับเขาคือ สองพ่อลูกที่เป็นฆาตรกร กลับไม่ได้รับโทษใด ๆ เพราะมีอำนาจเงินมาค้ำจุนไว้ จนเขาไม่อาจจะต้านทานได้ ทุกอย่างในชีวิตของเขาแทบจะจบสิ้นลง หากไม่มีคนรอบข้างของช่วยคอยพยุง กับไม่มีโชคช่วยและไม่มีความฉลาดเฉลียวและโอกาสในการสร้างเนื้อสร้างตัว จนลืมตาอ้าปากได้เวลาสิบกว่าปี และแน่นอนว่าเขาต้องการกลับมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้พ่อกับน้องที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ กัณหา ปานประธีป คือหนึ่งในสองของฆาตรกรที่เขาทำหน้าที่เป็นศาลเตี้ยเสียเองแล้วตามมาพิพากษาในโทษทัณฑ์ที่พรากชีวิตน้องสาวสุดรักของเขาไป ด้วยการหยิบยื่นความสูญเสียให้เธอและคนในครอบครัวได้ลิ้มลองรสชาติเหมือนที่เขาเคยเผชิญมาแล้ว แต่เขาหารู้ไม่ว่าทุก ๆ ความโหดร้าย ทารุณที่เขาหยิบยื่นให้เธอนั้น เป็นความผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะอะไร เพราะใคร และทำไม มาร่วมกันหาคำตอบได้ใน ‘อาญาซาตาน’ ที่ท่านถืออยู่ในมือเล่มนี้ ผู้เขียนเชื่อแน่ว่าท่านผู้อ่านจะเสมือนได้ร่วมลิ้มลองความเจ็บช้ำไปพร้อม ๆ กัณหา ผู้ซึ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำ ถูกหยิบยื่นคราบน้ำตาให้เธอโดยผู้คนรอบกายไม่เว้นแม้แต่ชาครีย์ อัครเมธาสกุล ผู้ที่อ้างว่าเป็นฝ่ายถูกกระทำนั่นเอง

เขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก  ....................... “โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ! ไม่เห็นรึไงว่าฉันกลับมาแล้ว ทำไมไม่หาเบียร์เย็นๆ มาให้ ฉันเพิ่งจะกลับจากไปทำงานหาเงินมาให้เธอใช้นะ อย่าลืมสิว่าไอ้ที่ได้กินได้ใช้อย่างสบายๆ น่ะมันเป็นเงินของใคร” “เบียร์หมดค่ะ พี่เพ็ญกำลังไปซื้อ รบกวนคุณเพชรรอสักครู่นะคะ” “ฉันไม่รอ! ฉันจะเอาเดี๋ยวนี้ไปหามาให้ฉัน ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่” เพชรกล้าตะคอกใส่หน้าหญิงสาวทันที ขณะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ แล้วจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่อง จนพิรุณญาต้องถอยออกห่างไปสองสามก้าว แล้วก็ทำใจดีสู้เสืออธิบายให้เขาฟังอีกครั้ง “อีกหน่อยพี่เพ็ญคงจะมาค่ะ ในตู้เย็นไม่มีเหลือแล้วจริงๆ” “ไม่มีเธอก็ออกไปหาซื้อมาสิ! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รอ น้ำยาคนเป็นแม่บ้านใหญ่อย่างเธอทำได้แค่นี้เองเหรอ หรือจะเก็บแรงเอาไว้ทำอย่างอื่น หรือถ้าคนที่ยืนตรงหน้าเธอไม่ใช่คุณพ่อ เธอก็จะไม่สนใจดูแลอย่างนั้นใช่มั้ย” “คุณพูดอะไรของคุณฉันไม่เข้าใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอไปทำงานต่อนะคะ” พิรุณญาเริ่มไม่พอใจในน้ำคำของเขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็พยัยามจะหลีกเลี่ยง เพื่อไม่ให้มีปัญหาเหมือนครั้งก่อนอีก เธอจึงหันหลังเดินกลับไปเข้าครัว แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน ก็ถูกเพชรกล้าคว้าแขนเอาไว้ก่อน “ปล่อยนะคุณเพชร!” พิรุณญาพยัยามสบัดแขนออกจากมือเขา แต่ไม่อาจสู้แรงได้ เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันยังคุยธุระไม่เสร็จ เธอนี่มันเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ ถึงได้ทำตัวไร้เดียงสาซะเหลือเกิน ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าที่ฉันพูดหมายความว่ายังไง อย่ามาเสแสร้งให้ฉันสมเพชเธอมากไปกว่านี้นักเลย .......

‘เจ้าสาวแสงตะวัน’ เป็นนิยายเรื่องแรกที่ ‘กันเกรา’ ตัดสินใจควักกระเป๋าจัดพิมพ์เอง ภายใต้ชื่อ ‘กันเกรา บุ๊ค’ ที่มีโลโก้เป็นลายเซ็นของ ‘กันเกรา’ เอง และมีสโลแกนที่คิดเองและกรั่นกรองออกมาจากภายในนั่นคือ ‘เรียงร้อยด้วยรัก ถักทอด้วยใจ’ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้การตอบรับจากนักอ่านที่ชื่นชอบผลงานของ ‘กันเกรา’ ด้วยดีพอๆ กับที่เคยออกผลงานผ่านสำนักพิมพ์มานะคะ ........................ “ต่อให้ผมไม่ทำอะไร คิดเหรอว่าคุณจะไม่เกลียดผม ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วทำไมผมจะต้องหยุดด้วย ไม่มีทางและไม่มีวันด้วย คุณจะต้องได้รับโทษที่บังอาจมาปักปำผมซึ่งได้ชื่อว่าเป็นผัวถูกต้องตามกฏหมายของคุณ และกำลังจะได้ชื่อว่าเป็นผัวทางพฤตินัยของคุณในอีกไม่ช้านี้ จำเอาไว้” แล้วแสงตะวันก็ปิดปากบางเอาไว้ไม่ให้อ้อนวอนเขาอีกแม้แต่แอะเดียวด้วยจุมพิตอันเร้าร้อนและรุนแรงเพื่อเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาโกรธขึ้นมา อีกมือก็เลื่อนลงไปเปลื้องบราลูกไม้ออกจากสองแขนภายในสามวินาที แพนตี้สีหวานก็มีอันต้องกรอมไปอยู่ปลายเท้าภายในไม่กี่วินาที ก่อนมันจะถูกเท้าเขาไถออกไปในที่สุด แล้วคนไร้อาภรณ์ใดๆ ห่อหุ้มกายก็หมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรงจะเอาตัวรอดได้ในที่สุด เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะออมมือให้เลยแม้แต่นิดเดียว ด้วยถูกความโกรธเข้าครอบงำระคนความต้องการเข้ารุมเร้ามาแรมเดือน แม้เคยมีความคิดจะหักห้ามใจเอาไว้บ้าง แต่เขาก็ไม่สน ไม่แคร์ใดๆ หรือไม่แคร์ใครทั้งนั้นแล้ว และแม้จะลั่นวาจาเอาไว้แล้ว ในเมื่อคนเบื้องล่างเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะทำอะไรก็ได้ “อื๊อ!!! ปล่อยนะ!!! ฉันเจ็บ!!!” “หนูดาว! ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณเจ็บ ไม่ต้องดิ้นไม่ต้องกลัว ผมรับรองว่าคุณจะเจ็บไปอีกไม่นานหรอก เชื่อผมนะจ๊ะคนดี” “ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้คุณไปตลอดชีวิตจำเอาไว้”

รอยอาญา...เป็นนิยายเรื่องที่สามของธัญญรัตน์ (กันเกรา) ค่ะ ตั้งแต่ค้นพบแล้วว่าชอบงานเขียน เมื่อเริ่มลงมือเขียนก็มีอุปสรรคตามติดมาเช่น การกำหนดตัวละคร ตลอดจนเสื้อผ้า หน้าผม ว่าจะให้ออกมาแบบไหน ปวดหัวเหมือนกันค่ะ อุปสรรคอีกอย่างของการเขียนก็คือ ที่เกิดการขัดแย้งในใจว่า พ่อของระพีพรรณช่างร้ายเหลือ จะให้นายดำกลับมาแก้แค้นคืนยังไงจึงจะสาสม และจะต้องดำเนินออกมาในรูปไหน ที่จะไม่ให้โครงเรื่องไปซ้ำเรื่องอื่น และในเมื่อนายดำทำเรื่องไว้ซะมากมายกับเพลงขนาดนี้ จะลงเอยกันได้ยังไง จะทำยังไงให้ท่านผู้อ่านเชื่อโดยไม่รู้สึกขัดแย้ง เดือดร้อนต้องไปตามถามเพื่อน ๆ และคนใกล้ตัวหลายต่อหลายท่าน ถึงไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แต่ก็มองเห็นตอนจบของเรื่องนี้แล้ว เกือบครึ่งปีสำหรับการสรรสร้างผลงานชิ้นนี้ ให้ออกมาสู่สายตาท่านผู้อ่าน ขอขอบคุณทุก ๆ ความร่วมมือจากหลายต่อหลายคน ไม่ว่าจะเป็นคนใกล้ตัว บรรณาธิการ ตลอดจนเพื่อนพ้อง เพื่อนนักเขียน และที่สำคัญยิ่งขอขอบคุณ คุณ ๆ ผู้ท่านที่เป็นแรงใจให้ด้วยดีเสมอมา “ฉันกำลังท้องค่ะ” “เธอท้อง! แล้วมาบอกฉันทำไม ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย” “ที่ฉันมาบอกคุณ ก็เพราะว่า เด็กในท้องของฉัน คือลูกของคุณ” “เธอว่าอะไรนะ ลูกเธอจะมาเป็นลูกฉันได้ยังไง เธอเอาอะไรมาพูด” “คุณหมายความว่ายังไง คุณรู้อยู่แก่ใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างฉันกับคุณ” “เรื่องระหว่างฉันกับเธอเหรอ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นล่ะระพีพรรณ เท่าที่ฉันรู้ก็คือ เราไม่เคยมีอะไรกันเลย แล้วเธอจะมาบอกว่าท้องกับฉันได้ยังไง เธอมีหลักฐาน หรือพยานหรือเปล่า จู่ๆ จะมากล่าวหาฉันแบบนี้ มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ” “คุณกำลังจะบอกฉันว่าคุณไม่เคยมีอะไรกับฉันอย่างนั้นเหรอคุณดำ” “มันไม่เกี่ยวกับคำตอบของฉัน ว่าจะใช่หรือไม่ใช่หรอกนะ มันสำคัญอยู่ที่ว่าเธอมีหลักฐานอะไรที่จู่ๆ จะมาบอกว่าฉันเป็นพ่อของลูกเธอต่างหาก” “คุณเป็นคนบอกฉันเองว่าคุณอัดวีดีโอเอาไว้ แล้วคุณยังจะมาถามจากฉันเหรอ” “วีดีโอ เหรอ ฮ่าๆ เธอนี่ช่างไม่สมกับเป็นนักเรียนนอกเลยนะ ขโมยที่ไหน มันจะทำหลักฐานเอาไว้มัดตัวเอง เธอไม่รู้เหรอ ว่าฉันยกเมฆเธอ มันไม่มีวีดีโออะไรทั้งนั้นล่ะ” “คุณหลอกฉันเหรอ” “ฉันไม่เรียกว่าหลอก แต่เรียกว่าฉันฉลาดกว่าเธอ หมดเรื่องหรือยังฉันจะได้ไป”

ขึ้นชื่อว่า “รักแรก” คงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า มันสร้างความสุข สดชื่น หอมหวาน และอบอุ่นหัวใจให้กับคนที่มี “รัก” มากแค่ไหน และความรู้สึกเหล่านี้ยิ่งจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ หาก “รักแรก” นั้นลงท้ายด้วยความสมหวัง แต่สำหรับ “รักแรก” ของ “เทียมหทัย” หรือ “ขิม” แล้ว เธอต้องพบกับความเจ็บปวด รวดร้าว และต้องทนทุกข์ ทรมาณแทบหัวใจสลาย กับการที่ได้พบกับ “รักแรก” แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว กับการที่จะเริ่มเปิดใจรักใครสักคน ด้วยเพราะรู้ดีว่า หัวใจของตัวเองคงไม่อาจจะทนรับกับความเจ็บปวดได้อีกแล้ว แต่แล้วเธอก็ต้องตกหลุมรักและมอบหัวใจให้กับเขา โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่ารักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ และเธอก็ไม่อาจจะรู้ได้ ว่าเขานั้นมีความรู้สึกกับเธอเช่นไร เพราะเขาเฝ้าแต่จะคอยมอบความเกลียดชังให้เธออยู่เป็นนิจ “เก็บดวงใจไว้ให้เธอ" คือนวนิยายที่ผู้เขียน อยากจะถ่ายทอดความเจ็บปวด รวดร้าว จากการผิดหวังในรัก ที่มนุษย์เราๆ ท่านๆ ต้องเผชิญมาด้วยกันแล้วทั้งนั้น และหลายๆ คน ต่างประจักษุ์ดีกว่า กว่าที่เราจะพบใครสักคน และได้มอบหัวใจให้นั้น มันช่างยากเย็นแสนเข็นแค่ไหน และที่ยากยิ่งกว่า คือการที่จะลบใครสักคนให้ออกไปจากความทรงจำส่วนลึกในหัวใจ บางท่านอาจจะใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน หรือกี่เดือน หรือกี่ปี แต่สำหรับบางท่าน อาจจะต้องใช้เวลาเป็นสิบปี หรืออาจจะตลอดชีวิตก็เป็นได้ ..................................... เอ่อ! มันเป็นของฉัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีอะไรกับคุณพ่อนี่” เธอเถียงเขา “งั้นเหรอ! เธอนี่มันหน้าด้านที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย ฉันจะต้องหากล้องที่เธอกับพ่อฉันมีอะไรกันมาเปิดให้เธอดูเลยหรือยังไงเธอถึงจะยอมรับ ว่าเธอมันเลวทรามแค่ไหน ไร้ซึ่งยางอาย กินบนเรือน อึรดบนหลังคา นี่ถ้าแม่ฉันมาเห็น ท่านคงจะช๊อกตายไปเลยมั้ง เธอถึงจะสะใจ” “คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่เคยทำอย่างที่คุณคิด” “ฉันต้องเชื่อคนไร้ยางอายอย่างเธอด้วยเหรอเทียมหทัย ฉันชักอยากจะรู้ซะแล้วสิว่า ลีลาบนเตียงของเธอ มันเด็ดขนาดไหน ไม่ว่าพ่อฉัน หรือไอ้ธรรทรนั่นมันถึงได้หลงเธอหัวปรักหัวปรำยอมทุ่มเงินซื้อเพลงที่เธอร้องตั้งเพลงละล้าน แล้วยังไม่รวมกับเพื่อนรักฉันด้วย นี่ถ้ามันรู้ว่าผู้หญิงที่มันรักนัก รักหนามีอดีตที่โสมมมันจะทำยังไง หรือว่ามันรู้แล้ว และก็ติดใจจนปล่อยเธอไปไม่ได้ งั้นฉันขอมีส่วนร่วมด้วยคนนะ เธอจะได้เอาไว้เลือกเยอะขึ้นไง”

แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่อง ‘ดวงใจจักรภัทร’ ขึ้นมานั้นมีอยู่ว่า กันเกราชอบดูหนังเรื่อง ซิลเดอเรลล่ามาก จนสงสัยต่อไปว่า ถ้าเราจะต้องเขียนแนวนี้จริงๆ จะให้ออกมาในรูปแบบไหน พระเอกอยากให้เป็นคนแบบไหน นิสัยอย่างไร นางเอกจะต้องสวยแค่ไหน มีคุณสมบัติอย่างไรถึงจะดึงใจพระเอกให้มารักได้ โดยได้ตั้งเงื่อนไขให้ตัวเองเอาไว้ว่า เนื้อเรื่องจะต้องใกล้เคียงกับความเป็นไปได้ในโลกแห่งความจริงมากที่สุด เพราะในชีวิตจริง การที่ชายหนุ่มหน้าตาดี ฐานะร่ำรวย ครอบครัวสมบูรณ์แบบอย่างจักรภัทรผู้เป็นพระเอกของเรื่องจะเลือกคู่ชีวิตทั้งทีนั้น คงไม่มองที่ความสวยงามของผู้หญิงเพียงอย่างเดียวแน่ อีกทั้งผู้หญิงสวยๆ ทุกวันนี้มีให้เห็นเกลื่อนเมือง และบางครั้งความสวยก็ไม่ใช่บันไดแห่งความสำเร็จทุกขั้นของผู้หญิงเสมอไป แต่จะต้องมีอย่างอื่นประกอบกันด้วย ถึงจะดึงให้ก้าวขึ้นไปพบกับความสำเร็จในชีวิต นั่นคือการได้ผู้ชายดีๆ มาเป็นคู่ครอง มาเป็นผู้นำชีวิต มาเป็นผู้นำครอบครัวและกว่าที่มัทรี ซึ่งเป็นนางเอกในเรื่อง และเป็นตัวแทนของสาวสวยในสังคมปัจจุบันจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้นั้น จะต้องพบเจออะไรมาบ้าง จะต้องสูญเสียอะไรมาบ้าง .................................................................................. “ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ” และด้วยสัญชาตญาณ สองวงแขนของเขา ก็รับเอาร่างเล็กๆ มากอดแนบอกไว้เช่นกัน ตอนแรกนั้นเพราะความอยากปกป้องเพศที่อ่อนแอกว่า และกำลังต้องการที่พึ่งพิง ต่อมานั้นมีความต้องการด้านจิตใจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ก็ใครจะไปอดรนทนไหว ในเมื่อมีสาวสวยมาให้กอดขนาดนี้ สองวงแขนของเขาเลยกระชับเอาไว้แนบแน่น เสียงฟ้าร้อง บวกกับสายฟ้าแลบแปลบปลาบ จนเกิดแสงสว่างว้าบเป็นครั้งคราวนั้น ทำให้เขาเห็นเจ้าของใบหน้าสวย ที่ดูเหมือนจะตกอกตกใจไม่หายได้ชัดเจน สองแขนเล็กเรียวที่โอบกอดเขาอยู่นั้น ก็กระตุ้นให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นได้ไม่ยาก กลิ่นกายหอมๆ บวกกับกลิ่นแชมพูอ่อนๆ จากเรือนผมยาวสลวย ก็ช่วยให้เขาไม่อาจจะผละหนีไปไหนได้ ปลายคางมนของคนตกใจ เลยถูกเขาเชยขึ้นช้าๆ สายฟ้าแลบแต่ละครั้ง ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าสวยใสได้ไม่ยาก รวมทั้งริมกระจับงาม ที่เขาทนฝืนใจไม่ให้ก้มลงไปหาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่กี่วินาที เขาก็ได้ลิ้มลอง และเจ้าของก็ไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเชื้อเชิญด้วย เป็นเขาเองที่โน้มใบหน้าลงไปหา ด้วยยากจะหักห้ามใจ

‘เกลียดคนโกหก เกลียดคนหลอกลวง’ เป็นคำที่นักธุรกิจหนุ่มอย่างดรณ์ เดชาโชตช่วง ท่องไว้ในใจเรื่อยมา นับตั้งแต่ถูกคนใกล้ชิดที่สุดในชีวิต ทำลายความไว้วางใจที่เคยมีมาแต่ไหนแต่ไร ‘ไม่ให้โอกาสใครซ้ำสอง’ และเขายึดถือคตินี้นับตั้งแต่นั้น ไม่ว่าจะผู้ใต้บังคับบัญชา หรือคนใกล้ตัว เพื่อกันไม่ให้คนเหล่านั้น ทำให้เขาเสียใจ ทำให้เขาผิดหวังอีก ทว่า เขากลับต้องกลืนคติประจำใจเหล่านี้ไว้ และเก็บงำไม่ให้ใครรู้ เมื่อได้เผลอมอบหัวใจให้กับ ‘อาภาภัทร ดิษยากรกุล ชไนเดอร์’ หญิงสาวที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เพราะเธอช่างสวย สง่างาม คุณสมบัติทุกด้านเพียบพร้อม เขาหมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องดึงเธอมาเป็นคู่ชีวิตให้ได้ ต่อให้ยากเย็นแสนเข็ญ หรือต้องแลกด้วยอะไร เขาก็พร้อม แต่ไม่คิดไม่ฝัน ว่าสาวสวยและสูงส่ง จะทำให้เขาผิดหวังตั้งแต่ยังไม่เข้าสู่ประตูวิวาห์ด้วยซ้ำ เขาจะทำยังไง จะเดินหน้าต่อ หรือยกเลิกงานเสีย แล้วไปให้ไกล ผู้หญิงโกหก ผู้หญิงหลอกลวงคนนี้ .......... “คุณกล้าดียังไง ถึงขัดคำสั่งผมต่อหน้าคนอื่น” “ฉันจะทำอีก ถ้าคุณคิดจะหยามฉัน ด้วยการเอาผู้หญิงคนนั้นมายุ่งในห้องนี้” “ผมจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของผม” “งั้นการที่ฉันไม่ยอมทำตามคำของคุณ ก็ช่วยคิดว่ามันเป็นสิทธิ์ของฉันด้วย เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณล้ำเส้นมากเกินไป ฉันก็จะจัดการตามวิธีของฉัน เข้าใจตรงกันนะ” “ร้ายนักนะตัวแค่นี้! มานี่เลย!!!” “ปล่อยฉันนะ!!!!” “ไม่ปล่อย! ปากดีแบบนี้สงสัยผมคงต้องจัดหนักแล้วมั้ง เอาสักกี่ครั้งดีล่ะ ถึงจะคุ้มค่าเงินสองแสนห้าที่ผมเพิ่งโอนให้ แล้วไหนจะที่ไปเสียมารยาทกับแขกผมอีก” “แขกเหรอ ฉันไม่เคยเห็นแขกคนไหนใส่บิกินีแล้วนั่งเบียดเจ้าของบ้านที่มีเมียนั่งอยู่ทนโท่ขนาดนั้น” “คุณหึงหรือไง” “ทำไมฉันต้องหึงด้วย ในเมื่อฉันกับคุณจะหย่ากันอยู่แล้ว อยากทำอะไรกับใครก็เชิญเลย ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน” “ไม่ต้องไล่ บอกแล้วไงถึงเวลาผมไปเอง แต่ตอนนี้ผมต้องเอาคืน!” ร่างเล็กๆ ถูกเขารวบขึ้นไปพาดบนบ่าได้อย่างง่ายดาย แล้วเดินออกไป “ปล่อยฉันสิไอ้คนบ้า! คนทุเรศ!!” คนห้อยหัวไปหาพื้นก็ทั้งดิ้น ทั้งร้อง สองกำปั้นก็ทุบหลังเขาไม่ยั้ง “โอ๊ย!!!” พอถูกเขาจับโยนลงไปหาเตียงก็ถึงกับจุก แต่ก็พยายามลุกขึ้นเพื่อหมายจะพาตัวหนีจากห้องให้จบๆ ไป แต่กลับทำอย่างใจอยากไม่ได้ เพราะตัวใหญ่ๆ ของเขาโถมลงไปหา “ไม่นะ อะ...” ปากบางกำลังจะร้องด่า ก็ถูกฉกลงไปบดขยี้อย่างรุนแรง ...

พลาธิป พงษ์พันธุ์สถาพร ชายหนุ่มผู้เจ็บช้ำจากคนรัก ปิยธิดา ศรีสวัสดิ์วัฒนา ที่สลัดเขาทิ้งอย่างไม่เสียดาย แล้วหันหน้าเข้าสู่ประตูวิวาห์กับเพื่อนรักของเขา ด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น ที่ว่า ‘เขามีพ่อที่เจ้าชู้ หลายลูกหลายเมีย ซึ่งนั่นอาจจะทำให้เขาได้เลือดแย่ๆ จากพ่อมาด้วยล้านเปอร์เซ็น และโอกาสที่เขาจะทำให้คนรักต้องกลายเป็นเมียหลวงมีมากมายจนอาจจะทำให้ชีวิตครอบครัวพินพังลง’ นั่นทำให้เขาไม่เข้าใจ ขุ่นเคืองใจ และแค้นเคืองแฟนสาว กับเพื่อนสนิทที่พิชิตใจหญิงคนรักของเขาไปได้ในเวลาอันเฉียดฉิว ก่อนที่เขาจะคว้าชัยชนะได้ไม่กี่อึดใจ ปราณปริยาวดี ศรีสวัสดิ์วัฒนา ซึ่งเป็นน้องสาวต่างแม่กับคนรักเก่าของเขา คือหญิงสาวที่เขามองเห็นเป็นคนแรกที่จะใช้เป็นเครื่องมือในการเย้ยหยันแฟนสาวที่มองไม่เห็นค่าของเขา และทันทีที่คิดได้ เขารีบส่งผู้ใหญ่ไปสู่ขอและแต่งงงานด้วยทันที ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาคาดหวังจะให้คนรัก ถูกหยิบยื่นให้ปราณปริยาวดี ซึ่งเป็นลูกเมียน้อยและเป็นผู้หญิงที่อดีตคนรักของเขาเกลียดชังมาก นั่นทำให้เขาสะใจที่ได้เห็นอดีตแฟนเต้นเป็นเจ้าเข้าด้วยความเสียดายที่สลัดคนอย่างเขาไป แต่สุดท้ายเขาก็รู้ว่าตัวเองทำพลาดที่ดึงเธอเข้ามาในชีวิต เพราะจากเดิมที่เขาเกลียดลูกเมียน้อยเข้าไส้ กลับกลายเป็นว่าเขาเผลอใจรักเธอเข้าเต็มๆ หากก็ยังปากหนักปากแข็งอยู่นั่นเอง ปรานปริยากรเองก็ไม่คิดจะมอบหัวใจให้เขาง่ายๆ ทั้งสองจะลงเอยกันด้วยดีได้หรือไม่ เพราะอะไร เพราะใคร และทำไม ‘ไฟล้อมน้ำ’ มีคำตอบรอให้ท่านค้นหาแล้ว

พระ : เพื่อเอาชนะและเพื่อทวงคืนให้ตัวเองและครอบครัว เขาขอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งหัวใจและความรัก นาง : เพื่อให้ได้ความรัก เพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัว เพื่อบ้านเกิด เธอยอมแลกด้วยทุกอย่าง แม้กระทั่งร่างกาย ....................... “คืนนี้ผมคงไม่ต้องพึ่งชุดนอนที่ซื้อให้คุณหรอก รู้มั้ย” พออิ่มเขาก็ตบพุงแปะๆ แต่ปากยังแซวคนข้างๆ ที่รับมุขไม่ทันเลยนั่งมองเขานิ่งๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมา “ก็คุณเล่นเอาพริกมาปลุกต่อมเซ็กส์ผมซะกำมือขนาดนี้ ผมจะอดใจไหวยังไงล่ะ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยนะ คงไม่หนีสามหรอก บวกเช้าอีกสักหนึ่งหรือสอง เฮ้อ! ฟ้าเหลืองแน่ๆ ไอ้เบียร์เอ๊ย!” พิมพ์ภิษาลุกหนีจากเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ที่ดูจะทะเล้น ขี้เล่นชนิดไม่เคยเห็นมาก่อนทันที มือบางก็รวบจานบนโต๊ะไปด้วย จะได้รีบล้างรีบเก็บ รีบหนีเข้าห้องนอน จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนพลีกายให้เขาใช้หลายๆ ครั้งอย่างที่คาดหวังเอาไว้ “อย่าคิดว่าจะหนีผมได้ คุณต้องมาห้องนี้อาบน้ำด้วยกัน เพราะผมต้องการคนถูหลังตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” คฑาธรไม่สนใจกับสองขาและสองแขนกวัดแกว่งไปมา เพื่อดิ้นรนเอาตัวรอดสักนิด นอกจากก้าวยาวๆ ตรงไปหาห้องนอนของเขา ที่เปิดประตูอ้าเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว และใช้ส้นเท้าสะกิดเบาๆ มันก็ปิดให้เรียบร้อย “ฉันต้องไปเอาของใช้ส่วนตัวก่อนนะคะ ปล่อยก่อนสิคะ ฉันจะไปเอาที่ห้อง” พิมพ์ภิษายังคงดิ้นรนเพื่อจะหาทางหนี “ถ้าขืนคุณยังดิ้นไม่หยุดแบบนี้ ผมจะพาคุณไปที่เตียง แล้วมีอะไรกันสักรอบก่อนค่อยไปอาบน้ำ และต่อด้วยรอบสองในนั้น ออกมาก็มีอีกรอบ รวมตอนเช้าด้วยก็เป็นหก จะเอาอย่างนั้นมั้ยล่ะ”

‘ยื้อรัก’ ได้แรงบันดาลใจจากตอนทำงานอยู่ในเมืองกรุงเมื่อหลายปีก่อนแล้ว เห็นเจ้านายหล่อๆ ก็แอบเพ้อไปตามนิสัยเลขาบ้าฝัน หน้าตาก็งั้นๆ ค่ะ แม้จะเป็นฝันแบบลมๆ แล้งๆ แต่ก็ยังอยากฝันอยู่ดี พอได้เข้ามาอยู่ในวงการน้ำหมึกแล้ว ก็ไม่รีรอที่จะดึงเอาฝันหวานๆ ที่ค้างคาใจมาเรียงร้อยถ้อยคำ จนได้นิยายเรื่องนี้ออกมาค่ะ พระเอกนั้น ยังคงหล่อระเบิดและรวยเว่อร์ตามเดิม ส่วนนางเอกนั้นก็เก่งค่ะ เก่งแบบค่อยเป็นค่อยไปค่ะ พร้อมกับเพิ่มนามปากกา ‘พิมรภัค’ มาด้วยอีกหนึ่ง เพราะชอบชื่อนี้มากๆ ค่ะ หวังว่านักอ่านจะชอบด้วยนะคะ อ่านงานของ ‘กันเกรา’ มาหลายเรื่องแล้ว เปลี่ยนบ้างน้อ อีกเรื่องที่อยากจะแจ้งให้นักอ่านทราบค่ะ ตอนนี้เราใช้ชื่อสำนักพิมพ์ อิ่มรัก แทน สำนักพิมพ์ กันเกรา บุ๊ก แล้วนะคะ เพราะชื่อนี้ฟังแล้วดูแคร์ความรู้สึกนักอ่านมากกว่าค่ะ ถ้าใครขาดรัก ต้องมาหาเราค่ะ อ่านนิยายของเราแล้ว จะรู้สึกว่าอิ่มรักค่ะ ********************** เขายอมซื้อหุ้นบริษัทเพื่อนหลายสิบล้าน เพียงเพื่ออยากดึงเธอมาอยู่ใกล้ ๆ ด้วยการตั้งให้เป็นเลขาแถมตั้งเงินเดือนสูงลิ่ว เพราะอยากให้รักเก่ากลับมาเป็นใหม่อีกครั้ง เธอยินยอมตามเงื่อนไขเพราะหัวใจยังมีเขา