ศัลยแพทย์แห่งศตวรรษที่ 20 อยู่ดีๆก็ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของบุตรสาวนายพรานที่มี ภาระต้องเลี้ยงดู ไหนจะมีย่าที่ป่วยติด พ่อขาหักที่เลี้ยงตัวเองไม่ได้ และน้องชายที่อายุเพียง 7 หนาว โจวลี่หลินจึงต้องรับภาระเลี้ยงดูทั้งสามคนไปโดยปริยาย แต่สวรรค์ยังไม่พอใจ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดส่งนางให้ไปเป็นชายาของอ๋องปีศาจ ที่มีงานอดิเรกคือฆ่าชายาตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอมาแล้วถึงเจ็ดคน      สวรรค์เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายกับข้านัก…      "นี่นางยังไม่ตายอีกหรือ"      "ไม่เพียงยังไม่ตาย แต่ตอนนี้นางยังมีชีวิตอยู่ดี นางฝากความมาถึงท่านอ๋องอีกด้วยว่า พระองค์เล่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่"      เฉินตงหยางคิ้วกระตุก "นางน่าสนใจดีนี่" ………………………….       เท่านั้นยังไม่พอ เขายังมีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว นางที่เป็นเพียงบุตรนายพรานจะเอาสิ่งใดไปสู้       "ต่อให้ข้าต้องบั่นคอเจ้าเพื่อนาง ก็ไม่คิดลังเลแม้นสักนิด เช่นนั้นเจ้าอย่าได้คิดว่าตนเองสำคัญ"       'พวกท่านรักกันเหตุใดถึงยังจับข้าเข้าตำหนักมาเล่า บ้าจริง…!!! งั้นก็หย่าขาดข้าไปเสียสิ แล้วไปรักกันให้พอ'

นางเป็นสตรีเพียงหนึ่งเดียวของทั้งห้าแคว้น ที่ไร้ซึ่งปราณธาตุ ถูกผู้คนดูถูกยังไม่พอ มารดาที่ให้กำเนิดขยะเช่นนาง จึงถูกสามีหมางเมิน แม่สามีชังน้ำหน้า และตายไปด้วยความทุกข์ใจ เมื่อนางแต่งงานมีสามี ก็ถูกน้องสาวแท้ๆ ต่างมารดาหักหลัง ปีนขึ้นเตียงเพื่อแย่งสามี"นี่น้องสาวข้านางจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร""พี่หญิงใหญ่ข้าผิดต่อท่าน"อะไรวะ…!!!'ชีวิตมันจะบัดซบได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ'ไม่หรอกมันยังบัดซบได้อีก!!! เพราะยังเหลือไทเฮา แม่สามีตัวร้ายในละครที่จงเกลียดจงชังอยากจะไล่ข้าไปให้ไกล คอยดูเถิดไอ้คนที่มันดูถูกข้าไว้!!!วันนี้… ข้าจะยิ่งใหญ่เหนือผู้คนทั้งใต้หล้าให้พวกเจ้าดู...................................................

เหลียนฮวาตกตะลึงกับภาพบุรุษเปล่าเปลือยแผงอกกำยำกำลังยืนอาบน้ำ เนื้อตัวเปียกโชก นางหวีดร้องในใจหลับตาปี๋ พร้อมทั้งวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต อยู่มาจนมีชีวิตที่สองแล้ว สาวทึนทึกอย่างนางยังไม่เคยเห็นแม้แต่กล้ามท้องบุรุษด้วยซ้ำ ภาพเมื่อสักครู่นี้เกือบทำให้นางหัวใจวายตายเป็นครั้งที่สองเสียแล้ว เหลียนฮวาเอ๋ยนี่คือบทลงโทษที่เจ้าอายุล่วงเข้าสามสิบ แต่ยังไม่เคยมีแม้กระทั่งคนรู้ใจ นางได้แต่ก่นด่าสวรรค์สาปแช่งนรก ที่ทำให้นางต้องมามีชีวิตเช่นนี้…          การที่มีร่างกายเป็นที่ต้องการของบุรุษมากมายทำให้นางที่หลงยุคเข้ามาอยู่ในร่างนี้ต้องปลอมแปลงตนเองให้เป็นบุรุษหน้าตาอัปลักษณ์ แต่เหตุไฉนบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นที่ต้องการมากที่สุดของสตรี ใบหน้าของเขารูปงามสลักเสลาราวหยก ไม่ว่านางจะไปที่ใดก็ล้วนแต่มีเขาคอยวนเวียนอยู่ข้างกายเสมอ           "ดวงตาลึกโบ๋ โหนกแก้มใหญ่ ผิวดำคล้ำและยังฟันเหยิน ด้วยรูปลักษณ์นี้ของเจ้าข้าบอกได้คำเดียวว่าช่างอัปลักษณ์ยิ่งนัก แล้วหย่งอ๋องชมชอบสิ่งใดในตัวเจ้า" จางซีเอ่อกวาดมองเหลียนฮวาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เหลียนฮวายืนนิ่งไร้ซึ่งท่าทีโต้ตอบ นางรู้สึกเหนื่อยใจกับบุรุษผู้นี้ที่ช่างขยันคอยแต่จับผิดนางเหลือเกิน          "ถึงแม้นจะชมชอบในบุรุษเพศเดียวกัน ก็ควรที่จะเลือกหน้าตาที่ดีกว่านี้ ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่า 'หย่งเล่อ' กำลังคิดอันใดของเขาถึงได้หลงใหลในตัวเจ้านัก"         'คำก็อัปลักษณ์สองคำก็อัปลักษณ์ คอยดูเถิดหากท่านได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของข้าแล้ว ยังจะกล่าวเช่นนี้อีกหรือไม่'                   บุรุษที่สามารถถือครองหัวใจของสตรีที่ถือกำเนิดจากดอกเหลียนฮวาจะได้รับชีวิตอมตะมาครอง แต่เหตุใดเมื่อนางมอบใจให้เขาแล้ว บุรุษผู้นี้กลับมีคู่หมั้นคู่หมายเสียแล้วเล่า

เมื่อกระจกทองเหลืองคือประตูเชื่อม ระหว่างสองภพ ที่ทำให้เขาและเธอได้มาเจอกันอย่างไม่คาดคิด  เหมยลี่ที่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา  ที่ต้องหาเลี้ยงตนเอง กับบุรุษสูงศักดิ์ที่เป็นถึงชินอ๋อง บุรุษที่ไม่เคยมอบใจให้กับสตรีใด  ได้มาตกลงเป็น"แฟนกัน" เรื่องราวความรักถูกถักทออย่างมีความสุขคล้ายกับว่าจะไม่มีอุปสรรคใด  แต่แล้วเมื่อในวันหนึ่ง  แฟนสูงศักดิ์ของนางก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย และเมื่อเขากลับมาอีกครั้ง ก็ไม่ได้มาเพียงลำพัง... และความทรงจำที่มีเกี่ยวกับนาง ก็ได้เลือนหายไป แล้วเช่นนี้   นางจะยอมสูญเสียเขาไป อย่างง่ายดาย ได้จริงๆหรือ...  "เจ้าก็อยู่ที่นี่กับข้า นางก็อยู่ในที่ของนาง ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้นางมายุ่งวุ่นวายกับเจ้า พวกเราสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสมานฉันท์ มันอยู่ที่ความรู้สึกของเจ้าเพียงเท่านั้น เจ้าคงไม่ต้องการให้ ลูกในครรภ์ขาดพ่อตั้งแต่ยังไม่ทันได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกกระมัง" เหมยลี่ฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของเกาเจี้ยนหานอย่างแรง ใบหน้าของนางแดงก่ำ เต็มไปด้วยแรงของโทสะที่กำลังกรุ่นโกรธ หญิงสาวหอบหายใจแรงอย่างไม่สามารถควบคุม "ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดประโยคเหล่านี้ออกมาจากปากของท่าน เหตุผลของข้านั้น เคยได้พูดกับท่านไปหมดแล้ว แต่หากท่านต้องการจะได้ยินมันอีกครั้ง ข้าก็ยินดีที่จะอธิบายให้ท่านได้ทราบ เพื่อที่จะได้เป็นการเปิดโลกกะทัดใหม่ให้กับบุรุษที่เห็นแก่ตัวเช่นท่านได้เข้าใจโลกมากขึ้น" ................................. "หากข้าว่ายน้ำไม่เป็นป่านนี้คงจมลงไปในสระบัวนั่นแล้ว ขอบใจท่านมากที่ทำให้ข้าสามารถตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ท่านก็เห็นอยู่ว่าเป็นนางที่ผลักข้าตกลงไปในน้ำแต่ก็ยังเลือกที่จะช่วยนางก่อน และปล่อยให้ข้าจมดิ่งลงไปอย่างไร้ซึ่งความห่วงใย แล้วเช่นนี้ ยังจะบอกว่าสามารถจัดการทุกอย่างได้โดยที่ให้ข้าวางใจอยู่ในตำหนักแห่งนี้อย่างนั้นหรือช่างน่าขันสิ้นดี"

“เหตุใดท่านถึงไม่เชื่อข้าละข้าคือฮูหยินของท่าน แต่งให้ท่านมานาน 3 ปี แต่นางที่พึ่งแต่งเข้ามา ท่านก็เชื่อนางจนลืมสิ้นถึงข้อเท็จจริง ท่านบอกว่าจะตอบแทนนางที่บิดานางสละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตท่านไว้ในสนามรบ การตอบแทนมีตั้งหลายวิธี ไยท่านถึงเลือกแต่งนางเข้ามาเป็นอนุ ท่านทำร้ายจิตใจข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่านางจะกล่าวความใด ท่านก็เชื่อนางไปเสียหมด” ................................... "ท่านลุกขึ้นมาสวมอาภรณ์ให้เรียบร้อยได้แล้ว หรือท่านจะต่อกับนางอีกสักยกหรือ" ไม่ใช่เสียงของใครที่ไหน เป็นเสียงของเหยาเอ๋อร์ของเขานั่นเอง "เหยาเอ๋อร์! " เขาตกใจหน้าซีดเผือด เสียงของนางในยามนี้ช่างเย็นชายิ่งกว่าหิมะในฤดูเหมันต์เสียอีก ไม่พูดเปล่านางยังเดินไปดับกลิ่นของกำยานที่จุดอยู่ภายในห้อง และคำพูดของนางต่อจากนั้น ก็แทบจะทำให้ผู้คนที่อยู่ในห้องตกตะลึงอ้าปากค้าง   ......................................... "ข้ารักท่านเหลือเกินเจ้าค่ะท่านพี่ รักมากจนข้าไม่สามารถที่จะแบ่งท่านให้กับผู้ใดได้ ข้าไม่สามารถทนมองท่านกอดกันกับสตรีอื่น ข้าไม่สามารถทนมองเห็นท่านยิ้มให้กับสตรีอื่น มือที่ข้ากุมไว้นี้ มันก็เคยใช้สัมผัสกับสตรีอื่นมาแล้ว ริมฝีปากนี้นอกจากข้าแล้ว มันก็สัมผัสกับสตรีอื่นมาแล้วเช่นกัน ข้าอยากให้ท่านลองคิดเช่นเดียวกันกับข้าดู ว่าถ้าริมฝีปากนี้ของข้า นอกจากท่านแล้ว ผู้อื่นก็สามารถสัมผัสได้ มือคู่นี้นอกจากท่านแล้วคนอื่นก็สามารถกอบกุมได้ สายตาของข้าคู่นี้.." "พอได้แล้ว เจ้าหยุดพูดเถอะ พี่เข้าใจแล้ว" เขาตอบนางด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และพูดออกมาอย่างแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ "เจ้าไม่ไปได้หรือไม่ เจ้าอภัยให้พี่อีกสักครั้งได้หรือไม่" พร้อมกับกระชับมือบางของนางไว้ให้แน่นขึ้น

เมื่อศัลยแพทย์หญิงประจำโรงพยาบาลจังหวัด  ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำกับเพื่อนสนิท จนเป็นเหตุให้เสียชีวิตคาที่ทั้งสองคนแต่เรื่องราวไม่ได้จบลงเพียงเท่านั้นเมื่อทั้งสองคนได้ทะลุมิติไปเกิดใหม่ ในยุคจีนโบราณที่แบ่งแยกชนชั้นวรรณะและชายหญิงอย่างชัดเจน..... แล้วมีหรือที่ผู้หญิงยุค 2020 จะยอมอยู่ในกรอบธรรมเนียมประเพณีที่เคร่งครัดเช่นนั้น การฉีกกฎของธรรมเนียมปฏิบัติ สำหรับสตรีสูงศักดิ์จึงบังเกิดขึ้น ไป๋เยว่ชิงคุณหนูรองตระกูลไป๋ บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของท่านเสนาบดีไป๋ซือเฉิง ที่ถูกคู่หมั้นคู่หมาย ทำร้ายจิตใจ จนถึงขั้น ตรอมใจ ตาย จึงเป็นโอกาสให้ ฟ้าใส ศัลยแพทย์ หญิงสาวสวย ในยุค 2020 เข้ามาอาศัยอยู่ในร่างนี้แทน แผนการแก้แค้น เจ้าคู่หมั้นหน้าปลาดุกและพี่สาวจอมตอแหล จึงบังเกิดขึ้น แต่ด้วยวัยเพียง 13 หนาวความงามยังไม่บังเกิดทรวดทรงองเอวไม่ต่างไปกับกระดานโต้คลื่นดีๆนี่เอง จึงเป็นเหตุให้เธอต้องปฏิวัติตัวเองครั้งใหญ่ จุดเริ่มต้นของการจัญไรจึงบังเกิดตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หยางซือเซียน น้องสาวเพียงคนเดียวของประมุขพรรคมังกรวารี เรียบร้อยประดุจผ้าพับไว้ สมกับเป็นยอดหญิงแห่งยุค แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากประสบอุบัติเหตุตกน้ำ หลังจากเธอฟื้นขึ้นมา เธอก็เปรียบดังผ้ายับที่พับไว้! ความแตกต่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ นี้ สร้างความวิตกกังวลให้กับผู้เป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอยิ่งนัก.... น้องหญิงที่เรียบร้อยของเขาผู้นั้นหายไปไหนนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่....? คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบยังดังก้องอยู่ในหูของเขาเรื่อยมา แต่เมื่อเขาได้พบกับสตรีนางหนึ่ง  สตรีผู้ที่ได้เห็นเรือนร่างบุรุษเพศของเขาเต็มสองตา ซึ่งตามกฎของตระกูลเขาจะมิสามารถให้สตรีใดที่มิใช่ ภรรยา เห็นเรือนร่างของตนเองได้ ในเมื่อ นางได้เห็นเรือนร่างของเขาแล้ว นางจะต้องรับผิดชอบ! กับการกระทำนั้น โดยการมาเป็นฮูหยินตราตั้งของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แผนการตามล่าว่าที่ฮูหยินจึงบังเกิดขึ้น แต่ว่าที่ฮูหยินตราตั้งของเขาผู้นี้ มีกิริยาท่าทางไม่ต่างกันกับน้องสาวของเขาที่เป็นเหมือนผ้ายับที่พับไว้!.. บุรุษผู้ไม่เคยผ่านสตรีใดเช่นเขาจะหาวิธีใดมากำราบนางกัน

 ข้าหลุดเข้ามาอยู่ในร่างของสตรีที่สามีมากภรรยา  วันๆต้องปะทะคารมกับอนุเหล่านั้นเป็นว่าเล่น ไม่เพียงเท่านั้น  ยังจะมีฮูหยินรองที่เป็นถึงองค์หญิงต่างเผ่า ที่แม่สามีรักแม่สามีหลงผู้นั้นอีกเล่า  แล้วศัลยแพทย์หญิงอย่างข้าต้องมาอดทน เพื่อเป็นกระโถนรองรับอารมณ์ของพวกท่านอย่างนั้นหรือ             ฝันไปเถิด...!!!   หย่าขาดแล้วอย่างไร...หญิงหม้ายแล้วอย่างไร...   ข้าไม่สนหรอก...หญิงหม้ายเช่นข้านี้แหละจะเป็นสตรีที่พวกเจ้าจะต้องอิจฉาที่สุดในแผ่นดิน   แล้วเหตุใดบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเกลียดชังข้าผู้นั้น ถึงได้มาคอยวนเวียนอยู่รอบตัวข้าอยู่ร่ำไปเล่า   ท่านเกลียดข้าไม่ใช่หรือ  เหตุใดไม่ไปให้พ้นๆ   "องค์ชายเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราขอให้พระองค์จงลืมมันไปเสีย  พระองค์ไม่พูดหม่อมฉันไม่พูด   คนของพระองค์ไม่พูดเพียงเท่านี้ก็ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว"

ข้าหลุดเข้ามาในร่างของสตรีที่สามีเกลียดชังไม่พอ  สามีข้ายังมีชะตาดอกท้อที่สตรีมากมายล้วนเข้ามาเกี่ยวพัน  ไหนจะเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ ที่สู้ไม่ไหวนั่นอีก แล้วคิดหรือว่าข้าจะทน ไม่ละ!!! ข้าหนีดีกว่า.........

อย่ายึดติด อย่าคาดหวัง และอย่าให้ใจกับบุรุษใด ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนถึงแม้นว่าวันนี้ บุรุษผู้นั้นจะแสดงออกว่ารักมากเพียงใด ไม่แน่ว่าเมื่อถึงวันหนึ่งเขาอาจจะเปลี่ยนใจไปจากเราก็เป็นได้ หากแท้ที่จริงแล้วเขายังไม่รู้ใจตนเอง เพราะหากวันหนึ่งเมื่อบุรุษผู้นั้นรู้ใจของตนเองแล้ว มันอาจจะเป็นวันที่เราเจ็บปวดแสนสาหัสก็เป็นได้ เมื่อความรักครั้งเก่าที่เขาไม่สามารถสลัดมันทิ้งไปได้จากหัวใจหวนกลับมาอีกครั้ง สตรีที่คิดว่าได้ตายจากไปแล้ว นางได้ปรากฏตัวขึ้นมาในวันที่เขามีสตรีเคียงข้างคนใหม่ สตรี 2 นางที่เป็นทั้งรักเก่าและรักครั้งใหม่ของเขา สุดท้ายแล้วหนทางของความรักทั้ง 3 คนจะจบลงเช่นไร… ภาพเบื้องหน้าที่เหลียนลี่หรูเห็นอยู่ในตอนนี้ ถึงกับทำให้นางรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจะก้าวเดิน ความรู้สึกเจ็บปวดที่กรีดลึกเข้าสู่หัวใจ "มันเป็นเช่นนี้เองสินะ ข้ามิคิดว่าจะต้องได้รู้จักกับมันเลยแม้แต่น้อย" "นี่สินะคือเหตุผลทั้งหมด ที่พระองค์ทรงเปลี่ยนไป คิดจะปิดหม่อมฉันไปอีกนานเพียงใดกัน" น้ำเสียงอันสั่นเทา ที่นางกล่าวออกไปเมื่อสักครู่นี้ ถึงกับทำให้บุรุษและสตรีทั้งสองคนที่กำลังกอดกันอยู่ รีบจ้องมองมาที่นางเป็นตาเดียวกันและรีบผละออกจากกันอย่างรู้สึกผิด "ลี่หรู…" "ใช่ หม่อมฉันเอง ทำไมถึงทรงทำเช่นนี้ได้ลงคอ ทั้งๆ ที่เราสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่หรือ หรือคำสัญญาที่พระองค์เคยให้ไว้กับหม่อมฉัน มันเป็นเพียงแค่ลมปากที่หาความแน่นอนอันใดมิได้เช่นนั้นหรือ" เหลียนลี่หรูกล่าวออกไปทั้งน้ำตา น้ำเสียงสั่นเทาที่นางกล่าวออกไปแต่ละคำนั้น ช่างยากเย็น อย่างที่นางไม่คาดคิดว่าตนเองจะเป็นเช่นนี้ได้ สตรีที่มีความมั่นใจในทุกการกระทำ ตัดสินใจเฉียบขาดในทุกๆ เรื่อง เมื่อต้องมาเผชิญกับ เรื่องราวเช่นนี้ นางกลับคิดหาทางออกให้ตนเองไม่ได้ ในสมองที่ว่างเปล่าและหัวใจที่เจ็บปวด ทำให้นางไม่อยากคิดเรื่องอันใดอีกแล้ว นางเพียงต้องการที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ขา 2 ข้างที่ไร้เรี่ยวแรง ไม่มีแม้แต่แรงที่จะก้าวเดินต่อไป มันช่างทรมานเหลือเกิน "พระองค์จะเลือกนางหรือเลือกหม่อมฉัน? " เหลียนลี่หรูถามออกไปอย่างเจ็บปวด นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบุรุษคนรักจะกล่าวว่าเลือกนาง แต่มันกลับมีเพียงความเงียบแทนคำตอบ มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า อย่าได้ให้โอกาสบุรุษเป็นฝ่ายเลือก เมื่อจับได้ว่าบุรุษผู้นั้นกำลังนอกใจ เพราะหากให้เขาเลือก คำตอบคือ ไม่มีทางเลือกเรา ถ้าหากเขารักเราจริงตั้งแต่แรก เขาจะไม่มีทางนอกใจ และทำให้เราเสียใจโดยเด็ดขาด "หึ! หึ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า…" นางหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ มือที่กุมกันไว้แน่นของทั้งสอง ในยามที่อยู่เบื้องหน้าของนางโดยไม่มีท่าทีว่าเขา จะยอมปล่อยมือออกจากมือของสตรีผู้นั้น ถึงแม้นว่านางจะยังอยู่ตรงนี้ เพียงเท่านี้นางก็รู้แล้วว่าเขาเลือกใคร "ขอบพระทัยเพคะ"

ในช่วงชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ของผู้หญิงคนหนึ่ง ขณะอยู่บนเวที แสงแฟลช ของกล้องถ่ายรูป รุมจับภาพไปที่พวกเธอด้วยใจที่ลุ้นระทึก ทันใดนั้นผู้หญิงที่เป็นจุดสนใจบนเวที ก็ได้ล้มลงที่พื้นอย่างแรง นาถลดาหนึ่งในผู้เข้าประกวด Miss Thailand Universe ได้เสียชีวิตกระทันหัน ขณะประกวดอยู่บนเวทีด้วยภาวะหัวใจล้มเหลว ใช่แล้ว... ใครจะไปคิดว่าการตาย ของเธอจะอเนจอนาถปานนี้แต่สวรรค์ก็ยังเมตตา ส่งเธอเข้ามายังร่างของสตรีผู้หนึ่ง ในยุคจีนโบราณ ในโลกที่ไม่คุ้นเคยใบนี้ สวรรค์ยังได้ประธานสามีพร้อมกับลูกในท้องให้กับเธอเป็นของแถม ซ้ำร้ายสามีผู้นี้ยังจงเกลียดจงชังเธอยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน และยังลั่นวาจาว่าจะไม่มีวันหลงรักเธอเป็นเด็ดขาด "หลิวเยี่ยนจือจำเอาไว้ข้าจะเกลียดชื่อนี้" นั่นคือคำกล่าวที่เขาได้กล่าวไว้กับเจ้าของร่างเดิมแต่สำหรับเธอ เธอแคร์ซะที่ไหนกันล่ะ... "เชอะ เกลียดแล้วอย่างไร สตรีเช่นข้าก็จะไม่รอเศษเสี้ยวความรักความโปรดปรานจากบุรุษเยี่ยงท่านเช่นกัน" และแล้วเมื่อวันเวลาได้ผ่านไป จากความเกลียดชังกลายเป็นความรัก บุรุษที่เคยลั่นวาจาว่าจะเกลียดเธอยิ่งกว่าสิ่งใด กลับหลงรักเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น "ภรรยาสามีผิดไปแล้ว อภัยให้สามีสักครั้งเถิด" "หือ… ท่านกำลังกล่าวสิ่งใด ผู้ใดคือภรรยาของท่านกัน"

"หลี่หยวนเจ๋อ หากสามารถเลือกเกิดได้ ข้าขออย่าได้พบเจอกับบุรุษเฉกเช่นท่านอีกเลย ขอให้วาสนาของเราสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้ ขอให้ในภพหน้าของข้า ได้ไปเกิดยังสถานที่ที่สามารถมีเพียงแค่ผัวเดียวเมียเดียว อย่าได้มีชะตาที่อาภัพเช่นในชาติภพนี้อีกเลย" เฉินเป่าหลิงหลับตาลงช้าๆ และค่อยๆ ปล่อยให้ร่างทั้งร่างร่วงลงสู่หุบเหวลึกเบื้องหน้า อย่างสิ้นหวัง "ไม่!!! หลิงหลิงฟังเปิ่นไท่จื่อก่อน" ร่างที่ตะเกียกตะกายไปยังเบื้องหน้าขององค์รัชทายาทหลี่หย่วนเจ๋อ เป็นไปอย่างทุลักทุเล ถึงแม้นว่าเขาจะใช้ความเร็วทั้งหมดที่มี แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันการเสียแล้ว ที่จะดึงร่างบางของสตรีที่เขารักสุดหัวใจเอาได้ทัน มือหนาคว้ามาได้แค่เพียงความว่างเปล่า น้ำตาของบุรุษค่อยๆ ไหลรินออกมา เมื่อรู้ว่าทุกอย่างมันได้สายเกินไป… บนหน้าผาสูงแห่งนั้นได้มีเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่สายลมในเหมันต์ฤดูพัดชายอาภรณ์ลู่ไปตามลม ความหนาวของสถานที่แห่งนี้ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหน็บหนาวได้ แต่หัวใจที่โดดเดี่ยวของเขากำลังด้านชาขึ้นเรื่อยๆ หลี่หย่วนเจ๋อจ้องมองไปยังหุบเขาเบื้องล่างอย่างเหม่อลอย ก่อนที่เขาจะกล่าวบางประโยคออก "หลิงหลิงต่อให้วิญญาณของเจ้าหนีไปอยู่ สุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะตามเจ้ากลับมาอยู่เคียงข้างกันอีกครั้งให้จงได้"

" เดี๋ยวก่อนค่ะคุณใจเย็นนะคะ คุยกันก่อนค่ะ" 'เอ๋ทำไมถึงเงียบละ หรือว่าเขาจะฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง เออ อาจจะใช่ หน้าเขาหล่ออย่างกะลูกครึ่งยุโรปขนาดนี้ จมูกนี่ก็คมเป็นสัน คิ้วดกดำรูปกระบี่ ผิวหรือก็ขาว ยิ่งกว่าผิวของช้านที่เป็นผู้หญิงสะอีก เนียนจนคิดว่ามีรูขุมขนกับเขาบ้างหรือเปล่า ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม คิ้วหนา perfect ค่ะพูดได้คำเดียวคะ คุณหล่อมาก น่ากินฝุดๆ แต่รอก่อนคะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าง่าย ดิฉันขอถามอะไรสักประโยคก่อนนะคะ แล้วค่อยจัด อร๊าย จัดเจิดอะไรใยเนตรดาวแกเป็นผู้หญิงนะ แกต้องรอให้เขาจัดแกสิ ' "Who are you? " What do you want to do with me? " " Do you know me? " " What are you doing? "อาวเท้ย ไม่ตอบเนตรสักประโยคเดียว หรือว่าไอ้หน้าหล่อนี่มันเป็นใบ้วะ ไม่เมิ่ง เสียดายของอ่ะ" "เจ้ากำลังพูดอันใดของเจ้า เปิ่นหวางไม่เข้าใจ นี่เจ้าสติวิปลาสหรอกหรือ น่าเสียดาย รูปโฉมของเจ้าถือว่างดงามยิ่งนัก แต่เปิ่นหวางไม่นิยมร่วมหลับนอนกับสตรีสติวิปลาสหรอกนะ" "อาวเท้ย พูดได้ไม่ได้เป็นใบ้ แต่นี่มันภาษาอะไรอ่ะ เฮ้ย!! ใช่แน่ๆ ถึงจะฟังไม่ออกแต่นี่มันต้องใช่ภาษาจีนแน่ๆ เนตรเคยดูจากหนังจีนโบราณมาเยอะ " "Can you speak English? " " ไม่ตอบแสดงว่าพูดไม่ได้แน่เลยอ่ะทำไงดีวะถึงจะพูดกันรู้เรื่อง" ........................................................ "คุณหนูท่านจับมือกับท่านอ๋องท่าไหนทำไมถึงได้ตั้งครรภ์ได้ล่ะเจ้าคะ" เมื่อทุกคนในห้องได้ยินคำถามของสาวใช้คนสนิท ของเธอถึงกับหันไปมองเนตรดาว พร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย 'ก็หลายท่าเลยละเสี่ยวหง ท่านั่ง ท่านอน ท่าตะแคงข้าง ท่านอนคว่ำ หึย มันใช่เวลามาถามตอนนี้ไหมคะแม่'

เมื่อบุรุษที่นางรัก เลือกสละชีวิตของนางเพื่อช่วยสตรีอีกคนของเขา เมื่อมีโอกาสได้ย้อนเวลากลับมาแก้ไข นางจึงเลือกที่จะวางหัวใจเอาไว้กับตน แทนที่จะเลือกวางหัวใจไว้ที่เท้าของบุรุษผู้นั้นอีกต่อไป

ข้ากลายเป็นชายาผู้อาภัพ เมื่อสามีมาพบข้าอยู่ร่วมเตียงกับบุรุษอื่น ซ้ำร้ายยังถูกตามฆ่า มือสังหารคือคนของสามี ไฉนท่านว่าจะปล่อยข้าไป แล้วเหตุใด องครักษ์ข้างกายท่านถึงต้องการชีวิตข้า… มันผู้ใดที่เป็นผู้บงการข้าจะขอคิดบัญชีแค้นนี้ด้วยตัวเอง… "เจ้าช่างกล้านัก ที่บุกเข้ามาทำร้าย 'คนของข้าถึงในตำหนักนี้ ' " หวงลี่ผิงกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ นางรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งทรวงอก หญิงสาวยกมือขึ้นกุมอกเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด นางเงยหน้าขึ้นมาก็พบเข้ากับดวงหน้าของบุรุษ ผู้ที่นางมิคิดว่าเขาจะกล้าลงมือกับตนได้ "ศิษย์พี่…!!!" "อย่าเรียกข้าด้วยสรรพนามเช่นนั้นอีก" สายตาของเขาที่ทอดมองมาที่นางเต็มไปด้วยความดูแคลน กลิ่นคาวเลือดที่อบอวลอยู่ในลำคอ ทำให้นางรู้สึกขมฝาดอย่างน่าประหลาด เพียงแค่ได้สบสายตานั้น เมื่อคิดว่าจะเอ่ยถ้อยคำบางประโยคออกไปก็ได้กลืนมันลงไปเสีย หลังจากที่ได้เห็นว่าเกาลี่ฉีเดินเข้าไปประคองหูยวี่ถิงด้วยสายตาที่อ่อนโยนยิ่ง หวงลี่ผิงแทบอยากจะ หัวเราะออกมาเสียเดี๋ยวนั้นนางได้แต่คิดในใจ หญิงสาวหลับตาลง เพื่อไม่ให้ผู้ใดเห็นความเจ็บปวดของนางผ่านดวงตา วาสนาของข้าและท่านคงต้องจบลงเพียงเท่านี้แล้ว…