ของบางอย่างแม้เราจะ 'รักมาก' 'หวงมาก' แต่ไม่ได้หมายความว่าต้อง 'โปรดปรานที่สุด' เธอรักเขาด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ ส่วนเขา (แกล้ง) รักเธอเพื่อแก้แค้น เมื่อความไว้ใจที่มีหมดลง ความรักจึงพังทลายราวกับมีมหาสมุทรผืนใหญ่แยกพวกเขาออกจากกัน ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือ

อดีตที่เคยพัง ปัจจุบันฉันพยายามที่จะลืม แต่ทุกวินาที เขากลับยัดเยียดความผิดนั้นเข้ามาซ้ำ ๆ "ถ้าอยากให้ฉันต.ายนักก็จับโยนน้ำถ่ว.งหินไปเลยสิ" "อย่างเธอจับถ่.วงน้ำมีแต่จะทำลา.ยแม่น้ำลำคลองให้เน่าเสีย" "พูดยังกับว่าตัวเองดีตา.ย" "ก็ไม่เคยบอกว่าฉันเป็นคนดี แต่ฉันไม่เคยวางแผนฆ่.าใครเหมือนเธอ"

'เขา' เกลียดวิธีถูกคลุมถุงชนกับเธอ และ 'เขา' เกลียดการที่เธอขอหย่าในเวลาต่อมา หลายๆ คนบอกว่า การได้แต่งงานกับผู้ชายรวยๆ คนหนึ่งคือความสุขที่สุดของผู้หญิง แต่สำหรับฉัน... การได้เลิกกับสามีที่แสนจะรวยล้นฟ้า แต่โคตรเจ้าชู้คือความสุขที่สุดของชีวิตต่างหาก "ช่วยเซ็นใบหย่าให้อัยญ์ด้วยค่ะ" ฉันไม่รอให้เสียเวลา เอ่ยปากบอกความต้องการออกไป "ใบหย่า?" คิ้วหนาเลิกขึ้นถามเสียงงุนงง "ค่ะ แล้วเฮียลัคจะไป 'เอา' กับผู้หญิงสักกี่คนก็แล้วแต่เฮียเลย" #หมามองเมีย

เพียงรู้หน้ามิอาจเดาใจคนได้ ในวันที่นางมอบทั้งตัวและหัวใจให้เขาทั้งดวง คนผู้นั้นกลับตอบน้ำใจให้นางด้วย 'ความตาย' 'ข้า รัก ท่าน' นั่นคือประโยคสุดท้ายที่นางขยับริมฝีปากให้เขาได้อ่าน หลังจากนั้นมือแน่งน้อยค่อย ๆ เอื้อมลงไปดึงมีดที่องค์ชายห้าเคยมอบให้นางออกมาจากผ้าคาดเอว "ชาตินี้ซูเหยาไร้วาสนา บุญคุณที่ช่วยชีวิต ขอทดแทนด้วยการคืนให้แก่พระองค์" สิ้นสุดถ้อยคำนั้น มีดในมือนางค่อย ๆ ปักลึกเข้าสู่ขั้วหัวใจ เลือดสีแดงค่อย ๆ ไหลออกมาจนอาบอาภรณ์สีขาวสะอาดให้เปลี่ยนสี ดวงตาคู่สวยยังคงจ้องมองใบหน้าบุรุษอันเป็นที่รักจวบจนลมหายใจนางใกล้จะหมดสิ้นจึงเห็นริมฝีปากองค์ชายห้าขยับบอกลาอย่างไร้สุ้มเสียง 'อย่าแค้นข้าเลย เฟิง' เขาเรียกนางด้วยชื่อที่ติดตัวเฟิงซูเหยามาตั้งแต่แรกเจอ บ่งบอกว่าได้ตัดขาดสัมพันธ์กับนางในชาตินี้อย่างหมดสิ้น ดวงตาเฟิงซูเหยาค่อย ๆ หลับสนิทเมื่ออ่านปากบุรุษอันเป็นที่รักจบ ชาติก่อนนางเคยให้ใจบุรุษจนตัวตาย กลับมาเกิดใหม่ในร่างนี้นางจะทวงคืนความแค้นให้เขาอย่างสาสม

เคยได้ยินเขาพูดกันว่า \'เพื่อนกันมันดีย์\' ตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอก แต่มาวันนี้ผมพิสูจน์แล้วว่า แม่ง! โคตรของโคตรดีย์!! "จะไปตายที่ไหนก็ไป" "ขอตาย บน อก ตูม ๆ เธอ ได้ปะ?"

เคยรู้สึกแบบฉันมาก่อนไหม? ตอนแรกก็แค่ปลื้มที่เจอผู้หล่อ แต่พอยิ่งคลุกคลีจากแค่ปลื้มก็กลายเป็น \'แอบรัก\' พอเวลาเปลี่ยนผันนานวันเข้าจากแอบรักก็กลายเป็น \'อยากครอบครอง\'

'แก้มใส' สำหรับผมเธอก็แค่ของเล่นชั่วคราว ไม่ได้คิดจริงจังถึงขั้นอยากจะยกสถานะให้เป็นเมียหรืออะไรสักอย่าง “เลิกพยศ ถ้ายังไม่อยากให้ไอ้ผู้ชายตรงหน้าเห็นหนังสดของฉันกับเธอ” ผมขู่เธอต่อหน้าชู้บางตัว “หยาบคาย” ส่วนเธอก็พยศแล้วพยศเล่า มันน่านัก... ---- 'กรุงโซล' คือซาตานร้ายที่เข้ามาเพื่อล่อลวงฉันให้ติดอยู่ในวังวนที่เรียกว่า 'เกมชิงหัวใจ' เกมที่ใครเผลอยกหัวใจให้ใครก่อนคนนั้่นเป็นฝ่ายแพ้ และฉันจะต้องเป็นคนชนะเกมนี้เพื่อเอาคืนสิ่งที่เขาทำกับฉัน แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ซาตานอย่างกรุงโซล ฉันเหมือนเป็นเพียงลูกไก่ในกำมือของเขา “อย่ามาทำสำออยแก้มใส ผู้หญิงมั่วไม่เลือกแบบเธอมันต้องเจอกับฉัน วันนี้ฉันจะปราบพยศคนอย่างเธอให้สาแก่ใจเลยคอยดู” แคว่ก~~ “ไม่นะ อย่า ออกไปนะ อื้อ!” พรึ่บ! เขาคร่อมตัวลงมาทับฉันไว้ เอาผ้าคลุมไหล่ฉันที่ฉีกเป็นสองท่อน มัดมือทั้งสองข้างรวบเข้าด้วยกันผูกไว้กับหัวเตียง อีกท่อนใช้มัดปิดปากฉันไว้ “อื้อๆ” ฉันพยายามเปล่งเสียงในลำคอร้องท้วง ดีดดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากซาตานตรงหน้า “เอาเลยแก้มใส ดิ้นเลย เดี๋ยวพอเธอหมดแรงฉันค่อยจัดการกับเธอทีหลังก็ยังไม่สาย” ร่างสูงตรงหน้าใช้สายตาเหยียดหยามมองฉัน มือเขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกแบบใจเย็น จากนั้นก็ตามด้วยเสื้อกล้ามสีขาวตัวใน เหวี่ยงทิ้งไปอย่างไม่ใยดี “ดิ้นอีกสิ ดิ้นเลย ฉันอนุญาต” "แต่อย่าลืมตัวไปล่ะ ของมันเคยๆ อย่ามาทำเป็นบริสุทธิ์หน่อยเลยว่ะ รำคาญ!!”

ชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อ 'ไฉ่หง' นอกจากจะสูญเสียความทรงจำแล้วฉันยังเกือบถูกรุมโทรม แต่ฟ้ายังมีตาส่งคนดีมาช่วยไว้ได้ทัน และนั่นคือจุดเริ่มต้นของฉันกับเขา ตั้งแต่ที่ฉันตามมาเพื่อตอบแทนบุญคุณของเขาฉันกลับได้รับแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์ สายตาที่เบื่อหน่ายและหงุดหงิดใจเวลาเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่นานวันเข้าหัวใจฉันกลับไม่รักดีแปรเปลี่ยนจากแค่ต้องการตอบแทนพระคุณกลับกลายเป็นอยากครอบครองหัวใจเขา “อย่าเสนอหน้าเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวฉันอีกเป็นครั้งที่สอง” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่ดังรอดไรฟันนั้นยังไม่น่ากลัวเท่ากับแววตาที่เหมือนราชสีห์กำลังอยากฉีกกระชากร่างของเหยื่อที่ไม่มีค่าตรงหน้า “หงส์เป็นห่วงนี่คะ ว๊าย!” แค่เอ่ยคำว่าเป็นห่วงแค่นี้ คนใจร้ายถึงกับผลักฉันล้มลงพื้นอีกครั้ง “เก็บความเป็นห่วงของเธอไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่เคยอยากได้ไอ้ความเป็นห่วงจากผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น” ‘คนไม่มีสิทธิ์ ต่อให้ดิ้นให้ตายยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์อยู่วันยันค่ำ จำใส่หัวสมองน้อยๆ ของเธอเอาไว้ไฉ่หง’ แต่ในวันที่ฉันกำลังจะตัดใจจากเขา ยูกิกลับกลายร่างเป็นเทพบุตรหลอกล่อหัวใจฉันให้พองโตอีกครั้ง “ปากแตก” สายตาดุดันกำลังต่อว่าฉัน “อื้อ เจ็บ” ฉันบอกเขาทั้งๆ ที่เขายังค้างนิ้วไว้ที่ริมฝีปากไม่ให้หุบติดกัน “แบบนี้ต้องรักษา” ฉันกำลังงงกับคำพูดของยูกิ แต่ก็เข้าใจในเวลาต่อมา คำว่า ‘รักษา’ ของเขามันเผด็จการที่สุด ยูกิโฉบริมฝีปากหนาของเขามาใกล้ริมฝีปากบางของฉัน ลิ้นชื้นสีแดงระเรื่อถูกส่งออกมานอกริมฝีปากหนานั่น แตะลงยังริมฝีปากด้านในฉันที่เป็นแผล ความรู้สึกแสบเมื่อมีอะไรแตะโดนแผลไม่ส่งผลต่อหัวใจฉันเท่ากับความเสียวซ่านที่ถูกปฏิบัติด้วยความอ่อนโยน ฉันได้แต่ท่องจำเอาไว้ในใจตลอดเวลา ‘เจ็บแล้วจำคือคน แต่ถ้าเจ็บแล้วยังจะทนเธอจะตายเข้าสักวัน ไฉ่หง’ แล้วแบบนี้ฉันจะเลือกเดินทางไหนดี ระหว่าง ปล่อยให้หัวใจเดินตามสิ่งที่ปรารถนา หรือ หักดิบหัวใจดวงน้อยๆ ของตัวเองเสียแต่เนิ่นๆ

เพลิงกัลป์ มาเฟียที่ใคร ๆ ต่างเกรงขาม และคิดว่าเขาไร้หัวใจ หากแต่ทุกคนไม่รู้ ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง ท่าทางแสนเย็นชานั้น เขามีความอบอุ่นซ่อนอยู่ และพร้อมจะมอบให้เธอแค่คนเดียว ============= “อ้าปาก” “คะ?” คิ้วย่นเข้าหากันเมื่ออีกคนใช้ส้อมพันเส้นสปาเกตตีที่ฉันทำแล้วยกมาจ่อตรงหน้า “อ้าปาก” ครั้งนี้ไม่ถามมากความเพราะดูจากแววตาแล้วคุณเพลิงกัลป์ไม่น่าถามครั้งที่สาม “อร่อยไหม” ก็ต้องอร่อยสิ ฉันเป็นคนทำนะ! “เฮียเพลิงไม่ทานเหรอคะ” พอเคี้ยวเสร็จกลืนอาหารเรียบร้อยก็ถามเขาออกไปทันที “กินสิ” สิ้นสุดคำพูดนั้น สปาเกตตีคำโตก็ถูกยัดเข้าปากเขาทันที นะ...นั่นส้อมที่เขาเพิ่งป้อนฉันนะ! “หวาน” เอียงคอเล็กน้อยเมื่อเขาบอกว่าอาหารที่ฉันทำมันหวาน “แต่หนูใส่น้ำตาลแค่ปลายช้อนชาเองนะคะ” ที่เฮียเทพบอกว่าเขาไม่กินหวานหรือว่าไม่ใส่น้ำตาลเลย? “น่าจะหวานเพราะปากเธอ”

'ซาดีนส์' คือเจ้าของฉายาเสือร้อยรักที่เพื่อนสนิทฉันเล่าให้ฟัง และที่สำคัญเขาคือ เจ้าชายในวันเด็กที่ฉันตามหามาตลอด 17 ปี แต่การเจอกันครั้งแรกของเรามันดันเป็นสถานการณ์ที่ชวนให้เข้าใจผิด “โอ๊ย! แทงเบาๆ สิวะ” ฉันหยุดขาไว้เพื่อที่จะเงี่ยหูฟังบทสนทนา “ไอ้ห่า! แทงทีละนิดมันจะไปเสร็จอะไร เนี่ยแบบนี้แหละดีแล้ว แทงครั้งเดียวมิดเลย เจ็บ แสบดีมั้ยล่ะ ฮ่าๆ” ทั้งสองเสียงที่คุยกันดันเป็นเสียง... ผู้ชาย ทั้งสถานการณ์และสถานที่เกิดเหตุมันชวนให้ฉันเข้าใจผิดคิดว่าทั้งคู่เป็นมนุษย์สายเหลืองที่กินกันเอง จนมาวันนี้ ผู้ชายคนนั้นกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันในอีกครั้งในอีกสถานะ “ขอโทษครับ ช้าไปหน่อยพอดีคนรอคิวเยอะ” เสียงทุ้มฟังแล้วคุ้นหูดังขึ้น ทำให้พวกเราห้าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันกลับไปมอง เฮ้ย! นั่นมัน... ตาฉันเบิกกว้างอัตโนมัติ เมื่อเห็นหน้าเจ้าของเสียงเมื่อกี้เต็มๆ สองตา “นี่มัน... ไอ้สายเหลืองนี่” ฉันเรียกคู่กรณีครั้งก่อนเสียงลั่น “เมื่อกี้หนูเพลย์เรียกพี่เขาว่าอะไร...” เสียงผู้หญิงที่มากับลุงพงษ์ถามฉันขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ท่านจะพูดจบใครบางคนที่ไร้มารยาทก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน “อย่าบอกนะ... จะให้ผมแต่งกับยัยขี้มโนนี่” เรื่องราววุ่นวายจึงได้เริ่มต้นขึ้น ณ ตอนนั้น จากคู่ปรับ กลายเป็นว่าที่คู่หมั้น ฉันจะสามารถเปลี่ยนเกย์ให้แมนได้หรือไม่ ความจริงแล้วว่าที่คู่หมั้นฉันนั้นแมนทั้งแท่งหรือแค่ความเข้าใจผิดของฉัน โอ๊ย! งานนี้เพลย์เยอร์คนนี้ต้องพิสูจน์ ต่อให้ซาดีนส์เป็นเกย์ ฉันก็จะเปลี่ยนเขาให้แมนให้ได้!!