กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปัง!! “เกิดอะไรขึ้นคะคุณหนู” เสียงสาวใช้เอ่ยขึ้นหลังจากเสียงเปิดประตูดัง คุณหนู..... รินคิดในใจ พลางก้มลงมองร่างตัวเองที่อยู่ในชุดนอนเดรสดำบางบนเตียงกว้างคิงส์ไซส์ สัมผัสนุ่มเหมือนนอนบนก้อนเมฆ เธอยังคงสับสน “เมื่อกี้..ฉัน..” “คุณหนูคะ ว่ายังไงนะคะ?” สาวใช้ที่รีบเข้าห้องมาด้วยความเป็นห่วง เธอรีบวางแก้วน้ำอุ่นในมือที่ต๊ะหัวเตียงก่อนจะรีบเข้ามาใกล้นายของตน “เหงื่อออกเต็มเลยค่ะ ให้จินเรียกหมอให้ไหมคะ” สาวใช้ถามอย่างเป็นห่วง “จิน...” สาวบนเตียงทวนชื่ออีกครั้ง เธอมองรอบห้องนอนกว้างที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปที่หน้ากระจก “คะ?” สาวใช้ขานตอบ แม้เธอจะสับสนกับการกระทำนายของตนที่เธอมึนงงไปส่องกระจก “นี้มัน...” รินมองตัวเองในกระ ผมตรงยาวสีดำ ดวงตาสีเทาคมกริบเหมือนแมว กรอบหน้าเล็กดูจิ้มลิ้ม ผิวขาวผ่องอมชมพู ริมฝีปากเล็กระเรื่อ หุ่นเพรียวบาง ที่อยู่ในชุดนอนเดรสสีดำสุดวาบหวิว “อย่าบอกนะว่า ยัยนางฟ้าพูดจริง..แต่ถ้าจำไม่ผิด..” รินยังคงบ่นพึมพำกับตัวเอง เธอตกตะลึงกับร่างกายใหม่ที่ดูสวยสะกดตา ไม่นานักมีกรอบหน้าต่างเด้งขึ้นตรงหน้าเธอ เหมือนแจ้งเตือนในเกม หากต้องการจะกลับโลกเดิมเพื่อไปเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเอง เธอจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ. “ภารกิจ...” เธอเลื่อนสายตาลงมาเห็นว่า มีกระดาษเปล่าวางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จึงเดินไปหยิบขึ้นมาอ่าน “เอ๊ะ..จินว่าตรงนี้เก็บทำความสะอาดแล้วนะคะ ทำไมยังไม่กระดาษได้หล่ะ..” สาวใช้เห็นดังนั้นรีบวิ่งเข้ามาหวังจะรีบเก็บให้เรียบร้อย เธอรู้ว่านายของเธอเกลียดความไม่สมบูรณ์เป็นที่สุด เธออาจจะโดนลงโทษเอาได้หากช้าแม้นิดเดียว ไม่ทันที่สาวใช้จะเก็บกระดาษปริศนา นายของเธอก็ได้หยิบขึ้นมาอ่านเรียบร้อย เธอได้แต่ภาวนาด้วยความกลัว ว่านายของเธอจะไม่ลงโทษเธอด้วยการตบตีอีก เพราะแผลเดิมยังเจ็บอยู่ไม่น้อย “บ้าเอ๊ย!!!” รินสบถลั่นก่อนจะฉีกกระดาษด้วยความโมโห จินที่อยู่ข้างๆสะดุ้งตัวโหยง ก่อนจะล้มตัวลงนั่ง “ขอโทษด้วยนะคะคุณหนู จินจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก” จินก้มลงหมอบกับพื้น เอ่ยเสียงสั่น “เดี๋ยว..เธอเป็นอะไร” รินที่มองสาวใช้ด้วยความงุนงง ก่อนจะตั้งสติแล้วรีบเดินไปจับตัวเธอ เมื่อปลายนิ้วเรียวสัมผัสที่ร่างกายที่สั่นเทา สาวใช้รู้สึกเย็นวาบไปชั่วขณะ แต่เธอก็ต้องงุนงง เมื่อคุณหนูของเธอประคองให้เธอยืนขึ้น “จินใจเย็นๆนะ...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” สาวตรงหน้าเอ่ยเสียงหวาน เธอค่อยๆลูบหลังสาวใช้ให้ทุเลาอาการกลัว และได้ผลสาวใช้ใจเย็นขึ้น เธอหายใจอย่างโล่งอก แม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่คุณหนูที่ขึ้นชื่อเรื่องอามรณ์ร้ายนั้นไม่ทำร้ายเธอก็ตาม “ตอนนี้เธอช่วยอะไรฉันหน่อย...” “ได้เลยค่ะคุณหนู” จินกระตือรือร้นเมื่อได้ยินดังนั้น “ฉันหิวมากๆเลย เตรียมอาหารเช้าให้ที เดี๋ยวฉันจะลงไปทาน” คุณหนูคลี่ยิ้มหวานอย่างอ่อนโยน ทำให้สาวใช้ชื่นใจ เธอรีบโค้งคำนับก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป “เฮ้ออออ เอาหล่ะ มาจัดการเรื่องบ้าๆนี้กัน” รินเสยผมขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปตั้งสติที่ปลายเตียง “ตอนนี้ฉันเข้ามาในนิยายและได้รับภารกิจบ้าๆอย่างทำให้ควินท์เป็นคนดี...” รินหยุดชะงักไปก่อนจะถึ้งหัวตัวเองอย่างแรก “จะบ้าหรอ!! ควินท์มันตัวร้ายที่โคตรโรคจิต แม้ฉันจะชอบเขาก็เถอะ...แต่ถ้าเป็นชีวิตเจ้านั่นบ้ามากๆเลยนะ แถมร่างที่ฉันมาสวมยังเป็น มาเรีย..เพื่อนนางเองที่เป็นตัวการทำให้ควินท์เป็นคนร้ายอีกต่างหาก!”

”เจ็บหน่อยนะ แต่ฉันจะทำให้เบาที่สุด“ ไคกล่าวก่อนจะจรดกริซเงินคมกริบลงผิวผิวผ่อง เขาพยายามเลี่ยงข้อมือเพื่อไม่ให้โดนเส้นเลือดใหญ่ ”อ๊ะ อ๊าา!!“ เสียงร้องของความเจ็บปวดดังขึ้น ”กัดไว้นะ“ ไวบ์ยื่นมืออีกข้างของตัวเองไว้ที่ปากของลูน่า เพื่อให้เธอกัด เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บไว้ได้ แม้ความจริงคือเขาไม่ต้องการให้ใครได้ยินเสียงร้องอ่อนหวานของเธอก็ตาม ลูน่ากัดมือไวบ์แน่นจนน้ำใสไหลออกจากปาก เธอไม่สนอะไรนอกจากความเจ็บปวดที่ได้รับ น้ำเอ่อล้นที่นัยตากลมโตของเธอ ทั้งเจ็บ ทั้งแสบไปหมด ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าๆนี้ด้วย ”อื้อออ!“ เธอส่งเสียงในลำคอ เมื่อไคบีบที่แขนเบาๆ เพื่อให้น้ำสีแดงข้นไหลลงในจอกทอง ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง….