จากบุรุษต้องสาปกลายมาเป็นหมอยาผู้ลึกลับที่ผู้คนในแว่นแคว้นต่างก็ตามหา… “ไปให้พ้นไอ้ตัวน่ารังเกียจ ทางเดินของแกก็คือประตูท้ายจวนโน่นอย่าได้คิดสะเออะมาใช้ประตูร่วมกับพวกข้า พวกข้าไม่อยากจะถูกสาปเช่นเจ้าหรอกนะ” “ท่านพี่ข้าแค่อยากออกไปดูขบวนทัพหลวงแค่นั้นเองนะขอรับ” ซุนหวางเอ่ยกับพี่ชายคนโต แม้จะมีบิดาและมารดาคนเดียวกันพวกเขาก็ไม่ได้สนิทและรักใคร่ดั่งเช่นพี่น้องที่คลานตามกันมาเลยสักนิด “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ขบวนทัพหลวงอย่างนั้นหรือ เจ้าอยากจะไปเป็นทหารหรืออยากจะเป็นเมียทหารกันแน่ล่ะหื้มไอ้ตัวประหลาด คงจะเป็นอย่างหลังสินะเพราะอย่างแกไม่มีทางเข้าหอกับสตรีที่ไหนได้หรอก แล้วไม่ต้องมาเรียกข้าว่าพี่ ต่อไปเจ้าต้องเรียกข้าว่าคุณชายเหว่ยจำเอาไว้” เหตุการณ์เหล่านี้ซุนหวางต้องประสบพบเจออยู่ทุกวี่ทุกวัน ก่อนที่ชุนหวางจะอายุครบสิบเอ็ดปีชีวิตของเขาก็ดูปกติดีเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป แต่พออายุย่างเข้าปีที่สิบเอ็ดตัวเขากลับมีรอบเดือนดั่งเช่นสตรี ด้วยเหตุนี้เขาจึงกลายเป็นตัวประหลาดและเป็นที่รังเกียจของคนในครอบครัวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา กระทั่งตอนนี้เขาอายุเต็มสิบสี่ปีแล้วอาการที่เป็นอยู่ก็ไม่หาย บุรุษที่เป็นเช่นนี้ไม่ได้มีแค่ซุนหวางหรอกนะ ในอดีตกาลนานมาแล้วก็เคยมี เพราะมันได้ถูกบันทึกเอาไว้อยู่ในบันทึกของบุรุษต้องสาป ความเป็นมาของสมุดบันทึกที่ว่านั้นมีที่มาที่ไปไม่แน่ชัดและเขียนรายละเอียดเอาไว้ไม่มากนัก บางหน้ากระดาษถูกฉีกขาดออกไปเนื้อหาไม่ครบถ้วน มีเขียนเอาไว้ให้รู้แค่ว่าอาการของบุรุษต้องสาปเป็นเช่นไร และ บุรุษต้องสาปคือชายที่เหล่าสตรีต่างพากันรังเกียจ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ที่เป็นบุรุษด้วยกัน ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นล่ะ แล้วเนื้อหาในบันทึกที่ขาดหายไปมันคือสิ่งใดกัน “คุณชายเรากลับเรือนกันเถิดขอรับ” เสี่ยวฟงแม้จะเป็นแค่บ่าวรับใช้แต่ก็รักและสงสารคุณชายของเขายิ่งนักที่ต้องโดนคนในครอบครัวคอยรังแกอยู่ร่ำไป ก่อนที่คุณชายของเขาจะมีอายุครบสิบเอ็ดปี คุณชายน้อยซุนหวางเป็นที่รักของคนในครอบครัวทุกคนจนกระทั่งวันที่คุณชายน้อยมีรอบเดือนทุกคนจึงเริ่มถอยห่างและแสดงท่าทางรังเกียจออกมา …ตามที่ผู้คนเล่าขาน บุรุษต้องสาปร้อยปีถึงพันปีจะมีปรากฏออกมาให้เห็นแค่หนึ่งคนเท่านั้น...

'มันไม่ใช่ความปรารถนาของข้าและมันก็ไม่ใช่ความปรารถนาของคนผู้นั้น แต่งานแต่งของเราก็ถูกจัดขึ้น เพราะความต้องการของสตรีผู้นั้นเพียงผู้เดียว' พิธีแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นอย่างสมพระเกียรติของชินอ๋องแห่งแคว้นจ้าว โม่หยางชินอ๋องไม่มีแม้แต่รอยยิ้มสักเพียงนิดแต้มบนใบหน้า ซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากเจ้าสาวเลย ถึงจะมีผ้าแดงคลุมปิดทับแต่เสียงสะอื้นเล็ก ๆ ที่เล็ดลอดออกมาก็ยิ่งทำให้เจ้าบ่าวหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ “จะส่งเสียงอันน่าสมเพชนั่นทำไมกัน หากไม่อยากจะแต่งเจ้าก็ควรจะปฏิเสธมันเสีย” โม่หยางพยายามสะกดอารมณ์และกัดฟันพูดกับเจ้าสาวของตนที่ยังคงมีเสียงสะอื้นดังออกมาถึงภายนอกเกี้ยวสีแดง การตกแต่งเกี้ยวเจ้าสาวดูงดงามตระการตา จนทำให้เขาเคืองไปถึงชายารักที่จัดงานแต่งยิ่งใหญ่เกินความจำเป็น ก็แค่แต่งชายารองมันจะอะไรกันนักกันหนานะ ทันทีที่ได้ยินเสียงของบุรุษผู้นั้นกล่าวโทษให้นาง หลินหลานที่กำลังอยู่ในความโศกเศร้าถึงกับสติขาดผึงขึ้นมาทันที จนเผลอตอบโต้กลับออกไปโดยไม่ได้คำนึงถึงฐานะของตัวเองหรือเขาผู้นั้นแม้แต่น้อย “แล้วท่านล่ะ ทำไมถึงไม่ปฏิเสธนางไปเล่า” ‘ฮึ! ใช่ว่าเขาไม่อยากจะปฏิเสธเสียเมื่อไหร่ แต่เพราะไม่อาจจะขัดนางอันเป็นที่รักได้เท่านั้นหรอกนะ เขาถึงต้องจำใจแต่งชายารองเข้าวังอ๋องอยู่นี่ไง’ ชินอ๋องทำเสียงฮึดฮัดแต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งที่กำลังคิดออกไป

นางยังไม่ทันจะได้เข้าพิธีปักปิ่นด้วยซ้ำ แต่พรหมลิขิต ก็นำพาเรื่องร้าย ๆ มาให้นางเสียแล้ว และมันก็มาพร้อมกับชายแปลกหน้าผู้นั้น... แต่สุดท้าย พรหมลิขิตร้ายที่ว่า มันจะพ่ายแพ้ต่อความรักที่เขามีให้กับนางได้หรือไม่ หวังม่านหลิวหรือเถาม่านหลิว นางเป็นบุตรสาวของหวังยี่ชวนกับฮูหยินใหญ่ผู้ล่วงลับ นางมีน้องสาวต่างมารดาหนึ่งคนนามว่าหวังมู่หยา นับตั้งแต่น้องสาวเกิด หวังม่านหลิวก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของบิดาอีกเลย ต้นเรื่องของพรหมลิขิตหรือสิ่งร้าย ๆ ที่เกิดขึ้นรวมไปถึงเรื่องราวความรัก คงเริ่มมาจากราชวงศ์เป่ยที่อยากแต่งบุตรสาวของเหล่าพ่อค้าที่ร่ำรวยเข้าวังกระมัง

โลกเก่า..หว่าหวาเธอเป็นผู้จัดตลาดนัดที่เก่งกาจแห่งภาคตะวันออกแต่ต้องมาตกตายเพราะคู่อริและมีโอกาสได้เกิดใหม่อีกครั้งหว่าหวาก็ยังอยากจะจัดตลาดนัดอยู่ดีเธอจะพาตลาดนัดมาสู่ยุคจีนโบราณและทำให้มันโด่งดังกึกก้องไปเลย… หว่าหวาสาวสวยวัย27ปี เธอคือลูกสาวอดีตผู้มีอิทธิพลแถบชลบุรีเธอเป็นสาวเท่ห์สวยและรวยมาก ด้วยความเก่งและฉลาดของเธอทำให้เธอชนะการโหวดให้เป็นหัวเรือใหญ่ของสมาคมชาวตลาด ฉายาเจ๊ใหญ่ไม่ได้มาด้วยการจับฉลากนะขอบอก.. ไม่ว่าจะงานสมาคม งานช่วยเหลือสังคม ทำบุญช่วยเหลือคนยากไร้เธอไม่เคยอิดออด เป็นที่กล่าวขานว่าเป็นแม่พระของคนยากคนจนและอีกนามคือแม่ทูนหัวของหนุ่มๆ ในสต็อก ทำไงได้ไหนจะค่าเทอม ค่าอยู่ค่ากิน ค่าหอพักอีก ‘น่าเห็นใจพวกเขาใช่มั้ยล่า’ ความเก่งของเธอมันไม่ได้ทำให้ใครบางคนรู้สึกยินดีด้วยนัก ก็คู่แข่งคนสำคัญเจ้าของตลาดนัดฝั่งตรงข้ามและยังเป็นคู่แข่งแย่งชิงตำแหน่งหัวเรือใหญ่ของชาวพ่อค้าแม่ค้าด้วยแล้ว ทำให้ป่าป๊าของหว่าหวารู้สึกเป็นกังวลยิ่งนักต่อให้ส่งคนคุ้มกันมาอย่างลับๆ ก็ยังไม่คลายกังวลอยู่ดี ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด “ป่าป๊าหวากำลังจะกลับแล้วค่าา” “อืม..อืม..อาหวารีบกลับนาไม่ต้องรอให้ตลาดเลิกหรอก ทุกคนรอกินข้าวอยู่” “เจ้าค่ะท่านพ่อ” “แน่ะ ยังจะมาพูดเล่นอีก” “คิคิ โธ่..ป๊าไม่มีอารมณ์สุนทรีเอาเสียเลย..อาม่า อาอี๊และคุณแม่ยิ่งชอบใจถ้าหวาพูดแบบนี้ด้วยน่ะ” “ก็ป๊าไม่ใช่คอซีรี่ย์นี่” “อ่ะอ่ะ..ก็ดะ ไม่งอนหวาน๊า..รักป๊านะคะ” สิ้นสุดกรสนทนาด้วยเสียง ปัง! ปัง! ปัง! นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่หวาได้คุยกับป๊า เธอยังไม่ทันได้ฉลองวันเกิดอายุครบ27ปี กับทุกคนเลย…

สมรสที่ไม่ต้องการและสตรีที่ไม่ได้รักชินหวางเฟยจึงถูกลืมไว้ในตำหนักเก่าร้างที่ห่างไกลและไร้ผู้คนเหลียวแล... อิงอิน..บุตรสาวคนเล็กของท่านราชครูอิงหยวน นางได้รับสมรสพระราชทานหลังจากพิธีปักปิ่นได้ไม่นาน หยางเล่อชินอ๋องบุรุษวัยสามสิบห้าปีคือคนที่นางจะต้องแต่งงานด้วย บุรุษไร้ใจ นักรบไร้รัก คือฉายานามของชินอ๋องที่ผู้คนเรียกขาน.. นางเชื่อแล้วว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ หลังพิธีแต่งงานและเข้าหอเขาก็รีบจากไปในค่ำคืนของวันนั้นแม้แต่หน้าตาของสามีนางก็ไม่เคยเห็นคงเหลือไว้แค่ร่องรอยแห่งคืนวสันต์...

เพราะแหวนสุดรักวงเดียวทำให้ชีวิตสาวหม้ายลูกติดต้องเจอกับสิ่งมหัศจรรย์พันธุ์ลึกได้ขนาดนี้ และเธอจะใช้โอกาสนี้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกสาวตัวน้อยจะได้มั้ยนะ… ไพลินหม้ายสาวอายุ31ปี เธอมีอาชีพค้าขาย สามีของเธอตายตั้งแต่เธอเพิ่งจะคลอดลูกนั่นคือสิ่งที่ไพลินอยากให้ลูกสาวของเธอรับรู้ ไพลินซึ่งมีอาชีพค้าขายเธอจึงชอบเครื่องประดับที่เป็นหินนำโชคเป็นชีวิตจิตใจโดยเฉพาะพวกหินแปลกๆ ที่เป็นกลุ่มหินนำโชค และหินที่เธอชอบที่สุดเห็นจะเป็นหินนำโชคไหมทองนี่แหละ ในครั้งนั้นไพลินได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดและได้ซื้อแหวนเงินวงใหญ่ซึ่งประดับด้วยหินไหมทองเม็ดโตเธอรักมันมากกว่าเครื่องประดับชิ้นอื่นๆ ที่เธอมี ทั้งรูปทรงก็แปลกตัวแหวนก็ใหญ่เหลือเกินจนต้องสวมเอาไว้ที่นิ้วชี้ถึงจะสวมได้พอดี แต่เธอก็ใส่ตลอดไม่ค่อยจะถอดหรอกนะจะถอดก็ตอนทำกับข้าวนี่แหละ วันนี้ไพลินกลับเข้าบ้านช้ากว่าทุกวันเธอต้องรีบทำกับข้าวก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะกลับจากโรงเรียนแล้ว มันเป็นกิจวัตรประจำวันสำหรับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอแต่ว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับเธอและลูกสาวจากการเร่งรีบทำกับข้าวครั้งนี้