Chapter- 4
2007 Words
"Manang Anita!" Sigaw niya habang pababa ng hagdanan at nakabihis na siya. Ito kasi ang araw na napagdisisyonan na niyang umalis. Dahil almost one week na siya dito at nakakahiya na sa may ari ng hacienda. Subrang abala na ang nagawa niya. Nag iwan naman ng letter sa side table ng master bedroom, para sa taong tumulong sa kanya.
Hindi na niya mahihintay ito dahil malamang na nag aalala na ang kaibigang si Nicole. Wala itong natatanggap na tawag mula sa kanya. Nasa mga goons ang bag at lahat ng gamit, included my mobile phones. Hindi din kabisado ang numero ng kaibigan kaya hindi maka kontact, kahit sa tita man lang niya ay walang kontak. Mabuti na lang din at iniwan niya ang passport sa manila otherwise mas malaking problema.
"Bakit po ma'am?"
"Ah manang aalis na ho ako."
"Naku! eh bakit naman po biglaan yata? Hindi na po ba kayo mapipigilan ma'am arriane? Bakit hindi naba ninyo hihintayin si master Lance?"
"I'm sorry manang, kailangan ko na talaga umalis ho napakarami ko pang aasikasohin. At limitasyon lang ho ang pananatili ko dito sa pilipinas. May iniwan ho akong sulat para sa Master Lance ninyo. Nasa side table ho ng master bedroom. Pakibigay na lang manang ha?"
"Siya sige ma'am Arriane, kung hindi na kita mapipigilan ay halika na. Nag aalala lang ako baka abutan kana ng gabi sa daan? Bakit hindi mo pa ipagpabukas ay ala una na ng hapon."
"Okay lang ho manang almost five hours ho ang travel. Six or seven evening nasa manila na ho ako."
"Ganon ba? O siya ihahatid na kita sa bus station medyo malayo kasi iyon dito. Kaya kailangan natin sumakay pa ng tricycle. Kung sana nakapagpasabi ka kahapon na aalis kana pala ngayon. Naipatawag ko sana ang driver. Pag ganito kasing weekend wala ang driver at nasa kabilang bayan."
"Naku manang h'wag na ho ninyo akong ihatid. Kaya ko na ho ang sarili ko malapit lang naman ang lalakarin ko. Palabas ng hacienda para makasakay ng tricycle."
"Siya humayo ka na at patnubayan ka ng poong may kapal."
"Salamat ho at nginitian nalang niya ito."
Habang nilalakad niya palabas ng Hacienda Montemayor. Hindi maiwasang humiling na sana ay dito na lang siya nakatira. Napakasarap ng buhay dito sa probinsya, sariwang hangin at tahimik na kapaligiran. At mukhang mababait ang mga tao dito. "haisttt! Ang sarap tumira dito."
Palingalinga habang naglalakad medyo malayo layo pa ang malaking gate. Pero hindi naman siguro siya maliligaw. Ito kasi ang itinuro ni manang na dadaanan palabas ng Hacienda.
Patuloy lang sa paglalakad habang nalilibang sa paligid. Dahil sa dami ng paruparo na naglilipadan sa daan. Natuon ang paningin niya sa isang malaking butterfly na lumilipad at sinundan iyon. Hindi na namalayang mali na ang tinatahak na daan. At pakanta kanta pa habang patuloy sa paglalakad.
"s**t! Asan ako?"
Napansin niyang nasa kakahoyan na siya. Tumigil at naghanap ng ibang dadaanan pero wala ng iba pa. Maliban sa likorang pinaggalingan. Babalik na sana siya dahil medyo nakakaramdam na ng konting takot. Biglang pumasok sa isipan ang nangyari sa kanya one week ago.
Napahinto sa paglakad at may naririnig siya'ng lagaslas ng tubig. Kaya bumaling uli sa unahan at nagpatuloy sa paglalakad. Patungo sa direksyon ng tubig, habang naririnig ang mga huni ng ibon.
"Wow! ang ganda dito!" Halos lumuwa ang mga mata niya sa nakikita doon. Isang napakagandang Falls at napakalinaw ang kulay asul na tubig. Panandaliang nawala ang nga alalahanin at masayang nakamasid sa kagandahan ng falls.
Nagmamadali siyang lumapit sa pababang hagdan. Bago tumuloy ay luminga-linga muna. Napansin niya ang isang malapad na bato. Lumapit siya doon at naupo. Namimilog ang mga mata sa nakikitang kagandahan ng paligid.
Ang sarap naman dito, banayad ang hangin at medyo malamig. Kaya napahalukipkip at hinubad ang sandals. Nahiga sa malapad na bato habang nakatingala sa kalangitan. Hanggang hilahin siya ng antok ng hindi namamalayan. Ipinikit ang mga mata at ini relax ang katawan hanggang tuloyan na siyang nakatulog.
"Manang!" Saktong palabas ito ng gate. Hindi pa siya naririnig o napapansin kaya tinawag niya uli.
"Manang anita!" Mukhang hindi talaga siya naririnig nito. Kaya malakas na ginamit ang busina. Saka lang ito lumingon at dali dali naman itong lumapit para buksan ang gate.
"Hello po Master Lance, magandang hapon po."
Past three na ng hapon sa orasan niya at hindi pa siya nag lunch. Kumakalam na ang kanyang sikmura.
"Kumusta manang?" Habang pababa siya ng sasakyan ay excited sa hindi maipaliwanag na nararamdaman.
"Si arriane ho kumusta siya?"
"Naku Master Lance eh umalis na po, nagmamadali nga po sir ayaw na magpapigil. Almost one week na daw po kasi sya dito at kailangang asikasohin ang mga importante'ng bagay. Dahil limitasyon lang daw po ang pag i-stay niya dito sa pilipinas at kailangan nang makabalik ng America yata po."
Parang nanghina si lance bigla sa kaalaman na umalis na ang dalaga. Hindi na lang siya sumagot at tumuloy na lang sa kwarto para mag shower. Nanghihinayang na hindi man lang niya naabutan. Kaya pa naman siya umuwi ay gusto niya itong makasama. Nakaramdam siya ng pagkainis sa hindi malamang dahilan.
Nakabihis na siya at pababa ng hagdan ng tawagin ni manang anita at may iniabot na sulat.
Sir Lance;
Sir i'm so sorry kung hindi na kita nahintay, may mga importante'ng bagay ako'ng kailangan asikasohin, babalik na ako ng New York ASAP.
Thanks for everything,
Thank you so much for saving me....
Keep in touch,
Arriane.
Tinupi ang sulat at nilagay yon sa bulsa habang naglalakad siya palabas ng bahay. Hindi niya maiwasang hindi malungkot at manghinayang. Hindi man lang niya naabutan si arriane, sabik pa naman siya na makita ito.
"Manang!" Tawag niya dito, "aalis ho muna ako."
"Hindi ka naba kakain muna?"
"Hindi ho," nawalan na siya ng gana.
Mabilis na sumakay ng kabayo.
"Speed hurry up!" Sabay kick sa gilid nito at matulin na itong tumakbo. Inikot na lang niya ang Hacienda, iniisa-isa niyang silipin ang mga puno ng mangga. Malapit na ang b'wan ng pagha harvest at magiging double busy na naman siya. Gusto niyang nandito siya pag nag aani ng mga mangga.
"Master Lance!"
Sigaw ng isang taohan ko.
"Mag meryenda po tayo."
Alok nila sa akin at bumaba ako ng kabayo, konting usapan at nagpaalam na siya. Dahil malapit na mag four gusto na din niyang makapagpahinga.
Mabagal ang paglalakad ni speed at hinayaan niya lang ito. Si speed na akala mo ay isang tao. Hinayaan niya ito na kung saan siya nito dadalhin. Sa totoo lang parang ayaw pa niyang bumik sa bahau. Kaya lang naman siya umuwi dito para lang sa dalaga. Miss niya ito sa isang lingo na wala siya dito. Tapos oagdating niya ay wala naman pala ito at unalis na. Bigla siyang nawalan ng ganang bumalik sa bahay. Nagmamadali pa nman siya at excited para lang makita si arriane, "haist!"
Three noon nang magising ang dalaga at talagang napasarap ang tulog niya sa ibabaw ng bato. Tumayo at nag nagpalingalinga, may natanaw na parang bahay. Naglakad siya palapit duon at isa iyong rest house.
"Wow nice and cute resthouse." Lumapit siya at pinakiramdaman kung may tao. Ngunit napakatahimik ng paligud.
"Hello anybody here?"
Nakatayo lang siya sa harap ng bahay na yari sa nipa. Walang sumasagot kaya lumapit siya sa may pintuan. Umikot pa siya sa may bandang gilid ng bintana. Kaya lang wala talagang tao, sinubokan niyang pihitin ang doornob at bumukas iyon.
Pumasok siya at iginala ang paningin sa kabuoban ng rest house. May isang malaking painting na nakasabit sa dingding, abstract ang pagkagawa. Ang ganda naman ng interior napaka cozy din ng loob. Hindi na kailangan ng AC natural ang lamig ng kapaligiran.
"Hmn," maari siguro siyang magpalipas ng gabi dito. Maaga na lang na gigising para maabutan ang first trip AC bus going to manila. Gabi na at baka mahirapan na siyang makasakay. Isa pa takot na magbyahe ng late hours, kung bakit kasi naisipan pa niyang mahiga napasarap tuloy ang tulog niya.
Lumabas at bumalik sa falls, naupo uli sa malapad na bato. Nag iisip siya kung safe ba siya dito at okay lang kaya sa may ari nito. Wala naman siyang ibang mapupuntahan at ngayong gabi lang naman siya makitulog dito. Sana lang walang masamang tao na maligaw sa lugar na iyon.
Natuon ang mata niya sa falls parang masarap maligo. Tumayo at nagpasyang lumangoy kahit mga thirty minutes lang. Pinakiramdaman ang paligid at wala naman kakaiba. Hinubad agad ang jeans at blouse saka ipinatong sa bato. Lumusong na sa tubig ngunit ng maisip na mababasa ang undies niya ay nag disisyon na hubarin iyon. Baka hindi matuyo dahil ilang oras lang siyang mag stay doon. Maaga pa naman siyang aalis bukas para maabutan ang unang byahe.
Bumalik sa malapad na bato at palingon lingon sa paligid. Nang masiguro na walang ibang tao na sa palaigid. Sana wala ding maligaw sa ganitong oras ay mabilis na hinubad ang dalawang maliit na pirasong tela. Tanging iyon lang ang nakatakip sa masilang bahagi ng katawan niya. Excited na lumusong agad sa tubig at tuwang tuwa na sumisid sa ilalim. Nagpabalik-balik siya sa paglangoy at hindi na namalayan ang oras.
Siguro kong dito siya nakatira ay hinding -hindi siya magsasawa dito. Ang lugar na ganito ay isang paraiso para sa kanya. Noong maliit pa siya ay palagi siyang dinadala ng kanyang mga magulang sa beach. Mahilig siya magbabad sa tubig, nag i-imagine pa siya na isang serena.
Lumangoy siya sa bandang gitna at nag floating siya pabalik sa tabi. Pakiramdam niya ay nawala lahat ng stress niya at namaoag relax siya. Kung maari lang sana na mag stay siya dito kahit ilang araw. Kaya lang marami siyang responsibilities.
Lumangoy pa muli siya at tinungo ang patakan ng tubig. Doon ay tumayo siya at tumapat sa malakas na bagsak ng tubig. Pati ang kanyang likod ay isinahod niya. Talo pa ang nagpapa masahe siya, masarap aa pakiramdam. Sumandal siya at inihilig ang ulo sa medyo gilid. Napaisip siya kong sino ang may ari ng falls na ito. Possible kaya na pagmamay ari pa ng Montemayor iyon? Biglang naalala ang tinatawag ni manang Anita na Master Lance. Ilang taon na kaya iyon. Matanda na kaya na siguro dahil pagmamay ari ang Hacieda. Napaka impossible naman na binata iyon.
Tumalon siya sa pinaka gitna ng falls at sumisid sa pinaka ilalim. May natanawan siyang lagusan sa may ilalim ng malaking bato. Gusto niya iyong puntahan kaya lang baka hindi niya kayanin.
Patuloy ang mabagal na lakad ni speed at nakakaramdam ng antok si Lance. Hindi naman niya gusto na pabilisin ang lakad nito dahil wala pa siyang gana na bu alik ng bahay.
"Saan mo ba ako dadalhin speed? Bakit ang bagal bagal mong maglakad? Napapgod kana siguro ano?" Bilang umungol ito at natawa siya. Siguro kong nakakapag salita lang ito ay kanina pa siya sinagot nito. Naalala tuloy noya ang ama, laging sinasabi sa kanila ni Lander na si speed ang pinaka magaleng. A kabayo nila. Kaya dapat mahalain at alagaan nito. Ilang beses na iniligtas nito ang kanilang ama at ina. Kaya naman kahit ilang beses na may gusyong bumili kay speed ay never na pumayag ang ama. Ang sabi pa ng kanyng dad ay hahayaan nialang mamatay ito sa katandaan. Subrang mahalaga ang kabayong ito sa kanilang pamilya.
Napansin niyang patungo sa fall ang tinatahak ni speed. Bakit kaya doon ang tungo nila, siguro nauuaw ito.
"Speed, bakit tayo ouounta ng falls, iinom kaba o baka na miss muna ang falls natin?" Gumalaw ang buntot ni speed, ibig sabihin ay tama ang sinabi niya dito. Ganon daw yon ang sign na pagsagot ng isang hayop. Napangiti siya at tinapik ang bamdang leeg nito. Medyo bunulis sila bg lakad at naririnig na niya ang lagaslas ng tubig.
Nakaramdam na ng pagod ai Arriane sa kakabalik-balik sa ilalim ng tubig. Ilang beses niyang sinubokan na puntahan ang lagusan. Kaya lang talagang malalim ang lugar na 'yon at pinapangapusan siya ng hangin. Kaya minabuti nalang na mag floating patungo sa tabi.
>>>>
- Writer
