Twist of Fate

"Ma! Pa!" I shouted as soon as I got inside the hospital's emergency area. Hingal na hingal ako kahit na hindi ko naman tinakbo ang distansya mula sa bahay patungo rito sa hospital. Hindi rin naman tirik ang araw. Alas tres ‘yon ng hapon pero maulap naman kagaya na lang ngayon. Today is seventeen, and it's the same day and time when I rushed into the hospital. Ang pinagkaiba nga lang ay ang taon. Ibinaba ko ang bulaklak at sinindihan ang kandila na aking dala. Naupo ako sa damuhan, in front of their tombs. Today, is their 9th death anniversary. Nakasanayan ko na ang pagpunta rito taon-taon, pero nahihiya ako na harapin sila ngayon, because I just found out something about the cause of their deaths. "Hmmmmmmmmm." I started humming the tune of their favorite song, habang nakatingala sa langit. Patuloy lang ako sa pag hu-hum ng kanta, hoping that somehow mapatawad nila ako sa aking nagawa. Sa kabila ng aking pagtingala ay hindi nito napigalan ang pagtulo ng aking luha. I close my eyes, pero may kumakawala pa din. Pinunasan ko ang makukulit kong luha na pilit kumakawala, gamit ang aking kamay. Kasabay nang pagbuhos ng aking luha ay ang pag-ihip ng malamig na hangin. My hums turn to sobs, and my heart starts to ache. "Ma," tawag ko kay mama. I am crying like crazy. Hawak ko ang aking damit at doon kumukuha ng lakas. "Mama, papa," I desperately called for them, as if they would rise from the dead. I cannot forget that day. It was also like today when I called them desperately. Pero wala eh, walang ni isa sa magulang ko ang nagmamadali na lapitan ako. I was stone cold nang igaya ako sa morgue. Two corpses are covered with white sheets. "Nagkamali lang." Pinatatag ko ang sarili ko because I have no one with me, ako lang mag-isa. Kinailangan ko pang humugot ng malalalim na hininga sa bawat maliliit na hakbang ko patungo sa kanila. Small steps after small steps, until I manage to get in between the two corpses. Habang tumatagal ay mas lalo lang na bumibigat ang paghinga ko, gumagrabe na ‘yong pagbuga ko ng hangin, at mas napapadalas lang ang pag lunok ko ng aking laway. I gathered all my strength to lift my fisted arm. Isang napakalalim na hininga ang aking pinakawalan bago ko hinila ang puting tela, habang nakatiim ang labi. I prayed desperately to God, na sana hindi si mama o si papa ang makita ko, but prayer doesn't work when the situation has already been done. Pagkabuklas ko ng tela tumambad sa akin ang walang kulay na mukha at walang buhay na si papa. Hindi ko na namalayan na nagsimula na pa lang tumulo ang luha ko. With still, a little hope in me, binalingan ko ang isang pang katawan na natatabunan ng puting tela, hoping and still praying na sana it’s not mama. Sa nanginginig na kamay at nanlalabong paningin ay tinggal ko ang tela. Hindi ko na napigilan ang rumragasang emosyon. Halos mamatay ako sa sakit. Napapagitnaan ako ng walang buhay na katawan ng mga pinakamamahal ko. Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanila. Lumipas ang ilang segundo hindi ko na napigilan at isinigaw ko na ang sakit. “Mama! Papa!” paulit-ulit kong sigaw hanggang sa napaupo na lang ako sa sahig. I desperately called for them. I am very desperate kasi hindi matanggap ng sistema ko that I was left alone. I hope prayers could help me revive them, or at least, gawin na lang na panaginip ang lahat ng nangyayari ngayon. The fifteen years old me couldn’t bear the pain. The pain of seeing the lifeless bodies of my beloved parents. Para akong sinaksak nang makailang ulit. Para na din akong ika-dalawang beses na pinatay dahil sa nakita ko. Akala ko as I get older, I also get stronger, pero mali pala. The older version of me still couldn't bear the pain. Facing the person who was the cause of my parents' death made the pain even more unbearable. “Totoo ba?” pasigaw na tanong ko sa kanya habang tumatangis. "Mitch, I'm so sorry." Napatakip ako ng bibig ko at nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Him saying sorry to me is like admitting that he really is the person who ran away years ago after causing a big accident. Sinubukan niya akong hawakan pero umatras ako at tinampal ang kamay niya. Nandidiri ako sa kanya. “Huwag mo akong lalapitan,” banta ko sa kanya. I am proud of myself because I say those words clearly kahit na grabe na ‘yong paghikbi ko. "Mitch." He started to cry. “Nagkamali ako,” dagdag niya pa. Unang beses ko itong nakita siyang umiyak. Gusto ko siyang kaawaan, pero mas nasasaktan ako para sa magulang ko. “Grabeng pagkakamali. Paano mo nagawa ‘yon sa kanila?” Nalulunod ang bawat salita ko sa hikbi. Halos manginig ako sa pinaghalong galit at sakit. My heart is beating so fast. The memories of my parents keep on flashing into my mind. Gusto kong magtapon ng gamit. Gusto ko siyang sakatan. I want to avenge their death, but seeing the person in front of me, parang hindi ko kaya. “Pinaglalaruan mo ba ako?” galit na tanong ko sa kanya. Still, in a defensive stance, in case na lapitan niya ako. Did he do it on purpose? Ang mapalapit sa akin? “Alam mo ang nangyari sa magulang ko. Alam mo!” sigaw ko sa kanya. “Sana nilayuan mo na lang ako!” sigaw ko. Wala na akong paki-alam kahit na marinig pa nila sa labas ang malakas na pagsigaw ko. “I tried. I tried, Mitch. Alam mo na sinubukan ko. Pero nang makita kita ulit, I couldn’t stop myself anymore.” He said those words sincerely, but I am not falling for that again. He tried to reach me again, pero bago pa man niya magawa’y nasampal ko na siya. He looks hurt, pero wala nang sasakit pa sa nararamdaman ko. I feel like I have been betrayed, and I betrayed my parents, big time. “All this time nasa malapit ka lang pala.” I feel sorry for my parents for not recognizing the person who robs their lives from them. Napatabon ako ng aking mukha. "Ma, pa. I'm so sorry." Tinanggal ko ang kamay na nakatabon sa aking mukha at tumambad sa harap ko ang dalawang lapida kung saan nakasulat ang pangalan nilang dalawa.