Lorenzo’s Redemption

Chapter 1

Dyslexia. Dyslexia is a language-based learning disability. It refers to a cluster of symptoms that result in people having difficulties with specific language skills, particularly in speaking and reading. They experience difficulties in spelling, writing, and pronouncing words.

Dyslexia has no cure. It affects an individual throughout their lives however its impact can change at different stages in a person’s life.

Dyslexia is a learning disability because it’s very difficult for a person to succeed academically. And the girl who’s staring at the broken mirror has this disability. Heronisa Blythe Sakal stared at the mirror while wiping her tears off.

She then touches her bruises and scars. She’s shivering from cold and hunger but she managed to live and go on with her life. She’s hiding in her small room in the attic.

Ito ang binigay ng anak ng mga umampon sa kanya bilang silid. Magmula ng mamatay ang mga kinagisnang mga magulang halos araw-araw ay nagsimula na naman ang bangungot niya.

She was bullied and abused at the orphanage by those older kids at the age of five. And when someone took her as their adopted child at the age of eight, she was beyond happy.

Nakaalis siya sa impyernong pinag-iwanan sa kanya ng mga walang kuwentang magulang naging masaya siya nang panandalian.

After nine years of being happy, her foster parents died protecting her from a rapist-thief. Hindi niya aakalain na isisi sa kanya ng Kuya niya ang lahat.

Nag-iisang anak ito ng mga umampon sa kanya at siyang naiwang legal guardian niya sa loob nang mahigit na limang taon magmula ng mamatay ang kinagisnang magulang wala siyang ibang natanggap mula sa kapatid kundi insulto at pang-aabuso.

She was also battered multiple times by his foster brother and when she tried to escape she was beaten up to death.

She was nineteen years old now and she was jailed in her own house. She doesn’t have anyone. She was alone. No one cares. No one loves her.

“Hoy, bobo! Ipagluto mo na ako!” Her thirty-six years old foster brother shouted. She gulped.

Sa tuwing naririnig niya ang salitang iyon ay napapayakap siya sa kanyang sarili at napapatingin sa itaas. She’s asking the Creator why she deserves this kind of life?

Kailan ba siya makakahanap ng sariling kaligayahan at magmamahal sa kanya ng lubusan nang walang pag-iimbot, walang hinihinging kapalit, at walang iwanan.

Lahat ng kanya noon ay ibinigay lamang sa kanya nang panandalian. Lahat ay ipinahiram lang sa kanya sandali. Matagal na siyang sumuko sa mga bagay na kanyang hinihingi at dinadasal.

Wala din namang patutunguhan at hindi din naman iyon magiging pernamente. What sad’s the most is when she leaves this world, no one will notice, no one will cry for her and no one will mourn for her.

She expected what will gonna happened at her when that time comes. She’s useless to this World. She’s everyone’s toy. She’s their laughing thing.

Kailangan lang siya ng mga taong naririto upang maymapaglaruan sila at upang may mapagtawanan sila.

“Bwisit kang bobo ka! Ipagluto mo na ako! Makakatikim ka talaga sa akin!” Nanlaki ang mata ng dalaga nang makarinig siya ng lagabog sa labas nitong pintuan kung nasaan siya.

Ilang sandali pa ay nasira ang pintuan nang pumasok ang kanyang nakagisnang Kuya. Lango ito sa alak at mukhang kagagaling lang sa pagdudruga dahil sa pulang-pula nitong mata minsan natatakot siya na baka gahasain siya nito pero wala itong interes na kunin ang puri niya.

He told her that she’s disgusting and ugly.

Walang taong nais na makuha ang puri niya dahil wala din naman siyang kuwenta.

“You piece of s**t!” Nanginginig sa takot ang dalaga.

Napakapayat niya at napakaputla pero walang habas siyang pinagsisipa ng binatang high na high sa drugs. Iyak lamang ang sagot ng dalaga habang pilit na pinoprotektahan ang sarili mula sa kung anong sakit na matatanggap niya.

“Hu –wag! Tamaha na!” Nauutal niyang sabi at halos nais nang lumuhod sa harapan ng kapatid.

But, whatever she’s saying. Kailanman hindi ito makikinig sa kanya bagkus tinawanan niya ang dalaga.

“Bobo ka nga! Sabi ko na nga ba, dapat hindi ka nalang inampon ng mga magulang ko! Ang malas-malas mo na nga. Ang taba-taba mo. Ang bobo mo pa!” Hindi siya bobo. Hindi bobo ang dalaga.

Talaga lang makikitid ang utak ng mga taong nakapaligid sa kanya. Talaga lang sadyang mapanghusga ang kinabibilangang lipunan ng mga katulad niya.

Heronisa Blythe is a special one. Despite everyone turns their back at this beautiful one. Still, she is special. Dyslexia. The girl has dyslexia. Her foster parents know her disorder and they understand her but to those who don’t, they won’t ever understand what she is.

Kailanman hindi nila maiintidihan iyon lalo pa at hindi nila pinapansin ang pagiging iba ng dalaga kung patuloy silang magbubulag-bulagan at magbibingihan walang makakaintindi sa kanya.

They might just bury their conscience deep in their stone heart and let the girl suffer from abuse and bullying. Her soul and heart are broken.

Kailan kaya siya makakahanap ng taong iintindi sa kanya?

Taong magiging sandalan at makakaintindi sa pagiging espesyal niya. Nagtalsikan ang mga lumang gamit ng dalaga sa kung saan-saan.

Napakagat ng labi si Heronisa nakita niyang naglabas ng kutsilyo ang kapatid at itinusok iyon sa kanyang tuhod.

Ginagawa ito ng binata upang hindi siya tuluyang makaalis sa pamamahay nito.

Heron shouted in pain but no one heard her plead.

“Ta –ma na! Tigil!” Pagpapatigil niya sa kapatid pero bingi ito sa panaghoy niya.

When she realized no one will helped which is very usual to her. She stops asking for help. She stared at her foster-brother hoping this torture will end soon.

Inisip niya nalang ang mga bagay na nagpapasaya sa kanya kahit hindi niya naman magawa ng tuluyan.

Heron laid on the cold floor her eyes is lifeless. She thought of the things, she done when her foster parents are alive. She loves ballet. She’s good at that thing.

Kahit man lang papano kapag iniisip niya ang pagbaballet nagiging masaya siya at kontento nang panandalian.

Hinila ng kapatid niya ang kanyang buhok at iinuntog ang kanyang mukha sa pader.

“Siguro naman magtatanda kana ngayon walang utak!” The girl whimpered in fear.

She sobbed and let her tears roll down on the cold floor while her foster brother was beating her up like a punching bag.