“คิดถึงแกที่สุดเลยยายนี” ปัทมลกอดเพื่อนรักแล้วร้องไห้ออกมา
นีรชาเองก็ร้องไห้ออกมาไม่ต่างจากเพื่อน เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนอนุบาลมาด้วยกันจนเรียนจบมหาวิทยาลัยทั้งสองจึงรักกันมาก ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติที่รู้ใจกัน
“แกไปอยู่เกาะกับอาพันมีลูกห้าคนเลยเหรอ” คนถามตาโตเล็กน้อย พันราชไม่ได้เล่าอะไรมากมายแค่บอกว่าสบายดีมีลูกด้วยกันกับนีรชาเท่านั้น ทั้งๆ ที่ปัทมลขอไปเยี่ยมแต่พันราชห้ามเอาไว้ บอกว่าขอให้เขารักษาตัวเองให้หายก่อน แล้วจะพานีรชาขึ้นฝั่งมาหาเอง
“หัวปีท้ายปีน่ะแก” คนพูดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเล่าเรื่องตอนนั้นให้ฟัง
“อาพันท่าจะขี้หึงมาก” ปัทมลพูดแล้วทำหน้าแหยๆ
“ไม่เคยได้พักเลย ยกเว้นตอนมีเมนส์ แต่มีเมนส์ไม่นานก็ท้องเด็กๆ อย่างที่เห็นคลอดมาตั้งห้าคนแน่ะ” คนเล่าไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อน เพราะตลอดระยะเวลาหลายปีที่อยู่ด้วยกัน พันราชรักและใส่ใจเธอมาก เธอจึงไม่มีอะไรตำหนิเขาเลยแม้แต่น้อย
