“มึงฟังกูก่อน กูไม่ไหวแล้ว! ทำไมเรื่องน่ารักมุ้งมิ้งแบบนี้กูถึงจำไม่ได้วะ มัวแต่งอน งอนอยู่นั่นล่ะ”
ไออุ่นถอนหายใจใส่ฉันยาวมาก ก่อนจะกลอกตามองบน แล้วเอามือตบไหล่ฉันเบา ๆ
“โอเค! เรื่องมึงก่อนก็ได้! ก็แต่ก่อนมึงเอาแต่ใจมาก เอะอะ งอน ถ้างอนคือต้องง้อเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ต้องกอด ต้องหอม! ซึ่งนาวินเป็นคนเดียวที่ทำให้มึงได้ มึงงอนปุ๊บ นาวินวิ่งมาง้อมึงถึงห้องเรียนเลย แต่วันที่นาวินไป นาวินไม่ได้วิ่งออกมาง้อมึงเหมือนที่ผ่านมา มึงเลยนอยหนักมาก… งอนยาว ๆ จนจำเขาไม่ได้นี่ล่ะ!”
เอ่อ... มันมาจากความเอาแต่ใจของฉันล้วน ๆ เลย ฉันเอาแต่ใจเกินไปจริง ๆ เริ่มไม่อยากรู้อีก 40% ที่เหลือแล้วสิ ฉันไม่อยากให้นิสัยแบบนั้นกลับมาเลย เอ๊ะ หรือกลับมาแล้ววะ!
“มึง! มัน...” ฉันกำลังจะพูดต่อ แต่ไออุ่นรีบยกมือห้าม
“ถึงคิวกูแล้ว กูขอพูดบ้าง!” ฉันทำหน้าบึ้ง แล้วเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมไออุ่น
ไออุ่นมันก้มมองแฟ้มเอกสารแล้วถอนหา
