เจ็บไหมก็เจ็บนะ แต่ผมพยายามตั้งสติ เดินไปหาน้ำปั่น จนผู้ชายคนนั้นมองเราสองคน
มันเป็นใครวะ...
“รันรันรออยู่...” ผมพูดเรียบ ๆ แล้วดึงช่อดอกลิลลี่ของตัวเองจากมือเธอ และเดินกลับมาที่รถ
แม่ง... ตอนนี้จะมีคนส่งดอกไม้เช้าเย็นแข่งกับกูแล้วเหรอวะ พอผมขึ้นรถบ่นกับตัวเองไม่ทันไร... ไอ้แมวก็เดินมาดมดอกไม้ในมือ ก่อนที่น้ำปั่นจะเปิดประตูขึ้นมานั่งข้าง ๆ ผม แล้วอุ้มไอ้แมวไปกอดแทน
เธอนั่งเงียบ และถอนหายใจเหมือนผม...
“เอ่อ กินข้าวยัง”
“ยัง... เธอกินมาแล้วสินะ อร่อยไหมล่ะ” ผมฝืนยิ้มให้ จนน้ำปั่นหันมา แต่พอเธอสบตาผม เธอก็รีบหันไปทางอื่น
“อืม กินแล้ว” ผมกำพวงมาลัยรถแน่น จับมันทั้งที่รถยังจอดนิ่ง จนไอ้แมวมันดิ้นหลุดจากมือน้ำปั่น เดินมานั่งบนตักผม แถมยังเอาหน้ามาคลอเคลียผมอีก
เฮ้อ ไอ้แมว กูอยากด่ามึงมากแต่ไม่มีอารมณ์...
น้ำปั่นมองไอ้แมวอึ้ง ๆ แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวมันแทน
“เลี้ยงดี ขนาดรันรันติดเลยเหรอ”
