ฉันรีบกลับรถขับตามน้ำปั่นมาติด ๆ จนมันจอดหน้าบ้าน ถือกระเป๋าฉันลงมาจากรถตัวเอง
‘ปี๊น ปี๊น’ ฉันรีบบีบแตรให้มันหยุด ก่อนจะลงจากรถ วิ่งตรงดิ่งไปดึงแขนมันออกมาห่าง ๆ จากรั้วบ้าน
“อะไรวะ มึงเป็นอะไร กูแค่เอากระเป๋ามาคืน!” มันยกประเป๋าชาเนลฉันขึ้นมา พอฉันเห็น ฉันก็รีบคว้ามากอดไว้ทันที
ยาคุมกูอยู่ในนั้น!
“มึงได้เปิดกระเป๋ากูรึป่าว!” ฉันรีบถามไปทันที
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย?”
“ตอบ...” น้ำปั่นส่ายหน้ารัว
“เปิด” หะ! ดอก...
“น้ำปั่น...”
“กูล้อเล่น ไม่ได้เปิด! มึงพูดงี้ แสดงว่ามึงมีอะไรอยู่ในนั้น ไหนขอดูดิ!” ฉันกอดกระเป๋าแน่น ก่อนจะวิ่งกลับไปเปิดประตูรถ แล้วโยนกระเป๋าเข้าไป
พอหันกลับมา ก็เห็นน้ำปั่นเดินมาหาฉันแล้ว!
“มึงไปไหนมา มึงหายไปกับพี่เวียร์?” น้ำปั่นเดินเข้ามาชิดตัวฉัน แถมมันยังใช้นิ้วชี้ ชี้มาที่หน้าฉัน เพื่อเค้นคำตอบอีก!
“จะ... จะบ้ารึไง! ตอนนั้นกูออกไปคุยงาน แล้ว... กูก็ไม่ไหว
