ทำไมเขาไม่ตื่นวะ!
‘แกร๊ก แกร๊ก’
เฮ้ย! อย่านะ!
‘อ้าว! ล็อค... เวียร์ครับ ไม่สบายรึป่าวลูก แม่กลับมาแล้วนะ เปิดประตูให้หน่อย เอ๊ะ คุณ... ตาเวียร์เป็นอะไรไม่รู้ค่ะ ปกติไม่ล็อคห้องนี่น่า คุณคะ คุณ... คุณเซ็น!’
นอนกับหนูอยู่ไงคะ! โอ้ย! ตื่นสักทีสิวะ ช่วยแก้ปัญหาหน่อย!
“เวียร์! ตื่น ๆ ตื่นได้แล้ว!” ฉันเขย่าแขนเขาแรง ๆ อีกครั้ง... จนเขาค่อย ๆ เปิดตาตื่น
“พอ ฉันเพิ่งได้นอน!” ไม่ใช่แบบนั้น!
“ใช่พอ! เพราะแม่นายกลับมาแล้ว!” เขาตกใจเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบลุกขึ้นทันที
“เชี่ย!” เออ… เชี่ย!
“เสื้อฉันอยู่ไหน โอ้ยตาย! นายโยนไปไว้ไหนเวียร์...” ฉันดึงผ้าห่มปิดหน้าอก แล้วรีบขวานหาเสื้อตัวเอง
“อยู่ไหนวะ นี่เธอจะใส่เดรสสีแดงนั่น เจอแม่ฉันเหรอ?” แล้วให้กูทำยังไง! แก้ผ้าแบบนี้เลยไหมล่ะ เครียดโว้ย!
“ไม่รู้ ไม่เจอได้ไหม! ฉันขอไปหลบก่อน ขอหลบตู้เสื้อผ้าได้ไหม! ผ้าห่ม ๆ ขอผ้าห่มคลุมตัวด้วย!” ฉันรีบดึงผ้าห่ม
