ความใกล้ชิดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอใจสั่น ยิ่งเขาดีแบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่สามารถตัดใจได้ นาชากำมือแน่นพูดเบา ๆ ในลำคอ
"นาชาไปนอนแล้วค่ะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า"
เควิลขยับตัวพร้อมควานหาเสื้อผ้าของตัวเอง
"พี่ไปส่ง"
นาชารีบปฏิเสธ แค่นี้เธอก็ไม่ไหวที่จะยับยั้งชั่งใจแล้ว
"ไม่เป็นไรค่ะ นาชาไปเองได้พี่มีร่มอยู่ไม่ใช่เหรอคะบ้านก็อยู่แค่นี้เอง"
เควิลยังรู้สึกห่วงเธอ เขาเองไม่สามารถปล่อยให้เธอเดินดุ่ม ๆ กลับบ้านใหญ่ไปตามลำพังแบบนี้ จึงต้องกล่อมกันอีกหลายคำ
"อย่าดื้อให้พี่ไปส่งขืนคุณแม่รู้ว่าพี่ปล่อยนาชาตากฝนกลับได้ตีพี่ตายแน่ รอพี่แป๊บพี่ไปใส่เสื้อผ้าก่อนนาชาใส่เสื้อคลุมพี่ไปน่ะแหละทุกคนหลับหมดแล้วไม่มีใครเห็นหรอก"
"ได้ค่ะ"
ในที่สุดนาชาก็ยินยอม เธอถอนหายใจไม่เถียงเขาอีกแล้ว เหตุผลของเควิลทั้งหมดถูกต้องจนเธอเถียงไม่ออก เควิลหายไปในห้องไม่นานก็เดินออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น เขาดึงให้เธอลุกขึ้นแล้วพา
