“เป็นฮ่องเต้ต้องไร้ใจ เป็นฮ่องเต้ต้องไร้ความรู้สึกรัก”
จื่อหวังหยิบพัดขนนกสีขาวมาโบกพัดไปมาเพื่อคลายความร้อนขณะที่ท่องตำราขั้นสูงของบิดาไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ท่าทางกะล่อนดูเจ้าสำราญขณะที่ดวงตากลอกไปมาอย่างเบื่อหน่าย ท่องไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ก็ในเมื่อตกหลุมรักสหายคนงามไปแล้ว
“ว่าไปทำไมเหยียนเอ๋อร์ถึงไม่รู้ที่อยู่ของมู่เหรินนะ”
จื่อหวังขมวดคิ้วขบคิดถึงความสงสัยขณะเดินไปตามอุทยานดอกไม้ในสวนของตำหนัก มีบางครั้งที่มีประกายลึกล้ำขณะครุ่นคิดปัญหาก่อนจะพึมพำแผ่วเบาแต่หนักแน่นด้วยความมั่นใจ
“แม้จะไม่รู้ว่ามู่เหรินอยู่ไหนและเหตุใดพี่น้องตระกูลมู่ไม่รู้ว่าน้องชายไปที่ใด แต่สิ่งที่มั่นใจคนอย่างมู่เหรินไม่มีทางทรยศต่อแคว้นฉีอย่างแน่นอน”
“ว่าที่น้องสะใภ้อย่าทำให้ข้าต้องลำบากใจนะ”
จื่อหวังพึมพำกับตัวเองด้วยแววตาจริงจังอีกครั้งก่อนจะก
