“ถ้าคนที่ฉันแอบรักเป็นใครสักคนที่ไม่ใช่คนใกล้ตัวฉันก็อาจจะทำแบบที่แกพูด แต่นี่คนที่ฉันชอบคือคุณเต คุณเตเป็นคนที่มีบุญคุณ คุณเตเป็นเหมือนทุกอย่างของฉัน ถ้าไม่มีเขาฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ชีวิตของฉันจะเป็นยังไง ฉันไม่อยากเอาแต่ใจ ไม่อยากเอาความรู้สึกที่ฉันมีไปโยนให้เขารับผิดชอบ เขารับผิดชอบชีวิตฉันเป็นสิบปีแล้ว ฉันควรรู้ว่าตัวฉันได้แค่ไหน ฉันไม่อยากเกลียดตัวเองที่คิดพึ่งพาแต่เขา คุณเตเขาไม่ผิดอะไรเลยนะ เขาใช้ชีวิตของเขาปกติเลย ฉันนี่สิที่ผิดที่แอบรักเขา”
“ความรักของแกนี่ว้าวุ่นจังวะ” พะแพงหันมากอด ที่จริงเพื่อนอาจจะอยากพูดว่าชีวิตฉันทำไมอาภัพมากกว่า “ฉันรักแกนะพริ้งเพรา”
“อื้ม ฉันก็รักแกพะแพง”
“รักแกที่สุด”
“ไม่สิ วันนี้เราจะไม่เศร้า เย็นนี้เราฉลองกันไหม ทำชาบูกินกัน คืนนี้แกค้างกับฉันนะ” เปลี่ยนเรื่องพูดดีกว่า พูดเรื่องเศร้าก็คงเศร้าไม่เลิก
“ได้สิ คืนนี้ฉันค้างกับแก” เพื่อนก็เหมือ
